ไหปีศาจ - บทที่ 367 เปิดห้วงมิติ

บทที่ 367 เปิดห้วงมิติ

บทที่ 367
เปิดห้วงมิติ

คลื่นพลังวิญญาณมังกร ทองลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าส่องสว่างไปทั่วห้องทั้งห้อง เสียงของมังกรดังไปไกล ทำให้นักเรียนหลายคนถูกปลุกจากการหลับใหลและการฝึกฝน

มังกร?
ใบหน้าของลั่วอู๋แข็งทื่อ
ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอีกด้วย ลักษณะใบหน้าของนางสวยงามมาก ใบหน้าของนางสวยงามชัดเจน แก้มของนางแดงและมีขนตายาวของนางสะบัดสวยงามอย่างสดใส

ดวงตาอันสว่างไสวของหญิงสาวเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ

“ องค์หญิงเจียโรว!” ลั่วอู๋ ประหลาดใจ “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

องค์หญิงเจียโรวดึงผ้าห่มมาพันตัวพลางจ้องมองไปที่ลั่วอู๋ “เจ้าถามข้าว่า ข้ามาทำอะไรที่นี่เนี่ยนะ ?เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นห้องของเจ้ารึไง ?”

ลั่วอู๋เขินอาย เขาก้าวถอยหลังไปอย่างรีบร้อน
แต่จะว่าไปแล้วการที่นางมาอยู่ที่นี่มันก็ไม่ถูกต้องเหมือน
“ที่นี่เองก็ไม่ใช่ห้องของเจ้าด้วยเหมือนกันนี่นา” ลั่วอู๋ มองไปที่ องค์หญิงเจียโรวอย่างสงสัย “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่หลี่หยินไปอยู่ที่ไหนกัน?”

เสียงที่ดูอ่อนแอดังออกมา “นายน้อย ข้าอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ”
ลั่วอู๋หันศีรษะไปจึงได้เห็นว่าหลี่หยินอยู่ที่ด้านในอีกข้างของเตียง นางห่อตัวด้วยผ้านวมยื่นออกมาเพียงแค่หัวอย่างขี้อายและน่ารัก

ลั่วอู๋ไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
หลี่หยินและองค์หญิงเจียโรวกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน

“พวกเจ้าทำอะไรกัน?” ลั่วอู๋ตกใจ
“องค์หญิงเจียโรวได้อาศัยอยู่ในบ้านพักของพวกเรามานานแล้วเจ้าค่ะ ทว่าเมื่อคืนพวกเราคุยกันดึกเกินไป นางจึงนอนที่ห้องของข้าเจ้าค่ะ” หลี่หยินกระซิบ

ลั่วอู๋เข้าใจในที่สุด
ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติ สาว ๆ สองคนก็แค่คุยกันทั้งคืนแล้วก็นอนด้วยกัน มันก็ฟังดูปกติดี

มันเป็นเพียงเรื่องทั่ว ๆ ไปของสาว ๆ
“ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้าดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” ลั่วอู๋งุนงงเล็กน้อย

องค์หญิงเจียโรว จ้องมองไปที่เขา “ข้าเพิ่งเข้าร่วมสำนักเฉียนหลงได้ไม่นาน และหงเฉากับฉิงเหมย ก็ไม่ได้ติดตามข้ามาด้วย แม้ว่าข้าจะรู้จักบางคนที่นี่ แต่พวกเขาก็เกรงใจข้าเกินไปเสมอ ๆ มันน่าเบื่อมาก ข้าเลยมาเล่นกับหลี่หยินแทน เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ? ”

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา”
ลั่วอู๋ไม่มีความคิดเห็น การที่มีคนสนใจเป็นเพื่อนกับ หลี่หยินทำให้เขามีความสุขมาก

องค์หญิงเจียโรวมองไปที่ ลั่วอู๋อย่างมีสงสัย “ว่าแต่เจ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ข้าเพิ่งกลับมาน่ะ” ลั่วอู๋ตอบ
“ทันทีที่เจ้ากลับมา เจ้าก็วิ่งมาที่ห้องของหลี่หยินกลางดึก เพื่อที่จะยกผ้านวมออกแล้วหยิกหน้านางเนี่ยนะ!” อารมณ์ อับอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง แต่มันก็ถูกปกปิดอย่างรวดเร็ว

ลั่วอู๋รู้สึกอายมาก “เอิ่ม วันนี้ข้าคิดว่าดวงจันทร์สวยมาก ดังนั้นข้าเลยจะปลุกนางมาเพื่อเพลิดเพลินกับการชมจันทร์ไปด้วยกัน ขอโทษ ขอโทษนะ พวกเจ้านอนต่อไปเถอะ ทำเหมือนกับว่าข้าไม่ได้มาที่นี่ที”
ด้วยเหตุนั้นลั่วอู๋จึงรีบหนีออกจากห้องหลี่หยินพร้อมปิดประตู

