ไหปีศาจ - บทที่ 371 การกลั่นสัตว์วิญญาณ

บทที่ 371 การกลั่นสัตว์วิญญาณ

บทที่ 371
การกลั่นสัตว์วิญญาณ

ฉูจงฉวนครุ่นคิดอย่างหนัก
เขาตกอยู่ในความสงสัยสับสนในตัวเอง เขาซึ่งเป็นผู้ชายที่ใฝ่หาจุดสูงสุดแห่งความงาม ด้วยเป้าหมายตลอดชีวิตของเขา กำลังถูกตั้งคำถามเกี่ยวกับสุนทรียภาพของความงาม

อย่างไรก็ตามฉูจงฉวนก็นึกถึงแก่นสำคัญของปัญหาได้ในไม่ช้า

“โลกมันตื้นเกินไป ข้าควรจะคิดในมุมกว้าง เจ้าน่ะมองเห็นเพียงแค่ความงามรูปแบบเดียวจนเกินไป เจ้าจะมองลึกลงไปในสิ่งที่สวยงามได้อย่างไร หากไม่ได้ใช้ดวงตาเพื่อเสาะแสวงหาความงามอยู่เสมอ”

ฉูจงฉวน อารมณ์ดีอีกครั้ง
อาชูร่าไม่ต้องการแป้งหรือเครื่องสำอาง นางมีรูปลักษณ์อันสมบูรณ์แบบโดยธรรมชาติ

สำหรับบางคน การมีสามหัวและหกแขนนั้นไม่ต่างอะไรไปจากผีปีศาจ แต่ฉูจงฉวนนั้นสามารถมองเห็นได้ถึงความสมบูรณ์แบบและเป็นหนึ่งอันเดียวกันของนาง

ความมั่นใจในตนเองอันมืดบอดของ ฉูจงฉวน เกือบทำให้ ลั่วอู๋ สงสัยในรสนิยมความงามของตัวเอง

“เอาเถอะ ข้าจะหุบปากไปสักพักก็แล้วกัน” ฉูจงฉวน กล่าวอย่างจริงจัง “สามเดือนหลังจากนี้ ข้าจะพาเจ้าไปที่หุบเขามรณะ”

เขาขายหินเจาะกระดูกให้กับคฤหาสน์หวู่หยู่ เขาจึงไม่มีได้ขาดแต้มหรือทรัพยากรในการฝึกฝน นอกจากนี้เขาก็ได้รับสัตว์วิญญาณตัวที่สามมาแล้ว

เป้าหมายระยะสั้นของฉูจงฉวน คือการยกระดับมิติวิญญาณของเขา
แน่นอนว่าฉูจงฉวน รู้จักภูตไหอยู่แล้ว แต่เขานั้นไม่ได้สนใจภูตไหเลย แต่เขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหากจะต้องเดินทางไปยังหุบเขามรณะกับลั่วอู๋

ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร เจ้าใช้เวลาฝึกให้เต็มที่เถอะ ถึงหุบเขามรณะนั้นจะอันตราย แต่ก็คงไม่เท่ากับนรกมนตรา ข้าน่าจะสามารถจัดการรับมือกับมันได้ด้วยตัวเอง”

“มันก็ใช่แหละ ว่าแต่เจ้ากำลังมองหาภูตไหสินะ? มันสุดยอดมากเลยเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เจ้าสนใจมัน ?” ฉูจงฉวนถาม

“ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก” ลั่วอู๋กล่าวเบา ๆ
หากพูดกันตามตรงแล้ว ลั่วอู๋นั้นไม่ต้องการให้ฉูจงฉวนมาเสี่ยงเดินทางไปกับเขา เพราะเขาไม่มีจุดความสนใจหรือผลประโยชน์เป้าหมายร่วม

ไม่มีใครรู้ว่าภูตไหคืออะไรจริง ๆ แต่ลั่วอู๋ก็ต้องไปหามัน
เบาะแสและที่อยู่ของภูตไหนั้นไม่แน่นอน มีเพียงคนอย่างเจ้าสำนักเท่านั้นที่สามารถรู้เบาะแสหรือที่อยู่ของมันได้ ถ้าเขาพลาดครั้งนี้ไป มันก็จะยากมากที่ตามหามันจนเจอในภายหลัง

“สิ่งนี้สามารถปรับปรุงประสิทธิภาพในการฝึกฝนได้ มันน่าจะดีกับเจ้า”ลั่วอู๋นำแร่วิญญาณบริสุทธิ์ขนาดเล็กออกมา

ฉูจงฉวน มองดูมัน มันเหมือนกับเพชรที่มีอนุภาคขนาดเล็ก มันเป็นคริสตัลที่ดูบริสุทธิ์จนน่าประหลาดใจ

ลั่วอู๋มีแร่วิญญาณบริสุทธิ์ประมาณ 100 ชิ้น ซึ่งแต่ละชิ้นได้มาจากการกลั่นแร่วิญญาณนับหมื่น โดยมีค่าใช้จ่ายมากกว่าหนึ่งล้าน

