แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ - ตอนที่ 165
สวี่รั่วฉิง “ประธานลี่ ไม่งั้นคุณเปลี่ยนเงื่อนไขดีไหม?”
ให้เธอออดอ้อน ทุกข์ยิ่งกว่าให้เธออ่านเอกสารอีก ตั้งแต่เด็กจนโต สวี่รั่วฉิงไม่รู้ว่าการออดอ้อนคืออะไร แม้ว่าจะดูภาพยนตร์ละครทีวีมาหลายเรื่อง แต่เธอก็ได้เรียนรู้ว่านางเอกในเรื่องนี้ออดอ้อนผู้ชายอย่างไร แต่ว่า…
ดูมากเท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยฝึกฝนมาก่อน?
“ไม่ได้” เสียงที่ไม่แยแสของลี่ถิงเซิ่งขจัดความหวังของสวี่รั่วฉิง
สวี่รั่วฉิง “…”
ในใจของเธอแทงวายร้ายอย่างลี่ถิงเซิ่งด้วยเข็มจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ปากก็ทำได้เพียงพูดอย่างนิ่มนวล “ประธานลี่ ไม่มีทางอื่นให้เจรจาแล้วจริงๆเหรอ?”
ฟังออกว่า ผู้หญิงออดอ้อนไม่เป็นจริงๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากของลี่ถิงเซิ่งนั้นลึกขึ้นเรื่อยๆ เธอก็เหมือนกับลูกแมวตัวหนึ่ง เวลาที่แกล้งเธอน่ารักมากๆ
แยกเขี้ยวยิงฟันยังไม่กล้ากัดอย่างนั้น
ลี่ถิงเซิ่งบอกสวี่รั่วฉิงอย่างเรียบง่ายและชัดเจน “ไม่มีทางอื่น”
สวี่รั่วฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่าเธออยากจะนั่งบนตัวชายคนนั้นและดึงเนคไทของเขาให้แรงๆ โดยทิ้งรอยที่ลบไม่ออกบนริมฝีปากของเขา
แกล้งเธอแกล้งเธอจนเสพติด?
แต่ว่าก็แค่ออดอ้อน เธอก็ไม่ได้ขาดทุน
“ก็ได้ แต่ประธานลี่รสนิยมของคุณแปลกมากจริงๆ หรือว่าเมื่อก่อนผู้หญิงของคุณ คุณก็ขอร้องแบบนี้?” สวี่รั่วฉิงถามพลางกลอกตา
หลี่ถิงเซิง “…”
เมื่อก่อน?
ใครเคยบอกเธอ เมื่อก่อนเขามีผู้หญิงหลายคน?
สวี่รั่วฉิงซ้อมในใจ เสียงที่นุ่มและหวานมาก เลี่ยนจนเกือบจะสามารถทำให้ผู้คนขนลุกได้ “ประธานลี่ ขอร้องคุณนะ ให้ฉันเปลี่ยนงานกับผู้ช่วยหลี่เถอะนะคะ!”
สวี่รั่วฉิงสาบาน ว่าเธอไม่เคยพูดกับผู้ชายคนอื่นด้วยน้ำเสียงที่เลี่ยนอย่างนี้มาก่อน
แต่ในน้ำเสียงที่มีความน่ารักที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ บวกกับความออดอ้อน ผลลัพธ์ยิ่งทำให้คนไม่สามารถหยุดได้
ร่างของลี่ถิงเซิ่งแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด
เขายิ้มจนปัญญาเล็กน้อย เดิมต้องการจะแกล้งผู้หญิงคนนี้สักหน่อย คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะต้องอาบน้ำเย็นเพื่อแก้ไขปัญหานี้สักหน่อย
หลังจากที่สวี่รั่วฉิงพูดจบ ได้ยินเสียงหายใจยาวๆจากทางโทรศัพท์ และไม่มีเสียงอื่นใดอีก
หรือว่าที่เธออ้อนนั้นไม่ถูก?
แต่ว่าดูในละครก็อ้อนแบบนี้นะ?
