แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - ตอนที่ 1082 โฉมหน้าที่แท้จริงของคนสวย
เวลานี้ต้าอีกำลังเช็ดเหงื่อให้ลูกชายที่กำลังหลับปุ๋ย พอได้ยินเสี่ยวเชี่ยนพูดแบบนั้นก็สะดุ้งทำผ้าขนหนูตกไปบนหน้าพ่านพ่าน
พี่รองรีบเอาผ้าขนหนูบนหน้าลูกชายออก ลูกชายที่น่าสงสาร แม่เกือบทำตื่นจากฝันแล้ว
พ่านพ่านที่กำลังหลับอยู่ทำหน้ามุ่ยเหมือนซาลาเปา พี่รองรีบเอามือไปตบเบาๆให้พ่านพ่านสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพ่อ จากนั้นเด็กน้อยก็ร้องอือแล้วหลับต่อ
พี่รองมองต้าอีด้วยความสงสัย ทำไมเธอถึงได้ตกใจขนาดนั้น?
“พูดมาเถอะฉันรู้หมดแล้ว”
“เธอรู้แล้วเหรอ?!” ต้าอีตกใจหนักมาก
“อืม เมื่อกี้ฉันเจอเขา วันนั้นเธอเห็นเขาใส่ชุดธรรมดามากับผู้หญิงเหรอ?”
“เปล่า! ฉันเห็นแค่เขาใส่ชุดธรรมดา แต่ฉันไม่ได้สังเกตนะว่าเขามากับผู้หญิงหรือเปล่า เห็นแค่เขาหิ้วถุงใบใหญ่สองถุงออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วเอาใส่ท้ายรถ ฉันคิดว่าเขามากับเธอเสียอีก”
“จากนั้นล่ะ?”
“วันนั้นฉันกำลังอยากไปหาเธออยู่พอดี แต่ตอนนั้นฉันอยู่บนรถเมล์ลงไปไม่ได้ ฉันเห็นเขาขับรถไปทางบ้านเก่าของเธอก็เลยโทรหาหมิงหลางกะให้เขามารับหน้าหมู่บ้าน”
บ้านหลังนั้นของเสี่ยวเชี่ยนอยู่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกล ก่อนแต่งงานเธออาศัยอยู่ที่นั่น
การรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก ต้องใช้บัตรเข้า ต้าอีเข้าไม่ได้เลยอยากให้อวี๋หมิงหลางมารับ
“เวลาฉันโทรหาก็ชอบถามก่อนใช่ไหมล่ะว่าอยู่ไหน ฉันคิดว่าเขาจะตอบว่าอยู่กับเธอที่บ้านหลังนั้น แล้วฉันก็จะบอกว่าให้มารับฉันไปเซอร์ไพรส์เธอ แต่คิดไม่ถึงว่า…เขาจะบอกว่าอยู่ที่หน่วย”
แล้วทันใดนั้นต้าอีก็นึกขึ้นมาได้ว่าเสี่ยวเชี่ยนกลับบ้านแม่ แล้วอวี๋หมิงหลางหิ้วของเต็มสองถุงไปที่บ้านนั้นทำไม?
เธอทำได้แค่ปลอบใจตัวเองว่ารถกับคนที่เธอเห็นวันนั้นไม่ใช่อวี๋หมิงหลาง ก็แค่คนหน้าคล้าย
นี่เป็นเรื่องที่คิดๆแล้วก็น่ากลัว
วันนั้นต้าอีรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้มาก มันทำให้เธอลำบากใจ
หลังจากที่สับสนอยู่นานเธอจึงโทรหาเสี่ยวเชี่ยน เพื่อจะเตือนเสี่ยวเชี่ยน เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะทำลายครอบครัวใคร
เสี่ยวเชี่ยนซักถามให้ต้าอีพูดจนหมดเปลือกได้อย่างง่ายดาย เธอรู้แล้วว่าจะไปดักเจออวี๋หมิงหลางได้ที่ไหน
บ้านเก่าเธอที่ต้าอีว่าอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ถ้าอวี๋หมิงหลางกล้าซุกใครไว้ข้างนอกจริงๆล่ะก็เธอจะ—
เธอจะทำไงดี?
