แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 374
แดนนิรมิตเทพ บทที่ 374
ขณะที่เฉินโม่กำลังจะจากไป เขาโม่เห็นเฉินหมิงและหวางตงมองเขาด้วยความไม่พอใจ
สายตาของคนหลายคนแสดงอย่างชัดเจนว่า “บอกมาตามตรง นายไปหลอกมู่หรงยานเอ๋อร์ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เฉินโม่ยิ้มด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์ “ถ้าฉันบอกว่าความสัมพันธ์ของพวกเราบริสุทธิ์ พวกนายจะเชื่อไหม?”
พวกเขาส่ายศีรษะ มีร่องรอยความดเหยียดหยามอยู่ในสายตา
เฉินโม่กางมือออกและกล่าวด้วยความจำใจ “ถ้าพวกนายไม่เชื่อ งั้นฉันก็ทำอะไรไม่ได้!”
เรื่องบางอย่างเฉินโม่ยังไม่สามารถบอกพวกเขาได้ เช่นเรื่องบนเขาหลิงอู่ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ความสัมพันธ์ของเขากับมู่หรงยานเอ๋อร์พัฒนามากที่สุด
เดิมทีเฉินโม่คิดว่าพวกเขาจะซักไซ้ไล่เลียง แต่พวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น ซึ่งทำให้เฉินโม่รู้สึกประหลาดใจ
เฉินโม่มองเฉินหมิงด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย “นายไม่โทษที่ฉันเอาเปรียบเทพธิดาของนายใช่ไหม?”
เฉินหมิงตบไหล่เฉินโม่และกล่าวด้วยสีหน้าปลงว่า “นายคิดว่าฉันเป็นคนที่ไร้เหตุผลหรือ? การที่ดาวโรงเรียนมู่หรงชอบนาย นั่นเป็นเพราะเสน่ห์ของนาย ถึงฉันจะริษยาแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ำ?”
“แต่การที่ฉันสามารถได้เห็นเจ้าชายกีตาร์เสียเปรียบได้ ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมาก ฮ่า ๆ!”
“เพื่อเห็นแก่ที่คุณช่วยผมสั่งสอนฮัวหยู้เฟิงเรื่องที่คุณแย่งเทพธิดาของฉันนั้นช่างมันเถอะ ฉันยกโทษให้นาย!”
เฉินโม่หัวเราะและกล่าวว่า “นายเป็นคนใจกว้างมาก!”
“เอาล่ะ พวกนายดูการแสดงต่อเถอะ ฉันขอตัวกลับก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงถูกคนล้อมโจมตี!”
พวกจ้าวกางรู้สึกว่าสิ่งที่เฉินโม่พูดนั้นสมเหตุสมผล นักเรียนทุกคนเห็นด้วยตาตนเองว่าเทพธิดาซุกเข้ามาในอ้อมแขนของเฉินโม่ ถ้าเฉินโม่ยังไม่กลับไปอีก เขาอาจถูกปิดล้อมโจมตี
“เดินทางปลอดภัย”
“อืม”
หลังจากเฉินโม่กล่าวลาพวกเขาแล้ว และเตรียมตัวจะกลับไปที่ลานชุมชนเมือง
เมื่ออานเข่อเยว่ที่อยู่ด้านข้างเห็นเฉินโม่เดินจากไป เธอก็ลุกขึ้นและเดินตามออกไป
เฉินโม่เดินออกจากประตูโรงเรียน และเจตนาเดินไปที่เปลี่ยว เมื่อเดินไปอยู่กลางต้นสนสองต้น เฉินโม่หยุดฝีเท้า
“เธอเดินตามฉันทำไม?” ฉินโม่หันไปมองอานเข่อเยว่และถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ดวงตาของอานเข่อเยว่งดงามราวกับภาพวาด ใบหน้าที่สวยงามของเธอเผยให้เห็นถึงความจริงจังที่ไม่สมกับอายุของเธอ เธอมองเฉินโม่และรู้สึกโกรธเล็กน้อย
“ฉันไม่รู้ว่านายใช้กลอุบายอะไรหลอกลวงความรู้สึกของยานเอ๋อร์ แต่ฉันในฐานะเพื่อนสนิทของยานเอ๋อร์ ฉันขอเตือนว่าถ้านายหวังดีต่อยานเอ๋อร์จริง ๆ โปรดอยู่ห่างจากเธอ!”
“นายไม่คู่ควรกับหล่อน!”
เขามองอานเข่อเยว่ที่สีหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง เหมือนอาจารย์ที่คอยแก้ไขความผิดพลาดของนักเรียน ทำให้เฉินโม่รู้สึกโมโหทันที
แต่เมื่อคิดถึงความห่วงใยของคุณอาอานที่มีต่อตนเองเมื่อชาติก่อนแล้ว เฉินโม่ระงับความโกรธ และหัวเราะอย่างโกรธเคือง “จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้น เธอบอกฉันทีว่าฉันมีอะไรไม่คู่ควรกับหล่อน?”
อานเข่อเยว่หัวเราะเยาะเย้ย และกล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า “ฉันรู้ว่านายต่อสู้เก่งมาก และรู้จักคนคนใหญ่คนโตบางคน แต่สิ่งเหล่านี้สามารถทำให้นายมีช่วงเวลาที่ดีในโรงเรียนได้เท่านั้น เมื่อนายก้าวเข้าสู่สังคมแล้ว นายอาจจะไม่สามารถหางานที่มั่นคงได้ แล้วนายทำให้ยานเอ๋อร์มีความสุขได้อย่างไร?”
“ฉันรู้ว่านายมีคุณแม่ที่ดี บางทีนายอาจจะรับช่วงต่อธุรกิจของเหม่ยหวา กรุ๊ปได้ แต่ด้วยความสามารถของนาย นายลองถามตนเองว่าสามารถบริหารบริษัทใหญ่ขนาดนั้นได้หรือไม่? และนายไม่สามารถจินตนาการว่าสถานะและภูมิหลังของยานเอ๋อร์นั้นแข็งแกร่งเพียงใด ถึงแม้ว่าเป็นเหม่ยหวา กรุ๊ปที่ไม่มีนัยสำคัญในสายตาของผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ยานเอ๋อร์ นายอยู่กับยานเอ๋อร์จะมีแต่ทำให้หล่อนเดือดร้อนเท่านั้น!”
“ถือโอกาสตอนที่ความสัมพันธ์ของนายสองคนยังไม่ลึกซึ้ง ยุติความสัมพันธ์ที่ไม่ดีนี้โดยเร็วที่สุด มันจะดีที่สุดสำหรับนายและยานเอ๋อร์”