แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 366

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 366
“เขายังคงชอบเป็นจุดเด่น ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ลงสนามแล้ว ดูเหมือนสง่าและมีเอกลักษณ์ แต่ความจริงแล้วเป็นคนโง่เขลา”

อานเข่อเยว่อดไม่ได้ที่จะดูถูกเฉินโม่ แม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเพราะอะไร? บางทีเพียงแค่การดูถูกเฉินโม่เท่านั้น ถึงจะทำให้เธอก็รู้สึกว่าการที่ตนเองถูกเฉินโม่เย็นชาก็ไม่เห็นเป็นไร ซึ่งการทำเช่นนี้ทำให้อานเข่อเยว่รู้สึกดีขึ้น

ด้านข้าง เจิ้งหยวนฮ่าวสังเกตเห็นอานเข่อเยว่จ้องเฉินโม่ ทำให้เขารู้สึกโกรธเล็กน้อยและกล่าวเยาะเย้ย “แข่งขันควอเตอร์สุดท้ายแล้ว ตามหลังกันสิบคะแนน ถึงแม้ว่าหวางฮ่าวไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็อาจตามไม่ทัน เขาคิดว่าตนเองเป็นผู้เล่นจากลีกอาชีพหรือ? ถึงได้พยายามที่จะพลิกกระแส? ฮึ่ม ไม่เจียมตัว!”

ด้านข้าง มีเพื่อนร่วมชั้นหัวเราะเป็นเพื่อนทันทีและกล่าวว่า “พี่ฮ่าวพูดถูก เขาชอบทำตัวเด่น อีกสักครู่พวกเราจะคอยดูว่าเขาจะถูกห้องห้าสั่งสอนอย่างไร?!”

บนอัฒจันทร์อีกฝั่งหนึ่ง หัวหน้าห้องเจิ้งซิ่วลี่มองหลี่โม่ด้วยสายตาเย็นชา ความโกรธแค้นที่อยู่ในสายตามากยิ่งขึ้น

“เฉินโม่ นายต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ถ้านายถูกบาสเกตบอลฟาดตายจะเป็นการดีที่สุด จะได้ระบายความโกรธแค้นในใจของฉัน!”

ในสนาม ด้วยคำสั่งของผู้ตัดสิน ควอเตอร์สุดท้ายของเกมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

กลุ่มผู้ชมบนอัฒจันทร์ สาว ๆ ของห้องห้าตะโกนเชียร์คุณชายฮัว

แต่ห้องหกมีเพียงไม่กี่คนที่เป็นเพื่อนกับเฉินโม่ ปรบมือและตะโกนเชียร์ โดยมีเจิ้งหยวนฮ่าวและเจิ้งซิ่วลี่นั่งกดดันอยู่ ทำให้ไม่มีใครกล้าเชียร์เฉินโม่และคนอื่น ๆ

คราวนี้จ้าวกางเป็นคนได้บอล

เฉินโม่ตะโกนบอกจ้าวกางว่า “ส่งบอลมาให้ฉัน”

จ้าวกางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เฉินโม่เล่นในตำแหน่งสมอลฟอริเวิร์ด เฉินหมิงถึงจะเป็นชู้ตติ้งการ์ด แล้วเฉินโม่ต้องการลูกบอลไปทำไม?

คนที่เหลือต่างตกตะลึงเช่นกัน แต่ด้วยความเชื่อมั่นในตัวเฉินโม่ จ้าวกางจึงส่งบอลให้เฉินโม่ทันที

ผลลัพธ์คือฉากที่น่าทึ่งปรากฏขึ้น

จ้าวกางและคนอื่น ๆ รีบวิ่งไปที่ครึ่งสนามของฝ่ายตรงข้าม ยืนอยู่ในแนวราบและพร้อมที่จะโจมตี แต่เฉินโม่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร?

“เฉินโม่ ส่งบอลสิ!” จ้าวกางตะโกน

บนอัฒจันทร์ อานเข่อเยว่และเจิ้งหยวนฮ่าวขมวดคิ้ว มองเฉินโม่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเฉินโม่กำลังคิดจะทำอะไร?

ผู้เล่นหลายคนที่อยู่ในตำแหน่งป้องกันของห้องห้า มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

ทันใดนั้น เฉินโม่ถือบาสเกตบอลด้วยมือข้างหนึ่ง ยืนอยู่ใต้ห่วงบาสฝั่งของตนเอง แล้วเล็งไปที่ห่วงบาสของอีกฝ่าย

“เขากำลังทำอะไร?” จ้าวกางมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

สมาชิกทีมที่เหลือตกตะลึงเช่นกัน

สมาชิกหลายคนของห้องห้าก็ตกตะลึงเช่นกัน

กลุ่มผู้ชมบนอัฒจันทร์ เพื่อนร่วมชั้นผู้ชายกล่าวด้วยความอึ้งว่า “เขาคงจะไม่ชู้ตมั้ง?”

“เป็นไปได้ไง! ระยะทางไกลขนาดนั้น เขาคิดว่าตนเองคือจอร์แดนหรือ? แม้แต่จอร์แดนก็ไม่สามารถชู้ตเข้าไปได้หรอก!”

ใครก็ตามที่พอมีความรู้เรื่องบาสเกตบอล ก็จะรู้ว่าระยะทางไกลขนาดนั้น ไม่มีใครสามารถชู้ตเข้าไปได้หรอก

แม้แต่ผู้ตัดสิน ยังตกตะลึงกับการกระทำของเฉินโม่

ในสนาม เฉินโม่ค่อย ๆ ชู้ตบาสเกตบอลด้วยนิ้วมือทั้งห้า บาสเกตบอลกลายเป็นเส้นโค้งวงกลมที่สมบูรณ์แบบอยู่กลางอากาศ

“ให้ตายสิ เขาชู้ตจริง ๆ!”

“แม่งฉิบหาย เจ้าเด็กคนนี้สมองเลอะเลือนไปแล้วมั้ง!”

“ถ้าเขาสามารถชู้ตลูกนี้เข้าห่วงได้ ผมจะถ่ายทอดสดการกินอุจจาระ!”

จ้าวกางตะโกนด้วยความกังวล “เฉินโม่ นายกำลังทำอะไรอยู่? เล่นจริงจังหน่อยสิ!” เขาเสียใจที่โทรเรียกเฉินโม่ให้ช่วย นี่เป็นการก่อกวนใช่ไหม?

กลุ่มผู้ชมบนอัฒจันทร์ที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นห้องห้าหัวเราะเยาะว่าเฉินโม่เล่นบาสเกตบอลไม่เป็น

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจิ้งซิ่วลี่ ยิ่งเฉินโม่ถูกโจมตีมากเท่าใด เธอก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

สมาชิกทีมของห้องห้าหลายคนหัวเราะเยาะ มีความคิดผุดขึ้นในสมองพร้อมกัน “เจ้าหมอนี้โง่หรือเปล่า?”

คุณชายฮัวสั่งการอย่างใจเย็น “เตรียมตัวแย่งบอลจากใต้ห่วง!”

สายตาของทุกคนค่อยๆ เคลื่อนตัวไปพร้อมกับลูกบาสเกตบอลที่ลอยอยู่กลางอากาศ ในสนาม ผู้เล่นทั้งสองฝ่ายเตรียมพร้อมที่จะแย่งชิงบอลจากใต้ห่วง

เพียงแต่บาสเกตบอลได้ข้ามโค้งที่สวยงามกลางอากาศ และเข้าสู่ห่วงโดยไม่มีข้อผิดพลาด

ซู่!

ชู้ตเข้าไปแล้ว!