สวี่รั่วฉิงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เมื่อเห็นว่าลี่ถิงเซิ่งไม่ได้ส่งเสียงนาน เธอจึงกระแอมเล็กน้อย “ประธานลี่ เดี๋ยวนี้ได้หรือยัง? ฉันทำตามคำขอของคุณหมดแล้ว”
เสียงผู้หญิงกลับคืนสู่ความเยือกเย็นและความเหนื่อยหน่ายเหมือนเดิม
ลี่ถิงเซิ่งหัวเราะไม่มีเสียง “น่าเสียดายมาก หลี่อานเพิ่งขึ้นทางด่วน”
สวี่รั่วฉิงเงียบไปหลายวินาที
“ลี่ถิงเซิ่ง…!”
นี่ไม่ใช่กำลังแกล้งเธอเหรอ!
สวี่รั่วฉิงวางสายอย่างโกรธเคือง
ผ่านไปสักพัก โทรศัพท์ก็สั่น
ก็ไม่รู้ว่าลี่ถิงเซิ่งส่งวีแชทอะไรให้กับเธอ สวี่รั่วฉิงก็ปิดโทรศัพท์มือถือไปเลย
เดิมเธอเป็นคนดื้อรั้น บวกกับความภูมิใจในตัวเองมาก ดังนั้นตั้งแต่อายุยังน้อย ล้วนอยากพึ่งสิ่งที่ตัวเองมี แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยพึ่งการออดอ้อน
ในเมื่องานไม่มีทางแลกเปลี่ยนได้ แทนที่จะขอความช่วยเหลือ งั้นตัวเธอเองก็เอาเอกสารที่หนาๆทั้งหมดนี้แทะจนหมด
สวี่รั่วฉิงปิดอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดที่สามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้ จากนั้นจึงชงกาแฟหนึ่งแก้ว และเริ่มจดจ่อกับการอ่านเอกสารและบันทึก แม้แต่สวี่อี้หานและสวี่อี้ฝานกลับบ้านก็ไม่ได้สังเกต
เด็กน้อยสองคนเดินด้วยขาสั้นๆผลักประตูออก มองเห็นหญิงสาวที่เม้มริมฝีปากแน่นสนิท แล้วต่างมองหน้ากันและกันปิดประตูอย่างเป็นเด็กดี
“ไม่นึกเลยว่าแม่เริ่มอ่านเอกสารแล้ว? ฉันไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?” สวี่อี้หานถาม
สวี่อี้ฝานก็แปลกใจเล็กน้อย เขาจำได้ว่าแม่ของเขาไม่ชอบที่สุดคือดูข้อมูลเอกสาร
เด็กน้อยยักไหล่ “บางทีนี่อาจจะเป็นเอกสารที่จำเป็น ในเมื่อแม่ไม่ว่าง พวกเราก็จะสั่งเดลิเวอรี่เถอะ?”
สวี่อี้ฝานหยิบแท็บเล็ต เหลือบมองจานที่เขาและสวี่อี้หานชอบกิน เอียงศีรษะคิดแล้วคิดอีกสุดท้ายก็ช่วยสวี่รั่วฉิงสั่งข้าวอบเนื้อและชีสที่เธอชอบที่สุด
หลังจากเดลิเวอรี่มาส่งแล้ว สวี่อี้ฝานก็ส่งข้าวอบเนื้อและชีสของสวี่รั่วฉิงไปที่ห้อง
แม้ว่าสวี่รั่วฉิงยังไม่อยากอาหาร และจ้องมองไปที่ภาษาอังกฤษในเอกสาร
ทันใดนั้น มือเล็กๆก็ดึงที่มุมเสื้อผ้าของเธอ
สวี่อี้ฝานวางเดลิเวอรี่ไว้บนโต๊ะ เหมือนผู้ใหญ่ในร่างเล็กคนหนึ่ง “เอาเถอะ แม่คุณรีบไปกินข้าวเถอะ กินเสร็จแล้วค่อยมาดูเอกสาร”
พูดจบ สวี่อี้ฝานเอาเอกสารที่สวี่รั่วฉิงไม่ได้เก็บ วางไว้ข้างๆ และดันเดลิเวอรี่ไปไว้ที่ด้านหน้าหญิงสาว
สวี่รั่วฉิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เธอเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง คิดไม่ถึงยังต้องพึ่งพาลูกของเธอมาดูแล
ล้มเหลวจริงๆ
หลังจากสวี่รั่วฉิงทานอาหารเย็นแล้ว วางกล่องดิลิเวอรี่ไปที่ห้องครัว และช่วยลูกทั้งสองทำขนม ถึงจะกลับไปทำงานที่ห้องทำงาน
เธอก็ไม่รู้ว่าจะยุ่งถึงกี่โมง
เธอบิดตัวขี้เกียจ ขยี้ตา ไปที่ห้องครัวชงกาแฟหนึ่งแก้ว
ในช่วงที่พัก สวี่รั่วฉิงหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่อง
ไม่เปิดก็ดี พอเปิดก็ตกใจ
วันธรรมดาแทบจะใช้เพียงแค่วีแชทเพื่อติดต่อกับเธอในบริษัท ถึงกับโทรศัพท์มาหลายครั้ง
สวี่รั่วฉิงเงียบ ก่อนหน้านี้เธอโกรธจนปิดโทรศัพท์มือถือ คงไม่ใช่ว่าถูกลี่ถิงเซิ่งไล่ออกนะ?
