แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 388 เรื่องเข้าใจผิด
ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา คนในลานบ้านพากันเสียงดังเกรียวกราว แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าเด็กแซ่เจียงคือใคร แต่ความหมายในคำพูดของหวังชื่อคือหญิงชราฉินโผถูกฆ่าตาย
ในตอนนี้เอง ม่านประตูห้องที่หวังชื่อชี้เมื่อสักครู่ขยับราวกับมีใครบางคนกำลังจะออกมา
ทุกคนต่างพากันสะดุ้ง หรือว่าปีศาจฆ่าคนคนนั้นกำลังจะออกมา
ม่านประตูถูกเลิกออกเผยให้เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเดินออกมา เห็นได้ชัดว่าหัวคิ้วของอีกฝ่ายขมวดมุ่น สีหน้าดูจนปัญญาเล็กน้อย “คุณนายซุนกำลังทำอะไร ?”
แน่นอนว่าเด็กหนุ่มคนนี้คือเจียงป่าวชิง
ทุกคนต่างมองเจียงป่าวชิงอย่างตกตะลึง ขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกงุนงงโดยไม่ตั้งใจ แม้พวกเขาจะไม่รู้จักเด็กหนุ่มคนนี้ แต่เมื่อดูจากหน้าตาหล่อเหลาและสีหน้าสงบเสงี่ยมของอีกฝ่าย มองยังไงก็ดูไม่เหมือนฆาตกรเลยสักนิด
หวังชื่อหลบอยู่ในอ้อมแขนของซุนจงเลี่ยง ปากก็ตะโกนเสียงดังด้วยความหวาดกลัว “ไอ้ฆาตกร เจ้าไม่ต้องมาถามเลย ข้าเห็นหมดแล้ว… เห็นทั้งหมดว่าเจ้าเอาเข็มมากมายแทงลงบนร่างของแม่สามีข้า! เจ้าฆ่าแม่สามีข้า!”
เจียงป่าวชิงอดถอนหายใจไม่ได้ คุณนายซุนคนนี้โง่เง่าแล้วยังตื่นตูมไม่เข้าเรื่อง
ตอนที่นางกำลังฝังเข็มยาเพื่อรักษาให้ฉินโผเมื่อสักครู่ เนื่องจากนางอธิบายให้ฉินโผฟังเกี่ยวกับหลักการและประโยชน์ของการฝังเข็มแล้ว ฉินโผไม่ได้กลัวอะไรมากนัก ทำเพียงหลับตาและปล่อยให้เจียงป่าวชิงฝังเข็มให้ แต่จู่ ๆ หวังชื่อก็พุ่งเข้ามาเห็นฉากนี้แล้วก็ตกใจกลัวทันทีพลางร้องตะโกนว่า “ฆ่าคน!” อย่างตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก จากนั้นก็วิ่งออกไป
เหล่าคนที่ถือจอบและพลั่วอยู่ในลานบ้านต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พวกเขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าเด็กหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จะเป็นคนฆ่าฉินโผแม่สามีของหวังชื่อ แต่หวังชื่อกลับพูดเหมือนเป็นความจริงจนพวกเขาไม่รู้จะเชื่อใครดี
ขณะนี้ มีเสียงเสียงหนึ่งดังออกมาจากในห้อง ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะแหบพร่าทว่าก็สามารถรับรู้ได้ถึงความมีชีวิตชีวาในน้ำเสียง “เมียเอ้อมู่ เจ้าพูดเหลวไหลอะไรนั่น ?! ข้ายังไม่ตายโว้ย!”
หวังชื่องงเป็นไก่ตาแตกในทันใด ริมฝีปากนางสั่นในตอนที่พูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ “เป็นไปได้ยังไง แม่! ก็ข้าเห็นกับตา…”
“เห็นกับตาบ้านเจ้าสิ!” ฉินโผอยากด่าหวังชื่อจริง ๆ “เข็มนั่นที่เจ้าเห็นมันคือเข็มยาที่หมอเทวดาเจียงใช้รักษาข้า ผู้หญิงบ้านนอกอย่างเจ้าถ้าไม่เคยเห็นเข็มยาก็อย่าพูดมั่วซั่ว!” ฉินโผตะคอกจนเหนื่อยหอบ
เจียงป่าวชิงเลิกม่านประตูแล้วพูดกับฉินโผที่อยู่ในห้อง “ยายฉินพยายามอย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไปนะจ๊ะ พยายามรักษาอารมณ์ให้คงที่จะส่งผลดีต่ออาการป่วยของยายนะ”
