ไหปีศาจ - บทที่ 128 หนีออกไปไม่ได้

บทที่ 128 หนีออกไปไม่ได้

ลั่วอู๋และคนของเขาเดินออกจากป้อมปราการทราย เพื่อปีนออกจากหลุม

พวกเขายกทรายขึ้นคลุมปากหลุมเอาไว้ บางทีในอีกร้อยปีข้างหน้า อาจจะมีภูตทะเลทรายตนใหม่ปรากฏตัวออกมาอีกก็เป็นได้

หยู่เฮารู้สึกตื่นเต้นที่ได้พูดคุยกับภูตทะเลทราย บรรยายถึงภูเขาอันแห้งแล้งของผืนป่าอันบริสุทธิ์ เล่าถึงความงามตระกาลตาของชนเผ่า ภูตทะเลทรายพยักหน้าเป็นครั้งคราว ราวกับว่ากำลังเห็นพ้องต้องกัน

ในทางกลับกันฉูจงฉวนเหมือนกำลังเลี้ยงดูลูกสาว เขาถือภูตทะเลทรายแรกเกิดไว้ในอ้อมแขน เขาใช้ความอ่อนโยนและเป็นมิตร เหมือนว่าเขามีศักยภาพพอที่จะเป็นพ่อคน

พวกเขาสองคน ดูเหมือนจะไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว

“เจ้าพบสัตว์วิญญาณที่เจ้าต้องการแล้วงั้นหรือ?”

ลั่วอู๋มีความสุขเล็กน้อย แต่ก็เสียใจด้วยเช่นกัน

น่าเสียดายที่เราไม่พบสัตว์วิญญาณที่เหมาะสม

ราชาผีเสื้อปีกมายาค่อนข้างเหมาะกับรสนิยมของเขา มันมีความสามารถการควบคุมพื้นที่อันทรงพลังในการต่อสู้ขณะอยู่บนท้องฟ้า และมันก็เป็นสัตว์วิญญาณที่หายากมาก

อย่างไรก็ตามราชาผีเสื้อปีกมายาได้นำยาซวน จำนวน 100 เม็ดของลั่วอู๋ไป โดยแสดงความไม่เต็มใจที่จะไปหาลั่วอู๋

ลั่วอู๋ปลอบใจตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เขาเพิ่งได้เลื่อนเป็นระดับเงินไม่นาน เขายังมีเวลาอีกมาก ในการตามหาสัตว์วิญญาณตนที่ 2

ดูเหมือนว่ากำลังมีใบไม้เหี่ยวเฉาร่วงลงมาจากฟ้า

มันมีเส้นที่มีความละเอียดอ่อนและลึกลับบนใบไม้เหี่ยวเฉานั้น

ลั่วอู๋รู้สึกสับสนใบไม้เหี่ยวเฉาในทะเลทรายเนี่ยนะ? แต่เมื่อใบไม้เหี่ยวเฉานั้นลอยมาตรงหน้า เขาก็พบว่ามันไม่ใช่ใบไม้เหี่ยวเฉา แต่มันเป็นปีกของผีเสื้อมายา

“ลวดลายนี้มัน … ” ลั่วอู๋จับปีกผีเสื้อมายาไว้ระหว่างนิ้วมือ เขาครุ่นคิด

“มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ? นายน้อย” หลี่หยินถามด้วยความสงสัย

“นี่คือปีกของผีเสื้อมายา” ลั่วอู๋พูดอย่างเคร่งขรึม

ฝูงชนมารวมตัวกันและมองไปที่ปีกของผีเสื้อมายาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันแปลกมาก ทำไมถึงมีแค่ปีก? แล้วร่างกายล่ะ? นี่มันแย่มาก

ลั่วอู๋มองไปยังทิศทางที่ปีกของผีเสื้อมายาร่วงโรยมา

ดูเหมือนว่าจะมีใบไม้เหี่ยวเฉาลอยอยู่ไกล ๆ กัน

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

ถ้าใบไม้เหี่ยวเฉาเหล่านั้นคือปีกผีเสื้อมายา แล้วผีเสื้อมายาตายไปกี่ตัวกันแน่? นี่มันคือการถอนรากถอนโคนชัด ๆ

“เส้นทางนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นทางไปหาลิงยักษ์” หยู่เฮาพูดด้วยเสียงเบา ๆ

ลั่วอู๋ประหลาดใจเล็กน้อย

ลิงยักษ์เป็นคนทำงั้นหรือ?

