แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - ตอนที่ 1088 ทำไมเป็นแบบนี้
“ถึงเธอกับศาสตราจารย์ชีจะชอบเก็บค่ารักษาแพงๆชนิดที่ไม่ยอมลดให้แม้แต่บาทเดียว แต่กลับดีกับคนรอบตัวเป็นอย่างมาก”
เสี่ยวเชี่ยนร้อง หึ ออกมา แต่ไม่ได้มีท่าทีตอบโต้เหมือนกับเมื่อก่อน
ก็ได้ประโยชน์จากเขามานี่…
“อธิบายยาก เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันต้องอาศัยอยู่กับหมาขี้ดื้อ ฉันเลยว่าจะหาข้อมูลทำความเข้าใจจิตใจหมาหน่อย อาข่าเธอเคยได้ยินคำว่าสาวชาเขียวไหม?”
“มันคืออะไรเหรอ?”
“คือคนที่ต่อหน้าทำเป็นดีด้วยสุดๆ แต่ลับหลังเล่ห์เหลี่ยมแผนสูง”
“อ๋อ ศิษย์พี่ใหญ่เป็นคนแบบนี้”
อาข่ามีคนๆหนึ่งปรากฏขึ้นในสมองทันที อืม ได้เรียนศัพท์ใหม่อีกแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเจ๋งจังเลย
“หมาขี้ดื้อบ้านฉันก็คือหมาชาเขียว ใช่ นี่แหละคำที่ใช้บรรยายตัวมันได้ดี”
นังหมาชาเขียว!
ทำตัวเป็นเด็กดีต่อหน้าอวี๋หมิงหลาง แต่พออวี๋หมิงหลางไม่อยู่ธาตุแท้ก็ออก เห่าหอนทั้งคืน ทุเรศที่สุด!
“…ก็แค่หมาตัวเดียว ถ้าเธอไม่ชอบเอามาให้ฉันเลี้ยงก็ได้นะ ฉันเลี้ยงให้”
“ไม่เอา!” สุนัขทหารจะให้คนนอกเลี้ยงไม่ได้ ถ้าความลับรั่วไหลจะทำไง
“ตกลงมันทำอะไรให้เหรอเธอถึงไม่พอใจขนาดนี้?”
“ทำตัวน่ารำคาญได้ตลอด”
“หมาพันธุ์ใหญ่?”
“เอ๊ะ เธอรู้ได้ไง?”
อาข่ายกหนังสือในมือขึ้นมา แล้วเปิดไปหนึ่งหน้า
ในนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า ‘ถ้าสุนัขของคุณเห่าหอนทุกวัน โปรดรู้ไว้เลยว่า คุณควรพามันออกไปเดินเล่น!’
…
ณ บริเวณหมู่บ้าน มีคนจำเสี่ยวเชี่ยนได้จึงทักทาย
“พี่สะใภ้ พาหมามาเดินเล่นเหรอครับ!”
เสี่ยวเชี่ยนลาก—หรือจะพูดว่าถูกลากก็ได้ เธอฝืนยิ้มตอบ
จากสถานการณ์ในตอนนี้ดูยังไงก็เป็นหมาจูงเธอ
หมอนี่อยู่บ้านเอาแต่เห่า เสี่ยวเชี่ยนกลัวมันจะรบกวนชาวบ้านเลยพาออกมาเดินเล่น จึงกลายเป็นภาพน่าเศร้าคือหมาจูงเธอ
ดูท่าที่เล่าลือกันว่าสุนัขทหารนั้นมีระเบียบวินัยสุดๆจะไม่เป็นความจริง ดูอย่างเจ้าตัวนี้สิ แถมยังทำตัวเป็นหมาชาเขียวเสียด้วย
หมามีไอคิวเท่าไรเสี่ยวเชี่ยนไม่รู้ แต่เธอสามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาร้ายที่มาจากหมาขี้ดื้อนี้
เดี๋ยวถ้าเสี่ยวเฉียงกลับมาจะต้องเอาหมอนี่ไปให้คนอื่นเลี้ยง ใครอยากได้ก็เอาไปเลย ประธานเชี่ยนไม่อยากเห็นมันแม้สักวินาทีเดียว
แต่ถึงจะเกลียดก็อยู่ส่วนเกลียด แต่ถ้าเห็นสุนัขของเสี่ยวเฉียงถูกรังแกมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว
หนึ่งคนหนึ่งหมาออกไปเดินเล่นด้วยกันสองวันติด ระหว่างนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ลงไปถึงจุดเยือกแข็ง เหม็นขี้หน้ากันและกัน นับตั้งแต่วันที่อวี๋หมิงหลางไปมันก็ไม่กินอะไรเท่าไร ไม่ว่าเสี่ยวเชี่ยนจะเอาอาหารสุนัขราคาแพงแค่ไหนล่อมันก็ไม่แม้แต่จะมอง
