แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1067

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1067
มหาวิทยาลัยซีเป่ยเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของหัวเซี่ย แม้ว่าชื่อเสียงจะไม่โด่งดังเหมือนมหาวิทยาลัยชิงหัวมหาวิทยาลัยยานจิง แต่ก็เป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของหัวเซี่ย

ชาติก่อน เฉินโม่จำได้ว่าเจี่ยงหยาวไม่มีโอกาสที่จะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแบบนี้เลย แต่กลับเลือกมหาวิทยาลัยที่ไม่เป็นที่รู้จักในท้องถิ่นแทน

แน่นอน ไม่ใช่เพราะว่าคะแนนไม่ถึงมาตรฐานของมหาวิทยาลัยซีเป่ย แต่เพราะเจี่ยงหยาวต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัว

แต่ว่าชาตินี้ได้รับการช่วยเหลือจากเฉินโม่ ครอบครัวของเจี่ยงหยาวไม่มีภาระอีก ดังนั้นเจี่ยงหยาวจึงสามารถเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยซีเป่ยได้สำเร็จ

บ่ายวันนั้นเฉินโม่ก็ได้นั่งรถไฟความเร็วสูงมาถึงมณฑลซีไห่ เมื่อถึงมหาวิทยาลัยซีเป่ย ก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

เฉินโม่ไม่ได้โทรหาเจี่ยงหยาว แต่ว่าได้หาโรงแรมแถวนั้นคนเดียว จากนั้นจึงได้โทรรายงานความปลอดภัยกับเจี่ยงหยาว

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินโม่ก็นั่งรถไปที่มหาวิทยาลัยซีเป่ยโดยตรง ไม่ได้แจ้งเจี่ยงหยาวก่อน

หน้าประตูมหาวิทยาลัยซีเป่ย มีแผ่นหินศิลาขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าประตูมหาวิทยาลัยซีเป่ย ด้านบนเป็นชื่อของบุคคลท่านหนึ่ง นี่ถือเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของมหาวิทยาลัยซีเป่ย

หญิงสาวสวยสองคนยืนอยู่ปากทางที่อยู่ตรงหน้าหินศิลา ชะเง้อมองไม่หยุด ดึงดูดสายตาผู้ชายที่ดึงผ่านไม่น้อย

หญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อกันหนาวสีขาว ผมยาวสลวยปรกไหล่ ใบหน้าสวยดูระมัดระวังอยู่เสมอ ใครมองแล้วก็อดไม่ได้ที่เกิดความรู้สึกสงสาร อยากที่จะกอดทะนุถนอมเธอไว้ในอ้อมแขน

หญิงสาวอีกคนสง่าราศีแตกต่างจากเธอ สวนชุดกันลมสีแดง ไว้ผมสั่นที่เก๋ไก๋ ใบหน้าที่สวยแอบแฝงไว้ด้วยความเย็นชา ราวกับว่ามองใครก็ไม่ถูกชะตา สไตล์เล็กพริกขี้หนู

“หยาวหยาว ผู้ชายที่ชื่อเฉินโม่ เขาดีเลิศอย่างที่เธอพูดจริงๆเหรอ?” ใบหน้าที่สวยงามของหลินเหม่ยหลิงปรากฏขึ้นด้วยความสงสัย น้ำเสียงก็แฝงได้ด้วยความสงสัย

ความทรงจำได้วาบขึ้นในดวงตาของเจี่ยงหยาว เมื่อนึกถึงภาพที่เฉินโม่คอยปกป้องเธออยู่หลังของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยักหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “อืม เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาก่อน!”

พูดจบ เจี่ยงหยาวเหมือนรู้สึกยังไม่พอ ได้พูดเสริมไปอีกคำ “หนึ่งเดียวเท่านั้น!”

หลินเหม่ยหลิงเบ้ปาก บ่นพึมพำ “ดีขนาดนั้นเลย? ฉันทำไมไม่กล้าเชื่อว่าบนโลกใบนี้ยังมีผู้ชายดีเลิศขนาดนี้!”

เจี่ยงหยาวยิ้มๆ“ เหม่ยหลิง รอให้เฉินโม่มาแล้ว เธอเห็นกับตาเธอก็จะรู้เอง?”

หลินเหม่ยหลิงมองบน แล้วเอามือกอดอก “หวังว่ามาแล้วอย่าทำให้ฉันผิดหวังก็พอ”

รถแท็กซี่สีแดงคันหนึ่งค่อยๆมาจอดที่ข้างประตูมหาวิทยาลัยซีเป่ย ก็ได้ดึงดูดสายตาของหญิงสาวทั้งสองทันที

เฉินโม่ค่อยๆลงจากรถ หลังจากที่จ่ายค่ารถแล้ว รถแท็กซี่ก็ได้ยูเทิร์นออกไป

แวบแรกเฉินโม่ก็เห็นหญิงสาวสองคนที่เฝ้าชะเง้อมองตรงหน้าแผ่นหินศิลา

เจี่ยงหยาวโบกมือเรียกเฉินโม่อย่างตื่นเต้น พร้อมทั้งตะโกนเรียก “พี่เฉินโม่!”

เฉินโม่ที่ยิ้มมาแต่ไกล ค่อยๆเดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าของเจี่ยงหยาวและเพื่อน ขยำหัวของเจี่ยงหยาว แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่เจอกันตั้งนาน หยาวหยาวยิ่งอยู่ยิ่งสวยนะ!”

“จริงเหรอคะ?” ดวงตาคู่สวยของเจี่ยงหยาวยิ้มจนตาหยีแล้ว “พี่เฉินโม่จงใจพูดแบบนี้ใช่มั้ยคะ ไม่อย่างนั้นทำไมตั้งนานก็ไม่มาหาฉันเลยเลยค่ะ?”

เฉินโม่ที่ใบหน้ารู้สึกเสียใจ “พี่มีธุระของตัวเองที่ต้องทำ ตอนนี้ว่างก็เลยรีบมาหาเธอเลย?”

หลินเหม่ยหลิงที่อยู่ด้านข้างเบ้ปาก เบือนหน้าหนี พูดอย่างเย็นชา “ฮึ่ม กะล่อนปลิ้นปล้อน !”

บทที่1066

บทที่ 1068