แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1787 ไอ้น้องชาย นายทำแบบนี้ไม่ได้ บทที่ 1788 ตบหัวมัน

บทที่ 1787 ไอ้น้องชาย นายทำแบบนี้ไม่ได้

ฟู่หมิงซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามหักห้ามความคิดที่จะพุ่งเข้าไปต่อยเส้าเหิงแรงๆ

เมื่อเห็นดังนั้น เส้าเหิงก็จ้องเขม็งไปยังฟู่หมิงซีและเยี่ยหวันหวั่นด้วยแววตาเยาะเย้ย ที่นี่คือที่ของเขา ใครๆ ก็ต้องเกรงใจเขา แม้แต่ฟู่หมิงซีก็ไม่มีข้อยกเว้น!

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะลอยมาจากหน้าต่างใกล้ๆ

ขณะนี้เป่ยโต่วและชีสิงพากันมาเกาะอยู่ตรงริมหน้าต่าง เป่ยโต่วจ้องไปยังฟู่หมิงซีด้วยสายตารังเกียจ “ฉันว่านะไอ้น้องชาย ดูแล้วแกก็ไม่ค่อยไหวนะ ดูตัวเองสิ ขี้ขลาดอย่างแก ยังอยากจะอยู่กับเฟิง…พี่ไป๋อีกเหรอ แกรีบกลับบ้านไปหาปู่ของแกแล้วอาบน้ำนอนเถอะ”

เมื่อได้ยินเป่ยโต่วเยาะเย้ย ฟู่หมิงซีก็พลันเกิดโทสะแล้วจ้องเขม็งไปที่เป่ยโต่ว “แกว่าอะไรนะ ฉันน่ะเหรอขี้ขลาด?!”

“ก็ใช่ไง แล้วแกไม่ขี้ขลาดเหรอ” เป่ยโต่วขบริมฝีปาก “แกมันคนขี้ขลาด เฮ้อ…ถ้าผู้อาวุโสสองรู้ว่ามีหลานชายขี้ขลาดแบบแก น่าจะโกรธจนเตะฝาโลงศพกระเด็นได้เลย”

เมื่อเป่ยโต่วพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นกับชีซิงต่างก็ตกตะลึง ผู้อาวุโสสองเตะฝาโลงศพกระเด็น?

ชีซิงมองเป่ยโต่ว “ผู้อาวุโสสองยังไม่ตายนะ”

“ปู่แกสิตายแล้ว!” ฟู่หมิงซีโกรธจัด

เมื่อได้ยินดังนั้น เป่ยโต่วก็พยักหน้ารับ “ใช่ ปู่ฉันตายไปนานแล้ว แกรู้ได้ไง”

“เป่ยโต่ว ฉันว่านายนั่นแหละที่ขี้ขลาด อย่ามาพูดอะไรไร้สาระ” ฟู่หมิงซีเอ่ยอย่างหมดความอดทน

“ชิ ใครขี้ขลาดคนนั้นย่อมรู้ตัว คนที่ชื่อเส้าเหิง มันด่านายว่าเทียบไม่ได้กับสุนัข… แต่นายกลับไม่เข้าไปอัดมัน ถ้ามันกล้าด่าฉันอย่างนี้นะ พ่อจะเตะมันให้หัวกระจุยไปเลย ไอ้ขี้ขลาด นายยังเทียบน้องกงซวี่ไม่ได้เลย ฉันด้อยกว่ามันตรงไหน?!”

ฟู่หมิงซีชี้ไปที่กงซวี่ด้วยท่าทางโอเวอร์

“นายมันเทียบน้องกงซวี่ไม่ได้จริงๆ นี่นา น้องกงซวี่ถึงแม้จะไม่มีความสามารถมากนัก แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นเหมือนหมาป่าไม่มีปลอกคอ…” เป่ยโต่วกล่าว

“พี่ชาย…ขอบคุณนะ…” กงซวี่มองเป่ยโต่วด้วยความงุนงง

“แม่ง!”

หลังจากถูกเป่ยโต่วทำให้อับอายขายขี้หน้า ฟู่หมิงซีที่ไม่เคยกล่าวคำสบถใดๆ มาก่อน ก็พ่นมันออกมาในทันที

“ไสหัวออกไป!” ฟู่หมิงซีเตะผู้จัดการที่ฉุดเขาไว้ออกไปทันที แล้วคว้าหมับไปที่ตัวเส้าเหิงที่ยังไม่ได้สติในทีเดียว ท่ามกลางสายตาของผู้คน

“ฟู่หมิงซี สมองนายมีปัญหาเหรอวะ?!” เส้าเหิงจ้องมองไปยังฟู่หมิงซีและตะโกนออกมาอย่างเย็นชา

“แม่นายสิ!”

