โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 107

“นายท่านคะ…ตระกูลจูเลียสพาทาสมามากมายเลย, ไปรับกันเถอะคะ!”

หลังจากฟิลิปออกจากบ้านไปแล้ว, แองเจล่าก็เดินมาหาเย่เทียนแล้วรายงานเขาพร้อมความรู้สึกตื่นเต้นในสายตา, นางดีใจแทนเขามาก

การใช้เวลากับเย่เทียนมาตลอดนั้นทําให้นางรู้ว่าเขาสนใจเรื่องทาสนักรบสปาตั้นมากๆ

“ฮ่าฮ่า! มาซักทีสินะ เจ้าไปเรียกสปาตั้นพวกนั้นทุกคนมานี้ได้มั้ย ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้เจอเพื่อนร่วมรบแล้ว!”

เย่เทียนเองก็รู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆเช่นกัน เขาลุกขึ้นแล้วพูดกับแองเจล่า

“ค่ะเจ้านาย!”

แองเจล่ารีบไปทันที

“จํานวนสปาตั้นถึง100ซักที!”

เย่เทียนพึมพําเบาๆพร้อมกับสายตาคาดหวัง

สปาตั้นพวกนี้อาจจะไม่ใช่นักรบสปาตั้นที่เยี่ยมที่สุด ที่เคยคุมหลังในสปาต้าแต่พวกเขาที่แข็งแกร่งกว่าทหารโรมันทั่วไปแน่นอน

ถ้านสปาตั้น100คนมาเป็นกองกําลังได้คงจะน่าเกรงขามไม่น้อย

เย่เทียนมั่นใจว่าจะเปลี่ยนพวกเขาให้เป็นนักรบที่แข็งแกร่งกว่าเดิมได้แน่

ความมั่นใจของเย่เทียนนั้นล้นหลามมาก. เขาเพิ่มเนื้อลงในมื้ออาหารให้สปาตั้นทุกๆมื้อ ทําให้พวกเขามีกําลังใจที่จะฝึกหนัก. ความแข็งแกร่งและร่างกายของพวกเขาค่อยๆแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

การได้กินเนื้อทุกวันนั้นถือว่าหรูมากถึงขนาดว่าแม้แต่ตอนอยู่ในสปาต้าพวกเขาก็ไม่เคยได้กินขนาดนี้

มันช่างดีเหลือเกิน

นอกจากเรื่องที่ต้องประทับตราเป็นทาสของเย่เทียนแล้ว พวกเขาก็ใช้ชีวิตราวกับว่าเป็นชนชั้นสูงดีๆเลยที่เดียว

สําหรับสปาตั้นแล้วเย่เทียนยอมลงทุนและเสียเงินด้วย. เพราะสปาตั้นนั้นเป็นนักสู้ที่ดูมีหวังที่สุดสําหรับเขาแล้ว

เย่เทียนคิดว่าจะทําให้พวกเขากลายเป็นสุดยอดทหารที่สามารถเอาชนะศัตรูได้เป็นร้อยๆด้วยตัวเอง

จํานวนประชากรของสปาต้าแต่เดิมนั้นค่อนข้างน้อยอยู่แล้ว แต่ตอนนี้สปาต้าล่มสลายไปแล้ว เย่เทียนคิดว่าเขาคงจะโชคดีมากถ้าได้สปาตนที่แท้จริงนับพันนั้นมาครอง

มีสปาตั้นนับพันนั้นดีกว่าการมีทหารโรมันนับหมื่นซะอีก

แน่นอนว่าตอนนี้ ถ้าเย่เทียนอยากจะเลี้ยงทหารนับพันไว้ลับๆเขาคงจะถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏแน่ๆ

ปกติแล้วชนชั้นสูงจะมีทหารอย่างมากก็แค่100-200คนเท่านั้น

ถ้าไม่มีข้อห้ามเรื่องทหารส่วนตัวละก็ พวกชั้นสูงคงจะสะสมทหารไว้เรื่อยๆแล้ว ทําให้กําลังคนในสาธารณโรมันรอยหรอลงจนเกิดความยุ่งเหยิงไปทั่วจักรวรรดิ์

ยิ่งไปกว่านั้นทหารส่วนตัวที่พวกขั้นสูงเลี้ยงคงไม่ได้นั่งเฉยๆแน่ พวกเขาต้องไปเป็นทหารอารักษ์ขาในบ้าน พวกทาสให้ทํางานในบ้านและเหมืองไป.

“เจ้านายครับ!!”

เย่เทียนรออยู่ที่ลานส่วนนอกเดี๋ยวนึ่ง นักสปาตั้น30คนก็วิ่งมาหาเย่เทียนอย่างเป็นระเบียบแล้วคํานับอย่างนอบน้อม

“มาสิ มากับข้า ไปพบสหายบ้านเดียวกับเจ้ากัน พวกเขาเป็นสปาตั้นทั้งนั้น!”

