แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1217

“ทั้งหมดนี้ มันแปลกจริง ๆ!” เหลยจ้านอุทานด้วยความประหลาดใจ

“เฮ้อ แปลกมาก ทำไมผมถึงพูดแบบนั้น” จู่ ๆ เหลยจ้านก็กล่าวพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าสงสัย

“เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น? ทำไมผมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง!” เซี่ยไห่หลงกล่าวด้วยความสงสัย

ลี่เซี่ยวกล่าวว่า “พวกคุณรู้สึกเหมือนกันใช่ไหม? ผมก็รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างเช่นกัน”

เฉินโม่มองพวกเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่ในใจของเขานั้นตกใจมาก

ความทรงจำเมื่อสักครู่ของทุกคน หายไปแล้ว

เฉินโม่พบว่าตอนนี้ตนเองก็กำลังลืมความทรงจำเมื่อสักครู่อย่างช้า ๆ

เฉินโม่รู้ว่าบางทีอีกสักครู่ เขาจะลืมแขนขาดอย่างสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตาม มีเพียงตะเกียงน้ำมันโบราณที่อยู่ในจิตสำนึกของเขาเท่านั้น ที่เป็นประจักษ์พยานกับประสบการณ์ที่เหลือเชื่อเมื่อสักครู่

ถูกต้อง ตะเกียงน้ำมันที่หายไป ตอนนี้กำลังอยู่อย่างสงบในจิตสำนึกของเฉินโม่

จีอู๋หยากล่าวว่า “พวกคุณยืนเซ่ออยู่ตรงนี้ทำไม เดินทางต่อเถอะ คนประเทศอินได้แกนอสูรห้าชิ้นแล้ว ตอนนี้พวกเราอยู่อันดับท้ายสุด!”

“ถูกต้อง พวกเรายืนเซ่ออยู่ตรงนี้ทำไม แปลกจริง ๆ!” เหลยจ้านเกาหัวด้วยสีหน้าสงสัย

“ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลาอีกเลย พวกเราต้องล่าสัตว์ประหลาดโดยเร็วที่สุด” จางเจิ้นเดินไปข้างหน้า

เซี่ยไห่หลงมองเฉินโม่ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินโม่ ไปกันเถอะ!”

เฉินโม่พยักหน้า เดินทางต่อไปพร้อมกับพวกเขา เขารู้ว่าตอนนี้พวกเขาลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ไปหมดแล้ว

ตอนนี้เขาลืมรูปลักษณ์ของแขนขาดไปแล้ว แต่เขายังไม่ลืมวัดต้าเหลยอินกับตะเกียงน้ำมัน

ถ้าหากที่นี่คือวัดต้าเหลยอินตามตำนานจริง ๆ พลังชนิดใดที่สามารถทำลายมันได้?

ในเมื่อมันถูกทำลายไปแล้ว ทำไมถึงได้มีตะเกียงน้ำมันประหลาดอยู่ในซากปรักหักพัง?

แล้วแขนขาดที่ถูกผนึกไว้ใต้ดิน เป็นของใครกันแน่?

เฉินโม่ในฐานะผู้บำเพ็ญ เขาเข้าใจตำนานหัวเซี่ยโบราณดีกว่าใคร เขารู้ว่าเทพเจ้าที่คนธรรมดาพูดถึง ความจริงแล้วก็คือเหล่าผู้บำเพ็ญที่ทรงพลัง

สามมหาเทพ เง็กเซียนฮ่องเต้ เจ้าแม่หวางหมู่ พระพุทธเจ้า ฯลฯ พลังที่พวกเขาเหล่านั้นแสดงออกมานั้นแตกต่างกัน นั่นเป็นเพราะการวิธีการบำเพ็ญแตกต่างกัน และบุคคลเหล่านั้นเป็นเพียงผู้บำเพ็ญที่ทรงพลังเท่านั้น

สำหรับเฉินโม่แล้ว ที่เรียกว่านักบุญ มีพลังบำเพ็ญเพียงแค่ระดับเซียนแท้แดนสู่ธรรมะเท่านั้น

และที่เรียกว่าต้าโหลวเซียน ก็คือผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นสามมหาเทพ พลังของพวกเขาก็เท่ากับร่างเดิมของเฉินโม่ อยู่ที่แดนดั่งเทพเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม วัดต้าเหลยอินที่ปรากฏในดินแดนร้างแห่งนี้ ทำให้เฉินโม่ล้มล้างความรู้ความเข้าใจก่อนหน้านั้น

ถ้าเฉินโม่เดาไม่ผิด สถานที่แห่งนี้เหมือนเขาซูคง เป็นโลกที่ถูกทำลายจากพลังมหาศาล แต่เมื่อเทียบกับโลกใบเล็กของเขาซูคง โลกใบนี้ใหญ่กว่ามาก ทำให้ผู้คนรู้สึกว่ามันเป็นโลกใบใหญ่

บางทีสมัยโบราณ ขนาดของดาวไอกาอาจไม่เท่าตอนนี้ แต่ใหญ่กว่าตอนนี้เป็นร้อยเท่า พันเท่า และหมื่นเท่า

“เดิมทีผมคิดว่าการเกิดใหม่คราวนี้ ขอเพียงแค่บำเพ็ญถึงแดนยาทอง ก็สามารถทำทุกอย่างตามที่ต้องการบนดาวไอกานี้ได้ แต่ดูเหมือนว่าผมประเมินดาวไอกาต่ำเกินไป”

ท่าทางของเฉินโม่จริงจัง เมื่อก่อนสิ่งที่เขาคิดคือบำเพ็ญถึงแดนยาทองโดยเร็วที่สุด เขาก็จะสามารถต้านอาวุธนิวเคลียร์ได้ แต่ตอนนี้เป้าหมายของเขากำลังจะเปลี่ยนไป ถ้าเขาต้องการค้นหาความลับของแขนขาด เกรงว่าเฉินโม่บำเพ็ญถึงแดนดั่งเทพก็อาจจะไม่เพียงพอ

เมื่อเทียบกับจักรวาลแล้ว เขายังคงเล็กมาก

เขาลืมความจำสุดท้ายของแขนขาดไปแล้วเช่นกัน แต่เฉินโม่ไม่ได้ลืมทุกอย่างเหมือนคนอื่น ๆ เขายังคงจำความทรงจำเมื่อสักครู่ได้อย่างชัดเจน เพียงแต่เขาลืมลักษณะของแขนขาดเท่านั้น เฉินโม่คิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะตะเกียงน้ำมัน