แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 360

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 360
“นักเรียนที่ชื่อเฉินโม่คนนี้ เป็นคนที่ท่านลู่ฉางเฟิงแนะนำเข้ามา? ตามนิสัยของลู่ฉางเฟิงแล้ว นักเรียนของเขาคงไม่เลวร้ายขนาดนี้สิ!”

“ถึงแม้จะเป็นนักเรียนที่ลู่ฉางเฟิงแนะนำมา ก็ไม่ควรทำผิดกฎโรงเรียน!” ผู้อำนวยการหยู่ไม่ให้เกียรติใครสักคน จัดการอย่างเป็นกลาง

ในใจของผู้อำนวยการหยู่มีความคิดตัดสินใจแล้ว

จึงได้โทรโทรศัพท์อีกครั้ง ครั้งนี้โทรไปที่หวางลี่ครูประจำชั้นมัธยมหกห้องหก

“ครูหวาง คุณพาตัวเฉินโม่มาที่ห้องรับแขกเดี๋ยวนี้เลยครับ”

ภายในห้องทำงาน หวางลี่สีหน้าเอือมระอา ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็ไปถึงทางผู้อำนวยการโรงเรียน แล้วน้ำเสียงในสายของผู้อำนวยการ ก็ดูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

“เห้อ เฉินโม่ นายอวยพรให้ตัวเองแล้วกัน!ใจร้อน ก็ต้องยอมรับผลลัพธ์ ตอนนี้ได้รับบทเรียน ก็ดีซะกว่าอนาคตที่นายเข้าสู่สังคมแล้วได้รับบทลงโทษจากกฎหมายละนะ”

หวางลี่ส่ายหัว แล้วไปที่ห้องเรียนเรียกตัวเฉินโม่ที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ไปที่ห้องรับแขก

ในวินาทีที่เห็นหน้าเฉินโม่ หัวใจของฉู่เหวินสงเต้นแรง แทบจะกลิ้งตกลงมาจากเก้าอี้

ผู้มีอิทธิพลฉู่รู้สึกว่า บางทีโลกก็แคบมากซะจนน่าสงสาร ถึงได้เกิดเรื่องที่บังเอิญมากเช่นนี้ขึ้น

ฉู่เหวินสงรีบลุกเตรียมจะไปทำความเคารพให้กับเฉินโม่ แต่กลับถูกเฉินโม่ส่งสายตาห้ามไว้ ฉู่เหวินสงเป็นบุคคลระดับไหน จึงได้เข้าใจความหมายของเฉินโม่ในทันที สายตาที่มองไปยังหลินเจิ้งหัว มีความสงสารแฝงอยู่ มีเจ้าโง่กำลังจะดวงซวงอีกแล้ว

เฉินโม่ยืนอยู่อย่างสงบนิ่ง มองไปที่ผู้อำนวยการหยู่แล้วพูดนิ่งๆว่า “ไม่ทราบว่าผู้อำนวยการเรียกตัวผมมา มีธุระอะไรครับ?”

ผู้อำนวยการหยู่สีหน้าเคร่งขรึม ถามว่า “นักเรียนเฉินโม่ นายเป็นทำร้ายนักเรียนหลินทาวใช่มั้ย?”

แม้วว่าหลินเจิ้งหัวจะพูดจามีเหตุผล แต่ผู้อำนวยการหยู่จะไม่ฟังความข้างเดียว เขาจะต้องรับฟังว่าเฉินโม่มีอะไรอยากจะพูด

เฉินโม่เหลือบมองหลินทาวที่มีสีหน้าขุ่นเคือง พูดนิ่งๆว่า “ใช่ครับ”

ผู้อำนวยการหยู่ขมวดคิ้ว ถามต่อไปว่า “แล้วทำไมนายถึงทำร้ายนักเรียนหลินทาว? แล้วยังทำร้ายภายใต้การขัดขวางของครูอีกด้วย นายทำแบบนี้ในใจนายยังมีกฎระเบียบโรงเรียนอยู่หรือไม่?”

หลินเจิ้งหัวมองเฉินโม่อย่างเย็นชา ในใจรู้สึกสนใจ เขารู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าสงบเสงี่ยมมาก ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรมีในอายุวัยนี้

หลินทาวจ้องมองเฉินโม่ด้วยสายตาโกรธแค้น อยากจะให้เฉินโม่ถูกไล่ออกซะเดี๋ยวนี้

เฉินโม่มองผู้อำนวยการ เขาดูออกว่าผู้อำนวยการเป็นคนยุติธรรม เขาเองก็รู้ว่าเรื่องที่ตัวเองทำดูมากเกินกว่าเหตุในสายตาของคนธรรมดาทั่วไป แต่ยังไงซะเฉินโม่ก็ไม่ใช่คนธรรมดา

“ขอโทษครับผู้อำนวยการ เรื่องนี้ผมไม่อยากพูดมาก เรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดท่านไปถามคุณครูหวางเถอะครับ”

ด้านข้าง หวางลี่ครูประจำชั้นที่ยังไม่จากไปขมวดคิ้วขึ้น เฉินโม่โยนปัญหามาให้เธอนี่นา!

แม้ว่าท่าทางของเฉินโม่จะไม่เป็นมิตรอย่างมาก แต่ผู้อำนวยการหยู่ไม่เคยบังคับให้นักเรียนทำเรื่องที่ไม่เต็มใจมาก่อน เขาให้เกียรตินักเรียนของตัวเองมาโดยตลอด เขามีจรรยาบรรณของการเป็นผู้ฝึกสอน

“ได้ คุณครูหวาง คุณมาพูดสิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” ผู้อำนวยการหยู่มองไปที่หวางลี่

หวางลี่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง แน่นอนว่าไม่เหมือนกับสิ่งที่หลินเจิ้งหัวเล่ามา

สีหน้าของผู้อำนวยการหยู่ไม่ค่อยดีนัก มองดูหลินเจิ้งหัวที่มีสีหน้าอึดอัดอับอาย น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “ประธานหลินครับ จากฐานะตำแหน่งของคุณ แต่กลับใส่ร้ายนักเรียนคนหนึ่งให้เลวร้ายเช่นนี้ ไม่รู้สึกอับอายหรือครับ?”

ใบหน้าของหลินเจิ้งหัวแดงก่ำขึ้นเล็กน้อย รีบร้อนพูดกับผู้อำนวยการด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่สิผู้อำนวยการหยู่ ผมเตรียมที่จะบริจาคห้องคอมพิวเตอร์ให้กับทางโรงเรียนเพิ่มอีกห้องหนึ่งครับ!”

ถ้าหากว่าเป็นวันอื่น ผู้อำนวยการหยู่คงจะรู้สึกดีใจอย่างมาก แต่วันนี้….

“ไม่จำเป็นครับ ประธานหลินไม่ใช่ผู้ที่มีใจรักการสั่งสอนอย่างแท้จริง” ผู้อำนวยการหยู่ปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว รับของกำนัลผู้อื่นมาแล้วต้องเชื่อฟังผู้อื่น หลินเจิ้งหัวคิดอยากจะใช้เงินมาเอาใจผู้อำนวยการหยู่ แต่เขาเลือกคนผิดแล้ว

ผู้อำนวยการหยู่มองเฉินโม่และหลินทาว พูดเสียงจริงจังว่า “หลินทาวรังแกเฉินโม่ก่อน เฉินโม่สู้กลับ ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่เฉินโม่มองข้ามการขัดขวางของครู และใช้ความรุนแรงกับนักเรียนหลินทาว จำเป็นต้องลงโทษ!”