ไหปีศาจ - บทที่ 382 ก้าวแรกสู่หุบเขามรณะ

บทที่ 382 ก้าวแรกสู่หุบเขามรณะ

บทที่ 382
ก้าวแรกสู่หุบเขามรณะ

การฝึกอบรมในมิติครั้งที่สองกำลังจะถูกจัดขึ้นในเร็ว ๆ นี้
มีนักเรียนมากกว่า 50 คนเข้าร่วมในการฝึกอบรมในมิติครั้งนี้ เพื่อทำการช่วยเหลือหยู่เฮา นอกจากนี้ยังมีนักเรียนอีกหลายคนที่อยากเห็นนรกมนตรากับตาตัวเอง

อย่างไรก็ตามแตกต่างจากในครั้งที่แล้ว ครั้งนี้สำนักที่ไม่อนุญาตให้มีการแยกออกไปเดินทางเพียงคนเดียวอีก อย่าง น้อย ๆ ต้องอยู่เป็นกลุ่ม 5 คน เพื่อร่วมกันสำรวจนรกมนตรา

หลายคนไม่มีปัญหากับเรื่องนี้
เนื่องจากสิบอันดับแรกของรายชื่ออันดับเฉียนหลงที่ได้เข้าสู่นรกมนตรา บาดเจ็บสาหัส 4 ราย เสียชีวิตหนึ่งราย และหายสาบสูญไปหนึ่งราย นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นถึงความอันตรายของนรกมนตรา

โชคดีที่ลั่วอู๋ได้ทำการติดต่อฝากฝังหลี่หยินไว้กับ หลินยูหลัน และเฉินหมิงหยูไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกนางจึงริเริ่มตามหาตัวนางเพื่อก่อตั้งกลุ่ม

สอง-สามวันต่อมาเหวินเสี่ยวก็เข้ามาหาลั่วอู๋แล้วพูดว่า “พวกเราเองก็ควรเริ่มกันได้แล้ว”

แม้ว่าเขาจะดูสงบ แต่ลั่วอู๋ก็สัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของเขาได้อย่างชัดเจน

มันผ่านมาเกือบสามเดือนแล้ว นับจากวันที่พวกเขาได้สนทนากับเจ้าสำนัก

“อืมไปกันเถอะ” ลั่วอู๋พยักหน้า
ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาต้องไปพบรองเจ้าสำนัก
ทว่าจู่ๆองค์หญิงเจียโรวก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าพวกเขาและหยุดลั่วอู๋ไว้ “พวกเจ้าจะเข้าร่วมการฝึกอบรมในมิติที่อื่นใช่ไหม?”

“ก็ใช่แหละ แล้วเจ้าเร่งรีบอะไรมา” ลั่วอู๋ตอบพร้อมถามกลับ

หลังจากที่หลี่หยินออกเดินทางไปองค์หญิงเจียโรวไม่ได้มาที่บ้านพักของลั่วอู๋อีก แต่ในวันนี้โดยเขาไม่คาดคิดว่านางได้กลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างเร่งรีบ

มีประกายแวววาวในดวงตาขององค์หญิงเจียโรว “ข้ารู้ว่าหลี่หยินได้ออกเดินทางไปนรกมนตรา แต่แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ได้ตามนางไป เจ้ามีสถานที่ที่สำคัญกว่าต้องไปสินะ”

“ ……” ลั่วอู๋พูดไม่ออก
แม้ว่าเหตุผลในการเดาของอีกฝ่ายจะผิด แต่ข้อสรุปนั้นถูก

องค์หญิงเจียโรว พูดอย่างตื่นเต้น “พาข้าไปด้วยสิ”
“ถ้าเจ้าต้องการเข้าร่วมการฝึกอบรมในมิติทำไมเจ้าไม่ไปที่นรกมนตรากับหลี่หยินล่ะ” ลั่วอู๋ไม่เข้าใจ

