แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1281
“เฮ้อ อาจารย์ลำเอียง อาจารย์จำจ้าวไคได้ แล้วลืมหนูไปได้อย่างไร?” สีหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความผิดหวัง
อาจารย์หยางหัวเราะและกล่าวว่า “ถูกต้อง อาจารย์จะลืมหวางเข่อ ที่ซุกซนที่สุดได้อย่างไร?”
“อาจารย์หยาง อาจารย์….อาจารย์ยังไม่ลืมหนู!” หวางเข่อ ดีใจจนร้องไห้ออกมาทันที “อาจารย์หยาง หนูเสียใจที่ไม่เชื่อฟังอาจารย์ตั้งแต่แรก ทำให้หนูสอบตก ตอนนี้หนูเลิกเรียนแล้ว!”
นั่นเป็นสาเหตุที่ผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ พอเห็นภาพก็นึกถึงอดีต ทำให้คนนึกถึงเรื่องในอดีตได้ง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผชิญกับความพ่ายแพ้
อาจารย์หยางตบไหล่ผู้หญิงคนนั้นเบา ๆ และกล่าวปลอบโยนว่า “ชีวิตของคนไม่ได้มีเพียงเส้นทางเดียว ชีวิตของคุณเพิ่งเริ่มต้น ขอเพียงแค่คุณพยายาม ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีความหวัง”
“ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว ขอบคุณอาจารย์หยาง!”
ต่อมา อาจารย์หยางเรียกชื่อนักเรียนเหล่านั้นทีละคน แล้วยังจำลักษณะของพวกเขาได้อย่างชัดเจน ทำให้นักเรียนรู้สึกตื่นเต้นมาก
เพียงแต่ เมื่ออาจารย์หยางเห็นเฉินโม่ เขาตกตะลึงทันที
ตอนแรกทุกคนตื่นเต้นดีใจ แต่เมื่อเห็นอาจารย์หยางตกตะลึง พวกเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เฉินโม่ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่ออาจารย์หยางเห็นเฉินโม่แล้ว ถึงได้ยั้งสติไม่อยู่ทันที
“อาจารย์หยาง อาจารย์เป็นอะไรคะ?” หูหยางหยู่ถามเบา ๆ
อาจารย์หยางโบกมือและกล่าวว่า “อาจารย์ไม่เป็นไร เพียงแค่นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอเฉินโม่ที่นี่!”
จางจื่อเจี้ยนไม่พลาดโอกาสที่จะโจมตีเฉินโม่ และกล่าวเยาะเย้ยว่า “บางทีอาจารย์หยางอาจนึกถึงการกระทำที่แย่ ๆ ของเฉินโม่ และตอนนี้หลังจากผ่านไปหลายปีแล้ว ได้พบเฉินโม่อีกครั้ง อาจารย์คงตกใจมากใช่ไหม!”
“ฮ่า ๆ ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน!” ผู้ชายที่อยู่ข้างจางจื่อเจี้ยนรีบให้ความร่วมมือด้วยการหัวเราะ
ตอนที่เฉินโม่เรียนมัธยมต้น เขาเป็นเพลย์บอยที่มีชื่อเสียง เพื่อนนักเรียนต่างรู้เรื่องนี้ เมื่อได้ยินจางจื่อเจี้ยนพูด พวกเขาอดที่จะหัวเราะไม่ได้
อาจารย์หยางกระแอมเบา ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ทุกคนอย่าเถียงกัน มันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณคิด!”
ทุกคนเงียบทันที แล้วมองอาจารย์หยางด้วยความสงสัย
ทันใดนั้น อาจารย์หยางก็โค้งคำนับให้เฉินโม่ ทุกคนรู้สึกตกใจและตะโกนว่า “อาจารย์หยาง อาจารย์กำลังทำอะไร?”
เฉินโม่ตกตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์หยางถึงได้คำนับเขา
พลังที่อ่อนโยนและมองไม่เห็นพยุงอาจารย์หยางเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาก้มลง
เฉินโม่กล่าวเบา ๆ “อาจารย์หยาง อาจารย์กำลังทำให้ผมอายุสั้น?”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถโค้งคำนับได้ ในที่สุดอาจารย์หยางก็ยอมแพ้ มองเฉินโม่และกล่าวด้วยสีหน้าซาบซึ้ง “เฉินโม่ คุณคู่ควรที่จะให้อาจารย์คำนับ!”
นักเรียนทุกคนเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์หยางถึงได้คำนับเฉินโม่?
เฉินโม่ถามว่า “ทำไมอาจารย์หยางถึงพูดแบบนั้น?”
อาจารย์หยางกล่าวว่า “เฉินโม่ อาจารย์สอนหนังสือมาเป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว ความปรารถนาสูงสุดของอาจารย์คือ สามารถสอนนักเรียนที่เป็นแชมป์เอ็นทรานซ์ ถึงแม้จะเป็นแชมป์ของมณฑลฮ่านหยาง ก็เพียงพอแล้ว”
“อย่างไรก็ตาม วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ไม่ต้องพูดถึงแชมป์เอ็นทรานซ์ แม้แต่นักเรียนที่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง อย่างมหาวิทยาลัยยานจิงและมหาวิทยาลัยชิงหัวก็มีน้อยมาก และขณะที่อาจารย์คิดว่าชีวิตนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะสมหวังแล้ว แต่คุณกลับทำให้อาจารย์ประหลาดใจมาก!”
“ตลอดระยะเวลาที่อาจารย์สอนเป็นเวลาสามสิบเจ็ดปี คุณเป็นแชมป์เอ็นทรานซ์ระดับประเทศเพียงคนเดียว เป็นคนเดียวที่ได้คะแนนเต็มทุกวิชา และเป็นแชมป์เอ็นทรานซ์คนเดียวในประวัติศาสตร์!”
ยิ่งอาจารย์หยางพูดก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น สุดท้ายเขาจับแขนของเฉินโม่ ถึงได้ยืนนิ่ง “เฉินโม่ คุณเป็นคนที่ทำให้อาจารย์สมดังปรารถนา แล้วยังเกินความคาดหมายของอาจารย์มากอีกด้วย คุณคือผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของอาจารย์!”
ขณะที่พูดนั้น อาจารย์หยางต้องการโค้งคำนับอีกครั้ง แต่ถูกเฉินโม่หยุดไว้ได้ทันเวลา
เฉินโม่มองอาจารย์หยาง เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นอาจารย์ที่ทุ่มเททำงานหนักมานานหลายสิบปี เพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่อยู่ในใจของเขา