แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ - ตอนที่ 47

บทที่ 47 แค่มองเขาครั้งเดียว ก็รู้สึกเคลิบเคลิ้ม

ก็เป็นในตอนนี้ คนที่แต่งตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟเดินเข้า โค้งตัวลงเล็กน้อยไปทางประธานลี่และสวี่รั่วฉิง น้ำเสียงมีมารยาทเอ่ยบอกทั้งสองคน “ประธานลี่ สามีภรรยาฮิลล์เชิญคุณแอนเข้าไปพูดคุย”

ได้ยินประโยคนี้ อารมณ์บนใบหน้าของสวี่รั่วยีก็หลากหลายมากยิ่งขึ้น

เดิมทีใบหน้าเล็กๆ ยังเรียกได้ว่าอ่อนโยนเข้าใจผู้อื่น ในเวลานี้เพราะว่าหึงหวงจึงเปลี่ยนเป็นยิ่งดุร้าย

เธอขบกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างรุนแรง แล้วยังพยายามต่อสู้ดิ้นรนอีกเล็กน้อย ใช้โอกาสตอนที่ความสนใจของสวี่รั่วฉิงอยู่ที่พนักงานเสิร์ฟ ดึงมือตนเองออกมา ตอนที่คิดจะตบเธอสักฝ่ามือภายใต้จิตสำนึก พลันถูกผู้ชายที่อยู่ด้านข้างคว้าจับข้อมือไว้อย่างแรง

“สวี่รั่วยี อย่าได้ขายหน้าอีก” น้ำเสียงของลี่ถิงเซิ่งแฝงความตักเตือนอันเย็นเยียบ

ดวงตาดำมืดลึกล้ำ กวาดมองสวี่รั่วยีอย่างคมกริบ

หญิงสาวตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

น่ากลัวมาก

เธอไม่เคยเห็นสายตาเช่นนี้ของลี่ถิงเซิ่งมาก่อนเลย

แรงของชายหนุ่มห่างไกลจากแรงของสวี่รั่วฉิงอยู่มาก เขาไม่ได้ใช้แรงที่มากมายอะไร สวี่รั่วฉิงกลับไม่อาจสลัดหลุดพ้นได้อีก

เสียงวุ่นวายโดยรอบหายไปในทันที

ทุกคนต่างถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว กลัวหน้าตาดุร้ายของชายหนุ่มในเวลานี้จะส่งผลมาถึงพวกเขา

แม้แต่สวี่รั่วฉิงก็รู้สึกได้ถึงความไม่พอใจจากบนร่างของลี่ถิงเซิ่งในเวลานี้

หางตาเหลือบมองสวี่รั่วยีครั้งหนึ่ง ในเวลานี้บนหน้าผากของหญิงสาวผุดเหงื่อเย็นออกมาเพราะความเจ็บปวด

สวี่รั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย “ประธานลี่ ฉันเข้าไปก่อนแล้ว เรื่องของคุณและคุณสวี่ ในงานสาธารณะระวังสักหน่อย ไม่เช่นนั้นถึงตอนนั้นยังคงเป็นฉันและผู้ช่วยหลี่ไปประชาสัมพันธ์”

ลี่ถิงเซิ่งยิ้มเย็น

เมื่อครู่ตอนที่เธอและสวี่รั่วยีตาต่อตาฟันต่อฟันสร้างปัญหาให้กับเขา ทำไมถึงไม่คิดถึงผลที่จะตามมา ตอนนี้กลับขี้ขลาดแล้ว?

ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้ตอบ รอจนสวี่รั่วฉิงจากไปแล้ว เขาก็คลายแรงบีบที่มือของสวี่รั่วยีลง “หลี่อาน ส่งคุณสวี่กลับไป”

ริมฝีปากของสวี่รั่วยีขยับ “ถิงเซิ่ง นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันไม่ใช่….”

สวี่รั่วยีพูดได้ครึ่งเดียว ก็ถูกสายตาดุร้ายของลี่ถิงเซิ่งสยบไว้

“ถ้าเธออยากให้พรุ่งนี้พาดหัวข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ทั้งหมดเป็นหน้าเธอล่ะก็ เช่นนั้นก็อาละวาดต่อไป” ในดวงตาดำมืดของลี่ถิงเซิ่งมองไม่ออกว่าเป็นอารมณ์ความรู้สึกใด

สวี่รั่วยีพลันถูกชายหนุ่มพูดถูกจุดอ่อนเข้าทันใด

เธออาละวาดต่อไปอีก พรุ่งนี้เกรงว่าพาดหัวข่าวของสื่อล้วนต้องเป็นชื่อของตนเองแน่

“หลี่อาน ส่งคนกลับไป”

ลี่ถิงเซิ่งทิ้งคำพูดนี้ไว้ แล้วก็ไม่ได้มองสวี่รั่วยีอีก

ผู้คนโดยรอบเห็นทุกอย่างกับตา ก้นบึ้งในหัวใจอดสงสัยไม่ได้ งานหมั้นของลี่ถิงเซิ่งและสวี่รั่วยีนั้นยังมีอยู่จริงหรือ?