“ข้าไม่ชอบ นรกมนตรามาก ๆ มันมีพลังวิญญาณอันชั่วร้ายที่ไม่ดีต่อร่างกายของข้า” องค์หญิงเจียโรว ย่นจมูกของนางแล้วพูดว่า “ข้าต้องการหาสัตว์วิญญาณตัวที่สามมี และที่นั่นมีแต่ปีศาจที่น่ารำคาญ น่ารังเกียจ”

ปีศาจส่วนใหญ่น่ารังเกียจจริง ๆ
อย่างไรก็ตามดูเหมือนความเกลียดชังต่อนรกมนตราขององค์หญิงเจียโรวจะติดตัวนางมาตั้งแต่เกิด

“สถานที่ที่ข้าจะไปนั้นอันตรายมาก และข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะชอบมันด้วย” ลั่วอู๋ กล่าว

“เจ้ากำลังจะไปที่ไหน?”
“ หุบเขามรณะ”
องค์หญิงเจียโรว กะพริบตาของนาง “เจ้าหมายถึงสถานที่ที่อันตรายที่สุดในตำนาน ถูกปกคลุมไปด้วย หมอกพิษตลอดทั้งปี เป็นดั่งหุบเขามรณะที่เต็มไปด้วยแมลงพิษและพืชพิษใช่ไหม?”

“ถูกต้อง”
“ไม่เลวเลย” ทันใดนั้น องค์หญิงเจียโรว ก็ยิ้มออกมา“ ว่ากันว่าที่นั่นมีดอกไม้พิษหายากมากมายในหุบเขามรณะ ข้าต้องไม่เคยเห็นมันมาก่อนแน่ ๆ”

“นี่…”
ลั่วอู๋ได้แต่คิดว่าองค์หญิงเจียโรวเป็นคนที่ชอบดอกไม้แบบไม่ได้เลือกเลยจริงๆ

“ข้าคงพาเจ้าไปไม่ได้” ถ้าลั่วอู๋ปฏิเสธที่จะพูดว่า “มันเสี่ยงอันตรายมาก และข้าคงไม่มีเวลามาดูแลเจ้า”

องค์หญิงเจียโรว ไม่ชอบพูดว่า: “ใครอยากให้เจ้ามาดูแลกัน ข้ารู้ดีว่าข้าไม่ได้เก่งเท่าเจ้า แต่ข้าก็ไม่ได้อ่อนแอ ในหุบเขามรณะนั้นมีดอกไม้พิษอยู่ทุกหนทุกแห่งภูตดอกไม้ที่ข้ามี จะต้องมีประโยชน์กับพวกเจ้า”

ลั่วอู๋ตกตะลึงแล้วหันหน้าไปทางเหวินเสี่ยว
เหวินเสี่ยวนั้นเป็นคนที่มีความรู้กว้างขวางและหลากหลาย เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า “สิ่งที่องค์หญิงเจียโรวพูดนั้นก็สมเหตุสมผลดี ในเรื่องความสามารถในการรักษา แค่ภูตปีกแสงของข้าอาจจะไม่เพียงพอ อีกอย่างการล้างพิษก็เป็นสิ่งที่ภูตดอกไม้ทำได้ดีเลยทีเดียว”

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของเขาแล้ว เหวินเสี่ยวดูสนับสนุนการมีส่วนร่วมขององค์หญิงเจียโรว

ยิ่งมีความปลอดภัยมากขึ้นก็ยิ่งดี
“ นี่ … ” ลั่วอู๋ยังคงลังเล
องค์หญิงเจียโรว เม้มปากของนางพลางเบิกตาโตอันเต็มไปด้วยความคาดหวัง “พาข้าไปด้วยเถอะ หากเจ้าไม่ได้อยู่ในสำนักเฉียนหลง ข้ากลัวว่าพ่อของข้าจะส่งคนมาจับตัวข้าไปอีก”

“ ได้เลยขอรับ ๆ ” ลั่วอู๋ไม่สามารถปฏิเสธสายตานั้นได้ เขาได้แต่เตือนอย่างไม่เต็มใจ “แต่เจ้าต้องห้ามออกนอกลู่นอกทางโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“เจ้าเป็นองค์หญิงแสนซน ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะไปก่อเรื่องอะไรบ้าง”