“ตามไปดูกันเถอะ” ลั่วอู๋ตัดสินใจ

ลิงยักษ์นั้นจะไม่โจมตีใส่ผีเสื้อมายาด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ลั่วอู๋นั้นอยากรู้

ฝูงชนเดินไปตามทางของใบไม้เหี่ยวเฉาที่ร่วงลงมา

เดินไปไม่นานนัก พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ด้านหน้าเขาปรากฏเป็นลิงยักษ์ที่มีรูปร่างน่ากลัว ทุกย่างก้าวของมัน ทำให้ผืนดินเกิดการสั่นสะเทือน

ด้านหน้าของมันนั้น มีผีเสื้อปีกมายาฝูงใหญ่บินอยู่

ในตอนที่ลั่วอู๋เห็นพวกมัน มันเป็นเวลากลางคืน เขาจึงมองไม่เห็นว่ามีผีเสื้อปีกมายามีจำนวนเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ข้าสามารถมองเห็นว่ามีผีเสื้อมายาอยู่กี่ตัว

ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยผีเสื้อปีกมายา พวกมันกระพือปีกและปล่อยละอองผงอัมพาตออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน ราวกับเป็นกลุ่มเมฆสีดำพุ่งเข้าสู่พื้นดิน

ละอองผงอัมพาตเหล่านั้นตกลงตัวของลิงยักษ์ ผงเหล่านั้นไม่มีผลอะไรกับตัวมันเลย แต่กลับสร้างความโกรธให้กับลิงยักษ์อย่างมาก

“โฮก!” ลิงยักษ์คำรามขึ้นฟ้า

คลื่นเสียงอันน่ากลัวแผ่กระจายออกไป ราวกับเป็นการโจมตีเป็นวงกว้าง ผีเสื้อมายาจำนวนมากร่วงลงสู่พื้นดิน กระจัดกระจายออกไป

แต่ถึงกระนั้น ผีเสื้อปีกมายานั้นก็ยังคงอยู่ต่อหน้าลิงยักษ์ และไม่บินไปไหน

“ผีเสื้อปีกมายาพวกนั้นบ้าหรือเปล่า?” ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย

ไม่มีใครอยากตายในที่แบบนี้หรอก

ลิงยักษ์นั้นเป็นสัตว์วิญญาณระดับเพชร มันเป็นเรื่องเวลาเท่านั้นที่จะทำลายฝูงของผีเสื้อปีกมายาทั้งหมด

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น พวกผีเสื้อปีกมายาก็ยังคงขวางหน้าลิงยักษ์เอาไว้

ผีเสื้อปีกมายานับไม่ถ้วนเริ่มพุ่งเข้าใส่ลิงยักษ์ พวกมันพยายามชะลอความเร็วของลิงยักษ์ลง เหมือนกับงานเลี้ยงขนาดใหญ่ของแมลงเม่าที่บินรอบกองไฟ

ความเร็วของลิงยักษ์ช้าลงเรื่อย ๆ แต่มันก็โกรธมากเช่นเดียวกัน เปลวไฟสีดำบนร่างกายของมันทวีความรุนแรงมากขึ้น ราวกับว่ามันจะเผาผลาญทุกสิ่งให้ดับสูญ

“เกิดอะไรขึ้น? หลี่หยินเจ้าเรียกเสี่ยวไป่ออกมาที ให้เสี่ยวไป่พาข้าเข้าไปดูใกล้ ๆ” ลั่วอู๋พูด

ทางข้างหน้าแอออัดมาก จนไม่สามารถเดินเข้าไปได้

เหมือนกับว่าผีเสื้อมายาทั้งทวีปมารวมตัวกันอยู่ที่นี่เลย

หลี่หยินได้เรียกเสี่ยวไป่ออกมา

การที่มีคนอยู่จำนวนมากจะต้องใช้พลังวิญญาณมากกินไป ดังนั้นลั่วอู๋จึงปล่อยให้เสี่ยวไป่เข้าไปบริเวณด้านหลังผีเสื้อมายาเท่านั้น