เสี่ยวเชี่ยนแอบเกลียดตัวเองนิดๆ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วใจเธอก็ยังคงเชื่ออวี๋หมิงหลาง
ความรักทำให้คนตาบอดได้ขนาดนี้เลยเหรอ? บดบังสายตา สมองไม่ทำงาน ทำให้เธอยอมเป็นคนโง่เชื่อผู้ชายที่อาจจะใช้บ้านของเธอเลี้ยงดูคนอื่น
แต่เสี่ยวเชี่ยนก็ยังคงเชื่ออยู่อย่างนั้น เชื่อว่าเขาไม่มีทางทำแบบนั้น
เขาไม่มีทางทำเรื่องที่ผิดต่อเธอ ไม่มีทางหักหลังความรู้สึกอันบริสุทธิ์ที่มีให้กัน
วิธีที่จะพิสูจน์ว่าความคิดของเธอถูกต้องนั้นง่ายมาก ก็แค่ตามไปดูว่าเขาทำอะไรอยู่กันแน่
เสี่ยวเชี่ยนขับรถไปที่บ้านเก่าด้วยความคิดแบบนั้น พอถึงหน้าตึกเธอก็ล็อครถ ยืนอยู่หน้าลิฟท์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ถ้าเดี๋ยวเธอเห็นอวี๋หมิงหลางเอาสาวที่เด็กกว่าเธอมาเลี้ยงไว้ในบ้าน เธอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้จริงๆใช่ไหม?
แค่ลองจินตนาการภาพนั้นหัวใจก็เจ็บปวดแล้ว เธอไม่อยากไปเผชิญกับความจริง อันที่จริงเธอก็มีเรื่องที่ตัวเองไม่มั่นใจเหมือนกัน
พอต้าอีวางสายจากเสี่ยวเชี่ยนก็เดินไปเดินมาในห้องผู้ป่วยด้วยความร้อนใจ เธอเป็นห่วงประธานเชี่ยนมาก
พอหันไปก็เห็นพี่รองเดินออกไปข้างนอกอย่างเงียบๆ
ต้าอีจึงเดินตามไปด้วย จากนั้นก็เห็นเขาเดินไปที่ระเบียงแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมา ต้าอีตะโกนจนพี่รองสะดุ้ง
“พี่รองจะทำอะไรคะ?!”
“โทรหาเจ้าเล็ก” อวี๋หมิงอี้เป็นหนุ่มสายตรง โกหกไม่เป็น ต้าอีถามอะไรก็ตอบตรง
“ทำเกินไปแล้วนะ! พี่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด จะโทรหาให้เขารู้ตัวก่อนใช่ไหม!”
ต้าอีถลึงตาใส่ ทำหน้าเป็นเชิงบอกว่าถ้ากล้าโทรไปบอกอวี๋หมิงหลางเธอได้ตัดขาดกับเขาแน่
“ผมแค่รู้สึกว่ายังไม่ได้สืบให้รู้แน่ชัดเลยพวกคุณสองคนก็เดากันเป็นตุเป็นตะแล้ว ถามน้องเล็กไปเลยก็จบ อย่าทำลายความสามัคคีในครอบครัว”
นี่แหละอวี๋หมิงอี้
เขาไม่เชื่อเลยสักนิดว่าคนอย่างน้องเล็กจะทำเรื่องหักหลังน้องสะใภ้ได้ และวิธีแก้ปัญหาของเขาก็คือโทรไปถามตรงๆ
“ไม่ทำผิดก็ไม่เห็นต้องกลัว! ถ้าอวี๋หมิงหลางไม่ได้ทำก็ไม่ต้องกลัวประธานเชี่ยนตามสืบสิ! ถ้าพี่รองบอกเขาก็แสดงว่าพี่ก็พอกัน!”
เรื่องที่เกี่ยวข้องกับประธานเชี่ยนทำให้ต้าอีที่ปกติเป็นคนเงียบๆเกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
พี่รองจ้องต้าอีเงียบๆ ในใจแอบโมโหนิดๆ
เมียเขาไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนโยนเหรอ ทำไมพอพูดเรื่องเสี่ยวเชี่ยนก็หัวร้อนได้ขนาดนี้ล่ะ?
“เอาล่ะ เข้าห้องเถอะ”
“ไม่โทรไปรายงานพรรคพวกแล้วเหรอ?”
“รายงานอะไร? คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ผิดก็ไม่เห็นต้องกลัว? ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนคงไปถึงแล้วล่ะ ผมโทรก็ช้าไปแล้ว”
พี่รองเหลือบมองต้าอี เธอก้มหน้าแอบแลบลิ้น สมกับเป็นพี่รอง รู้ทุกอย่าง
พอเสี่ยวเชี่ยนไขกุญแจเปิดเข้าไปก็เห็นผู้ชายคนนั้นกำลังจะกระโดดหน้าต่างหนี!
