ไหปีศาจ - บทที่ 364 คำถามและคำตอบ

บทที่ 364 คำถามและคำตอบ

บทที่ 364
คำถามและคำตอบ

เสาเนี่ยนะ?!
ไม่ใช่ว่าทั้งสามไม่เคยจินตนาการถึงรูปร่างของท่านเจ้าสำนักมาก่อน

เขาเป็นหนึ่งในบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในอาณาจักร และเป็นนักบุญอุปถัมภ์ของราชวงศ์มังกรเร้นกาย เป็นที่รู้จักในฐานะตำนานที่ยังมีชีวิต ผู้ที่เคยกวาดล้างภัยพิบัติทั้งหมดบนอาณาจักรมาก่อน

บุคคลดังกล่าวย่อมต้องมีลักษณะสง่างาม จนเป็นที่ยอมรับของทุกคนอย่างแน่นอน

ทว่า
ตอนนี้เสาตรงหน้ากำลังบอกพวกเขาว่าท่านเจ้าสำนักคนนั้นคือเสา?
มันต้องเป็นเรื่องล้อเล่นกันแน่ ๆ
“เจ้าเนี่ยนะ เป็นท่านเจ้าสำนัก ? อย่ามาล้อกันเล่นน่า” ปฏิกิริยาแรกของลั่วอู๋ย่อมไม่มีทางเชื่อโดยธรรมชาติ” เทพผู้พิทักษ์แห่งราชวงศ์มังกรเร้นกาย จะเป็นแค่เสาไปได้อย่างไร? ”

ฉูจงฉวน และ เหวินเสี่ยว เองก็ผละจากความตกใจแล้วจับจ้องไปที่เสาสีดำ

“ฮ่า ๆ ๆ ใช่แล้ว ผู้พิทักษ์แห่งราชวงศ์มังกรเร้นกาย ผู้ปราบปรมาจารย์ปีศาจแห่งนรกมนตราทั้งเก้า ด้วยตัวเองจะเป็นเพียงเสาหลักได้อย่างไรเล่า?” เสาหัวเราะอีกครั้ง

จอมมารผู้ยิ่งใหญ่ – เฮา
นี่เป็นชื่ออันมีเกียรติของนักบุญอุปถัมภ์
เขาไม่มีนามสกุลมีเพียงชื่อเดียวสั้น ๆ เฮา
เฮา ที่มาจากคำว่า เทพพิทักษ์
พรรคพวกลั่วอู๋ทั้งสามคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพวกเขาก็หัวเราะ

“ข้าไม่ใช่ร่างจริงของ เฮา” เสาสงบลงชั่ว ขณะหนึ่งแล้วจึงกล่าวต่อ “ข้าเป็นเหมือนกับจิตของเขาที่ถูกแบ่งออกมาสร้างขึ้นเป็นเสาผนึก เพื่อผนึกเหล่าปีศาจในนรกมนตรา”

อีกครั้งที่ พรรคพวกลั่วอู๋ทั้งสามเต็มไปด้วยความสับสน
แม้สถานการณ์ตอนนี้จะยอมรับได้ง่ายขึ้น แต่มันก็ยังเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ

ร่างแบ่งจิตของท่านเจ้าสำนักงั้นเหรอ?
โดยพื้นฐานแล้วก็เหมือนกับว่าเสานี้คือท่านเจ้าสำนัก
นอกจากนี้เสาเองก็ยังได้อธิบายเหตุผลอย่างชัดเจนให้พวกเขาเข้าใจว่า มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผนึกป้องกันการรุกรานของเหล่าปีศาจจากนรกมนตรา

แม้ว่าลั่วอู๋จะไม่เข้าใจเกี่ยวกับความจริงที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ แต่เมื่อรวบรวมหลาย ๆ อย่างเข้ากับคำพูดของท่านรองเจ้าสำนักแล้ว เขาก็หาข้อสรุปได้ไม่ยาก

สาเหตุที่นรกมนตราไม่เป็นที่รู้จักเท่าไหร่ในอาณาจักร และแทบไม่มีวัตถุพลังวิญญาณปรากฏต่อสายตาชาวโลกเลย เป็นเพราะนรกมนตรานั้นถูกปิดผนึกอยู่