อวี๋หมิงหลางเคยโทรมาครั้งหนึ่ง หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนกดเปิดลำโพง อวี๋หมิงหลางก็ดุเจ้าโฮ่งชาเขียวไปหลายคำ มันถึงได้ฝืนกินอาหารที่เสี่ยวเชี่ยนให้บ้าง เสี่ยวเชี่ยนเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
มิน่าอวี๋หมิงหลางถึงได้พามันกลับมา จนถึงตอนนี้มันเชื่อฟังแค่อวี๋หมิงหลางคนเดียว ถ้ายกมันให้คนอื่นคงมีชีวิตอยู่ต่อได้แค่ไม่กี่วันแน่
วันนี้เสี่ยวเชี่ยนพาคนสวยลงไปเดินเล่น อวี๋หมิงหลางไม่ได้บอกเรื่องความคืบหน้าภารกิจ แต่การที่เขาไม่ได้กลับบ้านเลยก็แสดงว่างานไม่ค่อยราบรื่น เขาไม่กลับมาเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่กล้าไปเดินเล่นไกลนัก เอาแค่อยู่ในหมู่บ้านพอ
สภาพแวดล้อมภายในหมู่บ้านทหารสะอาดสะอ้าน ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านช่วยให้รู้สึกสดชื่น เสี่ยวเชี่ยนจูงคนสวยแล้วปล่อยให้มันวิ่งนำไป
ด้านหน้ามีผู้หญิงคนหนึ่งกับหมาเดินมา หมาตัวนั้นเป็นแค่ลูกหมาตัวเล็กเท่าฝ่ามือ สายพันธุ์ชิวาว่า หางจิ๊ดเดียว มันไม่ได้ถูกล่ามไว้ เดินดุ๊กดิ๊กตามเจ้านายมา
เสี่ยวเชี่ยนจำไม่ได้ว่านี่คือภรรยาของลูกน้องคนไหนของอวี๋หมิงหลาง แค่อีกฝ่ายจำหน้าเสี่ยวเชี่ยนได้ นี่ภรรยาหัวหน้าใหญ่ไม่ใช่เหรอ!
อีกฝ่ายโบกมือให้เสี่ยวเชี่ยนอย่างเป็นมิตรตั้งแต่อยู่ไกลๆ เสี่ยวเชี่ยนดึงให้คนสวยหยุด จากนั้นก็ยิ้มหวานตามแบบฉบับของเธอ
“พี่สะใภ้พาหมามาเดินเล่นเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ คุณก็ด้วย” คำพูดที่ไร้สาระพวกนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ บางครั้งเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนประเทศนี้ชอบพูดอะไรที่ไร้สาระเวลาเจอกัน
“เจ้าตัวจ้อยนี่ไม่ยอมอยู่บ้าน ต้องพาออกมาเดินเล่นทุกวัน หมาของพี่สะใภ้พันธุ์อะไรเหรอคะ? ตัวใหญ่เชียว” อีกฝ่ายพูดติดสำเนียงท้องถิ่น น่าจะเพิ่งจากบ้านนอกมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ไม่เคยเห็นสุนัขลาบราดอร์จึงเอาแต่จ้องด้วยความสงสัย
หมาตัวนี้รูปร่างใหญ่มาก ดูคล้ายๆหมาตามบ้านนอก แต่ก็ไม่คล้ายเสียทีเดียว
“พันธุ์ลาบราดอร์ค่ะ เป็นสุนัขที่นิสัยค่อนข้างอ่อนโยนและค่อนข้างฉลาด” อยู่ต่อหน้าคนอื่นเสี่ยวเชี่ยนก็ขอพูดแต่ข้อดีของเจ้าโฮ่งชาเขียวตัวนี้
ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนกำลังชมอยู่นั้น ก็เห็นหมาชิวาว่าของอีกฝ่ายอยู่ๆก็แยกเขี้ยวเห่าใส่คนสวย
คนสวยขยับเท้า เสี่ยวเชี่ยนกลัวมันจะไปกัดเจ้าตัวเล็กจึงรีบดึงเชือกเอาไว้ ใครๆก็รู้ว่าสุนัขทหารพลังต่อสู้เยอะแค่ไหน อย่าไปกัดหมาคนอื่นเชียวนะ
แต่วินาทีถัดมาเรื่องที่น่าตกใจก็เกิดขึ้น!
