แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1003

เมื่อเห็นเขา มีคนอุทานด้วยความตกใจทันที “นี่คือนักพรตยู่หลงสินะ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะดูเด็กลงกว่าเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว!”

“ใช่ ดูเหมือนนักพรตยู่หลงจะประสบความสำเร็จในการบำเพ็ญ สามารถกลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้ง!”

“พวกนายว่านักพรตยู่หลง มีโอกาสถึงแดนเทพหรือยัง”

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะแดนเทพไม่เคยปรากฏมาเป็นร้อยปีแล้ว พวกเราก็ไม่เคยเห็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพลงมือ ไม่รู้มีพลานุภาพยังไงกันแน่ แค่ออร่าที่ออกมา ตัดสินยาก!”

ขณะที่ทุกคนกำลังคาดเดากัน นักพรตยู่หลงพยักหน้าเบาๆ มาทางคนตระกูลไช่

จากการกระทำเพียงเล็กน้อย ก็รู้ถึงฐานะของตระกูลไช่ในก่างวาน ว่าสูงส่งถึงระดับไหน

ขนาดผู้แข็งแกร่งอย่างนักพรตยู่หลง ยังต้องไว้หน้าพวกเขา

นักพรตยู่หลงยกเท้าขึ้นเบาๆ เหาะกลางอากาศมาบนหินก้อนใหญ่ที่ยอดเขา

“เฉินไต้ซือ โปรดปรากฏตัวออกมาเจอกัน!” นักพรตยู่หลงพูดเสียงกังวาน เสียงดังสนั่นอยู่นาน

“อย่าบอกนะว่าเฉินไต้ซือมาถึงแล้ว” ข้างๆ เฉินโม่ นักบู๊ที่คิดว่าเฉินไต้ซือก็แค่งั้นๆ เมื่อครู่ ถามด้วยความสงสัย

จู่ๆ เฉินโม่ก้าวออกไป

นักบู๊ที่อยู่ข้างๆ รีบตวาดว่า “เฮ้ย ไอ้หนุ่ม เขาเรียกเฉินไต้ซือ ไม่ใช่นาย นายออกไปสร้างความวุ่นวายอะไร!”

ชายหนุ่มคนนี้เห็นเฉินโม่ยังหนุ่ม จึงคิดว่าเฉินโม่เป็นเด็กรุ่นน้องที่เพิ่งเข้าสู่โลกฝึกบู๊

เฉินโม่หน้านิ่ง เมื่อกี้นักบู๊คนนี้เอาแต่พูดไม่ดีใส่เขา เขาฟังแล้วไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

“ฉันคือเฉินไต้ซือ!”

พูดจบ เฉินโม่ไม่สนใจนักบู๊สองสามคนที่ตกตะลึง แล้วเดินก้าวออกไป

“ชิ ไอ้เด็กนี่ คิดว่าตัวเองเป็นเฉินไต้ซือไปแล้ว!” นักบู๊คนนั้นหลุดออกจากอาการตะลึง รีบตั้งสติแล้วมองเฉินโม่ด้วยรอยยิ้มดูหมิ่น

“ใช่ คนที่มีฉายาไต้ซือ จะเด็กขนาดนี้ได้ยังไง ดูอายุของเด็กนั่น อย่างมากก็แค่ 18 ปี คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าแอบอ้างเป็นเฉินไต้ซือ!”

นักบู๊คนนี้กำลังพูด จู่ๆ เขาพบว่านักบู๊สองสามคนข้างๆ เงียบไป รอยยิ้มชะงักบนใบหน้า เหมือนเจอเรื่องอะไรที่เหลือเชื่อ

เขามองตามสายตาของคนพวกนั้น จู่ๆ เขาก็ตกตะลึงเหมือนคนพวกนั้น

เฉินโม่เดินสองก้าว จู่ๆ ก็เหาะขึ้นไปบนฟ้าอย่างไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า เหยียบบนอากาศมายังหินก้อนใหญ่ ตรงข้ามนักพรตยู่หลง

นักพรตยู่หลงมองเฉินโม่ ความตกตะลึงผุดขึ้นมาบนหน้า

“คิดไม่ถึงว่าเฉินไต้ซือจะเด็กขนาดนี้!” นักพรตยู่หลงพูดอย่างตกใจ

“ผมก็คิดไม่ถึงว่าจะมีคนฝึกวิชาอาคมถึงระดับนี้ คุณเป็นคนแรกที่ผมเคยเจอ!” เฉินโม่มองนักพรตยู่หลง ชื่นชมเล็กน้อย

นักพรตยู่หลงมองเฉินโม่ ความสงสัยผุดขึ้นในแววตา “นายก็ไม่เลวเหมือนกัน หลายปีมานี้นายคือคนแรกที่ฉันมองพละกำลังไม่ออก!”

“ลงมือเถอะ! ให้ฉันได้เห็นสายเลือดของวิชาอาคมหน่อย เหนือกว่าผู้อื่นอย่างไร!” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ

“ได้!” นักพรตยู่หลงพูดจบ ชี้นิ้วมาทางเฉินโม่ “โซ่ผนึกมังกร!”

เฉินโม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวชี่แท้เบาบาง ที่แผ่ออกจากตัวนักพรตยู่หลง แต่พลังทิพย์ฟ้าดินรอบตัวเขา กลับรุนแรงผิดปกติ

โซ่พลังทิพย์ล่องหนสองเส้น ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า มัดเฉินโม่เอาไว้ทั้งซ้ายและขวา

“นี่จบแล้วเหรอ” ทุกคนที่มาชมการต่อสู้ประหลาดใจ “พละกำลังของเฉินไต้ซืออ่อนแอเกินไป!”

เฉินโม่สัมผัสถึงโซ่พลังทิพย์สองเส้นที่พันอยู่บนตัว เขารู้สึกว่าวิชาอาคมของนักพรตยู่หลง แข็งแกร่งกว่าเจี่ยงไต้ซือที่เจอในสุสานโบราณของราชินีจิงเจวี๋ยเยอะมาก