แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1075

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1075
ได้ยินคำพูดของหลินเหม่ยหลิง เจี่ยงหยาวไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แถมยังยิ้มประหลาดออกมา “เหม่ยหลิง เธอไม่รู้จักเฉินโม่สักนิด เธออย่าสบประมาทเขา ไม่งั้นเธอจะเสียใจ”

“เสียใจเหรอ” หลินเหม่ยหลิงพูดอย่างดูหมิ่นว่า “เธออย่ามาล้อเล่น อย่างเขาหาได้เยอะแยะตามท้องถนน ฉันจะเสีย……”

หลินเหม่ยหลิงยังไม่ทันพูดจบ เธอมองไปทางเฉินโม่ จู่ๆ ก็ชะงักไป ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถพูดต่อได้

เพราะชายหนุ่มที่ดูแข็งแกร่งกว่าเฉินโม่ โดนเฉินโม่ตบทีเดียวจนกระเด็น ดูง่ายราวกับตบแมลงวันตัวหนึ่ง

เจี่ยงหยาวมองหลินเหม่ยหลิงที่ตกใจตาค้าง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นไง ฉันบอกเธอแล้ว อย่าสบประมาทพี่เฉินโม่ ตอนนี้เธอคงเชื่อแล้วสินะ!”

สีหน้าหลินเหม่ยหลิงแดงระเรื่อ แต่เธอคิดว่านี่คงเป็นแค่ความผิดพลาด อีกทั้งอีกฝ่ายยังมีอีกห้าคน ถ้าเข้ามาพร้อมกันเฉินโม่อาจฝืนไม่ไหวก็ได้

“หึ เมื่อกี้เขาอาจดวงดี ถ้าพวกอาเปียวเข้ามาพร้อมกัน เขาคงโดนกระทืบแน่นอน” หลินเหม่ยหลิงพูดด้วยเสียงเย็นชา

เจี่ยงหยาวพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ว่าจะเป็นแบบนั้นเสมอไป ไม่เชื่อเรารอดูได้เลย!”

อาเปียวมองชายหนุ่มที่โดนเฉินโม่ตบจนสลบอยู่บนพื้น เขาพูดด้วยใบหน้าโมโห “ไอ้หนุ่ม คิดไม่ถึงว่านายจะลงมือหนักขนาดนี้!”

เฉินโม่หัวเราะอย่างเย็นชา “นี่เบาสุดแล้วนะ ถ้าฉันใช้แรงหนึ่งในพัน พวกนายคงเละเป็นโจ๊กทันที”

“อวดดี! พวกเราเข้าไปพร้อมกัน!” อาเปียวสะบัดมือ ตะโกนใส่พวกที่เหลืออยู่

แม้สี่ห้าคนนี้กังวลเล็กน้อย แต่พวกเขาคิดว่าเมื่อกี้แค่ความผิดพลาด มองยังไงเฉินโม่ก็ไม่เหมือนคนที่สู้เก่ง

หลินเหม่ยหลิงแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “ดูสิ อาเปียวตั้งสติได้แล้ว ตอนนี้จะเข้าไปพร้อมกัน ไอ้หมอนั่นแพ้แน่นอน”

เจี่ยงหยาวยิ้มอย่างมีเลศนัย “ก็ไม่แน่ ฉันเชื่อพี่เฉินโม่!”

“หึ เธอโดนเขาล้างสมองแล้ว อีกเดี๋ยวเขานอนร้องอ้อนวอนอยู่บนพื้น เธอจะได้เห็นธาตุแท้ของเขา”

แต่หลินเหม่ยหลิงเพิ่งพูดจบ ตอนหันไปมองทางเฉินโม่ เธอตกใจอ้าปากค้างอีกครั้ง

ครั้งนี้น่าตกใจกว่าครั้งที่แล้ว เพราะพวกอาเปียวเพิ่งเข้ามา ก็โดนซัดจนกระเด็นออกไป แต่ละคนนอนร้องโอดครวญอยู่บนพื้นไม่หยุด

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้!” หลินเหม่ยหลิงอ้าปากหวอ ใบหน้าตกตะลึง

เจี่ยงหยาวหัวเราะอย่างมีความสุข “ฉันบอกเธอแล้ว แต่เธอไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อหรือยัง!”

อาเปียวและคนอื่นนอนอยู่บนพื้น แววตาที่มองเฉินโม่เต็มไปด้วยความตกใจกลัว

“นาย ทำไมนายถึงเก่งขนาดนี้” อาเปียวถามตัวสั่นงันงก

เฉินโม่ไม่ได้ตอบเขา แต่พูดอย่างเย็นชาว่า “ไสหัวกลับไปเถอะ ต่อไปอย่ามารบกวนหยาวหยาวอีก ไม่งั้นต่อไปจะไม่ปล่อยพวกนายไปง่ายๆ แบบนี้อีก”

อาเปียวและคนอื่นสีหน้าไม่สู้ดี ไม่กล้าคัดค้านอะไรสักนิด

อดกลั้นความเจ็บบนตัว อาเปียวเข้ามาข้างหน้าเงียบๆ ประคองชายหนุ่มที่โดนเฉินโม่ซัดจนสลบขึ้นมา แผดเสียงขรึมออกมาว่า “ไป!”

มองคนพวกนั้นออกไป เจี่ยงหยาวเดินเข้ามา พูดด้วยความกังวลเล็กน้อยว่า “พี่เฉินโม่ คนพวกนี้เป็นลูกน้องของอานหลิงหัว พี่ทำร้ายพวกเขา กลัวว่าอีกไม่นานอานหลิงหัวต้องออกหน้าแทนพวกเขาแน่นอน พี่ต้องระวังนะ!”

เฉินโม่ยิ้มบางๆ “วางใจเถอะ พวกเขายังทำอะไรฉันไม่ได้เลย ตอนนี้เที่ยงแล้ว เราไปหาที่กินข้าวกันดีกว่า!”

“อืม!” เจี่ยงหยาวพยักหน้าคล้อยตาม

สายตาของเฉินโม่หันไปมองหลินเหม่ยหลิงที่อยู่ด้านหลัง แล้วถามอย่างราบเรียบว่า “มาด้วยกันไหม”