อยู่ๆคนสวยก็ดิ้นจนเชือกหลุด!
จากนั้น…
มันวิ่งไปอีกด้านอย่างบ้าคลั่ง!
เสี่ยวเชี่ยนอึ้งกิมกี่ นะ นี่ ใช่สุนัขทหารจริงดิ?
หมาชิวาว่าตัวนั้นพอเห็นคนสวยวิ่งไปแล้วมันจึงเห่าวิ่งไล่ตาม!
“มารวย! กลับมานี่!” เจ้าของมารวยนึกไม่ถึงว่าหมาตัวใหญ่ขนาดนั้นจะถูกลูกหมาวิ่งไล่ตาม จึงวิ่งตามหมาตัวเองไป เหนื่อยมากกว่าจะพาหมาจ้อยแสนดุตัวนั้นกลับมาได้
“พี่สะใภ้ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ หมาฉันเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน” อีกฝ่ายรีบขอโทษพลางหยิบเชือกออกมาล่ามหมาตัวเองไว้กับเสาไฟข้างทาง
“ไม่เป็นไรค่ะ…” เสี่ยวเชี่ยนยิ้มแหยๆ เธอรู้สึกว่าหน้ากากเชิ่ดๆเริ่ดๆของเธอใกล้หลุดเต็มที
ดูหมาที่ฮัสกี้เฉียงเลี้ยงสิอิหยังวะสุดๆ ดีๆชั่วๆก็เคยเป็นสุนัขทหารมาก่อน ทำไมบ๊องขนาดนี้?!
สะใภ้ทหารคนนั้นขอโทษเสี่ยวเชี่ยนแล้วขอให้เสี่ยวเชี่ยนช่วยดูหมาให้หน่อย ส่วนตัวเองเข้าไปซื้อของในร้านขายของชำ
ลูกหมาตัวนี้เห็นตัวเล็กๆ แต่ดุเอาเรื่อง พอเห็นเด็กก็ชอบไล่กัดเลยพาเข้าร้านไม่ได้
เสี่ยวเชี่ยนเศร้าใจนิดๆที่สุนัขของเธอตัวออกจะใหญ่ แต่กลับถูกลูกหมาตัวกะเปี๊ยกหยาม
ผู้หญิงคนนั้นเข้าร้านไปแล้ว คนสวยที่หนีไปเดินกลับมา ที่คอยังมีเชือกคล้องอยู่ มันมองเสี่ยวเชี่ยนจากไกลๆ
“ไอ้หมาทึ่มมานี่เดี๋ยวนี้!”
“หงิงๆ~”
น้ำเสียงหงอแบบนั้นทำให้เสี่ยวเชี่ยนโมโห เธอไม่เคยเสียเปรียบใครมาก่อน ผู้หญิงแกร่งอย่างเธอไม่ชอบเห็นพวกทำตัวอ่อนหัด
“รีบกลับมานี่ หมาตัวนี้มันถูกล่ามไว้แล้ว!”
คนสวยยืนมองจากตรงนั้นอยู่นาน พอแน่ใจแล้วว่าลูกหมาถูกล่ามเอาไว้มันจึงวิ่งกลับมา
เสี่ยวเชี่ยนลากคนสวยไปยืนตรงหน้าลูกหมาด้วยความโมโห หมาสองตัวนี้รูปร่างแตกต่างกันมาก ถึงลูกหมาจะขนาดเท่าฝ่ามืออายุไม่เท่าไร แต่เหมือนมันจะคิดว่าตัวเองเป็นหมาพันธุ์ใหญ่ เห็นคนสวยกลับมาก็ยังคงเห่าไม่หยุด!
คนสวยขยับถอยหลัง เสี่ยวเชี่ยนดึงเชือกไว้ไม่ให้มันหนี จากนั้นก็แอบดุคนสวยตอนที่เจ้าของลูกหมาไม่อยู่
“แกจะกลัวอะไร! ถูกหมาตัวอื่นรังแกก็หนีเหรอ? ทำตัวดุให้เหมือนสุนัขทหารหน่อยได้ไหม? ไป เอาคืนมัน! มันเห่าแกก็เห่ากลับสิ!”
เลี้ยงสุนัขทหารตัวเบ้อเร่อแต่กลับถูกลูกหมาตัวจ้อยรังแกแบบนี้ มันน่าโมโหที่สุด!