เย่เทียนพูดแล้วปล่อยให้พวกเขาตื่นเต้นหน่อยๆ

พวกเขามีชีวิตที่ดีและพวกเขาก็อยากให้สหายร่วมรบมีชีวิตที่ดีขึ้นด้วย

ถ้าเย่เทียนซื้อสหายของพวกเขามาแล้วล่ะก็ ชีวิตของพวกเขาคงมีอิสระขึ้นมากๆ

ด้วยความตื่นเต้นพวกเขาก้าวตามเย่เทียนด้านหลังด้วยความหนักแน่น

ข้างนอกนั้นมีคนรวมกันอยู่ประมาณ200คน. ครึ่งนึงเป็นพวกทหารจากตระกูล อีกครั้งเป็นทาสนักรบสปาตั้น

สายตาของทาสปาตั้นพวกนั้นเป็นชามากด้วยมือและเท้าที่ถูกล้อศอย่างแน่นหนาอยู่ แต่พอพวกเขาเห็นนักรบสปาตั้นด้านหลังเย่เทียนแล้ว ลูกตาของพวกเขาก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็กลับมาเป็นชาดังเดิมพร้อมความรู้สึกขยะแขยง

“ท่านลอร์ดซาตานครับ, ด้วยคําสั่งของนายข้า กาอิอุส มาเรียส พวกเราขอส่งมอบทาสให้แก่ท่าน! นายของพวกเรากล่าวว่าได้ซื้อทาสเหล่านี้มาจากตระกูลอื่นด้วยราคาที่สูงมากทั้งหมดที่21คน ”

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งคํานับเย่เทียนแล้วอธิบาย

“ขอบคุณกาอิอุส มาเรียสแทนข้าด้วยนะ ข้าซาบซึ้งกับของขวัญพวกเขานัก!”

เย่เทียนตอบด้วยรอยยิ้ม

“ ท่านลอร์ดซาตานครับ, พวกเรามาจากตระกูลนั้น น่าและขอมอบทาสแต่ท่าน! ทาสพวกนี้ถูกนายเราซื้อมาด้วยราคาที่สูงจากตระกูลอื่นเช่นกันครับ ทั้งหมด21คน…”

ชายวัยกลางคนจากตระกูลชิ้นน่าก็เข้ามาแล้วพูด

จากนั้นก็ตระกูลออเรเสียส คอตต้าที่ส่งทาสมาให้35คน และจากที่หัวหน้าทหารพูดมา ตระกูลออเรเลียส ค้อตต้าเองก็ติดต่อกับชนชั้นสูงเกือบครึ่งหนึ่งในโรมเพื่อซื้อทาสพวกนี้

ออเรเสียเองก็สัญญาไว้และส่งทาสสปาตั้นมาให้เย่เทียนเช่นกัน-

เย่เทียนตื่นเต้นมากถึงกับขอบคุณนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

20,21,25,35, ครั้งนี้เย่เทียนได้ทาสนักรบสปาตั้นมาตั้ง101คนเลย, พอรวมกับจํานวนก่อนหน้าแล้วเขามีสปาตั้นในครอบครองทั้งหมด 131คนเลยทีเดียว

อีก20คนจะตามมาเมื่อเราสะสางเรื่องสุละให้วิคเตอร์อีก

ไม่ช้าเขาก็จะมีสปาตั้นที่แข็งแกร่งตั้ง15 คน

แทบจะพูดได้ว่าทาสสปาตั้นในโรมทั้งหมดถูกเขาล่ามาไว้

สปาตั้น150คน ถึงจะไม่มากแต่ก็สามารถทํากองทัพเล็กๆได้เลย

แต่กองทัพเล็กๆแบบนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากองทัพธรรมดาอื่นๆเลย

“ขอบพระคุณครับลอร์ดซาตาน เราขอตัวกลับก่อน”

เย่เทียนใจดีมากถึงขนาดให้ถุงเหรียญเงินเล็กๆแก่ทหารทุกคนเป็นรางวัล ทหารทุกคนจึงยิ้มแป้นหูฉีก จากนั้นก็กล่าวลากับเย่เทียนด้วยความนอบน้อม.

“สปาตั้น!!”

เมื่อทหารจากไปหมดแล้ว เย่เทียนก็ตะโกนออกมา

“ฮุฮ่า!”

“ฮุฮ่า!”

นักรบสปาตั้น30คนด้านหลังเย่เทียนคํารามออกมาด้วยความเข้มแข็งและภาพที่เดือดดาลนี้ทําให้ทาสสปาตั้น101คนรู้สึกนึกเหิมและซึ้งมากและสายตาไม่ใยดีของพวกเขาก็ส่องประกายราวกับคริสตัล

สปาต้า!

ฮุฮ่า!

เป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว!

นี้แหละคือความรุ่งโรจน์ในอดีต

พวกเขาคิดว่าความรุ่งโรจน์และเกียรติยศได้เลือนหายไปนานแล้ว

แต่ที่นี่พวกเขารู้สึกราวกับได้หวนคืนสู่มันอีกครั้ง

พวกเขามองมาทางชายหนุ่มที่ดูสุขุมมากด้านหน้าเขา สายตาที่เยือกเย็นก็ดูอ่อนลง

ในตาของเย่เทียนค่าความภักดีของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นมาถึง20แล้ว

เย่เทียนยิ้ม. พวกเขารู้ดีว่านักรบสปาตั้นต้องการอะไร

พวกเขาเป็นเผ่าพันธ์ที่สรรเสริญเกียรติยศ, ความรักชาติและความรุ่งโรจน์แค่สปาต้ามาก

เพราะครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นเจ้าแห่งแผ่นดินและเทพสงครามบนสนามรบมาก่อน

“สปาตั้น!!”

เย่เทียนยิ้มบางๆแล้วตะโกนอีกครั้ง