แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 588

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 588
ทุกคนในตระกูลจินละอายใจจนหน้าแดงก่ำ ที่จริงแล้วกงซุนจื่อยิงพูดถูก หากว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เฉินไต้ซือ ตระกูลจินไม่มีทางอดทนเช่นนี้

พูดให้ชัดเจนคือ ตระกูลจินกลัวเฉินไต้ซือ

ในที่สุดท่านจินก็เอ่ยปากพูด สีหน้าเคร่งขรึม “เด็กสาวตระกูลกงซุน เธอคิดว่าเฉินไต้ซือฆ่าพ่อของเธอ ทำร้ายพี่ชายของเธอจนขาหัก แล้วตระกูลจินของเราที่เป็นญาติกับตระกูลกงซุน ไม่ช่วยเธอแก้แค้น เธอรู้สึกว่าไร้มนุษยธรรมใช่มั้ย?”

กงซุนจื่อยิงเชิดหน้าขึ้น จ้องตากับท่านจินอย่างไม่ขี้ขลาด แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “หรือว่าไม่ใช่งั้นหรอ?”

ท่านจินยิ้มออกมา “สำหรับตระกูลกงซุนของเธอ ตระกูลจินของฉันคือญาติของตระกูลกงซุน สมควรที่จะช่วยพวกเธอแก้แค้น เรื่องนี้เข้าใจได้”

“แต่เธอรู้มั้ยว่า สำหรับพวกเราแล้ว เฉินไต้ซือมีฐานะเป็นอะไรรู้มั้ย?”

กงซุนจื่อยิงมองท่านจิน ขมวดคิ้วขึ้น เธอไม่รู้จริงๆว่าตระกูลจินมีความเกี่ยวพันอะไรกับเฉินไต้ซือ

จินเจิ้งเหออยู่ด้านข้าง พูดเสียงเข้มว่า “เฉินไต้ซือเป็นผู้มีพระคุณต่อคุณพ่อ และเป็นผู้มีบุญคุณต่อตระกูลจิน ถึงแม้ฉันที่เป็นคนตระกูลจิน หากมีปัญหากับเฉินไต้ซือ คุณพ่อเองก็จะยืนอยู่ฝ่ายเฉินไต้ซืออย่างไม่ลังเลใดๆ!”

“ตระกูลกงซุนเป็นญาติกับตระกูลจิน ดังนั้นเราจึงเตือนตระกูลกงซุนแต่แรกแล้ว แต่เฉินไต้ซือมีพระคุณต่อตระกูลจิน หากว่าตระกูลจินช่วยตระกูลกงซุนของพวกเธอแก้แค้น อย่างนั้นถึงจะเป็นคนเนรคุณอย่างแท้จริง!”

ท่านจินยิ้ม “ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วสินะ!ตระกูลจินไม่ช่วยพวกเธอแก้แค้น ไม่ใช่เพราะกลัวเฉินไต้ซือ แต่เพราะไม่ยินดีจะเป็นคนเนรคุณเช่นนั้น!”

ความโมโหบนใบหน้าของกงซุนจื่อยิงจางลงไปมาก แต่ก็ยังไม่สามารถปล่อยวาง “ในเมื่อตระกูลจินคิดว่าสนิทชิดเชื้อกับเฉินไต้ซือมากกว่า อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่แก่สัมพันธ์เก่าๆแล้วกัน!”

กงซุนจื่อยิงสีหน้าเคร่งขรึม พูดเสียงเย็นชาว่า “คุณท่านจิน อาจารย์ของฉันอยากจะเชิญคุณไปคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง ไม่ทราบว่ายินดีให้เกียรติกันหรือไม่คะ?”

ทุกคนในตระกูลจินต่างก็ลุกขึ้นยืน จ้องกงซุนจื่อยิงอย่างโมโห

จินเจิ้งเหอตะคอกว่า “ทำไม ตระกูลกงซุนของเธอคิดอยากจะยึดครองตระกูลจินของฉันด้วยงั้นหรอ?”

กซุนจื่อยิงยิ้มเยาะ “ตระกูลกงซุนของฉันไม่มีความสามารถนั้นหรอกค่ะ ฉันมาในนามตัวแทนของสำนักโยวหลาน แน่นอนว่าท่านจินสามารถปฏิเสธได้ แต่ผลลัพธ์ฉันเองก็ไม่แน่ใจนะคะ”

“เธอกำลังขู่พวกเราหรอ!” จินเจิ้งเหอสีหน้าเย็นชา

กงซุนจื่อยิงยิ้มเยาะ “คุณจะคิดอย่างนี้ก็ได้ แต่อย่างแรกเลยคือต้องรู้ไว้ว่าฉันมาในนามตัวแทนของสำนักโยวหลาน”

จินเจิ้งเหอไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้ต่างก็ลือกันว่าเฉินไต้ซือตายแล้ว แม้แต่คฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรังยังถูกสำนักโยวหลานยึดครอง

อำนาจส่วนมากในเมืองฮ่านหยางต่างก็ยอมจำนนต่อความน่าเกรงขามของสำนักโยวหลาน ถึงแม้จะเป็นตระกูลจินก็ไม่สามารถยืนหยัดคนเดียวได้

กงซุนจื่อยิงมาในครั้งนี้ ปากบอกว่าเชิญ แต่ที่จริงแล้วก็เพื่อบีบบังคับให้ตระกูลจินแสดงจุดยืน หากว่าตระกูลจินปฏิเสธ ไม่รู้ว่าสำนักโยวหลานจะจัดการกับตระกูลจินอย่างไร

เมื่อเห็นว่าจินเจิ้งเหอไม่พูดอะไรแล้ว คนอื่นๆในตระกูลจินต่างก็เอ่ยปากต่อว่ากงซุนจื่อยิงต่อ

กงซุนจื่อยิงสีหน้าเยาะเย้ย ไม่ได้คิดสนใจ เพียงแค่มองไปที่ท่านจินอย่างเยาะเย้ยเท่านั้น

ท่านจินเงียบสักพัก ในที่สุดก็เอ่ยปากพูด “ทุกคนเงียบ!”

มองไปที่กงซุนจื่อยิง แล้วท่านจินก็พูดว่า “ฉันไปกับเธอ!”

ท่านจินรู้ดีว่าการเชิญในครั้งนี้ของกงซุนจื่อยิงหมายความว่าอย่างไร แต่หากไม่ไปก็ไม่ได้

“พ่อครับ ห้ามไปเสี่ยงเด็ดขาดนะครับ!” จินเจิ้งเหอลุกขั้นและรีบพูดห้าม

“พ่อครับ พี่ใหญ่พูดถูก สำนักโยวหลานชั่วช้าสารเลว หากท่านไป จะต้องมีอันตรายแน่นอนครับ!” จินตัวเหวินน้องสามตระกูลจินพูดกล่อม

ท่านจินโบกมือห้าม “พวกนายไม่ต้องมาห้าม ฉันตัดสินใจแล้ว ในเมื่อมันอยากจะลงมือกับตระกูลจิน ฉันไปหรือไม่ไป ก็ไม่มีอะไรแตกต่างกัน”

ทุกคนในตระกูลจินต่างก็เงียบ พวกเขารู้ดีว่าคำพูดของท่านจินถูกต้อง

กงซุนจื่อยิงยื่นมือท่าทางเป็นคำเชิญ “ท่านจิน พวกเราออกเดินทางกันเถอะค่ะ!”