องค์หญิงเจียโรว ปกปิดใบหน้าของนางด้วยความโกรธ “ง่วงนอน ง่วงนอน การที่มาปลุกข้ากลางดึกทำให้ข้าตกใจกลัวแบบนี้ ทำให้ข้าอยากจะฆ่าใครสักคนเพื่อระบายอารมณ์เลย”

หลังจากนั้นองค์หญิงเจียโรวก็นอนลง ห่มผ้านวมเผยให้เห็นเพียงแค่ดวงตาของนาง

หลี่หยิน มองไปที่ องค์หญิงเจียโรว อย่างลังเลจากนั้นก็เดินไปที่ประตู นางดูลำบากใจมาก

องค์หญิงเจียโรว ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงท่าทีของหลี่หยินและรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “ตอนนี้เจ้าต้องการออกไปหาลั่วอู๋ใช่ไหมล่ะ?”

“เจ้าค่ะ” หลี่หยินพยักหน้าด้วยความลำบากใจ
องค์หญิงเจียโรว พูดอย่างโกรธ ๆ “เฮ้ เจ้าคิดถึงคนอื่นตอนที่กำลังนอนกับข้าเนี่ยนะ”
“ ……” หลี่หยินรู้ว่าองค์หญิงเจียโรวล้อเล่น แต่นางก็ยังคงเขินอายไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ นางกระซิบเบา ๆ “นายน้อยจากข้ามาตั้งสองเดือนแล้วเจ้าค่ะ”

“ดี ๆ ไปเถอะ เจ้าไม่ใช่สาวใช้ของข้าและข้าก็ไม่สามารถหยุดเจ้าได้” องค์หญิงเจียโรว กล่าวอย่างหมดหนทาง

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของหลี่หยิน นางสวมเสื้อคลุมเพื่อป้องกันความหนาวเย็นจากนั้นก็เดินออกไปอย่างเงียบ ๆ

องค์หญิงเจียโรว นอนอยู่บนเตียงลืมตากว้าง นางไม่สามารถหลับต่อไปได้อีก เหตุการณ์นั้นแล่บเข้ามาในใจ

นางต้องการให้อีกฝ่ายคำนึงถึงเรื่องของตัวเองก่อน
ใครบอกให้นางมัวอยู่ในบ้านพักกัน นางก็สมควรที่จะออกไปด้วย!

พวกเขาไม่ได้เจอกันมานานมาก มันไม่แปลกอะไรนี่นา
องค์หญิงเจียโรว ด่าตัวเองในใจ นางพลิกตัวด้วยความโกรธแล้วจึงคลุมศีรษะด้วยผ้านวม นางบังคับตัวเองให้เข้านอนอย่างรวดเร็วและไม่คิดเรื่องของคนอื่น

……
……
ลั่วอู๋หนีออกไปที่ลานนอกบ้าน ถอนหายใจในใจพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า และพบว่าท้องฟ้านั้นมืดสนิท วันนี้เป็นวันแรกของเดือนจึงไม่มีวี่แววของดวงจันทร์เลย

อึ แม้แต่ธรรมชาติก็ไม่คิดจะไว้หน้าเขา
ลั่วอู๋หยิบก้อนหินขึ้นมา โยนมันขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความโกรธ

ในเวลานี้มีเสียงก้าวเดินเล็ก ๆ ดังมาจากด้านหลัง แล้ว หลี่หยินก็วิ่งออกมาจากห้อง

ลั่วอู๋ ตกใจมาก “หลี่หยิน”
“นายน้อย!” ด้วยรอยยิ้มอันเรียบง่ายหลี่หยินกระโจนออกไป ฝังศีรษะของนางไว้ในอ้อมแขนของ ลั่วอู๋ นางพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ในที่สุดนายน้อยก็กลับมาเสียที”

“ใช่ ข้ากลับมาแล้ว” ลั่วอู๋อุ้มหลี่หยินไว้ เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างกายของนาง รู้สึกได้ถึงความพึงพอใจและความสบายใจ

มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่หลี่หยินมี
“ข้ายังไม่ได้หยิกหน้าเจ้า และตอนนี้ข้าจะหยิกมัน” ลั่วอู๋กระซิบข้างหูหลี่หยิน

ใบหน้าของหลี่หยินหลี่หยินเปลี่ยนเป็นสีแดงและส่งเสียงออกมา “เจ้าค่ะ”

ลั่วอู๋บีบหน้าเบา ๆ การกระทำนั้นอ่อนโยนมาก ความรู้สึกนุ่มนวลทำให้บรรยากาศคลุมเครือเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ

ทั้งสองกอดกันเป็นเวลานานก่อนที่จะแยกจากกัน
“ว่าแต่องค์หญิงเจียโรวย้ายมาอยู่ที่บ้านพักของเราแล้วงั้นเหรอ?” ลั่วอู๋สงสัย

