แค้นรักสามีตัวร้าย - บทที่ 1707 พวกเขาโหดร้ายเกินไปแล้ว
“สมจิต แกทำอะไร?”
เมื่อพายุเห็นท่าทางของลูกสาว หัวใจก็แทบทะลุออกมานอกอก
“แกเสียสติไปแล้วเหรอ? รีบวางระเบิดพวกนั้นลงเลยนะ！”
กว่าพายุจะได้กลับมาอยู่กับลูกสาว แม้เขาจะรู้สึกว่าลูกสาวขีดเส้นเว้นระยะกับเขาตั้งแต่แรกก็เถอะ แต่เขาก็ยังหวังว่าลูกจะมีชีวิตอย่างสงบสุข
คนเป็นพ่อเป็นแม่ ใครไม่อยากให้ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบ้าง?
ตระกูลนนท์สัจทัศน์ทำผิดบาปมหันต์ เขาบอกลูกน้องไว้แล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็ต้องส่งตัวสมจิตออกไป
ในอดีตเขาทำลูกหาย จนต้องอ้างว้างมาตลอดยี่สิบปี พอตอนนี้ต้องส่งตัวลูกออกไปอีกครั้ง พูดตามตรงพายุทำใจไม่ได้จริงๆ
แต่เขารู้ดีว่าแบบนี้ดีกับอนาคตของลูกแล้ว
แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่เคยคิดอยากให้สมจิตตาย
สีหน้าของจรัลกับฟองน้ำไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
ถ้าถามว่าตอนที่หาตัวสมจิตเจอพวกเขาดีใจมากเท่าไหร่ ตอนนี้ก็ยิ่งโกรธมากเท่านั้น
“แกเป็นคนยุยงพ่อแกใช่ไหม?”
ทไมจรัลจะไม่รู้ว่าลูกชายรู้สึกผิดต่อหลานสาวขนาดไหน?
แต่ว่าเธอกล้าใช้ความรู้สึกผิดนั้นมาวางแผนทำร้ายตระกูลนนท์สัจทัศน์ได้ยังไงกัน?
เธอเองก็เป็นลูกหลานตระกูลนนท์สัจทัศน์ไม่ใช่เหรอ?
คราวนี้สมจิตไม่ได้ลังเล และไม่ได้นิ่งเงียบ แต่พูดขึ้นมาว่า “ใช่！คิดว่าตระกูลนนท์สัจทัศน์เป็นใครกัน? คิดว่าแค่ค้าอาวุธกับประเทศอื่นแล้วจะสะเทือนผลประโยชน์ของประเทศได้เหรอ? คิดว่าจะฉ้อโกงยังไงก็ได้? ฝันไปเถอะ！”
“สมจิต！”
ดวงตาของฟองน้ำแดงเถือก
“ที่ผ่านมาแกไม่ได้อยู่ตระกูลนนท์สัจทัศน์ ฉันเข้าใจว่าแกคงไม่รู้ว่าคนในครอบครัวต้องทุ่มเทให้กับคตินี้มากเท่าไหร่ แต่แกมีสายเลือดนนท์สัจทัศน์ไหลเวียนอยู่ในตัวแท้ๆ แล้วทำไมแกถึงทำอย่างนี้กับตระกูลเราได้?”