พรรคพวกลั่วอู๋ทั้งสามคน มองหน้ากัน จากนั้นพวกเขาก็ก้มหัวด้วยความเคารพ “ท่านเจ้าสำนัก”

เฮา ราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นั้นได้ปกป้องราชวงศ์มังกรเร้นกายมาเป็นเวลาหลายพันปี บุญคุณนี้สมควรได้รับความเคารพ

ลั่วอู๋คิดอย่างลับ ๆ เขาไม่แปลกใจเลยที่ท่านรองเจ้าสำนักดูไม่กังวลว่า เขาจะหาท่านเจ้าสำนักเจอรึเปล่า มันเป็นแบบนี้นี่เอง

“มีธุระอะไรงั้นเหรอ? หลี่หวู่หยวนน่าจะเป็นคนนำทางพวกเจ้ามาที่นี่ใช่รึเปล่า” เสานั้นพูดอย่างแผ่วเบา ” แต่ขอพูดตรงๆไว้ก่อนเลยนะ หากเป็นคำขอที่ยากเกินไป ข้าเองก็คงจะทำให้ไม่ได้เหมือนกัน ข้าเป็นแค่เสาผนึก จึงไม่ได้มีพลังอภิหารมากมายอะไร”

ลั่วอู๋สงบลง “ข้าแค่มีบางอย่างจะถามท่าน”
“ถามข้ามาได้เลย ข้ามีความนึกคิดเดียวกันกับร่างหลัก ข้ารู้ในทุกสิ่งที่เขารู้” เสาไม่ได้พูดในเชิงโอ้อวด แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่อบอุ่นมาก

ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเหวินเสี่ยว
เหวินเสี่ยวงงงวยอยู่พักหนึ่ง ว่าอีกฝ่ายหันมาหาตนเองทำไม

เขาได้แต่คิดว่า มีอะไรก็รีบถามสิลั่วอู๋จะได้ถึงตาของเขาบ้าง

เหวินเสี่ยวนั้นแทบจะอดทนรอไม่ไหว
“ข้าสงสัยว่าท่านได้รู้เบาะแสเกี่ยวกับภูตไหหรือไม่?” ลั่วอู๋ถามช้าๆ

เหวินเสี่ยวตกใจ
ลั่วอู๋เองก็กำลังตามหาภูตไหด้วยงั้นเหรอ!
เหวินเสี่ยวไม่คาดคิดว่าเหตุผลของลั่วอู๋ในการตามหาเจ้าสำนักคือการสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของภูตไห
เสาเงียบไปพักหนึ่ง
“เจ้าต้องการตามหาเขาเพื่ออะไร?” เสาถามแทนที่จะตอบ

ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ “ข้ามีเรื่องสำคัญมาก ที่ต้องหาเขาให้เจอ”

ลั่วอู๋ไม่ได้พูดในครึ่งหลังของประโยค ถ้าทำได้ลั่วอู๋จะพาเขากลับไปที่ไหปีศาจ เพื่อให้เขากลับมาทำหน้าที่ของเขาในมิติไห

ภูตไหคือแก่นวิญญาณของไหปีศาจ
ในอีกมุมมองหนึ่งภูตไหก็คือแก่นของไหปีศาจนั่นเอง เนื่องภูตไหมีหน้าที่จัดการความเป็นไปของมิติไห แต่เขากลับจากไปเสียอย่างนั้น

ถ้าเจอเขาลั่วอู๋ก็อาจจะสามารถใช้พลังของไหปีศาจเรียกเขากลับมาได้

“เจ้าอยากตามหาเขางั้นเหรอ? เขาเป็นผู้ชายที่ลึกลับมาก ข้ารู้จักเขามานานหลายร้อยปีแล้ว แต่ข้าก็ไม่เคยได้รู้ถึงความคิดที่แท้จริงของเขาเลย “เสาพูดช้าๆ

ลั่วอู๋ประหลาดใจเล็กน้อย
เขาไม่คาดคิดว่า ภูตไหจะได้รับการประเมินอย่างสูงขนาดนี้ในมุมมองของท่านเจ้าสำนัก