ภายใต้ความประหลาดใจของทุกคน ฟู่หมิงซีก็ตบหน้าเส้าเหิงด้วยหลังมืออย่างแรง “นายมีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน?!”

พอฟู่หมิงซีพูดจบก็ตบหน้าเส้าเหิงด้วยหลังมืออีกครั้ง

“เห้อ ฟู่หมิงซีไอ้น้องชาย แบบนี้ก็ยังไม่ได้นะ แรงน้อยเกินไป ผู้อาวุโสสองไม่ให้นายกินข้าวเหรอ นายยังเก่งไม่เท่าน้องกงซวี่เลย” เป่ยโต่วมองฟู่หมิงซีแล้วถอนหายใจออกมา

กงซวี่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

จากการเยาะเย้ยอย่างต่อเนื่องของเป่ยโต่ว ดวงตาของฟู่หมิงซีก็แดงก่ำขึ้นมาในทันใด เขาไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อน และยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้นำไป๋เฟิงด้วย?!

ทุกคนเห็นแค่ว่าเท้าของฟู่หมิงซีเตะลงบนบ่าเส้าเหิง และกระโดดขึ้นไปอยู่บนตัวของเส้าเหิง ส่วนเส้าเหิงก็ขัดขืนสุดชีวิต ทั้งสองคนมะรุมมะตุ้มกันกลมเป็นลูกบอล

“รปภ.มาช่วยหน่อยเร็ว!”

ผู้ช่วยเห็นดังนั้น ก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อผลักฟู่หมิงซีออกสุดแรง

“ไอ้น้องชาย นี่ก็ยังไม่โอเคนา ผู้หญิงคนนี้จองหองอวดดี นายยังไม่ต่อยเธออีกเหรอ” พอเป่ยโต่วพูดจบก็มองไปยังกงซวี่ที่อยู่ข้างๆ “น้องกงซวี่ ถ้าเป็นนายนายจะต่อยเธอไหม”

แค่ได้ยินดังนั้น กงซวี่ที่ยังไม่ทันได้คิดอะไร ก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัวแล้วโพล่งออกมาว่า “ต่อยสิ…”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่หมิงซีก็หันกลับมาทันที แล้วตบหน้าผู้ช่วยที่กำลังผลักเขาจนกระเด็นออกไปหลายเมตร

———————————————————

บทที่ 1788 ตบหัวมัน

“นายหุบปากซะ!”

หลิงเส่าเจ๋อมองเป่ยโต๋วที่อยู่นอกหน้าต่าง แล้วตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว

ไอ้สองตัวนี่เข้ามาจากไหน ถึงมาเกาะอยู่ตรงหน้าต่างคอยยั่วยุให้ฟู่หมิงซีโจมตีเส้าเหิง?!

“เหล่าชี หลานชายคนนี้ด่านายอยู่นะ”

เป่ยโต่วมองชีซิงที่อยู่ด้านข้าง

ชีซิงเองก็เหลือบมองเป่ยโต่ว “ด่านายนั่นแหละ”

เมื่อได้ยินชีซิงพูดเช่นนั้น เป่ยโต่วก็โกรธจัดทันที ชี้หน้าหลิงเส่าเจ๋อผ่านหน้าต่างกั้น “เชี่ย ออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ตีนายจนฉี่ราด ฉันก็ไม่ใช่ปู่ของนาย!”

ไม่ต้องรอให้หลิงเส่าเจ๋อเอ่ยปาก สายตาของเป่ยโต่วก็จดจ้องไปยังกงซวี่ที่อยู่ไม่ไกลนัก “น้องชาย ช่วยฉันอัดมันให้เละหน่อย!”

“อา…” กงซวี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง จะให้เขาไปต่อยหลิงเส้าเจ๋องั้นเหรอ…?

แม้ว่าตัวเองจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ว่าในโอกาสแบบนี้ ดูจะไม่ค่อย…เหมาะสมสักเท่าไร

“กงซวี่ ไอ้น้องชาย ต่อยมันสิวะ…ดูความขี้ขลาดของนายสิ เสียแรงที่ฉันอุตส่าห์ชื่นชม ทีหลังไม่ต้องบอกใครว่ารู้จักกับฉันนะ ขายขี้หน้าเขา” พอเห็นกงซวี่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน ใบหน้าของเป่ยโต่วก็แสดงออกว่าไม่สบอารมณ์กับความไม่เอาถ่านนี้

“พี่เป่ย อย่าสิ… ผมต่อยเขาให้เองครับพี่!”

กงซวี่กลับมีพลังขึ้นมาทันที จึงกำหมัดประเคนไปที่หน้าของหลิงเส่าเจ๋ออย่างแรง “ไอ้เชี่ย แม้แต่พี่เป่ยของฉันนายยังกล้าด่า ฉันจะอัดนายให้เละ!”