“อ้อ… อื้ม ตามแต่หมอเทวดาเจียงว่าเลย” ฉินโผที่อยู่ในห้องดูเหมือนจะเชื่อมั่นในตัวเจียงป่าวชิง นางถึงได้ตอบรับอย่างรวดเร็ว
เจียงป่าวชิงปล่อยม่านแล้วพูดกับทุกคนที่อยู่ในลานบ้าน “ทุกท่าน นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดทุกท่านกลับไปเถอะจ้ะ”
ที่แท้ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดนี่เอง พวกคนที่มาดูต่างพากันส่ายหน้า ถือจอบถือพลั่วหันหลังกลับบ้านตัวเอง
ถึงแม้ว่าผู้คนที่มาดูเรื่องที่เกิดขึ้นจะไม่ได้พูดอะไร แต่พวกเขาต่างก็รู้สึกไม่พอใจหวังชื่อเล็กน้อยที่แสนจะตื่นตูมไม่ดูให้ดี ๆ เสียก่อนที่จะโวยวาย และพากันแยกย้ายในที่สุด แม้แต่ลูกสะใภ้คนโตของหวังชื่อก็รู้สึกไม่พอใจด้วยเช่นกันที่แม่สามีของนางทำให้ลูกทั้งสองของนางตกใจกลัวเช่นนี้ นางจูงมือลูกทั้งสองคนละข้าง ยิ้มให้เจียงป่าวชิงอย่างรู้สึกผิดแล้วก็พาลูกทั้งสองกลับไปที่ห้อง
ซุนจงเลี่ยงเหมือนเข้าใจว่าแม่ตัวเองคงตกใจกลัวจนทำให้พูดอะไรไร้สาระแบบนั้น “แม่ นี่แม่เกือบทำให้ข้าตกใจตายอยู่แล้วเชียว”
หวังชื่อยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เมื่อสักครู่ก็เห็นอยู่ว่านางแพศยาคนนั้นแทงแม่สามีของนางด้วยเข็มจำนวนมาก ทำไมแม่สามีของนางถึงยัง…
เมื่อก่อน มีหญิงบ้าคนหนึ่งอาศัยอยู่ในวัดทรุดโทรมที่หมู่บ้านของนาง ไม่รู้ว่าหญิงบ้าคนนั้นถูกใครขืนใจถึงได้ให้กำเนิดลูกคนหนึ่งออกมา ต่อมาหญิงบ้าคนนี้เลี้ยงลูกได้ด้วยความช่วยเหลือจากคนอื่น ๆ บ้านนู้นให้โจ๊ก บ้านนี่ให้ข้าว จวบจนวันหนึ่งตอนที่มีคนไปส่งข้าวก็พบว่าไม่รู้ว่าหญิงบ้าคนนั้นไปเอาเข็มมากจากไหนเยอะแยะ นางแทงเข็มลงไปบนร่างของลูกน้อยทีละเล่มด้วยรอยยิ้มน่าขยะแขยง ทำให้คนที่เอาข้าวไปให้ตกใจต้องรีบแย่งเด็กออกมาจากในอ้อมแขนของหญิงบ้า ก่อนจะพบว่ามีเข็มจำนวนมากแทงอยู่บนร่างของเด็กซึ่งเด็กก็ได้เสียชีวิตแล้ว
“เป็นไปไม่ได้…” หวังชื่อยังคงไม่อยากเชื่อ “เมื่อกี้นี้ต้องมีใครทำอะไรตบตาแน่! ไม่ได้การ ข้าต้องไปดูหน่อย” ขณะที่นางพูด ขาและเท้าของนางไร้เรี่ยวแรงเพราะผลจากความตกใจ ซุนจงเลี่ยงจึงต้องประคองแม่ตัวเองเข้าไปในห้องของฉินโผตามคำขอที่มุ่งมั่นของแม่ของเขา
บนร่างของฉินโผมีเข็มปักอยู่มากมายจริง ๆ และตอนนี้นางถลึงตาใส่หวังชื่อด้วยความโกรธเคือง
หวังชื่อแค่นเสียงอุทานก่อนจะเป็นลมไป
เจียงป่าวชิงรู้สึกนับถือนางจริง ๆ
“แม่นางเจียง แม่นางเจียง! ขอร้องแม่นางช่วยดูอาการให้แม่ข้าด้วยเถอะ” ซุนจงเลี่ยงขอร้องเจียงป่าวชิง เจียงป่าวชิงจึงจับชีพจรให้หวังชื่อที่สลบอยู่ นางหยุดชะงักเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “แม่เจ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็แค่ตกใจกลัวเกินไปจนเป็นลม ให้แม่เจ้าพักผ่อนมาก ๆ ก็ได้แล้ว”
ร่างกายของหวังชื่อดีมาก แม้นางจะตกใจกลัวจนสภาพชีพจรยุ่งเหยิง แต่ร่างกายของนางไม่ได้มีเค้าลางอ่อนแออะไร นางยังดี ๆ อยู่ ไม่จำเป็นต้องดื่มยากล่อมประสาทด้วยซ้ำ แค่นอนตื่นเดียวก็ดีขึ้นได้
คงเป็นเพราะทักษะการฝังเข็มที่แปลกประหลาดของเจียงป่าวชิง ตอนนี้ซุนจงเลี่ยงเองก็เริ่มเชื่อในตัวเจียงป่าวชิงเช่นกัน เขารีบพยักหน้า ประคองแม่ตัวเองกลับไปพักผ่อนที่ห้อง