มันเป็นถ้ำขนาดเล็ก

ลมในถ้ำนั้นแปลกมาก มันอึดอัด และลั่วอู๋ไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน

มีผีเสื้อมายาจำนวนมากเฝ้าอยู่ที่ปากถ้ำ เห็นได้ชัดว่า ผีเสื้อมายาควรเฝ้าอยู่ที่นี่ดีกว่าถูกฆ่าตายข้างนอกนั่น

“วี่!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนด้านนอก ผีเสื้อปีกมายาเหล่านี้ก็คลุ้มคลั่งขึ้นทันที

“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายพวกเจ้า” ลั่วอู๋พูด

แต่เห็นได้ชัดว่า ผีเสื้อมายากลับไม่สนใจ พวกมันมีหน้าที่ในการขับไล่ผู้บุกรุกทั้งหมด

“วี่!” วี่!”

ขณะนั้น ได้มีเสียงแปลก ๆ ดังออกมาจากภายในถ้ำ ทำให้ผีเสื้อมายาพวกนั้นได้แยกย้ายออกไป

ลั่วอู๋คุ้นเคยกับเสียงนั้น

ดูเหมือนว่า จะเป็นเสียงของราชาผีเสื้อปีกมายา

อยู่ข้างในงั้นหรือ?

มีคลื่นประหลาดลอยออกมาจากถ้ำ ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าคลื่นนั้นคืออะไร มันกำลังลอยเข้ามาใกล้เขา

ลั่วอู๋เดินเข้าไปในถ้ำ

ถ้ำนั้นมืดเล็กน้อย และยากที่จะมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน มีเพียงแสงสีแดงที่กำลังสั่นไหวตรงมุมของถ้ำเท่านั้น

“ยินดีต้อนรับ”.

มีเสียงเข้ามาในหัวของลั่วอู๋ ซึ่งเป็นเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของหญิงสาว

“ใครกัน?” ลั่วอู๋ระมัดระวัง

“แน่นอน ข้าเอง … ”

ลั่วอู๋พยายามปรับการมองเห็นให้เข้ากับความมืด และในที่สุดก็สามารถมองเห็นได้เล็กน้อย

ขณะนั้น เขาพบว่ามันคือราชาผีเสื้อปีกมายา แต่ลมหายใจของมันกลับอ่อนแอมาก และแม้แต่ร่างกายของมันก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง

“ไม่ต้องกังวล ข้าแค่กำลังสื่อสารกับท่านผ่านจิตใต้สำนึก” เสียงของราชาผีเสื้อปีกมายาดังขึ้นอีกครั้งในหัวของลั่วอู๋

การสื่อสารนี้ เป็นเทคนิคระดับสูงของจิตใต้สำนึกของพระเจ้า แม้แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองคำขาวจำนวนมาก ก็ไม่สามารถใช้ได้

ลั่วอู๋ทำจิตนิ่งสงบ และพูดด้วยความกังวล “ทำไมเจ้าไม่รีบหนีไปล่ะ? ตอนนี้ลิงยักษ์กำลังมาที่นี่ และผีเสื้อมายาก็ถูกฆ่าตายไปจำนวนมาก”

“ข้ารู้”

เสียงของราชาผีเสื้อปีกมายานั้นดูไม่มีชีวิตชีวา

ลั่วอู๋รู้สึกมึนงง “ทำไมเจ้าถึง … ”

“ข้าไปไม่ได้” แขนขนาดเล็กของราชาผีเสื้อปีกมายาลูบไปที่หน้าท้องของมันช้า ๆ มันเผยให้เห็นถึงความรู้สึกว่า “ลูกของข้ากำลังจะเกิดออกมา”

ลั่วอู๋ลืมตากว้าง “ลูกของเจ้า?”

แสงสีแดงนั่นคือลูกของราชาผีเสื้อปีกมายางั้่นหรือ?

มันแปลกมาก

ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับผีเสื้อมายาตั้งครรถ์มาก่อนเลย

แต่มันไม่ใช่ประเด็น

“ถ้างั้นเจ้าต้องรีบออกไปแล้ว” ลั่วอู๋กระวนกระวายเล็กน้อย

“ถ้าข้าออกไปจากที่นี่ ลูกของข้าก็จะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ดังนั้น ปล่อยข้าอยู่ที่นี่เถอะ”