แดนนิรมิตเทพ - บทที่1337
เฉินโม่ตามรถของยามาดะ อากียะ มาจนถึงเชิงเขาที่เปลี่ยวมากแห่งหนึ่ง
มองไปที่เชิงเขาก็เห็นรถโตโยต้าคราวน์สีดำคันนั้นจอดอยู่ เฉินโม่รู้อยู่ว่านั่นก็คือรถที่ยามาดะ อากียะใช้ในการหลบหนี
เฉินโม่ก็ยังควักธนบัตรออกมาอีกหลายใบโยนให้คนขับรถ แล้วลงเดินไปที่รถคันนั้น
ยามาดะ อากียะนั้นได้ลงรถไปแล้ว ตอนนี้ไม่รู้เดินหายไปทางไหน แต่เฉินโม่มีวางหมุดไว้ในตัวของเขาอยู่ ถึงยังไงเขาก็หนีไปไหนไม่พ้น
มองไปที่ภูเขา เฉินโม่ประเมินว่าน่าจะสูงจากระดับน้ำทะเลสองพันเมตรบวกลบ ในประเทศต้าเหอจัดว่าเป็นภูเขาที่สูงมากแล้ว
ภูเขาลูกนี้ดูไปก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากทั่วไป แต่ในจิตสัมผัสของเฉินโม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของการฆ่ากัน
และจากสัญญาณที่รับมาจากหมุดที่วางในตัวของยามาดะ อากียะ ขณะนี้ยามาดะ อากียะอยู่ในบริเวณช่วงกลางเขา
“ดูท่าในภูเขานี้จะต้องมีวางกลไกลึกลับอยู่เป็นแน่！”
เฉินโม่หลับตาใช้จิตสัมผัส ไม่ช้าก็พบประตูลับที่เป็นทางเข้าถ้ำบริเวณไหล่เขา
เฉินโม่ขยับตัว ก็ไปถึงข้าง ๆ ทางเข้าถ้ำในนาทีต่อมา
มองไปที่ทางเข้าที่เป็นช่องทางให้คนเดินผ่านได้คนเดียว เฉินโม่รู้ว่า นี่น่าจะเป็นทางเข้าไปสู่ภายในกลางเขา
ทว่า เฉินโม่ก็รู้อยู่แก่ใจอย่างแจ้งชัด ที่นี่ต้องเป็นสถานที่ตั้งฐานลับที่บ้านตระกูลยามาดะทุ่มเทสร้างขึ้นมา ถ้าเข้าไปถึงข้างใน น่ากลัวมีแต่อันตรายไปตลอด
แต่แล้ว ในจิตรู้ของเฉินโม่ก็ได้สัมผัสถึงลมปราณของเล่หรูหั่ว เขาทายได้เลยว่า คนบ้านตระกูลยามาดะเป็นไปได้อย่างมากที่พาตัวเล่หรูหั่วมาเก็บซ่อนไว้ข้างในนี้
ฉะนั้น ต่อให้เป็นเขาคมมีดหรือท้องทะเลเพลิง เฉินโม่ก็จะต้องลุยเข้าไปสักตั้ง
เฉินโม่ถอยหลังตั้งหลักสองก้าว ขยับจิตคิดในใจ ในทันใดนั้นกระบี่สับสวรรค์ก็พุ่งบินออกจากช่องกระหม่อม ทางกระบี่มุ่งตรงเข้าฟันประตูเหล็กสีดำที่หน้าถ้ำ
บรึม！
อานุภาพของกระบี่นี้ต่อให้เป็นภูเขาลูกย่อม ๆ หน่อยก็ยังต้องถูกเฉินโม่ฟันแยกจากกัน แต่ว่า ประตูเหล็กสีดำนั้นถูกฟันทะลุเพียงแค่เป็นรูเล็ก ๆ
“วัสดุแข็งแกร่งจริงเชียว ดูท่าบ้านตระกูลยามาดะลงทุนอย่างทุ่มเทไว้ที่นี่ไม่ใช่น้อย”
ภายในฐานแห่งนี้ เขาทั้งลูกถูกคว้านจนโล่ง ข้างในมีอาวุธยุทโธปกรณ์ทันสมัยเพียบพร้อม ทั้งยังมีลูกหลานสายตรงบ้านตระกูลยามาดะอีกยี่สิบกว่าคน
พื้นที่ฐานทั้งหมด ก็ใช้แบบตามหลักการก่อสร้างที่ทำกันในภาคพื้นดิน จัดแบ่งเป็นห้องมากมาย ถึงขนาดมีอุปกรณ์ด้านการบันเทิงพร้อม
คนทั้งบ้านตระกูลยามาดะทั้งหมดรวมตัวกันพร้อมหน้าอยู่ที่โถงใหญ่ ยามาดะ อากียะผู้นำบ้านนั่งอยู่ตำแหน่งประธาน สีหน้าเคร่งเครียด
“ท่านผู้นำ ไอ้เด็กนั่นกำลังพังประตูแล้ว！” ยามาดะ มัตสึน้องชายของยามาดะ อากียะพูดขึ้น
ยามาดะ อากียะไม่พูดอะไร เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ทุกคนมองไปที่ยามาดะ อากียะเงียบ ๆ รอคำสั่งจากเขา
บรึม！
เสียงดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง บริเวณทั่งทั้งฐานสั่นสะเทือน เหมือนมีแผ่นดินไหว
“ท่านผู้นำ ว่ามาเถอะ พวกเรายินดีอยู่หรือไปพร้อมกับบ้านตระกูลยามาดะ！”ลูกหลานวัยรุ่นตระกูลยามาดะ พูดด้วยเสียงอันดัง
ยามาดะ อากียะกัดฟันแน่น ในที่สุดก็ตัดสินใจ “ถ้างั้นเตรียมตัวระบบเปิดอุปกรณ์ถล่มทลายล้าง”
อ๊ะ！
“นี่จะเป็นการพลีชีพตายกันพร้อมกับเฉินไต้ซือเลยนะ！”
ทุกคนถึงแม้จะได้เตรียมใจพลีชีพกันแล้ว แต่พอได้ยินคำสั่งนี้จากยามาดะ อากียะกับหูตัวเองแล้ว ก็ยังมีความรู้สึกใจหายไม่อยากจะให้เป็นไป
บรึม！
เสียงกึกก้องดังลั่นเข้ามาอีก เสียงหุ่นยนต์ประกาศเตือนภัยภายในฐานดังขึ้น “เตือนภัย เตือนภัย ประตูใหญ่ได้ถูพังแล้ว มีบุคคลภายนอกบุกรุกเข้ามา！”
ทุกคนก็ออกอาการตื่นตระหนกขึ้นมาอีก！
“ประตูเหล็กนั้นใช้วัสดุทำดาวเทียมมาทำ ถึงกับถูกพังทำลายได้เร็วขนาดนี้เลยนะ！”
“แม้กระทั่งโอคาโมโตะ เมอิจิยังตายด้วยในมือของเขาได้ ประตูเหล็กแค่นี้จะต้านรับไปได้แค่ไหนกัน？”
“คงต้องฟังตามที่ท่านผู้นำตระกูลว่า เปิดระบบถล่มทลายล้าง พวกเราพลีชีพตายกันพร้อมกับไอ้เด็กนั่นเลย！”
ยามาดะ อากียะขยับเสียงให้ดังขึ้น พูดย้ำไปอีกว่า “เปิดระบบถล่มทลายล้าง”