แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1367

ในวันที่สองของการต่อสู้ของเฉินโม่และยากิวยิโตะ เฉินโม่พาเล่หรูหั่วนั่งแท็กซี่มุ่งหน้าไปที่สนามบิน

คนขับรถแท็กซี่เป็นชายวัยกลางคนร่างผอม ดูไปแล้วท่าทางเซื่องซึม ถึงขนาดตอนที่ขับรถ ก็หลับตาลงครึ่งหนึ่ง

เล่หรูหั่วกังวลเป็นอย่างมาก ว่าเขาจะขับรถเข้าไปในแม่น้ำใหญ่หรือเปล่า

ตอนแรกที่เห็นสภาพนี้ของคนขับรถ เล่หรูหั่วลังเลมากที่จะขึ้นแท็กซี่คันนี้ แต่จะว่าไปก็แปลก ตอนนั้นรอนานมาก มีแค่รถแท็กซี่คันนี้

ยังคิดว่าเดิมทีรถแท็กซี่ของประเทศต้าเหอน้อย เล่หรูหั่วจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเลือกรถคันนี้

โชคดีที่แม้ว่าคนขับจะขับรถโดยใช้สายตาเพียงครึ่งเดียว แต่ไม่ได้เกิดเรื่องราวที่เล่หรูหั่วกังวลใจ ขับรถได้อย่างราบรื่นมาก ออกจากเขตเมือง และขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามบินที่สร้างขึ้นในแถบชานเมือง

เฉินโม่นั่งเงียบๆที่เบาะหลังกับเล่หรูหั่ว หลับตาพักสมอง แต่ว่า หลังจากที่รถออกจากเมือง เล่หรูหั่วก็เริ่มค่อนข้างกระวนกระวายใจขึ้นมา

เธอตบไหล่ของเฉินโม่ และกระซิบว่า: “เฉินโม่ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ทางไปสนามบินนะ?”

เฉินโม่ไม่ลืมตา และพูดอย่างเรียบเฉย: “ไม่เป็นไร มีคนไม่อยากให้พวกเรากลับไปเร็วขนาดนั้น”

เล่หรูหั่วขมวดคิ้ว แต่เห็นท่าทางนิ่งสงบเช่นนี้ของเฉินโม่ ทำได้แค่ไม่พูดอะไร และนั่งลงที่ตำแหน่งอย่างหดหู่

“นายมองออกตั้งนานแล้วเหรอ?”

ทันใดนั้น คนขับข้างหน้าก็พูดอะไรบางอย่าง น้ำเสียงของแหบแห้งมาก ฟังดูทำให้คนรู้สึกขนลุก

เล่หรูหั่วมองไปที่คนขับอย่างระแวดระวังทันที และคว้ามุมเสื้อผ้าของเฉินโม่ด้วยมือหนึ่ง

เฉินโม่ลืมตาขึ้น มองไปที่คนขับอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า: “แม้ว่าลมปราณของแกจะถูกปกปิดไว้อย่างดี แต่ว่าแกสามารถปิดบังการรับรู้ของนักบู๊เหล่านั้นได้ กลับปิดบังการรับรู้ของฉันไม่ได้”

คนขับรถหัวเราะฮ่าๆขึ้นมา: “เฉินไต้ซือ ฉันอยากรู้มาก ว่าทั้งที่บนตัวของฉันไม่มีชี่แท้อยู่เลยสักนิด ทำไมแกยังสามารถที่จะมองข้อบกพร่องออกได้ยังไง?”

เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย: “แม้ว่าแกจะไม่มีชี่แท้ แต่บนตัวของแกมีความผันผวนของชี่ฟ้าดิน แกไม่ใช่นักบู๊ แต่แกน่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเซียนอีกอย่างหนึ่งของประเทศต้าเหอ นักหยินหยาง!”

“ฮ่าๆ เฉินไต้ซือสายตาที่ดีจริงๆ ตอนนี้ฉันเชื่อว่ายากิวยิโตะตายได้ไม่คับแค้นใจ!”คนขับรถหัวเราะลั่น

“แต่ในเมื่อแกเห็นข้อบกพร่องของฉันแล้ว แล้วทำไมถึงยอมตามฉันไปยังที่กันดารเช่นนี้? ถ้าหากอยู่ในเมือง แกรู้ว่าฉันไม่กล้าทำอะไร ยังไงซะฉันต้องคำนึกถึงมนุษย์ธรรมดาเหล่านั้น”

เฉินโม่พูดด้วยยิ้ม: “สิ่งที่แกพูด ก็เป็นสิ่งที่ฉันอยากบอกกับแก ฉันก็ไม่อยากทำอะไรในเมือง ทำร้ายมนุษย์เหล่านั้น”

รอยยิ้มบนใบหน้าของคนขับรถหายไป มองไปที่เฉินโม่และพูดอย่างเย็นชาว่า: “ไอ้หนู แกนี่มันอวดเก่งจริงๆ!”

“ขอบคุณที่ชม!”เฉินโม่ยอมรับอย่างใจเย็น

รอยยิ้มที่เป็นอันตรายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนขับรถ: “เฉินไต้ซือ แกคิดว่าฆ่าไอ้เศษสวะยากิวยิโตะนั้นได้ ก็จะมองข้ามประเทศต้าเหอโลกบำเพ็ญของฉันได้เหรอ?”

“หึๆ แม้ว่าแกจะรู้จักนักหยินหยาง แต่แกกลับไม่รู้หากนักหยินหยางฝึกฝนจนถึงแดนเทพ จะแข็งแกร่งมากกว่านักบู๊!”

หลังจากที่พูดจบ คนขับรถก็กลายเป็นกลุ่มควันดำ และลอยออกมาจากหน้าต่างรถ

“กรี๊ดดดดดด!”

เล่หรูหั่วกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

รถเสียการควบคุมคนขับ และพุ่งชนตรงไปในคูน้ำลึกข้างถนน

ตูม!

รถชน แต่ไม่มีใครอยู่ในนั้น

เฉินโม่อุ้มเล่หรูหั่ว ยืนอยู่บนพื้นหญ้าใต้ถนน โดยไม่มีฝุ่นเกาะบนร่างกายเลยสักนิด ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แฮะๆๆๆๆ ฉันก็รู้ว่าแค่อุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำอะไรเฉินไต้ซือไม่ได้อย่างแน่นอน เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย!”