แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 359

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 359
ฉู่เหวินสงสวมใส่เสื้อโค้ตสีดำ ที่คอมีผ้าพันคอสีขาว เซตผมไปด้านหลัง ดูมีความออร่ามาก

หลินเจิ้งหัวเดินเข้าในห้องไปกับผู้อำนวยการหยู่ มองดูฉู่เหวินสงที่มีความน่าเกรงขาม รู้สึกตะลึง “บุคคลเช่นนี้ เหมาะสมที่จะได้รับฉายาผู้มีอิทธิพลแห่งอู่โจว!”

ไม่รอให้ผู้อำนวยการหยู่แนะนำ หลินเจิ้งหัวก็รีบเข้าไปแล้วโค้งคำนับให้กับฉู่เหวินสง พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หลินเจิ้งหัวจากบริษัทการค้าเจิ้งหัวแห่งอู่โจวครับ ทำความเคารพท่านฉู่ครับ!”

หลินเจิ้งหัวไม่เรียกฉู่เหวินสงว่าคุณฉู่ แต่เรียกว่าท่านฉู่ ความคิดที่อยากจะพึ่งพาไปทางฉู่เหวินสงชัดเจนมาก

ฉู่เหวินสงเหลือบมองหลินเจิ้งหัวนิ่งๆ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องหลิน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ นั่งลงพูดคุยกันสิ”

ส่วนบริษัทการค้าเจิ้งหัวคืออะไร ฉู่เหวินสงไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ แต่มีคนเข้ามาหาด้วยตัวเอง ฉู่เหวินสงจึงไม่ปฏิเสธ

หลินเจิ้งหัวตกใจนิ่งค้างกับคำว่าน้องหลินของฉู่เหวินสง จากนั้นก็ยิ้มดีใจ

“ขอบคุณครับท่านฉู่!”

หลินเจิ้งหัวนั่งที่ตำแหน่งรองลงมา นั่งอย่างเรียบร้อยสุภาพ หลินทาวยืนอยู่ข้างเขา สีหน้าประหม่า

ผู้อำนวยการหยู่ยิ้มเล็กน้อย เมื่อก่อนเขาคิดว่าหลินเจิ้งหัวเป็นคนบุคคลมีอำนาจ แต่วันนี้เมื่อเทียบกับผู้มีอิทธิพลที่แท้จริงแล้ว หลินเจิ้งหัวยังห่างไกลอีกเยอะ

แต่ว่า ยังไงซะหลินเจิ้งหัวก็มีความสัมพันธ์กับผู้อำนวยการหยู่ ฉะนั้นผู้อำนวยการหยู่ก็ยังต้องให้เกียรติเขา

“ประธานหลินครับ ไม่ทราบว่าที่คุณมาในครั้งนี้มีธุระอะไรหรือครับ?” ผู้อำนวยการหยู่มองดูหลินทาวที่อยู่เบื้องหลังเขา ผ้าพันแผลที่ปากของหลินทาวได้บอกถึงเหตุผลในการมาของหลินเจิ้งหัวแล้ว

หลินเจิ้งหัวเหลือบมองฉู่เหวินสง เห็นว่าเขาสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีท่าทางไม่พอใจ ถึงได้กล้าเอ่ยปากพูด “ผู้อำนวยการหยู่ ผมมาเพื่อต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้กับลูกชายผมครับ!”

เผชิญหน้ากับผู้อำนวยการหยู่ ท่าทางของหลินเจิ้งหัวก็กลับสู่สภาพของประธานผู้มีมูลค่าทรัพย์สินนับสิบล้าน

สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่เคร่งเครียดขึ้น เขาไม่รู้ว่าระหว่างเฉินโม่และหลินทาวเกิดอะไรขึ้น พูดว่า “ประธานหลินพูดรายละเอียดให้ผมทราบหน่อยครับ ว่าใครที่ทำร้ายหลินทาว?”

ผู้อำนวยการหยู่รู้สึกโมโห เขาดูแลปกครองโรงเรียนอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอด ไม่คิดเลยว่าจะมีคนกล้าใช้ความรุนแรงในโรงเรียนของเขา!

หลินเจิ้งหัวพูดใส่สีตีไข่เพิ่มเติมจนจบ พูดซะจนเฉินโม่ชั่วร้ายอย่างมาก ส่วนหลินทาวกลายเป็นผู้ถูกกระทำที่บริสุทธิ์

เมื่อพูดจบ หลินเจิ้งหัวก็ไม่ลืมที่จะพูดเพิ่มเติมอีกประโยคหนึ่งอย่างชาญฉลาด “ผู้อำนวยการหยู่ครับ ลูกชายของผมถูกเด็กบ้านนอกจากอำเภอเล็กๆรังแกเช่นนี้ หากไม่ไล่เขาออก คงจะลบล้างความโกรธแค้นในใจของผมไม่ได้!”

แล้วหลินเจิ้งหัวก็เหลือบไปมองฉู่เหวินสงอีกครั้ง พูดว่า “หากลือกันออกไป คนอื่นคงจะคิดว่าคนในพื้นที่อู่โจวอย่างพวกเรารังแกได้ง่ายนะครับ?”

ฉู่เหวินสงยิ้มเยาะในใจ รู้สึกดูถูกการกระทำที่ช่วยลูกออกหน้าออกตาแบบนี้ของหลินเจิ้งหัวมาก แต่เรื่องการทะเลาะเบาะแว้งของเด็กแบบนี้ ฉู่เหวินสงไม่มีความสนใจ พบเจอกับพ่อแม่ที่ปกป้องลูกแบบนี้ ถือซะว่าเด็กที่ชื่อเฉินโม่คนนั้นโชคร้ายแล้วกัน

เดี๋ยวนะ เฉินโม่?

ฉู่เหวินสงรู้สึกตกใจ ชื่อนี้ดูเหมือนจะคุ้นหูมาก!

คงจะไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง?

สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่และหลินเจิ้งหัวที่มองไปทางฉู่เหวินสงพร้อมกัน พบว่าเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจที่ทั้งสองคนคุยกันเรื่องของเด็กสองคน จึงต่างก็สบายใจขึ้น

ผู้อำนวยการหยู่ถูกปิดบังความจริง สีหน้าจริงจัง “ประธานหลินวางใจได้ครับ คนนิสัยชั่วร้ายเช่นนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นนักเรียนในโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวของผม ผมจะให้ความเป็นธรรมที่คุณพึงพอใจแน่นอนครับ!”

พูดจบ ผู้อำนวยการหยู่ก็โทรหาหัวหน้ากัว “หัวหน้ากัว ส่งข้อมูลของเฉินโม่มาให้ผมหน่อย”

ผู้อำนวยการหยู่หันไปมองฉู่เหวินสง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณฉู่ครับ รอสักครู่นะครับ ผมไปจัดการปัญหาเล็กน้อยสักครู่ครับ”

ฉู่เหวินสงพยักหน้า “ผู้อำนวยการหยู่เชิญตามสบายเลยครับ”

ผู้อำนวยการหยู่เดินไปตรงหน้าคอมฯ ตรวจสอบดูประวัติข้อมูลของเฉินโม่ เมื่อเห็นว่าผู้แนะนำเข้ามาคือท่านลู่ฉางเฟิงแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย