แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ - ตอนที่ 170
เช้าวันรุ่งขึ้น สวี่รั่วฉิงตื่นเช้ามาก
เธอหาวหนึ่งที
เมื่อวานถ้าไม่ใช่ลี่ถิงเซิ่งให้เธอเลิกงานตอน 5 โมงเย็น เธอคงไม่สามารถนอนชดเชยได้
สวี่รั่วฉิงคิดถึงเรื่องนี้ ในใจสั่นเล็กน้อย
หลังจากเธออาบน้ำแปรงฟันเสร็จ วาดแผนทำงานมาตรฐานหนึ่งชุด ใส่สูท มัดผมมวย ช่วยสวี่อี้ฝานและสวี่อี้หานทำอาหารเช้าแล้ววางลงบนโต๊ะ
หยิบปากกาขึ้นมา ทิ้งประโยคไว้บนกระดาษโน้ต ให้สวี่อี้ฝานจำว่าต้องอุ่นอาหารเช้าในไมโครเวฟก่อน จากนั้นเหยียบรองเท้าส้นสูงแล้วเดินออกไป
ตอนเช้าตีสี่ ท้องฟ้าในเมืองหลิงฉวนเพิ่งสดใส
สวี่รั่วฉิงขับรถสปอร์ตสีแดงของเธอ ขับไปบนทางหลวงอย่างไว
ผู้หญิงในชุดสูทและกระโปรงขับรถสปอร์ตสีแดง ยากที่จะทำให้คนคิดได้พร้อมกัน พ่อบ้านของลี่ถิงเซิ่งเห็นรถของสวี่รั่วฉิง ยังมีการแต่งตัวของเธอ สายตาไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจไว้ได้ “คุณแอน โปรดรอสักครู่”
ไม่กี่นาทีต่อมา พ่อบ้านก็สั่งให้คนไปช่วย สวี่รั่วฉิงเปิดประตู
หลังจากที่สวี่รั่วฉิงจอดรถ เดินเข้าไปในบ้านพักตากอากาศ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาที่บ้านพักตากอากาศเฉินซาน ก่อนหน้านี้ตอนที่ลี่ถิงเซิ่งมีไข้ เธอก็เคยมา
สวี่รั่วฉิงพบห้องนอนของลี่ถิงเซิ่งตามความทรงจำของเธอและเคาะเบา ๆ
ไม่มีเสียงอื่นใด
สวี่รั่วฉิงอึดอัดเล็กน้อย เธอถามพ่อบ้านที่อยู่ข้างๆว่า “ปกติประธานลี่ตื่นหรือยัง? ไม่งั้นให้คนใช้ไป…”
พ่อบ้านส่ายศีรษะ “คุณแอนไม่รู้ ประธานลี่เดิมไม่อนุญาตให้ใครมารบกวนการพักผ่อนของเขา”
สวี่รั่วฉิง “…”
งั้นตอนนี้เธอผลักประตูเข้าไปจะไม่อึดอัดมากเหรอ!
ถ้าหากลี่ถิงเซิ่งตื่นแล้ว หรือชินที่ไม่ใส่เสื้อผ้านอนจากนั้นผ้าห่มก็หล่นลงพื้น งั้นจะทำอย่างไร!
เมื่อสวี่รั่วฉิงยืนอยู่ที่ประตูและลังเล ว่าจะปลุกเจ้านายของตัวเองยังไง ประตูห้องนอนก็ค่อยๆถูกเปิดออกจากด้านใน
มีผ้าเช็ดตัวอยู่บนศีรษะของลี่ถิงเซิ่ง
น้ำหยดตามผมสั้นๆสีดำ หยดทีละหยดตามบนขนตา ใบหน้า กระดูกไหปลาร้า จากนั้นกล้ามเนื้อหน้าอก และสุดท้ายก็ค่อยๆ เล็ดลอดเข้าไปในสถานที่อันน่าทึ่งในชุดคลุมอาบน้ำของเขา
สวี่รั่วฉิงกลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ
เธออยู่ใกล้ลี่ถิงเซิ่งมาก แม้กระทั่งสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบนร่างกายของชายคนนั้น
ลี่ถิงเซิ่งเช็ดผมของเขา ในขณะที่ดวงตาของเขาสื่อให้สวี่รั่วฉิงเข้ามา
สวี่รั่วฉิงเม้มริมฝีปาก ตอนนี้เธอมองตรงไปที่ลี่ถิงเซิ่งอย่างไม่เหมาะสม ราวกับว่าเธอตะกละเขาอย่างนั้น
…แม้ว่าเธอจะตะกละจริงๆ
แต่ไม่ได้มองตรงๆ ก็เหมือนกับว่าร้อนตัวอย่างนั้น
หลังจากที่ลี่ถิงเซิ่งเช็ดผมเสร็จ ก็โยนผ้าเช็ดตัวทิ้งไปอีกฝั่ง
เขาลืมตาขึ้น เห็นสวี่รั่วฉิงยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตู ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยืนเหม่อทำอะไรอยู่ตรงนั้น?”