“ถ้ากล้าหนีต่อไปก็ไม่ต้องกลับบ้านแล้ว!”
ไอ้คนหน้าด้าน คิดว่าตัวเองเป็นทหารหน่วยรบพิเศษเลยจะกระโดดหนีจากตึกสูงแบบนี้?
ตอนที่อวี๋หมิงหลางได้ยินเสียงไขประตูก็เตรียมจะหนีแล้ว แต่ไม่ทันโดนเมียเรียกไว้ก่อน เขาจึงต้องหันมายิ้มแหยๆให้เสี่ยวเชี่ยน
“ฮ่าๆ…เมียจ๋า บังเอิญจัง!”
ก็ว่าทำไมวันนี้หนังตากระตุกบ่อย เมียที่เมื่อกี้ยังบอกว่าตัวเองอยู่เมืองอื่นอยู่ๆก็มาปรากฏตัว
เวลานี้อวี๋หมิงหลางรู้สึกอยู่อย่างเดียว ครั้งนี้ตายอย่างเขียดแน่
เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองรอบบ้าน
ภายในบ้านสะอาดมาก มีกลิ่นน้ำยาทำความสะอาด บนโต๊ะรับแขกมีอาหารกระป๋องมากมาย สามีขี้โกหกกำลังนั่งหงออยู่ที่ระเบียงคล้ายกับเตรียมพร้อมจะโดดลงไปได้ทุกเมื่อ
ไม่เห็นเมียน้อยที่อย่างที่คาดไว้ เอาไปซ่อนไว้ไหนกันแน่?
“ไม่บังเอิญ ฉันเห็นผู้ชายที่บอกว่าตัวเองอยู่หน่วยขับรถผ่านหน้าฉันไป ฉันก็ต้องตามมาดูสิ”
เสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไปในบ้าน อวี๋หมิงหลางรีบวิ่งเข้ามาอธิบาย
“เมียจ๋า! ฟังผมพูดก่อนนะ! เรื่องนี้ผมมีความจำเป็น!”
“อ่อ ความจำเป็นอะไรนายถึงกับต้องโกหกฉัน?” เสี่ยวเชี่ยนกำลังจะไปเปิดประตูห้องนอน
อวี๋หมิงหลางรีบขวางเธอไว้
“เมียจ๋า คุณต้องรับปากก่อนว่าไม่ว่าเปิดเข้าไปแล้วเจออะไรคุณต้องไม่โกรธ—คุณจะโกรธก็ได้ แต่ก็ห้ามหนีออกจากบ้าน และก็ห้ามทิ้งผมด้วย!”
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วคงปิดไม่ได้อีกต่อไป ทำได้แค่ขอร้องเมียให้ใจกว้างกับเขาหน่อย
“กล้าปิดบังฉันก็อย่ากลัวว่าฉันจะรู้ หลบไป!” เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขาเป็นแบบนั้นยิ่งรู้สึกว่าเขาร้อนตัว เธอผลักเขาออกด้วยความโมโห เปิดประตูออกอย่างแรงจนกระแทกผนัง
จบสิ้นแล้ว!
อวี๋หมิงหลางไม่กล้ามอง เขาหันไปจุดเทียนไว้อาลัยให้ตัวเองเงียบๆ
“ผมไม่ได้อยากปิดคุณเรื่องคนสวย แค่รู้สึกว่าคุณไม่มีทางเห็นด้วยและก็คงโมโห ผมถึงได้พามาไว้ที่นี่ชั่วคราว”
เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองรอบๆ เธอไม่เห็นคนสวยที่ว่า พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ยิ่งโมโห
“นายเอาคนสวยมาเลี้ยงไว้ในบ้านนายว่าฉันจะไม่โมโหได้ไหมล่ะ?! ใช้บ้านฉันเลี้ยงอะไรก็ไม่รู้ นายมันทุเรศที่สุด!” ไม่เจอเมียน้อย แต่เธอเดือดมากกับคำอธิบายของเขา
เสี่ยวเชี่ยนหันไปจะตบอวี๋หมิงหลาง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงเสื้อ
เฮอะ เมียน้อยกล้าออกมาช่วยเลยเรอะ? เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองด้วยอารมณ์เดือดจัด ไม่เห็นคนหน้าตาสะสวย เห็นแต่—
“หมา?!”