แม้ว่าในสายตาของเป่ยโต่ว ทั้งกงซวี่ และหลิงเส่าเจ๋อ ต่างก็เป็นพวกไร้น้ำยา แต่ไม่ว่าจะมองในแง่มุมไหน กงซวี่ก็ยังดูแข็งแกร่งกว่าหลิงเส่าเจ๋อเล็กน้อย

กงซวี่ที่ออกกำลังแทบทุกสัปดาห์ แต่พอปล่อยหมัดออกไปกลับไม่ได้เปลืองแรงนัก

“ใช่เลย น้องกงซวี่ ต่อยมัน เตะหัวมันเลย เฮ้อ เอ็นนายไม่ดีเลยโธ่ ดีดตัวขึ้นเตะหัวมันสิ!”

เป่ยโต่วที่ยืนพิงอยู่ข้างหน้าต่าง ดวงตาจับจ้องไปที่กงซวี่พลางตะโกนเสียงดัง

กงซวี่เอ่ย “พี่เป่ย…ผมไม่ได้เก่งแบบพี่นะครับ…ผมกระโดดไม่ขึ้น ผมทำได้แค่ใช้กำปั้นตีหัวมันเท่านั้นนะ…”

หลังจากที่กงซวี่พูดไปแบบนั้น ก็ถวายหมัดเข้าที่ศีรษะของหลิงเส่าเจ๋อ

ในเวลานี้เองงานเลี้ยงวันเกิดของเส้าเหิงก็เรียกได้ว่าเละเป็นโจ๊กโดยสมบูรณ์แล้ว

ศิลปินหลายคนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเส้าเหิงก็รีบเข้ามาช่วยเส้าเหิง แต่ไฉนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของฟู่หมิงซีได้ พวกเขาล้วนถูกฟู่หมิงซีซัดจนล้มกลิ้งด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว

ความแข็งแรงของฟู่หมิงซีแม้จะเทียบไม่ได้กับเป่ยโต่วและคนอื่นๆ ก็ตาม แต่เขาก็เป็นถึงหลานชายของผู้อาวุโสสองแห่งพันธมิตรอู๋เว่ย คนธรรมดาจะกล้ามาสู้กับฟู่หมิงซีได้อย่างไร

หน้าผากผู้จัดการของฟู่หมิงซีมีเหงื่อเย็นซึมออกมา ตอนนี้คือจบเห่แล้ว ภาพพจน์ของฟู่หมิงซีพังทลายโดยสมบูรณ์ แต่โชคยังดี ที่ก่อนหน้านี้ตัวเองค้นพบว่าฟู่หมิงซีเป็นหลานชายของบอสใหญ่แห่งบริษัทซิงเฉิน ไม่อย่างนั้น เกรงว่าตอนนี้เขาก็คงอยู่ข้างเส้าเหิงไปแล้ว…

ฟู่หมิงซีนั้นแข็งแกร่งมาก ตอนที่เข้ามาในสังกัดซิงเฉินเอ็นเตอร์เทนเมนต์แล้ว เขาก็เริ่มต้นจากการเป็นศิลปินระดับเล็กๆ ไม่เคยเปิดเผยตัวตนของเขาให้ใครรู้ แม้ในฐานะผู้จัดการอย่างเขา ฟู่หมิงซีก็ไม่เคยพูดอะไรให้ฟัง ยังดีที่ตัวเองฉลาดพอจึงได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของฟู่หมิงซี ทีมนี้แหละปลอดภัย!

“ฟู่หมิงซี แม่นายสิ…นายแม่งกล้าต่อยฉันเหรอ…นายเสร็จแน่ ฉันจะให้ซิงเฉินปลดนาย ฉันอยากให้นายตาย!”

ตอนนี้เส้าเหิงถูกต่อยจนจมูกช้ำหน้าบวมไปหมด จึงก่นด่าฟู่หมิงซีอย่างโกรธแค้น

หลังจากเกิดเหตุโกลาหลครั้งใหญ่ การถ่ายทอดสดก็ได้ถูกปิดไปนานแล้ว ทุกคนต่างถอยหนีไปด้านหลังเพราะกลัวจะโดนลูกหลง ไม่ว่าจะเป็นเส้าเหิงหรือฟู่หมิงชี พวกเขาต่างก็ไม่กล้าไปหาเรื่องใครทั้งนั้น

หานเซี่ยนอวี่และลั่วเฉินต่างก็ดูแปลกๆ ฟู่หมิงซีนั่น…ถึงขนาดไปต่อยเส้าเหิงเพื่อพี่เยี่ยเลยเหรอ…

แต่จริงๆ แล้วการที่ฟู่หมิงซีต่อยเส้าเหิงนั้น เหตุผลหลักเกรงว่าจะไม่ใช่เพื่อพี่เยี่ย แต่เป็นเพราะเป่ยโต่วคนนั้นต่างหาก