“เป็นเรื่องดีที่เจ้ามาที่นี่ ข้าเคยพบกับภูตไหเมื่อนานมาแล้ว เขาน่าจะกำลังไปที่หุบเขามรณะในอีกสามเดือน” เสากล่าว

หุบเขามรณะ หนึ่งในสถานที่ลึกลับที่สุดในอาณาจักร
มันถูกปกคลุมไปด้วยไอวิญญาณที่แสนอันตรายตลอดทั้งปี มีแมลงมีพิษที่น่ากลัวมากมาย ที่แม้แต่ ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองขั้นสูงก็ไม่กล้าเข้าไปโดยสุ่มสี่สุ่มห้า

ลั่วอู๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขากลัวจริงๆที่เจ้าสำนักจะไม่รู้เบาะแสของภูตไห นั่นคงจะเป็นเรื่องที่ลำบากน่าดู

“อีกคำถาม ข้าไม่รู้ว่าตัวจริงท่านเจ้าสำนักอยู่ที่ไหน แต่ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้ยินข่าวคราวจากท่านมานานมากแล้ว ข้าอยากจะรู้เรื่องนี้” ลั่วอู๋ถามด้วยเสียงต่ำ

พวกเขาไม่เคยได้ยินข่าวการปรากฏตัวของราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เฮา ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาเลย

สิ่งที่คนส่วนใหญ่รู้ในตอนนี้มีแค่ประวัติในการปกป้องอาณาจักรของราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เฮา

“สถานที่นอกอาณาเขตทั้งหมดที่เคยได้สำรวจมา” เสากล่าวอย่างใจเย็น

ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
มิน่า มิน่าทำไมถึงไม่มีใครรู้
“ท่านเจ้าสำนักสบายดีรึเปล่า?”
สถานที่นอกอาณาเขตแบบนั้นคงมีเพียงแค่คนที่แข็งแกร่งระดับท่านเจ้าสำนักเท่านั้น ที่จะมีคุณสมบัติออกไปได้ มันเป็นจักรวาลอันกว้างใหญ่ ใครจะไปรู้ว่าจะมีอันตรายอะไรรออยู่
เสาเงียบไปครู่หนึ่ง “เขาสบายดี”
คำพูดนี้ของนักบุญผู้อุปถัมภ์ดูเหมือนจะมีเวทมนตร์
ตราบเท่าที่เทพผู้พิทักษ์อย่างเขายังคงปลอดภัย ราชวงศ์มังกรเร้นกายก็จะไม่มีวันล่มสลาย นี่คือความเห็นพ้องต้องกันของทุกคน เป็นดั่งความเชื่อที่ไร้เหตุผล

ลั่วอู๋ก็เช่นกัน
ลั่วอู๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ข้ายังมีคำถามอื่นอีก” ตอนนี้ลั่วอู๋เหลือเพียงแค่ระบายความสงสัยในใจ “ท่านรู้ไหมว่ามีเผ่ามนุษย์อยู่ในนรกมนตรา”

“ข้ารู้” เสากล่าว
ลั่วอู๋ถามด้วยเสียงเบา“ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม พวกเราถึงไม่ช่วยพวกเขาขึ้นออกจากนรกมนตรา พวกเขาช่างน่าสังเวชที่ต้องมาอยู่ที่นี่…”

เนื่องจากพวกเขาสามารถเดินทางผ่านห้วงมิติได้ จึงไม่น่าจะเป็นเรื่องยากอะไรที่จะช่วยพวกเขาออกไป

“นี่คือทัณฑ์ของเหล่านักปราชญ์ พวกเขาต้องอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้มัน” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เสียงของเสาก็เริ่มเย็นชาลงเล็กน้อย
ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะถาม “ไม่ว่าบรรพบุรุษของพวกเขาจะ ก่ออาชญากรรมอะไรก็ตาม แต่ชีวิตที่น่าสังเวชเกือบหมื่นปีเช่นนี้ก็ควรได้รับการไถ่โทษมิใช่หรือ?”