หลี่หยินส่ายหัว “ไม่ เจ้าค่ะ นางแค่มาที่นี่บ่อยๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้องค์หญิงเจียโรวดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ นางโจมตีล่าอันดับรายชื่อเฉียนหลงอย่างเมามันเลยทีเดียว”

“เอ๋”
นั่นทำให้ลั่วอู๋ประหลาดใจ
แม้ว่าการต่อสู้เพื่อชิงรายชื่อจะจบลงไปแล้ว แต่รายชื่ออันดับเฉียนหลงก็ยังคงมีอยู่ แม้ประเด็นหลักจะมีการเปลี่ยนแปลง แต่ด้วยการฝึกฝนความแข็งแกร่งของหลาย ๆ คน อันดับคะแนนการประเมินของผู้ที่อยู่ในอันดับต่ำกว่าก็คงจะสูงขึ้นมา

แม้แต่เหวินเสี่ยวที่อยู่ในอันดับสิบเองก็ถูกแทนที่
เขาไม่รู้จริงๆว่าองค์หญิงเจียโรวได้รับการกระตุ้นแบบไหน ทำไมนางถึงต้องการล่าอันดับรายชื่อเฉียนหลง

องค์หญิงเจียโรว ไม่ควรมาอยู่ในอันดับรายชื่อ
อย่างไรก็ตามลั่วอู๋กังวลเกี่ยวกับเรื่องช่องว่างมิติมากกว่า เขาสูญเสียทรัพยากรไปหลายอย่างเพื่อช่องว่างมิตินี้ ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นมันคงจะไม่ดีแน่

“ประตูห้วงมิติเป็นอย่างไรบ้าง” ลั่วอู๋ ถาม
หลี่หยินพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ ข้าได้ใช้ยากระต่ายหยกทุกๆเดือนเพื่อให้แน่ใจว่าการทำงานขั้นพื้นฐานของช่องห้วงมิติจะยังคงอยู่ดีเจ้าค่ะ”

“เยี่ยมมาก”
ลั่วอู๋และหลี่หยินเดินมายังพื้นที่เปิดโล่งด้านหลังบ้านพัก ซึ่งเป็นจุดสำหรับเปิดช่องว่างห้วงมิติ

มีช่องว่างเล็ก ๆ เหมือนแตกในความว่างเปล่าปรากฏขึ้น ลั่วอู๋โยนยากระต่ายหยกลงไปโดยตรง ในไม่ช้าประตูห้วงมิติก็ขยายออกและสร้างทางห้วงมิติอันขรุขระขึ้นมา

ความรู้สึกอันไม่มั่นคงปรากฏขึ้นในอากาศ
ลั่วอู๋ส่งแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยหินเจาะกระดูกกว่า 4000 ชิ้นพร้อมกับจดหมายลงไปในช่องว่างห้วงมิติ ส่งกลับไปที่สำนักโล่พิทักษ์

หินเจาะกระดูก 4000 ชิ้น น่าจะทำให้เกิดคลื่นลูกใหม่ทางธุรกิจได้ ด้วยทรัพยากรเหล่านี้ มันจะไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับสำนักโล่พิทักษ์ ที่จะกลายเป็นร้านค้าระดับกลางในเมืองหลวงของจักรวรรดิ

จากนั้นลั่วอู๋ก็หยิบยากระต่ายหยกออกมาอีกเม็ด ซึ่งบันทึกพิกัดของชาวแซคในนรกมนตราเอาไว้

“ยังมียากระต่ายหยกเหลืออีกไหม?” ลั่วอู๋ถาม
หลี่หยินรีบหยิบยากระต่ายหยก เกือบ 40 เม็ดออกมาอย่างรวดเร็ว “เสี่ยวไป่กินหญ้าพระจันทร์สีเงิน ไปเยอะมาก จนหญ้าพระจันทร์สีเงินเหลือครึ่งเดียวแล้วเจ้าค่ะ”

ลั่วอู๋เองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันกินไปเร็วมาก
“ว่าแต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ เสี่ยวไป่ เป็นอย่างไรบ้างล่ะ?” ลั่วอู๋ ถาม
“เสี่ยวไป่ มีพลังมากขึ้นเยอะเลยเจ้าค่ะ มันได้เรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ มาหลายอย่าง” หลี่หยินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

“ดีเลย”
นี่ไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายของลั่วอู๋ หญ้าพระจันทร์สีเงินจำนวนมากย่อมมีพลังงานห้วงมิติเพียงพอที่จะช่วยยกระดับของเสี่ยวไป่ได้

อย่างไรก็ตาม ลั่วอู๋ ไม่มีเวลามาสนใจสถานการณ์ของเสี่ยวไป่ในตอนนี้ สิ่งต่อไปที่เขาจะทำนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

ลั่วอู๋พร้อมที่จะเปิดช่องห้วงมิติไปยังนรกมนตราแล้ว