สวี่รั่วฉิงได้แต่บากหน้าเดินเข้ามา
สวรรค์รู้ว่าเมื่อก่อนหลี่อานทุกครั้งที่เข้ามาต้องทำอะไร
คงไม่ใช่ว่าทุกวันที่หลี่อานเข้ามารับลี่ถิงเซิ่ง ก็ได้เห็นเนื้อร่างของผู้ชายคนนี้นะ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของสวี่รั่วฉิงก็กระตุกเล็กน้อย
ขอเพียงแค่ลี่ถิงเซิ่งมองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปของสวี่รั่วฉิง เขาก็จะรู้แน่นอนว่าเธอต้องคิดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว
เงียบไปไม่กี่วินาที ลี่ถิงเซิ่งก็พูดขึ้น เรียกสวี่รั่วไปที่ห้องเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเขา
สวี่รั่วฉิงทนไม่ไหว สุดท้ายก็ถามออกไปว่า “ประธานลี่ ชุดสูทของคุณเมื่อก่อนก็ให้หลี่อานช่วยจัดให้เหรอ?”
ลี่ถิงเซิ่ง “…”
ถ้าวันนี้ไม่ใช่การเปิดฟอรั่มเศรษฐกิจในวันนี้ ลี่ถิงเซิ่งจะต้องพาผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องตอนนี้ และศึกษาวิเคราะห์ดีๆหน่อยว่าในสมองของเธอกำลังคิดอะไร
สไตล์การตกแต่งห้องเสื้อผ้าของลี่ถิงเซิ่งนั้นเหมือนกับเจ้าตัวเขามาก เรียบง่ายมีระดับ
สิบนาทีต่อมา สวี่รั่วฉิงมองดูชายสวมสูทสีดำหรูหรา ผูกเนคไทลายทางสีแดงเข้มเดินออกมาจากห้อง
มันเกือบจะเหมือนกับสไตล์การแต่งตัวประจำวันของเขา แต่คราวนี้มีคลิปหนีบเนคไทและหัวเข็มขัดสไตล์หรูหรามากขึ้น
ลี่ถิงเซิ่งถามสวี่รั่วฉิงว่า “คุณกินข้าวเช้าหรือยัง?”
สวี่รั่วฉิงส่ายศีรษะ
คอนโดของเธออยู่ห่างจากบ้านพักตากอากาศของลี่ถิงเซิ่งพอสมควร ใช้เวลาขับรถ 2 ชั่วโมงบนท้องถนน
เธอมีเวลาเพียงแค่ทำอาหารเช้าให้สวี่อี้ฝานและสวี่อี้หานเท่านั้น แต่ไม่มีเวลากินเลย
เมื่อเห็นความจริงใจที่หาได้ยากของสวี่รั่วฉิง ลี่ถิงเซิ่งก็ยกริมฝีปากขึ้นอย่างอารมณ์ดี สื่อให้สวี่รั่วฉิง เดินตามเขาไปที่ชั้นล่าง
ลี่ถิงเซิ่ง “มีอะไรที่กินไม่ได้?”
สวี่รั่วฉิง “มีอะไรที่กินไม่ได้ ฉันกินได้หมด”
ลี่ถิงเซิ่งพยักหน้า เรียกคนใช้เสิร์ฟอาหารเช้าตามรสนิยมของเขา
ในเวลาเพียงสิบนาที โต๊ะยาวๆก็เต็มไปด้วยชายามเช้า โอ่อาจมาก
นอกจากโจ๊กและเครื่องเคียงแล้ว ยังมีขนมอบของซูซื่อกรุ๊ป ยังมีซาลาเปาทอด หรือแม้แต่ขนมปังคริสตัลสไตล์กวางตุ้งและข้าวปั้น
สวี่รั่วฉิงกินไปไม่น้อย แต่สาเหตุเพราะการกิน เธอจึงกินลิปสติกบนริมฝีปากของเธอเข้าไปเยอะ
สวี่รั่วฉิงวางตะเกียบลงพูดกับลี่ถิงเซิ่ง “ประธานลี่ ฉันจะไปเติมหน้า”
อาหารในจานที่อยู่ตรงหน้าเธอ ก็ไม่ได้มีมาก
ลี่ถิงเซิ่งจำได้ว่าเขานึกถึงเมื่อคืนที่อุ้มหญิงสาว และคิ้วของเขาม้วนขึ้น “กินมากกว่านี้หน่อย”
สวี่รั่วฉิงรู้สึกประหลาดใจ “ประธานลี่ ฉันกินอีกก็จะกลายเป็นหมูแล้วโอเคไหม ผู้หญิงทำงานลำบากนะ! ต้องทำงานและต้องรักษาหุ่นอีก!”
