แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 320
แดนนิรมิตเทพ บทที่ 320
กำนันหลี่มองเฉินโม่อย่างเคร่งเครียด แล้วก็กันไปพูดกับเฉินจิงเย่ด้วยรอยยิ้มว่า “น้องจิงเย่ นายได้มีลูกชายที่ดีจริงๆ!ยินดีด้วย ยินดีด้วย!”
สารวัตรกำนันฉีเองก็รีบพนมมือให้กับเฉินจิงเย่ “น้องจิงเย่ เมื่อก่อนทำอะไรไม่ดีในการทำงาน ขอให้น้องจิงเย่ให้อภัยด้วยนะ อย่าได้ถือสาฉันเลย!”
เฉินจิงเย่รีบพนมมือตอบรับ “กำนันหลี่ สารวัตรกำนันฉี ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรครับ!”
จนตอนนี้ เฉินจิงเย่ก็ยังรู้สึกเหมือนฝันอยู่ แยกความเป็นจริงไม่ออก
ตามด้วย ผู้รักษาความปลอดภัยหน้าประตูตะโกนอีกครั้ง มีผู้มีหน้ามีตาในอำเภอเฟิ่งซานเข้ามาสวัสดีปีใหม่ให้กับเฉินโม่เรื่อยๆ
เมื่อวางของขวัญไว้แล้วก็รีบร้อนจากไป ของขวัญกองพะเนินจนจะเป็นภูเขาแล้ว
ทั่วทั้งงาน เหมือนว่าจัดขึ้นเพื่อเฉินโม่โดยเฉพาะ ได้กลายเป็นเวทีแสดงของเขาเพียงคนเดียว
สีหน้าของนายอำเภอเหมยมีความไม่พอใจ ถลึงตาใส่เฉินโม่ มีความโมโห “เจ้าหนุ่มคนนี้ งานเลี้ยงฉลองที่สนุกสนาน กลับเหมือนกลายเป็นงานเลี้ยงฉลองที่จัดขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ แย่งความสนใจจากฉันไปจนหมดเลย!”
แม้ว่านายอำเภอเหมยจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ผู้มีอำนาจมากมายขนาดนี้ต่างมาสวัสดีปีใหม่ให้กับเฉินโม่ ดังนั้นเฉินโม่ตรงหน้าคนนี้ เขาเองก็ไม่กล้ามีปัญหาด้วย
แต่ว่า นายอำเภอเหมยสามารถเหยียบย่ำเฉินจิงเย่ได้ ไม่อย่างนั้นคนพวกนี้คงจะลืมไปแล้วว่ายังมีนายอำเภอคนนี้อยู่!
“น้องจิงเย่ นี่คืองานเลี้ยงฉลองที่จินเคอกรุ๊ปเข้าสู่อำเภอเฟิ่งซานของเรา ถ้าหากนายจะจัดงานเลี้ยงครอบครัว ก็ขอเชิญนายกลับบ้านตัวเอง” นายอำเภอเหมยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ทุกคนนิ่งอึ้งไป ดูแล้วนายอำเภอท่านนี้รู้สึกว่าถูกละเลยจนโมโหขึ้นมาแล้ว
เฉินจิงเย่สะดุ้ง เขารู้ว่านายอำเภอเหมยโมโหแล้ว จึงรีบลุกขึ้นขอโทษว่า “นายอำเภอเหมยให้อภัยด้วยครับ สถานการณ์ในวันนี้ผมเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ผมจะพาครอบครัวกลับเดี๋ยวนี้ครับ!”
“ซู่เฟิน เสี่ยวโม่ พวกเรากลับบ้าน!”
เฉินโม่เหลือบมองนายอำเภอเหมย สายตาเย็นชา
แต่สำหรับบุคลากรของรัฐ เฉินโม่ตัดสินใจที่จะยอมถอยให้ จึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเฉินจิงเย่ไปเงียบๆ
สีหน้าของสารวัตรกำนันหวางมีความเยาะเย้ย พูดว่า “ถึงจะมีผู้มีอำนาจมากมายมาสวัสดีปีใหม่ให้กับนายแล้วยังไง? เพียงคำพูดเดียวของนายอำเภอเหมย นายก็ยังต้องกลับไปอย่างง่ายดายอยู่ดี!”
