แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1600

“ผู้นำตระกูลหยางวางใจได้! พวกเราจะต้องจับให้ได้ ผู้นำลงโทษได้ตามอำเภอใจเลย!”

ภายใต้การออกคำสั่งของผู้นำตระกูลหยาง มือปืนทุกคนต่างก็หยุดยิง ยอดฝีมือของโลกแห่งการตรัสรู้สิบกว่าคนกระจายไปทั่วทั้งสี่ทิศของลำแสงที่หนาแน่นของเฉินโม่

ทุกคนต่างก็ตะโกนเสียงดังกัน ฝ่ามือตบลงไปที่ลำแสงหนึ่งครั้ง ชี่ฟ้าดินที่อยู่ในร่างกายไปรวมอยู่ในลำแสงไม่หยุด เพื่อทำลายเกาะป้องกันของเฉินโม่

“เฉินโม่ ถ้านายยอมให้จับตั้งแต่ตอนนี้ ผมสามารถไว้ชีวิตนายได้! มิเช่นนั้นละก็ ผมจะสับนายให้เป็นหมื่นท่อน!” ผู้นำตระกูลกล่าว

แน่นอนว่าเขาเองก็รู้ว่าคำพูดประโยคนี้ของตนไร้ประโยชน์ อย่างไรก็ตามเฉินโม่เอาลูกชายของเขามาทำเป็นพายเนื้อ ตนจะลงโทษเขาอย่างหนักง่ายๆเช่นนั้นได้อย่างไร แต่บรรยากาศในตอนนี้ตึงเครียดอย่างมาก ดังนั้นประโยคที่เขาตะโกนออกไปเมื่อกี้นี้ทำให้มือปืนข้างหลังที่คอตกอย่างหมดหวังเหล่านั้นมีความมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้พวกเขารู้ว่าตอนนี้พวกเราอยู่เหนือกว่าแล้ว

เฉินโม่สีหน้าปกติมาก สัมผัสพลังงานอ่อนแรงที่ส่งมาจากยอดฝีมือโลกแห่งการตรัสรู้สิบกว่าคนนั้นอย่างดูถูก ชี่แท้ทั่วทั้งร่างสั่นสะเทือนเกราะลำแสงขยายใหญ่ขึ้น ระเบิดและกระจายไปทั่วทุกสารทิศ ยอดฝีมือโลกแห่งความตรัสรู้เหล่านั้นโดนชี่โจมตีอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ทันใดนั้นก็กระอักเลือดออกมาไม่หยุด แต่ละคนล้มลงบนพื้นลุกไม่ขึ้นไร้ซึ่งความอวดดีที่มีเมื่อครู่นี้ มองดูเฉินโม่ด้วยความตกใจกลัว

เพื่อหยุดมือปืนเหล่านั้นยิงปืนอีกครั้งหนึ่ง เฉินโม่ไม่เว้นช่องว่าง แต่เริ่มโจมตีทันที ร่างกายมาอยู่ข้างนอกห้องไว้ทุกข์ในชั่วพริบตา เขาชูมือข้างหนึ่งขึ้นสูง ชี่แท้มังกรกลายเป็นมังกรใหญ่ในทันที

“กี๊ช!!!”

มังกรชูคอขึ้นฟ้าร้องคำราม พุ่งเข้าไปในฝูงชน มือปืนเหล่านั้นตกใจจนหน้าถอดสี ต่างก็ยกปืนขึ้นมายิงไปที่มังกร แต่ไม่สามารถยิงทะลุพลังปราณป้องกายของมังกรได้เลย คนที่โดนมังกรชนกระดูกหักเส้นเอ็นขาด ถึงไม่ตายก็บาดเจ็บหนัก

ยอดฝีมือโลกแห่งการตรัสรู้เหล่านั้น โดนพลังอันน่ากลัวของมังกรครอบงำ แต่ละคนขี้ขลาดกันไปหมด ต่างก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง แต่ความเร็วของมังกรเร็วจนน่าตกใจ ไล่ตามไปบดยอดฝีมือเหล่านี้เป็นฝุ่นผง ไม่มีใครสามารถหนีไปได้เลยแม้แต่คนเดียว

ที่ตรงนั้นมีเสียงร้องไม่หยุด เลือดไหลเป็นทางน้ำ เฉินโม่ก้าวออกจากห้องไว้ทุกข์ทีละก้าวทีละก้าวเหมือนดั่งเทพและปีศาจ

ที่ตรงนั้นมีผู้นำตระกูลหยางเพียงคนเดียวที่ยังยืนอยู่ตกตะลึงสุดขีด หยิบปืนกลมือขึ้นมาจากพื้นกราดยิงไปที่เฉินโม่พักหนึ่ง

เฉินโม่ไม่หลบเลย ให้กระสุนปืนยิงไปที่ร่างกายของตน กระสุนปืนเหมือนกระแทกโดนสิ่งของอะไรอย่างหนึ่งที่แข็งมาก ๆ โดนแรงอันน่ากลัวกดทับจนกลายเป็นพายกระสุนก็ยังไม่สามารถทำให้เฉินโม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย

กระสุนปืนที่อยู่ในปืนกลมือหมดแล้ว เฉินโม่เข้าใกล้ผู้นำตระกูลหยางมากยิ่งขึ้น เขาถอยหลังไม่หยุด พร้อมตะโกนว่า : “แกอย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา! ผมคือผู้นำตระกูลหยาง! แกห้ามฆ่าผม! ห้ามฆ่าผมเชียวนะ!”

“คน เมื่อยืนในที่สูงก็มักจะชอบดูหมิ่นคนที่ต่ำต่อยกว่า กลับไม่ค่อยมองไปบนฟ้ามากนัก” เฉินโม่กล่าว : “ตระกูลหยาง? ชื่อเสียงยิ่งใหญ่มาก! ตอนที่หยางหมิงหยู่ฆ่าถานชิวเซิงสหายของฉันและชาวบ้านคนอื่นๆที่บริสุทธิ์ ผู้นำตระกูลหยางอย่างนายอยู่แห่งหนใด? ไม่สนใจความถูกผิด เอาแต่ปกป้องลูกชายตนเอง นี่คือการจัดการของผู้นำตระกูลหยางอย่างนายหรือ?”

เมื่อนึกถึงถานชิวเซิงตายอย่างน่าสลดใจ เฉินโม่ระเบิดความโกรธเคืองออกมาอีกครั้งในทันที เขาตะคอกทั้งขอบตาที่แดงก่ำ : “ถ้าตระกูลหยางเป็นตระกูลหยางแบบนี้! เช่นนั้นฉันขอใช้เลือดชะล้างตระกูลหยางก็แล้วกัน!”

เสียงตะคอกของเฉินโม่เหมือนดั่งฟ้าผ่า ทำให้ผู้นำตระกูลหยางตกใจจนเลือดออกจากทวารทั้งเก้า ดวงตาทั้งสองข้างแตกออกเป็นเศษ ๆ กระเด็นออกไปทั่วทุกทิศ

เฉินโม่นั่งอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลหยางอย่างองอาจ รอคอยการแก้แค้นในครั้งต่อไปของคนในตระกูลหยาง

ส่วนร่างกายของผู้นำตระกูลหยางอ่อนแรงนอนลงไปบนพื้นราวกับลูกโป่งที่โดนปล่อยลมออก

ภายนอกของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่อวัยวะภายในของเขากลับโดนเฉินโม่ทำให้แตกออกหมดแล้ว