แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1004

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1004
ไม่ว่าจะเป็นความเร็วในการใช้วิชา หรือพลานุภาพของวิชาอาคม เหนือกว่าเจี่ยงไต้ซือมาก

“เฉินไต้ซือ ถ้านายลังเลใจ งั้นอย่าหาว่าฉันชนะด้วยวิธีสกปรกล่ะ!” นักพรตยู่หลงพูดเตือนเบาๆ

“คุณสนใจแค่วิธีวางมือเถอะ ถ้าผมลงมือ เกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสลงมืออีก” เฉินโม่พูดอย่างจริงจัง

แต่เมื่อนักพรตยู่หลงได้ยินประโยคนี้ กลับดูเหมือนการเสียดสี

“หึ!”

นักพรตยู่หลงส่งเสียงหึอย่างเย็นชา สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย “มังกรพิฆาต!”

เฉินโม่เห็นนักพรตยู่หลง ใช้สองมือวาดลวดลายซับซ้อนกลางอากาศ ลวดลายพวกนั้นเกือบเหมือนลายเส้น แม้ไม่สำคัญอะไรกับผู้บำเพ็ญ แต่บนดาวไอกายิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก

เพราะวิชาอาคมที่เกือบเป็นลายเส้น สามารถแสดงพละกำลังใกล้เคียงกับผู้บำเพ็ญ

จู่ๆ มีพายุทอร์นาโดขนาดใหญ่ลูกหนึ่ง ปรากฏออกมาอย่างประหลาด แต่ขอบเขตเล็กมาก พุ่งตรงเข้าไปโจมตีเฉินโม่ทันที

“พลังของการโจมตีนี้ น่าจะเทียบได้กับการโจมตีด้วยแรงทั้งหมด ของปรมาจารย์แดนมองขวัญ” เฉินโม่แอบคำนวณ

การโจมตีด้วยแรงทั้งหมดของปรมาจารย์แดนมองขวัญ เป็นสิ่งที่เฉินโม่ประมาทไม่ได้

เฉินโม่กำหมัดสองข้าง โซ่พลังทิพย์ทั้งสองเส้นหายไปทันที หลังจากนั้นเฉินโม่ก้าวออกมาหนึ่งก้าว ซัดหมัดใส่พายุทอร์นาโดที่อยู่กลางอากาศ

“ไอ้เด็กนี่บ้าไปแล้วเหรอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้หมัดต้านทานพายุทอร์นาโด!”

มีนักบู๊มองเฉินโม่อย่างตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินโม่ถึงทำผิดพลาดง่ายดายแบบนี้

ใช้หมัดโจมตีพายุทอร์นาโด ไม่ต่างจากโจมตีใส่อากาศ เสียแรงเปล่าชัดๆ

แต่หลังจากเฉินโม่ซัดหมัดออกไป ทุกคนถึงกับตกตะลึง

พายุทอร์นาโดที่บ้าคลั่ง โดนหมัดของเฉินโม่ซัดจนกระจาย หายไปกลางอากาศ

“คิดไม่ถึงว่าหมัดจะทำลายพายุทอร์นาโดได้!”

ทุกคนที่ชมการต่อสู้อยู่รอบๆ ถึงกับเปลี่ยนความคิดใหม่

นักพรตยู่หลงยืนอยู่บนหินบลูสโตนก้อนใหญ่ มองเฉินโม่อย่างตะลึง พูดในใจว่า “การโจมตีนี้ของฉัน ถึงเป็นปรมาจารย์แดนคุ้มกายก็ใช่ว่าจะรับได้ แต่เด็กนี่กลับจัดการได้ด้วยหมัดเดียว พละกำลังของเขาถึงขั้นไหนกันแน่!”

เฉินโม่แอบประหลาดใจ “ความแข็งแกร่งของวิชาอาคมของนักพรตยู่หลง เหนือกว่านักบู๊ระดับเดียวกันมาก พละกำลังของนักพรตยู่หลง ใกล้เคียงกับนักบู๊แดนมองขวัญ แต่พละกำลังของเขาสามารถบดขยี้นักบู๊แดนมองขวัญจำนวนมากได้เลย!”

“ดูเหมือนสายเลือดของวิชาอาคม แทบจะใกล้เคียงผู้บำเพ็ญที่สุด” เฉินโม่แอบคาดเดา

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาให้เฉินโม่คิดเรื่องพวกนี้ เขามองนักพรตยู่หลง แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ตอนนี้ลองการโจมตีของฉันดูบ้าง!”

“ท่าที่หนึ่งหมัดเทพเทียนเสวียน สยบภูเขา!”

เฉินโม่แอบแผดเสียงออกมา แล้วซัดหมัดออกไป

นักพรตยู่หลงมองหมัดทรงพลังที่ปล่อยออกมาอย่างง่ายดายของเฉินโม่ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เป็นหมัดที่แข็งแกร่งมาก!”

พูดจบ จู่ๆ นักพรตยู่หลงเอาหนังสือโบราณที่มีแสงสีเงินกะพริบอยู่ ออกมาจากในอก

เขาไม่สนใจหมัดอันแข็งแกร่งของเฉินโม่ แต่พลิกหนังสือด้วยความตั้งใจ จากนั้นวางฝ่ามือข้างหนึ่งไว้ด้านบน

“ปราการหมู่ดาว!”

จู่ๆ ม่านแสงสีเงินเป็นวงกลม ปรากฏขึ้นรอบตัวนักพรตยู่หลง ปกคลุมตัวเขาเอาไว้ข้างใน

การโจมตีอันแข็งแกร่งของเฉินโม่ ที่สามารถโจมตีหินขนาดใหญ่ให้แหลกได้ โจมตีลงบนม่านแสงสีเงินที่นักพรตยู่หลงเรียกออกมา คิดไม่ถึงว่าจะไม่แหลกสลาย!

แต่นักพรตยู่หลงก็รับมือยาก เขาที่อยู่ท่ามกลางม่านแสง สีหน้าซีดเผือด ตัวโงนเงนครู่หนึ่ง

เฉินโม่มองม่านแสงสีเงินนั่น ประหลาดใจเล็กน้อย “คิดไม่ถึงว่าจะต้านทานได้!”

“ไม่เลว ลองรับหมัดฉันไปอีกสักหมัด!”

เฉินโม่เพิ่งพูดจบ ไม่มีโอกาสให้นักพรตยู่หลงได้หายใจ ซัดหมัดออกไปอีกครั้ง

“ท่าที่สองหมัดสามท่าเทียนเสวียน แยกน้ำ!”