ใจของทุกคนกระตุก!
กำนันหลี่ สารวัตรกำนันฉีเองก็กระจ่างแจ้ง!
“ใช่สิ ถึงแม้ตระกูลเฉินจะรู้จักผู้มีอำนาจพวกนั้นแล้วยังไง? คนที่มาในวันนี้ล้วนเป็นบุคลากรทางรัฐทั้งนั้น นายอำเภอเหมยถึงจะเป็นคนที่ตัดสินอนาคตของพวกเขา เมื่อนายอำเภอเหมยโมโห ตระกูลเฉินก็ต้องกลับไปเงียบๆอยู่ดี?”
ทุกคนต่างก็ฉุดใจ เกือบจะวางเกวียนไว้หน้าม้าแล้ว ยังดีที่มีสารวัตรกำนันหวางพูดเตือน
“นายอำเภอเหมยฉลาดจริงๆครับ ควรจะทำอย่างนี้แต่แรกแล้ว อย่างนี้งานฉลองเราก็จะไม่ถูกรบกวนแล้วครับ!” กำนันของอำเภอบ้านหว่าลุกขึ้นมาประจบเป็นคนแรกอีกแล้ว
“ใช่ครับๆ นายอำเภอเหมยฉลาดจริงๆครับ!” ทุกคนที่ตั้งสติได้แล้วต่างก็พูดประจบตาม
เพียงชั่วครู่ นายอำเภอเหมยก็ได้กลายเป็นจุดสนใจอีกครั้ง
“พอแล้ว งานฉลองของเราดำเนินต่อไปกันเถอะ” นายอำเภอเหมยร่าเริงมีชีวิตชีวา บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสดใส
แต่ว่า ผู้รักษาความปลอดภัยหน้าประตูตะโกนขึ้นอีกครั้ง “คุณจินเพ่ยอวิ๋นตัวแทนท่านประธานจากจินเคอกรุ๊ป และผู้จัดการใหญ่คุณจินหยู่หลานมาครับ!”
“บอกกับผู้รักษาความปลอดภัยว่าห้ามปล่อยใครเข้ามาทั้งนั้น!” นายอำเภอเหมยตะคอกอย่างโมโห
นายอำเภอเหมยเพิ่งได้จุดสนใจคืนมา ก็มีคนมาอีกแล้ว ได้ทำลายความอารมณ์ดีที่กว่าเขาจะฟื้นฟูกลับมาได้ เขาเองก็ไม่ได้ฟังว่าผู้รักษาความปลอดภัยพูดว่าเป็นใคร แล้วก็ได้ออกคำสั่งกับเลขาเสี่ยวหลี่ไป
ทุกคนในงานอ้าปากค้าง มองนายอำเภอเหมยอย่างไม่กล้าเชื่อ งานเลี้ยงฉลองครั้งนี้จัดตั้งเพื่อฉลองการที่จินเคอกรุ๊ปเข้ามา แต่ตอนนี้นายอำเภอเหมยกลับจะขวางเจ้างานไว้ข้างนอก?
เลขาเสี่ยวหลี่สีหน้างุนงง พูดเตือนอย่างระมัดระวังว่า “นายอำเภอเหมยครับ คุณจินเพ่ยอวิ๋นตัวแทนท่านประธานจากจินเคอกรุ๊ปมานะครับ”
นายอำเภอเหมยอึ้งไปเล็กน้อย ตกใจจนเหงื่อแตก “เร็ว รีบเชิญเข้ามาเร็ว!”
“ไม่ ตามฉันไปต้อนรับด้วยตัวเองเองที่ประตู!พวกนายเองก็ยืนขึ้น ไปต้อนรับแขกสำคัญที่หน้าประตู!” นายอำเภอเหมยตะโกนเสียงดัง ความคิดสับสนไปหมด
เขาไม่คาดคิดว่าจินเคอกรุ๊ปจะส่งคนมา!แล้วยังเป็นตัวแทนท่านประธานมาเองด้วย!