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนจากไปในที่สุด เจียงป่าวชิงก็รู้สึกโล่งใจและไปนั่งพักที่ม้านั่ง
“ข้าทำให้แม่นางเจียงต้องหัวเราะเยาะเสียแล้ว” ฉินโผพูดพึมพำอยู่บนเตียง “ลูกสะใภ้คนเล็กของข้านิสัยแบบนี้แหละ… เฮ้อ เมื่อก่อนข้าไม่ชอบนาง แต่ลูกชายคนเล็กของข้าดื้อรั้น ไม่รู้ว่าเขาไปถูกอกถูกใจหวังชื่อคนนี้ได้ยังไง ถูกใจถึงขั้นต้องการสู่ขอนางกลับมาที่บ้านให้ได้ และเป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ พอแต่งเข้าบ้านนางก็เริ่มก่อเรื่องวุ่นวาย เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ยังเอามาโวยวายได้ ทำซะบ้านไม่สงบเลยทีเดียว นี่ก็บีบบังคับจนครอบครัวของลูกชายคนโตข้าออกไปทำมาหากินข้างนอกแล้ว ข้าปล่อยบ้านและผู้คนในเมืองหลวงไปไม่ได้จริง ๆ และกลัวว่าหวังชื่อจะก่อเรื่องอีกข้าจึงมาอาศัยอยู่กับครอบครัวของลูกชายคนเล็กของข้า เฮ้อ… เอะอะโวยวายจนนี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เมื่อข้าหลับตาลง บ้านนี้จะวุ่นวายแค่ไหนก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามนั้นเพราะข้าเองก็คุมไม่ได้แล้ว”
น้ำตาใสไหลลงมาจากดวงตาขุ่นของฉินโผ
ทุกครอบครัวต่างก็มีจุดที่ยากลำบากกันทั้งนั้น เจียงป่าวชิงนิ่งเงียบ
ผ่านไปสักครู่ ฉินโผก็พยายามทำให้ตัวเองอารมณ์คงที่ นางพูดขึ้นอย่างเขินอายว่า “พออายุเยอะแล้วก็มักจะบ่นไปเรื่อย ทำให้แม่นางเจียงต้องมาฟังข้าบ่นเช่นนี้”
เจียงป่าวชิงพูดขึ้น “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ย่าฉินพูดออกมาเลยจะได้ไม่อัดแน่นไปด้วยความทุกข์อยู่ในใจและเป็นการส่งผลดีต่ออาการป่วยเช่นกัน ถ้าหากว่ายายฉินมีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็พูดตรง ๆ ได้เลยไม่เป็นไร ข้าจะรับฟังเป็นอย่างดี”
คนเราเมื่ออายุมากขึ้นก็มักเก็บคำพูดและเรื่องมากมายไว้ในใจ คงเป็นเพราะเริ่มคุ้นเคยกับเจียงป่าวชิง ฉินโผจึงระบายความคับแค้นใจที่สุมแน่นในอกออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
เจียงป่าวชิงตั้งใจฟัง แม้ว่านางจะไม่ค่อยออกความเห็นอะไร แต่ฉินโผเองก็ไม่ต้องการให้นางออกความเห็น แค่นางรับฟังก็เพียงพอแล้ว
หลังจากฝังเข็มให้ฉินโผเสร็จ ตอนที่เจียงป่าวชิงออกมาจากบ้านตระกูลซุน ซุนจงเลี่ยงก็ตามนางมาถึงที่หน้าบ้าน “เอ่อ… เรื่องแม่ข้าเมื่อกี้นี้ ช่าง… ช่างน่าอายจริง ๆ”
“ไม่โทษแม่เจ้าหรอก” เจียงป่าวชิงพูดอย่างใจเย็น “ทักษะเข็มเงินมักจะน่ากลัวอยู่หน่อย ๆ สำหรับคนที่เพิ่งได้เห็นครั้งแรก แม่เจ้าแค่ตกใจกลัวถึงได้เข้าใจผิดว่าข้าฆ่าคน”
หมอเทวดาเจียงคนนี้มีความชำนาญในการรักษาที่ล้ำเลิศทั้งยังรู้เหตุรู้ผล ซุนจงเลี่ยงรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง เขามองเจียงป่าวชิงเงียบ ๆ
“แม่เจ้าไม่ได้เป็นอะไร” เจียงป่าวชิงพูดขึ้น “แต่หลานชายและหลานสาวบ้านเจ้ายังเด็กนัก การที่ต้องมาตกใจเช่นนี้ ในคืนนี้เด็กอาจเหงื่อไหลตอนนอนหลับและฝันร้ายได้ ข้าแนะนำให้เจ้าเอาไม้เหอฮวนมาต้มเป็นยาสักถ้วย เสร็จแล้วเอาไปให้พี่สะใภ้ของเจ้า ให้นางป้อนเด็กทั้งสองคนละครึ่งถ้วย”
ซุนจงเลี่ยงหยักหน้ารับ เจียงป่าวชิงถึงจะโบกมือเพื่อบอกเขาว่าไม่ต้องมาส่ง แล้วนางก็หมุนตัวเดินออกไป