“ใช่ฉันมีสายเลือดนนท์สัจทัศน์ไหลเวียนอยู่ในตัว และสิ่งนี้แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง！พวกคุณเป็นคนทอดทิ้งฉัน คุณปุ๋ยศพงศ์ต่างหากที่ให้ชีวิตฉัน สอนให้ฉันรู้จักถูกผิด สอนให้ฉันรู้ว่าความศรัทธาคืออะไร พวกคุณคิดว่าชื่อสมจิตไม่ค่อยมีคนใช้ใช่ไหม? จะบอกให้นะว่าก่อนที่ฉันจะรับภารกิจนี้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสมจิตคือใคร！เพราะฉันคือธีรยา！สัญชาติ ยศตำแหน่ง ตัวตนรวมไปถึงความศรัทธาฉันได้ความภาคภูมิใจมาเพราะชื่อธีรยาทั้งนั้น! พวกคุณก่อเรื่องไว้ตั้งมากมายขนาดนี้ ยังคิดจะหนีอีกเหรอ? พวกคุณหนีไม่พ้นหรอก！”
ดวงตาของสมจิตเยือกเย็นไร้แววอบอุ่น ท่าทางเลือดเย็นแบบนั้นเหมือนคนตระกูลนนท์สัจทัศน์มากจริงๆ
จรัลโกรธจนต้องปาแก้วน้ำใส่หัวของสมจิต
“เด็กเวร！”
พายุดึงสมจิตมาหลบอยู่ข้างหลัง
“พ่อ ที่สมจิตพูดมาก็ถูก หลายปีที่ผ่านมาตระกูลเราทำผิดมาตลอด！”
“แกหุบปากไป！”
ดวงตาของฟองน้ำแดงฉาน
“พี่ เราทุ่มเทเพื่อคำฝากฝังของคุณปู่ไปตั้งเท่าไหร่พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้พี่กลับมาบอกว่าเราทำผิด? ถ้าผิดจริงๆ แล้วการแต่งงานของฉันและลูกของฉันคืออะไร? ทุกอย่างที่ฉันทุ่มเทในตลอดหลายปีที่ผ่านมาคืออะไร? ตระกูลของเราไม่ผิด! และก็ห้ามใครมาว่าตระกูลเราผิดทั้งนั้น！”
ฟองน้ำในตอนนี้ราวกับคนเสียสติคนหนึ่ง
เธอจะผิดได้ยังไง
ถ้าผิดจริงๆล่ะก็ ลูกชายที่ตายไปของเธอคืออะไร?
การแต่งงานและความรักที่สูญสียไปคืออะไร?
ใครมันจะอยากเป็นคนไร้ใจแบบนี้?
เธออยากเป็นเหรอ?
ไม่เลย！
เธอไม่ได้อยากเป็นเลยสักนิด
แต่ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้แล้ว เธอก็ไม่สามารถหยุดมันได้！
ดวงตาของฟองน้ำทอแววลุ่มลึกในชั่วขณะ
“ในเมื่อพี่กับสมจิตเหนื่อยแล้ว ก็ไปพักผ่อนเถอะ ชีวิตที่เหลือหลังจากนี้ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวเอง เพียงแต่ว่าอย่าฝันว่าจะได้มีอิสระเลย”
ฟองน้ำพูดจบก็เตรียมเรียกคนเข้ามา
เธอไม่เชื่อว่าสมจิตจะกล้าระเบิดตัวเอง หรือต่อให้กล้าก็น่าจะคิดถึงพายุไม่ใช่หรือไง?
แม้ว่าเด็กคนนี้จะเย็นชามาตลอด แต่เธอดูออกว่าสมจิตแคร์พายุและภรรยา
เพราะถึงยังไงก็เป็นพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง เธอทำไม่ลงหรอก！
“มาจับตัวสมจิตกับพายุไป”
ฟองน้ำเอ่ยขึ้น
เมื่อสมจิตเห็นว่ามันมาถึงขั้นนี้แล้ว ฟองน้ำก็ยังดื้อดึงไม่ยอมรับผิด เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “พวกคุณส่งคนไปปล่อยเชื้อไวรัสที่โรงพยาบาลทหาร คิดว่าทำสำเร็จเหรอ? ฟองน้ำ ช่วงนี้คุณไอบ่อยๆใช่ไหม? คนพวกนั้นที่กลับมาพร้อมคุณก็เป็นไข้ใช่หรือเปล่า? อีกอย่างช่วงนี้หลายคนในตระกูลนนท์สัจทัศน์ก็มีอาการเหมือนเป็นหวัดใช่ไหม? ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินคำนี้หรือเปล่า? กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง”
เมื่อได้ยินสมจิตพูดมาอย่างนี้ ฟองน้ำก็นิ่งไปทันที
“แกทำอะไร?”
“ควรถามว่าพวกคุณทำอะไรกับคนอื่นมากกว่า เชื้อไวรัสนี้รุนแรงมาก พวกคุณแน่ใจได้ยังไงว่าคนตระกูลนนท์สัจทัศน์จะไม่ติดเชื้อ? ตอนนี้ทุกคนในตระกูลไม่น่ารอดสักคนนะ ไวรัสนี้ยังไม่มีใครคิดค้นยารักษาได้ไม่ใช่หรือไง? เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง พวกคุณถึงกับทำเรื่องสกปรกกับผู้ป่วย คิดว่าพวกเขาจะเอาเชื้อกลับไปแพร่ในประเทศ ระดับความคิดของพวกคุณมันน่ารังเกียจถึงขั้นไหนกันแน่！คนในประเทศผิดอะไร? ทำไมต้องมาชดใช้ให้พวกคุณด้วย?”
