แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 628

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 628
เขารู้ว่าเจิ้งฉีหมิงคิดอะไรอยู่ เขาต้องสามารถมองออกว่าเจิ้งหยวนฮ่าวกับตนเองเป็นศัตรูกัน ดังนั้นเขาจึงบังคับให้เจิ้งหยวนฮ่าวยอมรับผิดกับตนเอง เพื่อสลายความแค้นระหว่างพวกเขาทั้งสองฝ่าย

แต่น่าเสียดายที่เจิ้งฉีหมิงไม่รู้นิสัยของเฉินโม่ ถึงแม้ว่าเจิ้งหยวนฮ่าวจะถือว่าเฉินโม่เป็นศัตรูตัวฉกาจ แต่เฉินโม่ไม่เคยสนใจเจิ้งหยวนฮ่าว เหมือนกับคนคนหนึ่ง จะไปถือสามดตัวหนึ่งได้อย่างไร!

ดังนั้นถึงแม้ว่าเจิ้งฉีหมิงจะไม่บังคับให้เจิ้งหยวนฮ่าวแสดงจุดยืน เฉินโม่ก็ไม่เคยคิดที่จะโกรธเขาด้วย

“ไม่ต้องแล้ว!”

เมื่อมองการแสดงออกที่เจ็บปวดของเจิ้งหยวนฮ่าวแล้ว เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ผมไม่สนิทกับเขา ต่อไปก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก รองนายกๆ เจิ้งไม่จำเป็นต้องกังวล!”

คำพูดประโยคนี้ของเฉินโม่ ถือเป็นการแสดงจุดยืนเช่นกัน เชื่อว่าด้วยความฉลาดของเจิ้งฉีหมิงแล้ว เขาสามารถรู้ความหมายแน่นอน

เป็นตามที่คาดการณ์ไว้ เจิ้งฉีหมิงยิ้มด้วยความปีติและถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เฉินโม่เป็นคนใจกว้าง การที่ลูกชายของผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ คาดว่าเขาคงตกใจกับความสำเร็จของเฉินโม่ หลังจากกลับไปแล้วผมจะอบรมสั่งสอนเขาดี ๆ !” เจิ้งฉีหมิงกล่าวอย่างมีความหมายแอบแฝง

“อืม” เฉินโม่เข้าใจ แต่เขาไม่ใส่ใจ ตอบรับเบา ๆ แล้วหลับตาพักผ่อน

เจิ้งหยวนฮ่าวยืนอยู่ที่เดิม มองเฉินโม่อย่างเงียบ ๆ ตอนนี้ดวงตาของเขาไม่มีความเกลียดชังอีกต่อไปแล้ว แต่กลับมีความสับสน

ด้วยคำพูดเมื่อสักครู่ของเฉินโม่ ทำให้เขารู้สึกได้ว่าเฉินโม่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ราวกับว่าเขาเผชิญหน้ากับคนที่ไม่มีความสำคัญแม้แต่น้อย

ความเฉยเมยของเฉินโม่ มันทำให้ความภาคภูมิใจของเจิ้งหยวนฮ่าวพังทลายลง

“ผมพยายามทุ่มเท และถือว่าเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของตนเองตลอด ฝันมาตลอดว่าสักวันหนึ่งจะสามารถแซงเขาได้ และเหยียบเขาอยู่ใต้ฝ่าเท้า”

“ผมคิดว่าเขาถือว่าผมเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเช่นกัน แต่วันนี้ผมถึงได้รู้ว่าสำหรับเขาแล้ว ผมไม่มีความสำคัญแม้แต่น้อย และเกรงว่าเขาจะไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลย!”

“สำหรับเขาแล้ว ผมเป็นตัวตลกอย่างสิ้นเชิง!”

ความมั่นใจและความภาคภูมิใจในของเจิ้งหยวนฮ่าวถูกบดขยี้จนแตกละเอียด เขารู้สึกร่างกายไร้เรี่ยวแรง แม้แต่เดินกลับไปที่นั่งยังเป็นเรื่องยาก

ถึงแม้ว่าเฉินโม่จะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขาได้สูญเสียคุณสมบัติที่จะแข่งขันกับเฉินโม่อย่างสิ้นเชิง เขาจะมีชีวิตอยู่ในเงามืดของเฉินโม่ไปตลอดชีวิต และไม่สามารถเดินออกมาจากเงามืดนั้นได้

เมื่อมองเจิ้งหยวนฮ่าวที่ถูกเจิ้งฉีหมิงลากกลับมานั่ง ด้วยสีหน้าอกสั่นขวัญหาย ตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของอานเข่อเยว่มีร่องรอยความกังวล

อานเข่อเยว่มองเฉินโม่ด้วยสายตาซับซ้อน “เฉินโม่ นายชนะแล้ว นายชนะหยวนฮ่าวอย่างสิ้นเชิงแล้ว! ต่อไป ถึงเวลาที่นายจะทำให้ฉันอับอายขายหน้าแล้วใช่ไหม?”

อานเข่อเยว่หัวเราะ หัวเราะน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก และหัวเราะโดยไม่มีเสียง

แต่เฉินโม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่มองเธอแม้แต่แวบเดียว ราวกับว่าเธอความไม่ดำรงอยู่

เมื่อเห็นเรื่องการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างถอนหายใจ บางคนรู้สึกมีความสุข บางคนรู้สึกกังวล

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนรู้สึกเหมือนกัน นั่นคือทุกคนรู้สึกว่าเฉินโม่ยิ่งลึกลับมากขึ้นไปอีก

สายตาของนายกๆ เอี๋ยนค่อย ๆ หันไปมองตัวแทนของมหาวิทยาลัยชื่อดัง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณต้องการให้อัจฉริยะของอู่โจวที่ไม่เคยมีมาก่อนชดใช้อย่างไร?”

สายตาที่ดุร้ายของตัวแทนหรี่ลงเล็กน้อย พวกเขาก้มหน้าพร้อมกัน ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ พวกเขาก็ไม่อยากจะล่วงเกินนายกๆ

แต่ว่าเมื่อสักครู่เฉินโม่พูดต่อหน้าคนมากมายว่าพวกเขาไม่คู่ควร ความอัปยศเช่นนี้ หากพวกเขาไม่กู้หน้ากลับคืนมา หลังจากกลับไปมหาวิทยาลัยแล้ว พวกเขาจะต้องถูกด่าจนเสียหายยับเยินอย่างแน่นอน

ตัวแทนมหาวิทยาลัยยานจิงกำลังครุ่นคิด แต่หลังจากคิดพิจารณาแล้ว เขาก็กัดฟันและกล่าวว่า “ท่านนายกๆ นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเรากับเฉินโม่ หากท่านเข้ามาแทรกแซง มันจะไม่สมเหตุสมผล?”

การล่วงเกินนายกๆ เมืองอู่โจว สำหรับพวกเขาแล้ว ในระยะเวลาสั้นนี้จะไม่เกิดปัญหาอะไร แต่ถ้าทำให้ชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยเสียหาย เกรงว่าหลังจากกลับไปมหาวิทยาลัยแล้ว พวกเขาจะถูกลงโทษ

หลังจากผ่านการคิดพิจารณาแล้ว ตัวแทนของมหาวิทยาลัยยานจิง ทำได้เพียงเลือกที่จะต่อต้านนายกๆ เมืองอู่โจว