แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 985

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 985
เจียงเหอซานยังดูไม่เต็มใจ แม้เขารู้ว่าเฉินโม่รู้จักตัวเอง แต่เขาไม่อยากยอมง่ายๆ แบบนี้

เขาคิดว่าถ้าทำตามเฉินโม่ทุกเรื่อง ต่อไปตัวเองต้องโดนเขาควบคุมแน่นอน

เหมือนผู้บังคับบัญชามองความคิดแท้จริงในใจเจียงเหอซานออก เขายิ้มบางๆ แล้วพูดกล่อมว่า “ความสำเร็จและความล้มเหลวเพียงชั่วคราว ไม่ได้แสดงถึงผลลัพธ์ ถ้าตอนนั้นหานซิ่นไม่สามารถทนความอัปยศอดสูได้ คงไม่มีไม่มีเรื่องดีๆ ให้คนรุ่นหลัง”

เจียงเหอซานถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ผมเข้าใจเหตุผล แต่ผมไม่ชอบการอวดดีของไอ้เด็กนั่น!”

“อย่าดึงดันเลย ครั้งก่อนฉันเตือนนายแล้ว ถ้านายยังเอาแต่จริงจังกับเขาแบบนี้ นายจะโดนเขาจูงจมูกตลอดไป” ผู้บังคับบัญชาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เจียงเหอซานพยักหน้า “ผมจะจำไว้!”

วันต่อมา เฉินโม่ดูมือถือแล้วยิ้มบางๆ ลุกขึ้นไปมหาวิทยาลัย

พวกจี๋ต๋าจิ่วตูรอเฉินโม่อยู่ในมหาวิทยาลัยแล้ว เมื่อเห็นเฉินโม่มาถึง รีบกวักมือเรียกเฉินโม่ทันที “ไอ้เบื๊อกเฉิน ทางนี้!”

เฉินโม่เดินเข้าไป เหมือนคนห้อง 306 มากันหมดแล้ว มู่หรงยานเอ๋อร์กับเล่หรูหั่วก็มาถึงแล้ว

รอบๆ ยังมีนักเรียนคนอื่นรวมกลุ่มอยู่ด้วย ได้ยินคำพูดที่พวกเขาปรึกษากัน เหมือนเตรียมตัวไปงานแต่งของอาจารย์เจียงเช่นกัน

อาจารย์เจียงนิสัยอ่อนโยน ใจกว้าง เป็นกันเอง ปฏิบัติกับคนอื่นอย่างจริงใจ บวกกับเธอเป็นคนสวยด้วย เหมือนเป็นอาจารย์ที่ได้รับความรักมากที่สุดในมหาวิทยาลัยหัวหนาน

ดังนั้นนักเรียนจำนวนมาก จึงอยากไปร่วมงานแต่งของเธอ

“โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่งั้นอาจารย์คงคลั่ง ดูไม่มีใครเข้าเรียนเลย ฮ่าๆ!” จี๋ต๋าจิ่วตูหัวเราะอย่างชั่วร้ายมาก

“งานแต่งเริ่มกี่โมง” เฉินโม่ถาม

“สิบโมงเช้า!” มู่หรงยานเอ๋อร์ตอบ

“ใช่สิ เฉินโม่ นายเตรียมของขวัญหรือยัง” มู่หรงยานเอ๋อร์พูดเตือนเสียงเบา

จี๋ต๋าจิ่วตูพูดอย่างไม่สนใจว่า “ไม่ต้องเตรียมของขวัญหรอก แค่เงินใส่ซองก็พอแล้ว งานแต่งไม่ใช่งานวันเกิดสักหน่อย”

มู่หรงยานเอ๋อร์มองบนใส่เขา มองเขาเหมือนมองคนปัญญาอ่อน จากนั้นตำหนิว่า “ให้เงินนายว่าเหมาะสมไหม ให้เงินเยอะอาจารย์เจียงต้องไม่รับแน่ ถ้าให้เงินน้อย นายกล้าให้ไหม”

จี๋ต๋าจิ่วตูพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด “นี่ก็ถูกนะ แต่ไปซื้อของขวัญตอนนี้ทันไหม”

ห่าวเจี้ยนพูดว่า “ตอนนี้เพิ่งแปดโมงเอง น่าจะยังทันนะ”

“ไปกันเถอะ เราไปซื้อของขวัญกัน!” กู่หลินเฟิงพูดจบก็หันหลังเดินไป

ผู้ชายสองสามคนเดินออกไป ตอนนี้เหลือแค่เฉินโม่ มู่หรงยานเอ๋อร์ และเล่หรูหั่วสามคน

“เฉินโม่ นายไม่ไปเหรอ” มู่หรงยานเอ๋อร์ถามขึ้น

“ไม่ต้องหรอก ฉันเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้อาจารย์เจียงแล้ว!” เฉินโม่ยิ้มบางๆ ซ่อนความเย็นชาอยู่ในแววตา

มู่หรงยานเอ๋อร์คิดว่าเฉินโม่เตรียมของขวัญไว้แล้วจริงๆ พูดด้วยแววตาชื่นชมว่า “นายคิดรอบคอบจริงๆ ไม่เหมือนพวกไอ้อ้วน”

มู่หรงยานเอ๋อร์อยู่กับพวกจี๋ต๋าจิ่วตูมานานแล้ว เริ่มเรียกฉายาของพวกเขาแล้ว

เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร ถึงตอนนั้นถ้ามู่หรงยานเอ๋อร์รู้ว่าเฉินโม่ให้อะไรเจียงอี่ว์เวย เกรงว่าเธอคงไม่มีทางพูดแบบนี้

เก้าโมงเช้า พวกจี๋ต๋าจิ่วตูเตรียมของขวัญเรียบร้อยจึงกลับมา จากนั้นไปโรงแรมฝูหยวนกับพวกเฉินโม่

แน่นอนว่าไม่ต้องพูดถึงคนที่เจียงอี่ว์เวยรู้จักในมหาวิทยาลัยหัวหนาน พวกเฉินโม่มาถึงงาน เห็นนักเรียนและอาจารย์มหาวิทยาลัยหัวหนานเยอะแยะ

เฉินโม่เป็นคนดังของมหาวิทยาลัยหัวหนาน คนที่เห็นเฉินโม่ต่างพากันทักทายเขา

เฉินโม่ก็ทักทายกลับทีละคน สองสามคนเดินเข้าไปในงานแต่ง

ในโรงแรมตกแต่งด้วยดอกไม้สดและลูกโป่ง เต็มไปด้วยสีสันและบรรยากาศแห่งความยินดี