ท่าทีเมื่อสักครู่ ดูเหมือนว่าไม่เหมือนกับที่สื่อเผยแพร่เรื่องทั้งคู่จะหมั้นหมายกันเลยนี่นา…

……

สามีภรรยาฮิลล์เห็นสวี่รั่วฉิง ดีใจอย่างมาก

พวกเขาชื่นชมศิลปินรุ่นใหม่ที่มีความสามารถมาโดยตลอด และพอดีที่สวี่รั่วฉิงเป็นสาวตะวันออกที่พวกเขาชื่นชอบ

คุณนายฮิลล์วันนี้ก็ใช้สร้อยคอแห่งความทรงจำที่สวี่รั่วฉิงทำขึ้นด้วยตนเอง

เธอดึงมือของสวี่รั่วฉิงเบาๆ ยิ้มเอ่ย “คุณสวี่ พรุ่งนี้ฉันกับสามีก็จะกลับประเทศแล้ว ดังนั้นจึงตั้งใจจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำงานหนึ่ง อยากจะให้แวดวงแฟชั่นของเมืองหลินชวนได้รู้จักเธอ ได้ไหม? ”

สวี่รั่วฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง

ถึงแม้ความคิดของตนเองจะโบยบินไปบนท้องฟ้าอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่างานเลี้ยงส่วนตัวที่สามีภรรยาฮิลล์จัดขึ้นมานั้นก็เพื่อตนเอง

ชั่วขณะนั้น เธอรู้สึกหดหู่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

คุณนายฮิลล์และสามีสบตากัน คิดว่าสวี่รั่วฉิงรู้สึกเขินอายเพราะความขี้อายของชาวตะวันออก ยิ้มกว้างอย่างสบายๆ เอ่ยว่า “ถ้าเกิดคุณสวี่ไม่ต้องการ พวกเราก็จะไม่บังคับ”

สวี่รั่วฉิงเอ่ยยิ้มๆ “คุณนายฮิลล์ ฉันยังอายุน้อย ได้เป็นนักปรุงน้ำหอมอย่างเป็นทางการก็เป็นเพียงเรื่องในสองปีนี้ ประสบการณ์ก็ยังเทียบไม่ได้กับผู้ที่มีชื่อเสียง”

“ศิลปินที่ดี ไม่ต้องการเวลาในการตกตะกอน” คุณนายฮิลล์ยิ้มเอ่ย “โดยปกติแล้วตอนที่พวกเขายังอายุน้อยก็เปล่งประกายแสงออกมา และเธอก็เป็นเช่นนั้น ถ้าเธอไม่ยินดี ก็ไม่เป็นอะไร ในอนาคตพวกเราจะแนะนำเธอให้กับเพื่อนของเราให้มากหน่อย หวังว่าในอนาคตจะสามารถเห็นเธอในเวทีระดับโลกที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ได้”

คุณฮิลล์พยักหน้า “พวกเราอยู่ในโลกแฟชั่นมาหลายปีขนาดนี้ หนทางนั้นยังมี ถ้าวันไหนเธอคิดถึงเวทีที่ใหญ่ยิ่งขึ้น ซิลวี่จะเปิดประตูใหญ่ให้เธอเสมอ”

สวี่รั่วฉิงซาบซึ้งอยากมาก

“คุณฮิลล์ คุณนายฮิลล์ วันนี้ฉันมาร่วมงามเป็นเพื่อนเจ้านายของฉันเอง ด้วยความรีบร้อนจึงไม่ได้เตรียมของขวัญ ถ้าเป็นไปได้ ภายในหนึ่งเดือนฉันจะปรุงน้ำหอมแบบใหม่ให้กับคุณ เป็นของขวัญสำหรับการพบหน้ากัน”

สามีภรรยาฮิลล์สบตากัน ยิ้มอย่างสบายใจ

มีประสบการณ์จากบทเรียนครั้งก่อน สวี่รั่วฉิงวันนี้ไม่แตะเหล้าสักหยด

ตอนที่เธอกลับไปที่ข้างกายลี่ถิงเซิ่งอีกครั้ง พบว่าสวี่รั่วยีได้จากไปแล้ว ส่วนเงาของหลี่อานก็ไม่เห็น ก็เดาต้นเหตุได้พอประมาณ