สวี่รั่วฉิงโทรกลับไป
คิดไม่ถึงว่าทันทีที่โทรไปก็โทรติดทันที
เสียงของชายผู้นั้นไม่พอใจเล็กน้อย “ในที่สุดก็เปิดเครื่องสักที? อืม?”
สวี่รั่วฉิง ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกจับได้…
เธอรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ประธานลี่ ฉันเพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นรบกวน ดังนั้นก็เลยปิดเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมด”
ลี่ถิงเซิ่งจอดรถไว้ข้างถนน
หลายชั่วโมงติดๆกัน ก็ติดต่อผู้หญิงไม่ได้
ในตอนบ่ายมีการประชุมที่สำคัญหลายอย่าง ทันทีที่จบ เขาก็ขับรถไปที่คอนโดของสวี่รั่วฉิง
สุดท้ายเค้าก็พูดเบาๆหนึ่งประโยค “เพื่อไม่ให้คนอื่นรบกวน ดังนั้นก็เลยปิดอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมด” ก็กำจัดเขาได้แล้ว
อึ้งกับประโยคนี้ เขาจะไปต่อก็ไปไม่ได้ ถอยก็ถอยไม่ได้
เขาเคยถูกหญิงสาวทำให้อึ้งได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ลี่ถิงเซิ่งเอนตัวพิงประตูรถ ขาเรียวยาวของเขาเป็นจุดศูนย์กลาง
เขาหลับตาลงมองไปที่ถนนลาดยาง ในน้ำเสียงที่ไม่มีความสุขหายไปแล้ว เหลือแต่ความสิ้นหวังเท่านั้น “ไม่โกรธแล้ว?”
สวี่รั่วฉิงส่ายศีรษะ “นั่นยังคงโกรธอยู่ ถ้าประธานลี่บอกฉันเร็วกว่านี้ว่าหลี่อานขึ้นทางด่วนไปแล้ว งานไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้ ฉันก็จะกัดฟันและจำเอกสารทั้งหมด”
ลี่ถิงเซิ่งเงียบขึ้นมา
สวี่รั่วฉิงพูดต่อ “ตั้งแต่ฉันเด็กจนโต ไม่เคยอ้อนใคร แม้แต่ญาติผู้ใหญ่ ของที่ฉันอยากได้ ก็พึ่งความสามารถของตัวเองและความขยันเพื่อที่จะมันได้มา ดังนั้น… ถ้าครั้งนี้ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนงานได้จริงๆ แม้แต่เอกสาร 10 กิกะไบต์ ฉันก็สามารถจำมันได้เหมือนกัน”
เสียงของสวี่รั่วฉิงสงบนิ่งมาก ราวกับว่าเธอกำลังพูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย
ลี่ถิงเซิ่งรู้สึกว่าในส่วนลึกของหัวใจตัวเอง มีจุดอ่อนที่ถูกคนใช้เข็มจิ้มเบาๆ
สวี่รั่วฉิงได้ยินเสียงนกหวีดแว่วมาจากทางโทรศัพท์ ค่อยๆขมวดคิ้ว “ประธานลี่ คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมยังมีเสียงรถอยู่?”
เสียงของลี่ถิงเซิ่งแหบแห้ง และริมฝีปากบางของเขาก็เปิดออกเล็กน้อย “อยู่ระหว่างทางไปคอนโดคุณ”