หากเขานำไปประมูลที่โรงประมูล มูลค่าของมันคงจะเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า

“ช่างเป็นพลังวิญญาณที่เข้มข้นและบริสุทธิ์อะไรอย่างนี้” ฉูจงฉวน ดูจริงจัง “สิ่งนี้มีค่ามาก ข้าไม่สามารถยอมรับมันได้ มันจะเป็นการเอาเปรียบเจ้าจนเกินไป”

ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “พวกเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันอยู่แล้ว”

“โอ้ งั้นเอามาให้ข้าอีก”
“ ……”
หลังจากนั้นฉูจงฉวนก็เดินจากไป เขาอดไม่ได้ที่จะโอนคะแนนให้ ลั่วอู๋ 300000 คะแนน เพื่อยืนยันว่ามันเป็นของขวัญตอบแทน ลั่วอู๋จึงทำได้เพียงแค่ยอมรับมันไปอย่างไม่เต็มใจ

สามเดือนหลังจากนี้เขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทางไปยังหุบเขามรณะ

ลั่วอู๋ตัดสินใจที่จะฝึกฝนตัวเองในเวลาอันสั้นนี้
เขาให้แร่วิญญาณบริสุทธิ์กับหลี่หยิน เพราะมันน่าจะสามารถช่วยให้นางก้าวข้ามผ่านมิติวิญญาณไปสู่มิติวิญญาณระดับทองได้ จากนั้นลั่วอู๋ก็เข้าสู่มิติไห
เวลาในโลกภายนอกสามเดือนเท่ากับ 1 ปีในมิติไห
เขาต้องใช้เวลานี้ให้เกิดประโยชน์
ลั่วอู๋เรียกต้าหวงและตวนซีออกมา แน่นอนว่าผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะไม่สามารถออกมาได้ มันกลืนกินกลีบของดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำลงไป จึงได้แต่เก็บเงียบอยู่ในรังไหมสีดำ

ขณะนี้ความแข็งแกร่งของลั่วอู๋จึงลดลงไปมาก
ตวนซียังคงมีชีวิตชีวาเช่นเคย สถานะของมันยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมีความเปลี่ยนแปลง แต่ลั่วอู๋ก็พอจะสังเกตได้ว่ามันไม่ชอบการฝึกฝน

อย่างไรก็ตามเนื่องจากลักษณะเฉพาะของตวนซี เขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับระดับมิติวิญญาณหรือแก่นวิญญาณของมัน ลั่วอู๋จึงไม่จำเป็นจะต้องบังคับมัน

เพราะก่อนหน้านี้เขาได้ใช้แต้มเซียนเพื่อยกระดับมิติวิญญาณของมันในเชิงบังคับไปนานแล้ว

ลั่วอู๋จึงมองไปที่ต้าหวง
การฝึกฝนในฝั่งของต้าหวงนั้นขยันขันแข็งมาก ตอนนี้มันก็ได้ไปถึงมิติวิญญาณระดับทอง มิติ 4 แล้ว

ในช่วงเวลาพักต้าหวงมักจะชอบนอนอาบแดดอย่างเฉื่อยชา เหมือนหมาแก่สีเหลืองธรรมดา ๆ แทบไม่มีใครมองเห็นพลังอันน่ากลัวของมัน

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากที่สัตว์ธรรมดา ๆ อย่างต้าหวง สามารถมาถึงระดับนี้ได้

ตอนนี้ต้าหวงได้รับการเปลี่ยนแปลงแก่นวิญญาณโดยสมบูรณ์แล้ว รูปลักษณ์ที่เห็นเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น มันจะทำให้ทั้งโลกทึ่งแน่ ๆ หากมันเข้าสู่สถานะต่อสู้

“ โฮ่ง!”
ต้าหวงกระดิกหางและแลบลิ้นออกมามองตาของลั่วอู๋ ตาของมันส่องประกายราวกับว่ามันกำลังขออาหาร

“ความรู้สึกต่อกลิ่นของเจ้าไวมากเลยสินะ มาเถอะผลการฝึกฝนของเจ้านั้นยอดเยี่ยมมาก” ลั่วอู๋ยิ้มแล้วโยนแร่วิญญาณบริสุทธิ์ให้ต้าหวง

ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่จะปฏิเสธ แร่วิญญาณดังกล่าว
ด้วยมิติวิญญาณของต้าหวง มันสามารถกลืนแร่วิญญาณบริสุทธิ์ลงไปได้สบาย ๆ ดังนั้นลั่วอู๋จึงรู้สึกโล่งใจ

ต้าหวงคาบแร่วิญญาณบริสุทธิ์ไว้ในปากของมัน ดวงตาของมันยังคงเต็มไปด้วยความปรารถนา มันเดินไปดมกลิ่นที่เท้าของลั่วอู๋

ลั่วอู๋สัมผัสได้ถึงความหมายของต้าหวง
นี่ไม่ใช่สิ่งที่มันต้องการมากที่สุด
พลังวิญญาณบริสุทธิ์มีประสิทธิภาพมากสำหรับการฝึกฝนมิติวิญญาณ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่มันต้องการมากที่สุด

“ เจ้าปลาทารกกินเยอะเกินไปแล้ว เปลี่ยนอาหารบ้างเถอะ” “ นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดในตัวข้าตอนนี้” ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม

“โฮ่ง!” ต้าหวงเห่าร้องทุกข์สองครั้ง
ท่านมีสิ่งที่ดีกว่านี้
ลั่วอู๋งงงวย อะไรคือสิ่งที่ทำให้ต้าหวงน้ำลายไหลมากขนาดนี้?

