แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 961

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 961
เฉินโม่พาเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเข้ามาในเขาต้าเหลียงอีกครั้ง

ครั้งนี้คนมาเขาต้าเหลียงเยอะยิ่งขึ้น ตั้งแต่หน้าภูเขาถึงลึกลงไปในภูเขา เดินไม่กี่สิบเมตรก็จะเห็นนักบู๊หนึ่งคน

สายตาเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองไปมา พูดเบาๆ ว่า “เฉินโม่ ดูเหมือนคนที่รู้ข่าวเยอะขึ้นเรื่อยๆ ไม่แน่อาจยั่วยุพวกปีศาจเฒ่าที่ซ่อนตัวอยู่ให้ออกมาก็ได้!”

“ไม่เป็นไร มันผู้ใดไม่รุกรานฉัน ฉันก็ไม่รุกรานมันผู้ใด ถ้ามีใครกล้าคิดไม่ดีกับเรา เราก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ!” ความอาฆาตแวบขึ้นมาในแววตาเฉินโม่

“ไปกันเถอะ!”

“อืม!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า เดินตามหลังเฉินโม่อย่างว่าง่าย

ลักษณะของเขาต้าเหลียงทั้งสูงทั้งอันตราย แต่สำหรับพวกนักบู๊ที่คล่องแคล่วปราดเปรียว ไม่นับประสาอะไร พวกนักบู๊เดินในเขาอย่างไม่หวั่นกลัว ขนาดสัตว์ดุร้ายจำพวกหมูป่าเห็นพวกเขา ยังตกใจจนวิ่งหัวซุกหัวซุน

เฉินโม่เดินมาถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง ก็ไม่เดินต่ออีก

“ที่นี่ลักษณะพื้นที่สูง สามารถมองเห็นสภาพในภูเขาได้เป็นส่วนใหญ่ ในเมื่อเขาซูคงเป็นมิติใบเล็กที่สามารถเคลื่อนที่ได้ แค่เราอยู่ในเขตของภูเขาแห่งนี้ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน!” เฉินโม่นั่งลงบนหินบลูสโตนสะอาดก้อนหนึ่ง มองพวกนักบู๊ที่เดินไปมาด้านล่าง

“นายพูดถูก เราใช้กลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ย!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนหัวเราะ นั่งลงข้างเฉินโม่ ทั้งสองคนมองพวกนักบู๊ที่มากันอย่างต่อเนื่องด้านล่าง

พวกเขาเหมือนไม่ได้มาหาสมบัติ แต่เหมือนคู่รักมาเที่ยวกันมากกว่า

จู่ๆ เฉินโม่หรี่ตาลง

ด้านล่างเขา หลี่เจ๋อกำลังเดินตามทางบนภูเขาที่พวกเฉินโม่เดินผ่านเมื่อครู่ ภายใต้การคุ้มครองของผู้อาวุโส

“คิดไม่ถึงว่าคนตระกูลมหาอำนาจของยานจิงก็มากันแล้ว” เฉินโม่ยกยิ้มมุมปาก ถ้าอัจฉริยะตระกูลหลี่ตายที่นี่ ไม่รู้ว่าคุณตาคนนั้นของเขาจะรู้สึกอย่างไร

แต่คิดไปคิดมาเฉินโม่ว่าปล่อยไปดีกว่า แม้ตระกูลหลี่ทำผิดต่อเขาและแม่ แต่ยังไงในตัวเขาก็ยังมีสายเลือดตระกูลหลี่ไหลเวียนอยู่ครึ่งหนึ่ง

เฉินโม่ไม่อยากลงมือฆ่า!

หลี่เจ๋อไม่เห็นเฉินโม่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าผาบนเขา ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึง เขาซูคงในปัจจุบัน มีคนเลือกใช้วิธีนั่งรอโอกาสหรือโชคลาภมาถึง โดยที่ไม่ลงมือทำอะไรเลย รอให้เขาซูคงปรากฏออกมาเอง

ทุกคนหาอย่างไร้เป้าหมาย แต่ทั้งวันก็ยังไม่ได้ยินว่าใครหาเขาซูคงเจอ

เฉินโม่ตัดสินใจหลับตาลงปรับลมหายใจ รอคอยอย่างเงียบๆ

เข้าสู่ช่วงกลางคืน เฉินโม่กับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้กลับไป ไม่รู้จู่ๆ เขาซูคงจะปรากฏออกมาตอนไหน อีกทั้งวิ่งไปมาทำให้เสียเวลาด้วย

โดยพื้นฐานแล้วนักบู๊ที่มาก็ไม่กลับ สำหรับนักบู๊การอดข้าวอดน้ำเป็นเรื่องที่เห็นบ่อยจนชินตา ค้างคืนที่นี่ไม่ต่างจากอยู่ที่ห้อง

ตอนใกล้รุ่งสาง จู่ๆ มีเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูดังขึ้น ในป่าลึกอันเงียบสงัดแบบนี้ ทำให้ได้ยินอย่างชัดเจนเป็นพิเศษ

“มีคนกำลังสู้กัน!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนลืมตาขึ้นมา พูดด้วยเสียงตกใจ

นักบู๊ส่วนใหญ่สามารถมองเห็นได้ในเวลากลางคืน การมองเห็นของเฉินโม่น่าตกใจมาก เห็นคนสองสามคนกำลังไล่ล่าอยู่ในหุบเขาด้านล่าง

“ลงไปดูกัน!” เฉินโม่พูด

ทั้งสองคนเหาะลงมา หยุดลงบนกิ่งไม้บนต้นไม้ข้างหุบเขา มองคนสองสามคนที่กำลังไล่ล่ากัน

“สหายทุกท่าน โปรดช่วยฉันอีกแรงหนึ่ง จะขอบพระคุณเป็นอย่างมาก!” ชายวัยกลางคนที่ถูกไล่ล่า ตะโกนพูดเสียงดัง

แต่ไม่มีใครโผล่ออกมา การที่ทุกคนมาในครั้งนี้ เพราะมาตามหาสมบัติ และได้เตรียมใจเรื่องฆ่าคนและโดนฆ่าเอาไว้เป็นอย่างดี ไม่มีใครหาเรื่องเอาศัตรูตัวฉกาจมาให้ตัวเอง ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย

คนด้านหลังทั้งสามคน สวมชุดนักบู๊สีดำเหมือนกันทั้งสามคน เห็นได้ชัดว่ามาด้วยกัน

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขา ชายวัยกลางคนร้อนใจมาก อดพูดด้วยเสียงสูงขึ้นมาไม่ได้ “ใครยอมช่วยฉันอีกแรง ฉันจะแบ่งยันต์หยกให้ใช้ด้วย!”