แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 561

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 561
“นายก็แค่ควบคุมร่างแห่งดินเท่านั้น ยังกล้าเรียกว่าตัวเองไร้เทียมทานอีก?”

เฉินโม่สองมือไขว้หลัง ยืนตัวตรง ใบหน้าที่เยือกเย็นเชิดขึ้นเล็กน้อย และแฝงความเหยียดหยามไว้ด้วย

“นายไปตายได้แล้ว!”

พูดจบ เฉินโม่ชี้นิ้วออกไป

ร่างกายสูงใหญ่ของเจี่ยงไต้ซือก็ล้มลง กลายเป็นก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อน ตายโดยไร้ศพและเถ้ากระดูก

จนถึงตาย เจี่ยงไต้ซือก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทั้งที่ตัวเองรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดินแล้ว แต่ทำไมถึงยังพ่ายแพ้!

มองดูร่างกายของเจี่ยงไต้ซือที่ล้มถล่มลง พวกไช่เหวินหย่าต่างก็ตกตะลึงหวาดกลัว

“ตัวเล็กเพียงคนเดียวกลับเอาชนะมนุษย์ยักษ์ได้!นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เฉินโม่ค่อยๆหันหลัง สายตาจับจ้องไปที่ไช่เหวินหย่า แววตาเยือกเย็น

ไช่เหวินหย่าตกใจจนหน้าซีด รีบคุกเข่าลงพื้น แล้วกราบไหว้ตัวสั่นว่า “ท่านเซียนไว้ชีวิตด้วยค่ะ เจี่ยงไต้ซือเป็นคนบังคับให้ฉันมาที่นี่ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนะคะ!”

เฉินโม่มองไช่เหวินหย่าเงียบๆ ไม่พูดจาอะไร

ใบหน้าสวยงามของไช่เหวินหย่า มีเหงื่อหลั่งไหล แผ่นหลังเปียกไปด้วยเหงื่อ ทำให้เห็นเสื้อชั้นใน หากว่าเป็นผู้ชายทั่วไปเห็นแล้วคงถึงกับกลืนน้ำลาย

“ไปให้พ้นซะ!” เฉินโม่โบกมือ เหมือนดั่งกำลังไล่แมลงวันตัวหนึ่ง

“ขอบคุณท่านเซียนมากค่ะ!” ไช่เหวินหย่าแสดงสีหน้าดีใจ จากนั้นก็หันไปโบกมือให้กับพวกลูกน้อง พูดเสียงเบาว่า “รีบไปเร็ว!”

กลุ่มคนนับร้อยหายไปจนหมดจดอย่างรวดเร็ว

เฉินโม่มองไปทางที่ไช่เหวินหย่าจากไป แววตาลึกซึ้ง เหมือนดั่งว่าสามารถมองทะลุปรุโปร่งผ่านส่งของทุกอย่างเห็นไปจนถึงสุดขอบ

“ดื้อดึงยิ่งนัก!”

เฉินโม่พูดออกมา จากนั้นหันหลัง เดินกลับเข้าไปภายในภูเขา และทำการฝึกฝนต่อไป

ไช่เหวินหย่าพากลุ่มคนเดินตรงกลับออกมา แล้วหยุดหายใจที่วัดเทพ

บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้าไปใกล้ ถามเสียงเบาว่า “คุณหนูครับ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงต่อครับ? เจี่ยงไต้ซือตายไปแล้ว พวกเราจะไปแย่งรากทิพย์พรสวรรค์ได้ยังไงครับ?”

ไช่เหวินหย่ากำลังโมโหแล้วไม่มีที่ระบายอยู่พอดี เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วจึงอาละวาดออกมา ตบเข้าที่หัวของบอดี้การ์ดคนนั้น แล้วถลึงตาใส่เขา “แย่งบ้าอะไรละ!แกอยากตายแต่ฉันยังอยากมีชีวิตรอด!ไอ้นั่นมันเก่งขนาดนั้น ใครมันจะกล้าไปแย่งของกับมันละ!”

บอดี้การ์ดคนนั้นน้อยใจ “แล้วทำยังไงครับ? กลับไปอย่างนี้เลยหรือครับ?”

ไช่เหวินหย่าสีหน้าอาฆาต “รากทิพย์พรสวรรค์อย่าได้คิดจะได้มาแล้ว แต่จะปล่อยมันไปอย่างนี้ก็ไม่ได้ ฉันโตมาขนาดนี้ มันเป็นคนแรกที่กล้าเหยียดหยามฉัน ฉันจะต้องให้มันได้ชดใช้!”

“แกโทรศัพท์กลับไป สั่งให้คนสืบเบื้องหลังมันมาให้ละเอียด ความอัปยศในวันนี้ ฉันจะเอาคืนเป็นสิบเท่า!”

“ครับ ให้เวลาผมหนึ่งชั่วโมง ผมรับประกันว่าจะสืบเบื้องหลังชาติตระกูลมันมาให้ละเอียดแน่นอนครับ!” บอดี้การ์ดพูดอย่างมั่นใจ ตระกูลไช่ตำแหน่งมหาเศรษฐีของหัวเซี่ย คิดอยากจะสืบหาเบื้องหลังคนคนหนึ่ง เป็นเรื่องที่ง่ายมาก ยิ่งสำหรับคนมีชื่อเสียงอย่างเฉินไต้ซือยิ่งง่าย

ทุกคนยังไม่ได้ออกจากทะเลทราย ข้อมูลของเฉินโม่ก็ได้ถูกไช่เหวินหย่าสืบมาอย่างละเอียดแล้ว

“เฉินไต้ซือแห่งฮ่านหยาง เหม่ยหวากรุ๊ป น้ำชีวิต ตระกูลเฉินแห่งหนานซู…. เจ้านี่มันช่างวนไปทั่วจริงๆ!” ไช่เหวินหย่ารู้สึกแปลกใจกับตัวตนของเฉินโม่

“แต่ว่าแกยิ่งมั่วไปทั่วยิ่งดี อย่างนี้แล้วศัตรูของแกก็จะยิ่งเยอะ ฉันก็สามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องออกแรง ทำให้แกทุกข์ทรมาน!” ไช่เหวินหย่าสีหน้าชั่วร้าย

“นายพาคนไปที่มณฑลฮ่านหยาง ให้คนของเราที่ฮ่านหยางช่วยเหลือ บอกไปว่าเฉินไต้ซือตายอยู่ที่ทะเลแห่งความตายไปแล้ว” ไช่เหวินหย่าพูดด้วยสีหน้าชั่วร้าย

บอดี้การ์ดคนนั้นนิ่งอึ้ง จากนั้นก็กระจ่างแจ้ง “คุณหนูฉลาดหลักแหลมมากครับ!”