แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1457
หยูจุนโม่ดีใจอย่างมาก โขกหัวคำนับพ่อเขาอย่างไม่ยอมหยุด “ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับพ่อ！”
“พ่อครับ ครั้งนี้การไปตามให้ตระกูลตู๋กูมาช่วย ก็ให้ผมไปเถอะ ผมกับคุณชายตู๋กูมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก เขาต้องช่วยพวกเราอย่างแน่นอน！”
หยูเปียวหรี่ตามองลูกชายที่ไม่เอาไหนของตัวเอง แม้ว่าเขาจะทุ่มเทพลังอย่างมากในการเลี้ยงดูสั่งสอนลูกคนนี้ แต่ว่าลูกชายคนนี้กลับไม่ได้ดั่งใจเลย
อย่างไรก็ตามก็ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์ไปเสียทุกอย่าง อย่างน้อยเขาสามารถเป็นเพื่อนกับคุณชายของตระกูลตู๋กู อีกทั้งยังมีนิสัยที่คล้ายกัน จึงกลายเป็นพวกเดียวกัน
ครั้งนี้การไปขอความช่วยเหลือจากตระกูลตู๋กู ลูกชายที่ไม่เอาไหนคนนี้ก็ขอรับหน้าที่นี้เพียงผู้เดียว！
หยูเปียวพยักหน้า “ได้ ครั้งนี้ก็ให้นายไป ทำดีถ่ายโทษ！หากหาคนมาช่วยไม่ได้ แกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว”
หยูจุนโม่ตกใจ แต่เขานั้นมีความมั่นใจมาก “คุณพ่อวางใจเถอะ ผมต้องนำกำลังสนับสนุนกลับมาให้ได้！”
“รีบไปรีบกลับ！” หยูเปียวสั่งการอย่างจริงจัง
“ครับ！”
หยูจุนโม่ไปขอกำลังสนับสนุนที่ตระกูลตู๋กู หยูเปียวไม่ได้อยู่เฉย รีบเรียกลูกน้องคนเก่งมาสองคน “พวกแกไปสืบประวัติไอ้หนุ่มคนนั้นมาอย่างละเอียด ผู้ที่มีความสามารถแบบนี้ ก็ต้องไม่ใช่คนไร้ชื่อเสียงอย่างแน่นอน ครั้งนี้ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อม แล้วค่อยไปแก้แค้น！”
ดวงตาของหยูเปียวฉายผ่านด้วยความโหดเหี้ยม ความอัปยศในวันนี้ เขาหยูเปียวตั้งแต่เกิดมาเพิ่งโดนครั้งแรก แค้นนี้ไม่ชำระ เขาคงนอนตายตาไม่หลับ
โลกบู๊โบราณตระกูลตู๋กู
ตระกูลตู๋กูเป็นหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่ของโลกบู๊โบราณ ความสามารถไม่ธรรมดา ผู้อาวุโสทุกคนในตระกูลต้องถึงแดนเทพทุกคน
แม้ว่าฐานะในโลกบู๊โบราณ แปดตระกูลใหญ่จะเป็นรองหกสำนัก แต่ว่าแปดตระกูลใหญ่ไม่ยอมรับมาโดยตลอด มีความคิดแข่งขันกับหกสำนักมาโดยตลอด
ตระกูลตู๋กู คุณชายตู๋กูกำลังจะปรนเปรอดาราเกรดสามที่หามาจากโลกมนุษย์ กลับถูกหยูจุนโม่มาหาถึงที่
ตู๋กูเยว่กำลังจะทำเรื่องอย่างว่า ทำได้เพียงต้องหยุดลง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างไร กลับยิ้มอย่างมีเลศนัย
ตู๋กูเยว่ต้อนรับหยูจุนโม่ที่ห้องโถงรับแขก
หยูจุนโม่ถูกพามาที่ห้องโถง เหมือนตู๋กูเยว่ที่เสื้อผ้ารุ่งริ่ง ก็มีแสงสว่างวาบในดวงตาทันที
หยูจุนโม่เดินเข้าไปที่ข้างกายของตู๋กูเยว่อย่างระมัดระวัง ยิ้มอย่างเจ้าประจบสอพลอ “น้องชายอย่างฉันมาโดยไม่ได้บอกกล่าว ไม่ทราบว่าได้ทำลายบรรยากาศของพี่ตู๋กูหรือเปล่า?”
โดยธรรมชาติหยูจุนโม่ก็ไม่ได้พูดออกมาตามที่คิด
ตู๋กูเยว่เงยหน้าขึ้นหัวเราะฮ่าๆ มองหยูจุนโม่ เลิกคิ้วพูด “น้องชาย มาได้พอดีเลย “น้องชาย นายมาได้พอดีเลย ฉันได้สาวๆอย่างเด็ดมาสองคน ลีลาสุดยอด รับรองนายต้องพอใจอย่างแน่นอน จะลองด้วยกันมั้ย?”
ตู๋กูเยว่พูดจบ ก็เลิกคิ้วให้กับหยูจุนโม่
หยูจุนโม่มาในครั้งนี้ ก็มีเรื่องต้องขอร้องตู๋กูเยว่อยู่แล้ว อีกอย่างเขากับตู๋กูเยว่ก็มีรสนิยมที่เหมือนกันในด้านนี้ ก็ไม่มีทางที่จะขัดความตั้งใจของตู๋กูเยว่อยู่แล้ว
“มาได้เช้าไม่สู้มาได้ถูกจังหวะจริงๆ ในเมื่อพี่ตู๋กูมีน้ำใจที่เชิญ น้องก็ต้องไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว！” หยูจุนโม่ยิ้มร้ายๆแล้วพูด
“ไป” ตู๋กูเยว่ดึงตัวหยูจุนโม่ ทั้งสองก็หันหลังเดินไปยังห้องนอน
จนพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ตู๋กูเยว่กับหยูจุนโม่ทั้งสองคนถึงเสร็จกิจ
แน่นอน หยูจุนโม่ใส่ความเฉินโม่และพวกอย่างเต็มที่ พูดจนพวกเฉินโม่นั้นทำเป็นแต่เรื่องชั่วๆ ฆ่าคนวางเพลิงและอื่นๆ พูดเหมือนตระกูลหยูของเขาน่าสงสารเหมือนกับสาวน้อยที่ถูกหยาบเกียรติ
ตู๋กูเยว่ก็ไม่มีทางที่จะเชื่อคำพูดของหยูจุนโม่อยู่แล้ว แต่ว่าในเมื่อตระกูลหยูมีความลำบาก เห็นแก่ตระกูลหยูกับตู๋กูที่เป็นญาติกัน จะทำเป็นไม่สนใจก็ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าสองคนยังมีรสนิยมที่คล้ายกัน ไม่ว่ายังไงตู๋กูเยว่ก็ต้องยื่นมือช่วยอยู่แล้ว