“ ไม่ ๆ มันยังไม่พอหรอก”
“ทำไม?”
เสียงของเสาเริ่มต่ำ “เพราะบรรพบุรุษของพวกเขาทรยศต่อมนุษยชาติ ทำให้มนุษยชาติส่วนใหญ่ต้องถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมไปทั่วทั้งทวีป ทุกที่เต็มไปด้วยเลือด เกิดเป็นเหล่าวิญญาณ ผีร้องไห้โหยหวน”

“เนื่องจากการทรยศของพวกเขา เหล่าผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดของมนุษยชาติ จึงพ่ายแพ้ลงและทำให้กองทัพจำนวนนับไม่ถ้วนถูกสังหารในสนามรบ ซึ่งปัจจุบันก็คือ ภูเขากุยโต ในเขต หมิงหนาน”

“มนุษยชาติสูญสิ้นเพราะเหตุนี้ โชคดีที่สวรรค์ยังเข้าข้างพวกเรา”

“เจ้าคิดว่าใครกันล่ะที่เป็นคนขับไล่พวกเขาลงมายังนรกมนตราแห่งนี้ คนที่ทำก็คือลูกหลานของเหล่าวีรบุรุษและเหล่าวีรบุรุษของมนุษยชาติที่ยังมีชีวิตรอดอยู่นั่นแหละ”

“เหล่าปราชญ์โบราณจึงได้กำหนดทัณฑ์ สำหรับอาชญากรรมการทรยศครั้งนั้น ให้พวกเขาถูกเนรเทศมาที่นรกมนตราแห่งนี้ จนกว่าดวงอาทิตย์และดวงจันทร์จะพลิกกลับ สวรรค์และโลกจะเหือดแห้ง พวกเขาจึงจะได้รับการไถ่โทษ”

หัวใจของลั่วอู๋สั่นสะท้าน
มันคือการไถ่บาปชั่วนิรันดร์
แต่เมื่อเผชิญกับเรื่องราว ดังกล่าวเขาก็ไม่สามารถพูดวิจารณ์ได้แม้แต่ครึ่งคำ

“ขอบคุณมากขอรับ นอกจากนี้ในฐานะนักเรียนข้าต้องขอบคุณท่านมาก ” ลั่วอู๋โค้งคำนับเสา

นี่ไม่ใช่เพียงแค่เพราะอีกฝ่ายตอบคำถามให้เขา
แต่เพราะเขานั้นเป็นถึงเจ้าของสำนักเฉียนหลง เขาช่วยปกป้องราชวงศ์มังกรเร้นกายมาเป็นเวลาหลายพันปี อีกทั้งเขายังเต็มใจที่จะแยกร่างจิตออกมาเพื่อปกป้องผนึกของนรกมนตรา

ใครก็ตามที่มีสามัญสำนึกย่อมรู้ดีว่า หากเหล่าปีศาจที่น่ากลัวของนรกมนตรา หลุดเข้าไปในอาณาจักรได้มันจะทำให้เกิดเรื่องที่น่ากลัวมากขนาดไหน

“เหวินเสี่ยว แล้วเจ้ามีคำถามที่จะถามไหม?” ลั่วอู๋ถามพลางหันศีรษะของเขาไป

เหวินเสี่ยวส่ายหัว
เขาได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว ขณะเดียวกันสายตาของเขาที่มองมายังลั่วอู๋ก็ได้ดูแปลกไปเล็กน้อย

แต่ฉูจงฉวนนั้นไม่ได้สังเกตว่าบรรยากาศนั้นเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยความสนใจที่มีอยู่ในใจ “ข้ามีคำถามอยากจะถามท่านเจ้าสำนักที่เคารพรัก ท่านช่วยบอกข้าได้ไหมว่ามีสัตว์วิญญาณระดับเพชรตัวไหนบ้าง ที่มีรูปร่างเป็นมนุษย์ผู้หญิงและสวยงามมาก ๆ”

โทนเสียงของเสาเปลี่ยนไป “เจ้าต้องการอะไร?”
“ อย่าเข้าใจผิดไปท่านเจ้าสำนัก ข้าก็เป็นแค่วัยรุ่นธรรมดา ๆ ที่มุ่งมั่นที่จะติดตามความงามขั้นสูงสุด” ฉูจงฉวน กล่าวอย่างจริงจัง

“ ……”