แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1081

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1081
อานหลิงหัวขมวดคิ้วเบาๆ แผดเสียงต่ำใส่ชายหนุ่มสองสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอาเปียว “อึ้งอะไรกัน ยังไม่รีบไปประคองอาเปียวขึ้นมาอีก!”

“อ้อ!” ชายหนุ่มสองสามคนก็สัมผัสถึงพลานุภาพน่าทึ่งที่เฉินโม่แผ่ออกมาเมื่อกี้ พวกเขาเหม่อเล็กน้อย เมื่อโดนอานหลิงหัวตวาดใส่ จึงตั้งสติได้

สองสามคนเข้าไปประคองอาเปียวขึ้นมา และลากมาข้างอานหลิงหัวอย่างรวดเร็ว

“คุณชายอาน ไอ้เด็กนั่นต้องรู้วิชามารแน่นอน เมื่อกี้เราสัมผัสถึงออร่าที่น่ากลัว อาเปียวต้องโดนเล่นงานแล้วแน่ๆ!”

มองสภาพเหม่อลอยของอาเปียว อานหลิงหัวขมวดคิ้วแน่นขึ้น ครุ่นคิดในใจ “อาเปียวเป็นลูกน้องของตัวเอง คนรู้ทั้งมหาวิทยาลัย ถ้าไม่ออกหน้าแทนอาเปียว กลัวว่าต่อไปจะทำให้ลูกน้องอีกมากมายผิดหวัง!”

อานหลิงหัวมองเฉินโม่ พูดด้วยใบหน้าอึมครึมว่า “ไอ้หนุ่ม นายใช้วิชามารอะไรทำให้เพื่อนฉันอยู่ในสภาพแบบนี้”

เฉินโม่มองเขาอย่างราบเรียบแวบหนึ่ง ไม่ได้สนใจเขา จากนั้นจูงมือเจี่ยงหยาวไปถึงที่นั่ง

อานหลิงหัวโดนเมิน ทำให้สีหน้าเขาอึมครึมเข้าไปอีก เขากำมือแน่นทั้งสองข้างอีกครั้ง

“เป็นเด็กที่อวดดีมาก!” ลูกคนรวยที่อยากเห็นอานหลิงหัวเป็นตัวตลก ทนดูต่อไปไม่ค่อยได้แล้ว

คนที่อยากฉวยโอกาสประจบอานหลิงหัว ลุกขึ้นยืนทันที มองเฉินโม่อย่างโมโห แล้วแผดเสียงเย็นชาว่า “ไอ้หนุ่ม คุณชายอานกำลังถามนายอยู่ นายหูหนวกเหรอ”

เจี่ยงหยาวกังวลว่าเฉินโม่จะโมโห จึงพูดเสียงเบาว่า “พี่เฉินโม่ห้ามโกรธเด็ดขาด ฉันจะพูดกับพวกเขาเอง!”

“ไม่ต้อง ก็แค่พวกมด ไม่จำเป็นต้องสนใจ!” เฉินโม่ยกชาที่เจี่ยงหยาวเทให้เขาขึ้นมาดื่ม

เมื่อเห็นว่าเฉินโม่ไม่ได้โกรธ เจี่ยงหยาวถึงกับโล่งอก แล้วเทชาให้เฉินโม่จนเต็มแก้วอีกครั้ง จากนั้นเจี่ยงหยาวลุกขึ้นยืน มองอานหลิงหัวที่มีใบหน้าอึมครึม แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “อานหลิงหัว นายอย่าทำเกินไป ไม่งั้นนายจะเสียใจ!”

เห็นคนที่นิสัยถ่อมตัวมาตลอดอย่างเจี่ยงหยาว ตำหนิตัวเองแทนเฉินโม่ ไฟโกรธในใจอานหลิงหัวลุกโชนขึ้นอีก

ขณะกำลังจะระเบิดออกมา กลับเห็นผู้ชายใส่แว่นที่อยู่ข้างเขาส่ายหน้าไปมา

เมื่อนึกถึงตัวตนนักบู๊ของเฉินโม่ อานหลิงหัวสะกดกลั้นความโกรธอีกครั้ง เจอนักบู๊ที่สามารถบดขยี้ทุกคนได้อย่างง่ายดาย อานหลิงหัวต้องคำนึงถึงจุดจบหากทำให้เฉินโม่โมโหขึ้นมา

“ช่างเถอะ วันนี้เป็นวันฉลองงานเลี้ยงรุ่นของเรา ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดี ทุกคนนั่งลงเถอะ” อานหลิงหัวทำเป็นพูดอย่างจริงจัง

“คุณชายอานช่างใจกว้าง!”

“คุณชายอานฉลาดหลักแหลม!”

“ดูคุณชายอานสิ นี่สิถึงจะเป็นคนที่มาจากตระกูลใหญ่อย่างแท้จริง!”

ทันใดนั้น อานหลิงหัวได้รับคำเยินยอนับไม่ถ้วน

สีหน้าของอานหลิงหัวดูได้ใจ สายตาที่มองเฉินโม่ดูท้าทายเล็กน้อย

เมื่อทุกคนเงียบลง ชายใส่หยั่นจิ้งที่อยู่ข้างๆ พูดเสียงเบาว่า “คุณชายอาน เวลาพอประมาณแล้ว เริ่มได้แล้วครับ”

อานหลิงหัวพยักหน้า กวาดตามองในห้องโถงแล้วพูดเสียงดังว่า “โอเค นักเรียนมากันพอประมาณแล้ว ฉันขอประกาศว่าอีกครึ่งชั่วโมงงานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น!”

เสียงปรบมือดังขึ้น……

เสียงปรบมือดังกระหึ่มไปทั้งงาน

แม้ทุกคนไม่ไปหาเรื่องเฉินโม่ ตามเจตนาของอานหลิงหัว แต่ทุกคนก็อดพูดคุยขึ้นมาไม่ได้

เพราะชื่อเสียงของเจี่ยงหยาวในมหาวิทยาลัยซีเป่ยโด่งดังมาก นักเรียนจำนวนมากอดเปรียบเทียบเฉินโม่กับอานหลิงหัวไม่ได้

จู่ๆ เกิดเสียงพูดคุยขึ้นทุกที่

“นายว่าดาวมหาวิทยาลัยเจี่ยงตาบอดหรือเปล่า ไม่เอาคนหล่อรวยแบบคุณชายอาน แต่กลับไปเอาเด็กจนข้างนอกมาเป็นแฟน! ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่”