“สามีภรรยาฮิลล์เรียกเธอไปคุยอะไร? ” ลี่ถิงเซิ่งถือแก้วเหล้าไว้ ด้วยความรู้สึกเกียจคร้าน

“ชิงตัวคุณไปทำงาน? ” สวี่รั่วฉิงตอบอย่างหยอกล้อ เธอโบกมือ ปฏิเสธเหล้าที่พนักงานเสิร์ฟยื่นมาให้ “ฉันไม่ดื่มเหล้า”

ลี่ถิงเซิ่งเลิกคิ้ว “ชิงตัวฉัน? ”

สวี่รั่วฉิงเอ่ย “ใช่สิ ฉันเป็นลูกน้องของคุณ สามีภรรยาฮิลล์อยากจะชิงตัวฉัน คุณว่านี่ใช่กำลังชิงคุณไปไหม? ”

ลี่ถิงเซิ่งหลุบตาลง จิบเหล้าในแก้วคำหนึ่ง เล่นแก้วมืออย่างเหนื่อยหน่าย””

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เขาสายตามองภาพที่ปรากฏอยู่ไม่ไกล มีความสนใจขึ้นแล้ว

ตอนที่สายตากลับมาอยู่ที่ร่างของสวี่รั่วฉิง ริมฝีปากเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย

สวี่รั่วฉิงกะพริบตา ไม่เข้าใจความเจตนาของลี่ถิงเซิ่ง

จนถึงตอนที่เธอเรียกรถไม่ได้อยู่ด้านนอกโรงแรม ส่วนหลี่อานบังเอิญต้องขับรถไปส่งสวี่รั่วยีที่บ้านพัก ลี่ถิงเซิ่งก็เปิดประตูรถ เอาเธอยัดเข้าไปหลังที่นั่งข้างคนขับ เธอถึงได้เข้าใจเจตนาของชายหนุ่ม

วันนี้เธอไม่ได้ดื่มเหล้าสักนิด สมองชัดเจนอย่างมาก

แต่ในเวลานี้กลับเหมือนว่าดื่มเหล้าเข้าไปเช่นนั้น ความรู้สึกไม่ค่อยชัดเจน

สวี่รั่วฉิงกลืนน้ำลายเบาๆ ดวงตาของเธอตรงกับใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร กลั้นหายใจ

เมื่อครู่เธอเพียงแค่อยากจะคาดเข็มขัดนิรภัย ยังไม่มีสติกลับมา ชายหนุ่มบนที่นั่งคนขับก็ยืดตัวมาแล้ว ช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัยในเวลาเดียวกัน เลื่อนสายตาขึ้นมา

จำต้องยอมรับ ลี่ถิงเซิ่งหน้าตาดีมาก

ราวกับเหล้าดีที่เก็บมานานหลายปี เพียงแค่มองครั้งเดียว ก็เคลิบเคลิ้มได้

แสงไฟสีเหลืองในรถส่องสว่างคลุมเครือ

สวี่รั่วฉิงกลืนน้ำลายอีกครั้ง ตอนที่เธอถึงขั้นรู้สึกว่าหัวใจของตนเองแทบจะเต้นออกมาจากลำคออยู่แล้ว

ชายหนุ่มที่อยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรก็เปิดปากขึ้น

“แอนนา เธออยู่ที่ลี่ซื่อกรุ๊ป คิดอยากจะได้รับอะไร? ”

น้ำเสียงทุ้มลึก ราวกับเชลโลที่ไพเราะ

ลมหายใจที่ค่อนข้างร้อน ปัดผ่านแก้มเธอแผ่วเบา

สวี่รั่วฉิงเอนไปด้านหลังคิดจะหลบ แต่ว่าด้านหลังก็คือเบาะนั่ง

เธอทำได้เพียงบังคับตัวเอง อย่าได้สัมผัสโดนผิวของชายหนุ่ม

“เปลี่ยนคำที่พูด เธออยู่ข้างกายฉันต้องการได้รับอะไร”

ใต้แสงไฟที่คลุมเครือ ดวงตาที่เฉียบคมของลี่ถิงเซิ่ง จับจ้องอยู่บนร่างของสวี่รั่วฉิงอย่างแน่นหนา ทำให้เธอไม่มีทางหนีได้

เป็นเช่นนี้ต่อไป เธอจะต้องเผยความจริงเพราะกลิ่นอายและการบีบคั้นของชายหนุ่มอย่างแน่นอน

สวี่รั่วฉิงคิดอยู่ แล้วกัดฟันทำ ยื่นมือออกไปค่อยๆ โอบอยู่บนคอของลี่ถิงเซิ่ง แล้วจูบลงไป