สมจิตมองฟองน้ำ เธอไม่เคยเห็นใจฟองน้ำตั้งแต่เริ่ม
เส้นทางของชีวิตคนเราต่างก็เลือกเดินเองทั้งนั้น
เธอยอมทิ้งลูกทิ้งสามีเพียงเพราะคำว่าคำฝากฝังของคุณปู่ แต่กลับแสดงออกว่าตัวเองทำถูก ทำไมถึงได้ปลอมและน่ารังเกียจขนาดนี้?
นิวัฒน์ยังจะดีเสียกว่าอีก
อย่างน้อยเขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออำนาจ
ดังนั้นถึงฟองน้ำกับเธอจะมีสายเลือดเดียวกัน แต่เธอก็ไม่อยากเคารพอีกฝ่าย
เมื่อได้ยินสมจิตพูดมาอย่างนี้ สีหน้าของฟองน้ำก็เปลี่ยนไปทันที
“แกรู้เรื่องนี้ได้ยังไ? นี่แกติดต่อกับคนนอกเหรอ? แกติดต่อกับนรมนใช่ไหม? แกทำอะไร?”
ฟองน้ำไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้อีกต่อไป
เธอกระทืบเท้าแล้วยืนขึ้น แต่กลับพบว่าสมจิตควักปืนออกมา พร้อมกับเล็งมาที่เธอ
“ลองเข้ามาสิ?”
“ฉันถามว่าแกทำอะไร?”
ฟองน้ำมองข้ามปืนในมือของสมจิต เอ่ยถามด้วยตาสองข้างที่แดงฉาน “ที่แกรู้ความลับมากถึงขนาดนี้ เพราะทำตัวเป็นหนอนบ่อนไส้แอบติดต่อกับนรมนใช่ไหม? สมจิต ทุกคนที่นี่คือคนในครอบครัวของแกนะ！เพื่อคนนอกแกถึงกับคิดที่จะเล่นงานคนในครอบครัวให้ถึงชีวิตเลยเหรอ? แกบ้าไปแล้วหรือไง?”
“สายเลือดมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ในใจฉันมีแต่ถูกกับผิด ซึ่งทำผิดก็คือทำผิด ต่อให้เป็นตระกูลนนท์สัจทัศน์ก็ไม่มีข้อยกเว้น！ตอนที่ปล่อยเชื้อไวรัสทำไมพวกคุณไม่คิดบ้าง ว่าถ้าเมื่อไหร่ที่เชื้อมันแพร่กระจาย จะมีผลกระทบมากมายขนาดไหน? แม้แต่ทารกหรือเด็กก็ยังติดได้ ทั้งๆที่พวกเขาไร้เดียงสาขนาดนั้นนี่นะ?”
นี่คือเหตุผลที่สมจิตเข้ากับตระกูลนนท์สัจทัศน์ไม่ได้
พวกเขาโหดร้ายเกินไป！
เธอเองก็เคยเจอกลุ่มก่อการร้ายอยู่สองสามครั้ง เคยปฏิบัติภารกิจอยู่หลายหน แต่ว่ากลุ่มก่อการร้ายพวกนั้นต่างก็มีเป้าหมายที่แน่นอน
แต่ตระกูลนนท์สัจทัศน์ล่ะ?
พวกเขาคิดที่จะทำให้คนทั้งโลกถูกฝังไปด้วยกัน！
ทำไมเธอต้องมาเกิดในครอบครัวแบบนี้ด้วย?
ราวกับพายุสัมผัสได้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของสมจิตในตอนนี้
เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าการเป็นคนตระกูลนนท์สัจทัศน์ไม่เห็นจะมีอะไรไม่ดีตรงไหน แต่ตอนนี้พอเขาเห็นลูกสาวของเขา เขาจึงเริ่มรู้สึกว่าคนตระกูลนนท์สัจทัศน์ทำเรื่องผิดบาปมหันต์อย่างที่ว่ามาจริงๆ
คนบาปหนักอย่างนี้ สมควรมาทำให้ลูกของเขาเสียใจด้วยเหรอ