แดนนิรมิตเทพ - บทที่1417
เห็นเฉินโม่เหลือบมองคุณชายฉางยืนอยู่ด้านหลังของกลุ่มคน เขารู้ว่าไอ้หมอนี่เป็นคนที่ชวนเชื่อมาโดยตลอด แววตาก็เกิดแรงสังหารที่รุนแรง
คุณชายฉางตกใจกลัว เมื่อกี้เขาประสานกับสายตาของเฉินโม่ เขารู้สึกตัวเองนั้นถูกสัวต์ร้ายในโบราณจ้องมองอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่อันตรายอย่างมาก
“ทุกคนฟังคำสั่งผม แล้วจู่โจม！ คุณชายฉางตกใจจนตะโกนพูด
คนต่างก็ไม่เข้าใจ ไหนบอกว่าจะตั้งค่ายกลก่อนค่อยโจมตีไง? ยังไม่ได้ตั้งค่ายกลเลย ก็จะโจมตีแล้วเหรอ?
“ลุยสิ อึ้งการอยู่ทำไม！ ไม่อยากได้สมบัติล้ำค่าแล้วเหรอ!” คุณชายฉางตะคอกใส่คนที่กำลังอึ้งอยู่
“ฆ่ามัน!” ลูกน้องของตระกูลฉาง และพวกที่ต้องการเอาใจตระกูลฉาง ตะโกนแล้วลุยออกไปทันที
อย่างไรก็ตามบางคนแค่เสียงดังเท่านั้น ลุยไปได้ขึ้นทางเห็นคนอื่นบุกเข้าไปแล้ว ก็จงใจอยู่ด้านหลัง แล้วแค่ตะโกนสุดเสียง แต่ไม่ยอมขยับขึ้นไปอีกเลย
เฉินโม่เริ่มสังหารใหญ่อีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ความเร็วของเฉินโม่เร็วกว่ามาก ได้ฆ่าจนเลือดไหลเป็นทาง และได้มาถึงตรงหน้าของคุณชายฉาง
“นายมันสมควรตาย!” เฉินโม่พูดอย่างเย็นชา
คุณชายฉางหวาดกลัว จนต้องถอยหลังในทันที “แกกล้าฆ่าฉัน ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับตระกูลฉางของฉัน！”
“งั้นเหรอ? พอดีเลยฉันจะได้ฆ่าล้างตระกูลฉางทั้งหมด！” ขณะที่เฉินโม่พูด ก็ได้ชกหมัดไปตรงหน้าอกของคุณชายฉาง ทำให้อวัยวะภายในแหลกละเอียดในทันที
“คุณชาย!” เหล่าลูกน้องของตระกูลฉางร้องอย่างหวาดกลัว ทำได้เพียงมองดูร่างกายของคุณชายฉางค่อยๆล้มลงไป
“แกฆ่าคุณชาย ตระกูลฉางไม่มีทางปล่อยแกแน่！” ชายชรารับใช้ที่ติดตามคุณชายฉางมาโดยตลอด คำรามอย่างโกรธเคือง
“พูดมาก!” ร่างของเฉินโม่หายวาบ ไปโผล่ตรงหน้าของชายชรา และใช้หมัดชกไปตรงหน้าอกของชายชรา
ชายชราคนนี้เป็นปรมาจารย์แดนคุ้มกาย แต่ก็ถูกเฉินโม่ฆ่าตายในหมัดเดียว เห็นได้ถึงความสามารถของเฉินโม่ในตอนนี้
ลูกน้องที่เหลือของตระกูลฉาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และก็ไม่กล้าที่จะพูดอีกเลย
นักบู๊ทั้งหลายมองเฉินโม่เหมือนเทพสังหารมาจุติ แต่ละคนกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ แม้แต่ตาของเฉินโม่ยังไม่กล้ามอง
“ยังมีคนอยากจะแย่งของของฉันอีกมั้ย?” เฉินโม่ถามอย่างราบเรียบ
ทุกคนรีบก้มหัวอย่างร้อนรน ไม่กล้าส่งเสียง
เฉินโม่มองไปยังหลินหยุนสามศิษย์พี่น้อง ไม่ได้สนใจอาการตกตะลึงที่อยู่บนใบหน้าทั้งสาม แล้วพูดอย่างราบเรียบ “ไปเถอะ！”
“ครับ！” ทั้งสามโค้งคำนับ ท่าทางที่มีต่อเฉินโม่ยิ่งเกรงกลัวมากขึ้น
หลังจากเฉินโม่และพวกไปไกลแล้ว นักบู๊พวกนั้นถึงได้เงยหน้าขึ้น มองแผ่นหลังของเฉินโม่ด้วยความช็อก
“คนผู้นี้คือใคร? ความสามารถของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าเฉินไต้ซือเลย！” นักบู๊คนหนึ่งได้พูดขึ้น
“มีนักฆ่าเทพสังหารแบบนี้อยู่ เรายังจะลุยต่อมั้ย? ต่อให้มีสมบัติล้ำค่า เกรงว่าก็คงไม่มีส่วนของพวกเรา！”
“เลอะเทอะ ในเมื่อเราโชคดีได้มาถึงที่นี่แล้ว ก็ต้องเข้าไปสิ มากสุดเราก็แค่ไม่แย่งของเขา ฉันดูแล้วเขาก็ไม่ใช่คนกระหายเลือด”
“ผู้อาวุโสหลินพูดถูก ด้วยความสามารถของเขา สายตาก็ต้องกว้างไกลเป็นธรรมดา สิ่งที่เขาไม่ต้องการ สำหรับเราแล้วมันอาจจะเป็นสิ่งล้ำค่าก็ได้ ขอเพียงเราไม่ไปแย่งกับเขา ไปเก็บของที่เขาไม่เอาแล้วก็ได้อยู่นะ”
“พูดได้ถูกต้อง！”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ！”
นักบู๊ที่เหลืออยู่ เดินตามหลังเฉินโม่อยู่ห่างๆ มุ่งเดินไปข้างหน้า
เฉินโม่คิดในใจ เมื่อกี้ตอนที่เขาเข้าไปในหอยา ดูแล้วตรงนั้นต้องเป็นที่ฝึกฝนของผู้บำเพ็ญสำนักใดสำนักหนึ่ง หรืออาจจะเป็นดินแดนที่อยู่ที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่งของผู้บำเพ็ญ
ข้างในนั้นต้องมีทายาทของผู้บำเพ็ญอย่างแน่นอน คาดว่าน่าจะเป็นที่อยู่ของทายาทจวนน้ำแข็ง
เพียงแต่ไม่รู้ว่าจวนน้ำแข็งจะเป็นอย่างไร