ตอนนี้เธอไปยิมออกกำลังกายทุกวันก็ลำบากมากพอแล้ว ถ้าเธอกินเยอะอีก กลัวว่าเธออาจจะต้องออกกำลังกายแบบแอโรบิกเพิ่มอีกครึ่งชั่วโมง
ลี่ถิงเซิ่งหรี่ตาลง มองดูใบหน้าที่เรียวเล็กเล็กๆของหญิงสาวอย่างละเอียด เยาะเย้ยและพูดว่า “กลัวอะไร ผมอุ้มไหว”
สวี่รั่วฉิง “…”
พ่อบ้านรู้ทันมาก แล้วเรียกให้คนใช้นำสตอเบอร์รี่พาร์เฟ่ต์ที่เพิ่งทำเอกออกมา ”
“คุณแอน งั้นก็ลองทานพาร์เฟ่ต์ที่เพิ่งทำใหม่ดู? สตรอเบอร์รี่สดใหม่ที่เพิ่งเก็บแล้วส่งมา”
พ่อบ้านยิ้มตาหยีและแนะนำสวี่รั่วฉิง
สวี่รั่วฉิงเม้มริมฝีปากของเธอ มองไปที่สตรอเบอร์รี่พาร์เฟ่ต์บนโต๊ะ และในที่สุดก็นั่งลงอย่างไม่มีศักดิ์ศรี
ก็แค่ออกกำลังกายแอโรบิกเพิ่มอีกครึ่งชั่วโมงไม่ใช่เหรอ?
มีอะไรไม่ได้! ของหวานเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
หลังจากสวี่รั่วฉิงกินเสร็จ เธอไปห้องน้ำเพื่อเติมหน้า
ลี่ถิงเซิ่งวางชามและตะเกียบลง เงยหน้าขึ้นและสั่งพ่อบ้านเงียบๆ “ทำได้ไม่เลว”
พ่อบ้านยิ้ม
เขาอายุมากแล้ว ไหนจะดูไม่ออกที่คุณชายให้ความสนใจและความห่วงใยกับผู้ช่วยคนนี้?
สั่งให้ในครัวทำขนมที่ผู้หญิงชอบโดยเฉพาะ หลายปีมานี้ เขาเห็นผู้หญิงคนนี้ชื่อแอนนาได้รับการต้อนรับแบบนี้
หลังอาหารเช้า สวี่รั่วฉิงและลี่ถิงเซิ่งไปที่โรงรถ
รถสปอร์ตสีแดงที่สวยงามของสวี่รั่วฉิงจอดอยู่หน้าโรงรถ
ลี่ถิงเซิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณจะให้ผมนั่งรถแบบนี้ไปที่ประชุมเหรอ?”
สวี่รั่วฉิงลืมตาขึ้นและรู้สึกหดหู่เล็กน้อย “ประธานลี่คุณก็ไม่ได้บอกว่าจะให้ฉันขับรถแบบไหนมานะ… ”
เธอไม่ตู้ ปกติเธอก็ขับรถสปอร์ตไปที่ทำงาน
ลี่ถิงเซิ่งมองไปที่ซุปเปอร์คาร์สีแดงที่แสบตา และนวดขมับด้วยอาการปวดหัว
บ้านพักตากอากาศเฉินซานเดิมเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา และเขาไม่ต้องการให้มีคนมารบกวนเขามากเกินไป แม้แต่คนขับก็ไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่
ปกติหลี่อานมากับคนขับรถ เมื่อหลี่อานไม่อยู่ เขาก็ไม่ต้องการให้คนขับมา
ช่างเถอะ เขาขับไปเองก็ได้
ไม่มีอะไรมากไปกว่าการพาดหัวข่าวว่าประธานลี่ขับรถมาฟอรั่มเศรษฐกิจด้วยตัวเอง