แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 498

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 498
เฉินโม่มองจางหู่และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไม่ต้องเกรงใจ ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณนั้นดูไม่เลวเลย ฉู่เหวินสงเป็นคนที่ฉลาดไม่น้อยนะ”

จางหู่รีบประสานมือคำนับอีกครั้ง “การที่จางหู่สามารถมีทุกสิ่งในวันนี้ได้ ต้องขอบคุณการบ่มเพาะของคุณเฉิน จางหู่จะไม่มีวันลืมบุญคุณที่ยิ่งใหญ่ของคุณเฉินไปตลอดชีวิต!”

เฉินโม่โบกมือและกล่าวว่า “เอาล่ะ พาหยาวหยาวไปด้านข้างเถอะ ผมจะจัดการแมลงวันน่ารำคาญพวกนี้ก่อน”

จางหู่เหลือบมองกงซุนหลีและคนอื่น ๆ ที่สีหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย เขาพาเจี่ยงหยาวไปยืนอยู่ด้านข้าง มองกงซุนหลีและคนอื่น ๆ ด้วยความเย็นชา และมีความสงสารอยู่ในดวงตา

กงซุนหลีมองสำรวจร่างกายที่สวยงามของเจี่ยงหยาวด้วยความหื่น และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “เจ้าหนู แกเป็นแค่ขยะคนหนึ่งเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าแกจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าทำไมพวกเธอถึงได้ชอบแก?”

เจี่ยงหยาวมองกงซุนหลีที่ท่าทางบ้าตัณหาด้วยความขยะแขยง พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา เชิดหน้าอกขึ้นด้วยความโมโห ซึ่งน่ารักจริง ๆ

“โอ้ สาวน้อยโกรธแล้ว ฮ่า ๆ น่ารักจริง!” กงซุนหลีกล่าวแล้วมองไปที่กลุ่มชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ยายตัวแสบ เด็ดถึงใจจริง ๆ! ฮ่าๆ …” กลุ่มชายหนุ่มยิ้มด้วยความชั่วร้ายตาม

กงซุนหลีหยุดยิ้มทันที จ้องมองเฉินโม่ด้วยความเย็นชาและกล่าวว่า “เจ้าหนู ฉันจะให้โอกาสแกครั้งสุดท้าย ไสหัวออกไป มิเช่นนั้นก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!”

กล่าวตามตรง พฤติกรรมของกงซุนหลีนั้นได้ทำให้เฉินโม่โกรธแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคำนึงว่าที่นี่มีคนอยู่มากมาย และหลายคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขา ไม่ควรให้เกิดฉากนองเลือด เฉินโม่จะไม่อดทนต่อการยั่วยุที่ต่อเนื่องของเขาแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะไม่ได้ฆ่าเขา แต่เฉินโม่ก็จะไม่ปล่อยเขาไป

“เฉินซงจื่อ ตีขาทั้งคู่ของเขาหักเพื่อเป็นการเตือน!” เสียงของเฉินโม่เย็นชาและไม่มีอารมณ์ใด ๆ

“ครับ นายน้อย!” เฉินซงจื่อโค้งคำนับ

ชายหนุ่มคนหนึ่งคิดว่าเฉินโม่พูดเล่น แล้วหัวเราะด้วยความขบขัน “คุณชายกงซุน ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? เขาจะให้คนตีขาของคุณหัก!”

“นี่เป็นเรื่องตลกที่สุดที่ผมเคยได้ยินมา!”

ชายหนุ่มที่เหลือหัวเราะเยาะเย้ยเช่นกัน และมองเฉินโม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

สีหน้าของกงซุนหลีเคร่งขรึมมาก และกล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าหนู วันนี้แกต้องชดใช้สำหรับความเย่อหยิ่งของแก! ลุย!”

ขณะที่เฉินซงจื่อกำลังเตรียมตัวจะลุกขึ้น เพื่อจัดการลูกเศรษฐีที่มีตาแต่หามีแววไม่พวกนี้ เสียงตำหนิของผู้หญิงก็ดังขึ้น “กงซุนหลี คุณกำลังจะทำอะไร!”

ฟางหยู่ฉิงเพิ่งเดินเข้ามา ก็เห็นภาพนี้ทันที เธอคิดว่า กงซุนหลีกำลังกลั่นแกล้งคนอื่นอีกแล้ว แต่เมื่อฟางหยู่ฉิงเห็นว่าคนที่นั่งตรงข้ามเป็นเฉินโม่ เธอตกใจจนใบหน้าสวยของเธอขาวซีดทันที

หมัดที่กำแน่นของเฉินซงจื่อค่อย ๆ คลายออก จ้องมองพวกเขาด้วยความเย็นชา และพร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อ

กงซุนหลีและคนอื่น ๆ หยุดกะทันหัน และเมื่อมองฟางหยู่ฉิงที่สีหน้าเต็มไปความตกใจและความโกรธ กงซุนหลีกล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายว่า “โอ้ นี่คือคุณฟางคนสวยไม่ใช่เหรอ? มีอะไรจะชี้แนะหรือครับ?”

ฟางหยู่ฉิงเป็นลูกสาวของฟางปู้ถงซึ่งเป็นเศรษฐีแห่งชิ่งหยาง กงซุนหลีสามารถไม่เห็นเธออยู่ในสายตาได้ แต่ลูกเศรษฐีพวกนี้ทำเช่นนั้นไม่ได้ สายตาของพวกเขาแต่ละคนที่มองฟางหยู่ฉิงนั้นหลบเลี่ยงเล็กน้อย และสีหน้าเต็มไปด้วยความอึดอัด

ฟางหยู่ฉิงเพิกเฉยพวกเขา รีบเดินไปอยู่ตรงหน้าเฉินโม่ แสดงความเคารพและกล่าวว่า “คุณเฉิน หยู่ฉิงดูแลไม่ดี ปล่อยให้คนเหล่านี้ล่วงเกินคุณ หวังว่าคุณเฉินจะอภัยให้ฉัน!”

ทัศนคติที่เคารพของฟางหยู่ฉิงต่อเฉินโม่ ทำให้ทุกคนตะลึงไปชั่วขณะ บรรดาคนที่ไม่เคยเห็นเฉินโม่ มองเฉินโม่ด้วยความสงสัย แอบคาดเดาว่าเฉินโม่มีประวัติความเป็นมาอย่างไรกันแน่

แม้แต่กงซุนหลีและลูกเศรษฐีต่างก็แสดงท่าทางตกตะลึง มองฟางหยู่ฉิงด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่ใช่มั้ง? คุณหนูฟาง นึกไม่ถึงว่าคุณจะแสดงความเคารพเขา? สมองของคุณมีปัญหาหรือเปล่า?!” กงซุนหลีถามด้วยความสงสัย