แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1371

หัวงูขนาดใหญ่แปดหัวในกระแสน้ำวนเมฆ สั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างกะทันหัน และเปล่งเสียงดังก้อง

“มนุษย์ต่ำต้อย แกต้องการความช่วยเหลืออะไรจากฉัน?”หัวงูทั้งแปดส่งเสียงพร้อมกัน และเสียงนั้นสะท้อนก้องฟ้าดินอย่างไม่รู้จบ

ซาสึซึรุกล่าวด้วยความเคารพ: “ยามาตะ โนะ โอโรจิผู้มีเกียรติ คนประเทศหัวเซี่ยคนนี้ต้องการท้าทายความยิ่งใหญ่ของท่าน ท่านได้โปรดมอบพลังให้แก่ผมด้วย เพื่อทำลายเขา!”

หัวงูทั้งแปดตัวในกระแสน้ำวนมองไปที่เฉินโม่ ทำให้เล่หรูหั่วกลัวจนตึงเครียดอย่างฉับพลัน และอดไม่ได้ที่จะกระชับมือของเฉินโม่ไว้แน่นๆ

“ไม่ต้องกลัว!”เฉินโม่ปลอบอย่างอ่อนโยน ยืนอยู่กับที่ มองไปทางยามาตะ โนะ โอโรจิ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ยามาตะ โนะ โอโรจิมองไปทางเฉินโม่ มองดูดีๆอีก ราวกับนัยน์ตาแห่งความสับสนเล็กน้อยปรากฏขึ้นในดวงตาที่ใหญ่พอๆกับโคมไฟ

“แกเป็นมนุษย์ที่แปลก รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยจากบนตัวของแก”

กลิ่นอายที่คุ้นเคยเหรอ?

เฉินโม่เกือบจะแน่ใจว่า ยามาตะ โนะ โอโรจิต้องมาจากหนึ่งในเผ่าฝึกเซียนแห่งหมื่นเผ่าในจักรวาลอย่างแน่นอน มีความเป็นไปได้มากที่สุดก็คือเผ่าปีศาจ

“แต่ว่า เทียบกับพวกเขา พลังของแกอ่อนแอเกินไป” ยามาตะ โนะ โอโรจิหันหน้ามองไปทางซาสึซึรุอีก

“ฉันช่วยแกได้ แต่ร่างกายของแกอ่อนเกินไป ไม่เพียงพอที่จะแบกรับพลังของฉัน”น้ำเสียงของยามาตะ โนะ โอโรจิดังก้องขึ้น

ซาสึซึรุคลานอยู่บนพื้น และพูดด้วยความเคารพว่า: “ยามาตะ โนะ โอโรจิผู้มีเกียรติ ท่านได้โปรดมอบพลังให้กับผมด้วย ขอแค่มีพลังหนึ่งในหมื่นของท่าน จัดการไอ้หมอนี่ให้ตาย!”

ยามาตะ โนะ โอโรจิแสดงท่าทีครุ่นคิด และพยักหน้าหลังจากนั้นครู่หนึ่ง: “ก็ได้ เห็นแก่ที่แกได้ถวายจิตวิญญาณแล้ว ฉันก็จะช่วยแก!”

ซาสึซึรุคารวะอย่างไม่หยุดหย่อน และพูดอย่างซาบซึ้งจนน้ำตาไหล: “ขอบคุณยามาตะ โนะ โอโรจิผู้สูงส่ง!”

“อ๊าก!”

ยามาตะ โนะ โอโรจิม้วนตัวอยู่ในกระแสน้ำวนเมฆ หัวขนาดใหญ่ทั้งแปดก็หมุนวนไปมา ท้ายที่สุดเงาหัวหนึ่งในนั้นก็พุ่งออกมาจากเมฆอย่างกะทันหัน และมุดเข้าไปในร่างของซาสึซึรุโดยตรง

ซาสึซึรุทั้งคนนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียว

“เฉินไต้ซือ ไปตายซะ!”

ซาสึซึรุมองไปที่เฉินโม่ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย หายตัว และพุ่งตรงไปที่เฉินโม่

“ไปรอฉันที่ข้างๆ!”เฉินโม่ผลักเล่หรูหั่วด้วยฝ่ามือ ออกไปสิบฟุต ต่อจากนั้นต่อยไปข้างหน้าหมัดหนึ่ง

ผลัวะ!

เฉินโม่และซาสึซึรุปะทะอยู่ด้วยกัน แต่ครั้งนี้กลับเป็นเฉินโม่ที่ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว แต่ซาสึซึรุยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ และฉีกยิ้มเสียงดัง: “เฉินไต้ซือ แกมีพลังแค่นี้เองเหรอ? เมื่อกี้นี้แกอวดเก่งมากไม่ใช่เหรอ? มาสิ!”

สีหน้าของเฉินโม่เคร่งขรึม แม้ว่านี่จะเป็นแค่พลังสะท้อนหนึ่งในหัวของยามาตะ โนะ โอโรจิ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะต่อสู้ได้ในตอนนี้

“พลังของยามาตะ โนะ โอโรจิ เกรงว่าจะบรรลุถึงดั่งเทพแล้ว ยังดีที่ร่างกายของซาสึซึรุไม่สามารถแบกรับพลังของเขาได้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นครั้งนี้ฉันอาจจะตายอยู่ที่นี่จริงๆ”

ขณะที่ครุ่นคิด การโจมตีของซาสึซึรุก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

เฉินโม่ชกไปข้างหน้า ต่อสู้กับซาสึซึรุ แต่ความแข็งแกร่งของเฉินโม่นั้นอ่อนแอกว่าของซาสึซึรุ มาก โดยพื้นฐานกำลังล่าถอย ถึงกับกระอักเลือดจากการถูกทำร้าย

“พลังทอดเงาของร่างแยกปีศาจงูตัวนี้ น่าจะอยู่เหนือกว่าชั้นเก้าแดนรวมพลัง อยากจะฆ่าเขา ต้องเสียสละอะไรบางอย่าง”

ซาสึซึรุไล่ตามเฉินโม่ทำร้ายไปด้วยและหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไปด้วย: “เฉินไต้ซือ แกอวดเก่งมากไม่ใช่เหรอ? อวดเก่งให้ฉันดูอีกทีสิ!”

“อวดสิ! อวดสิ!”

เล่หรูหั่วมองดูเฉินโม่โดนทำร้ายอยู่ข้างๆ กังวลจนน้ำตาไหลออกมา แต่เธอทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแอบอธิษฐานให้เฉินโม่