ลั่วอู๋หยิบสิ่งของต่าง ๆ ที่เขาเพิ่งได้รับออกมา โดยไม่คาดคิด ต้าหวงสังเกตเห็นก้อนหินเหนียวและกระโดดเข้าใส่มันทันที

ต้าหวงรู้สึกสนใจในมันมาก มันอ้าปากออกสร้างหลุมดำขนาดเล็กให้ปรากฏขึ้น

ก้อนหินเหนียวถูกหลุมดำกลืนเข้าไป กลายเป็นพลังวิญญาณรวมเข้ากับร่างของต้าหวงอย่างรวดเร็ว

ต้าหวงไม่สามารถระงับความแข็งแกร่งของตัวเองได้ ร่างกายของมันเปล่งแสงสีขาว เข้าสู่สถานะต่อสู้ กลายเป็นสุนัขยักษ์สีเงินในทันที
ความมืดมิดกลืนกินไม่เพียงแต่เป็นทักษะการโจมตีอันทรงพลัง มันยังสามารถกลืนกินเลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งหรือฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้อีกด้วย

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว
เขาไม่เคยได้ยินว่าทักษะความมืดมิดกลืนกินนั้นสามารถกินสิ่งของเพื่อเสริมพลังของตัวเองได้

หากการมันกลืนสิ่งของต่าง ๆ แล้วสามารถทำให้มิติวิญญาณของมันดีขึ้นได้ เขาก็คงไม่จำเป็นจะต้องปรับแต่งหรือให้มันฝึกฝนอะไร ไม่ใช่เหรอ? เพียงแค่ให้มันกลืนแร่วิญญาณเล่นทุกวัน

“ โฮ่ง!” ต้าหวงดูสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมันก็เลียใบหน้าของลั่วอู๋ที่นั่งอย่างชาญฉลาด จ้องมองไปที่ดวงตากลมโตของลั่วอู๋

ลั่วอู๋เช็ดน้ำลายบนหน้าเขาอย่างไม่เต็มใจ “เจ้าเพิ่งกินอะไรลงไปล่ะเนี่ย ถ้าจำไม่ผิดมันคือ…”

ก้อนหินเหนียว ๆ
หินเหนียว ๆ ที่ได้จากการกลั่นวิญญาณมืดมิด
ลั่วอู๋พยายามลองกลั่นวิญญาณมืดมิด แล้วก็ได้ก้อนหินเหนียว ๆ นี่มา

ต้าหวงรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้กินมัน
ช่างเป็นเรื่องแปลกที่ต้าหวงชอบกินของแปลก ๆ แบบนี้
ยิ่งไปกว่านั้น แร่วิญญาณบริสุทธิ์ ก็ดูเหมือนจะไม่มีอิทธิพลใด ๆ ต่อ ต้าหวงเลยสักนิด

“เจ้าอยากกินวิญญาณมืดมิดไหม ?” ลั่วอู๋ ถาม
ดวงตาของต้าหวงแสดงให้เห็นถึงความงงงวย
เห็นได้ชัดว่ารสชาติของวิญญาณมืดมิดในเวลาปกตินั้น ไม่ถูกปากมัน

มันต้องเป็นก้อนหินเหนียวที่ผ่านการกลั่นมาเป็นอย่างดีเท่านั้น

มันเกิดขึ้นกับ ลั่วอู๋
การกลั่นสามารถกำจัดสิ่งสกปรกทั้งหมดให้เหลือเพียงแค่ส่วนที่ดีที่สุด บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้ต้าหวงจึงชอบมันมาก

บางทีอาจจะไม่จำเป็นต้องใช้วิญญาณมืดมิด
ลั่วอู๋ ลองพยายามกลั่นตั้กแตนขู่เซิงระดับทองทันที ในไม่ช้าเขาก็สามารถกลั่นตั้กแตนขู่เซิงให้กลายเป็นใบไม้สีเขียวที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณออกมาได้

“ ดูเหมือนว่าจะทำมันให้เป็นหินไม่ได้แฮะ”
ลั่วอู๋วางใบไม้สีเขียวลงข้างหน้าต้าหวง ต้าหวงมองไปที่ ลั่วอู๋อย่างไร้เดียงสาราวกับจะพูดว่า นายท่านทำไมท่านมอบสิ่งนี้ให้กับข้า

ได้เลย…
เขาจะลองกลั่นสัตว์วิญญาณอีกตัว