องค์หญิงเจียโรวกลอกตานางแล้วพูดอย่างจริงจัง “ได้เลยหัวหน้า ข้าจะทำตามคำสั่งของท่าน”

“ ……”
กลุ่มสองคนกลายเป็นกลุ่มสามคน
เมื่อพวกเขาเข้าพบรองเจ้าสำนัก หลี่หวู่หยวนก็ต้องรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นองค์หญิงเจียโรวมาร่วมวงกับกลุ่มลั่วอู๋ด้วย มีรอยยิ้มแคบ ๆ ปรากฏขึ้น ดวงตาของเขาเองก็ดูมีท่าทีแปลก ๆ ที่ไม่สามารถคาดเดาได้

“เจ้าก็จะไปที่หุบเขามรณะด้วยงั้นเหรอ?” หลี่หวู่หยวน ถาม

องค์หญิงเจียโรว พยักหน้า “ใช่แล้ว”
“ อืม ก็ดีแล้ว เจ้าต้องออกไปดูโลกบ้าง” หลี่หวู่หยวนพูดเหมือนกับผู้อาวุโสใจดี

หลี่หวู่หยวน เปิดช่องว่างมิติที่นำไปสู่หุบเขามรณะในทันที

หุบเขามรณะแม้จะลึกลับ แต่ก็ตั้งอยู่บนพื้นที่ของอาณาจักร

ตราบใดที่เขารู้พิกัดเชิงพื้นที่ด้วยความแข็งแกร่งของ หลี่หวู่หยวน มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะเปิดช่องว่างห้วงมิติ ในไม่ช้าช่องว่างห้วงมิติก็ถูกเปิดออก

แน่นอนว่าความยากนั้นต่ำกว่าการเปิดช่องว่างมิติไปสู่นรกมนตรา

พรรคพวกลั่วอู๋ทั้งสามคนต่างหยิบหินนำทางแล้ว ก้าวเข้าไปในช่องว่างห้วงมิติ พวกเขาทั้งสามรู้สึกได้ถึงแสงแปลก ๆ ส่องสว่างจ้า

ครู่ต่อมาพวกเขาทั้งสามก็ปรากฏตัวขึ้นในหุบเขา
ทว่าที่นี่กลับมีสภาพแวดล้อมอันสวยงาม ดวงอาทิตย์ส่องสว่าง ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า มีบ่อน้ำอันใสสะอาด และเสียงร้องของนกอันสดใส แพร่กระจายไปทั่วทุกที่ ทำให้พวกเขาผ่อนคลายและมีความสุข
ลั่วอู๋มองไปรอบ ๆ “นี่ใช่หุบเขามรณะแน่เหรอ ? มันดูปกติเกินไป”

“ข้าคิดว่าไม่ ดอกไม้และต้นไม้เป็นธรรมดาเกินไป” องค์หญิงเจียโรวเดินไปอย่างสบาย ๆ

ลั่วอู๋จำได้ว่าตามคำกล่าวในอดีตหุบเขามรณะนั้นเป็นสถานที่ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยหมอกพิษ เป็นแดนอัปมงคลที่ดอกไม้และพืชธรรมดาไม่สามารถดำรงอยู่ได้ หากพวกมันสามารถอยู่รอดได้ก็จะกลายพันธุ์เป็นพืชพิษหรือดอกไม้พิษ

จากนั้นทั้งสามมองไปในระยะไกล พวกเขาพบป่าดงดิบที่มีหมอกหนาทึบสีเทาปกคลุมไปทั่ว จนไม่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ได้

ลั่วอู๋เข้าใจได้ในทันทีว่านั่นต่างหากคือหุบเขามรณะ
ช่องว่างห้วงมิตินี้ไม่ได้นำไปสู่หุบเขามรณะโดยตรง เนื่องจากมีไออากาศที่เป็นพิษของหุบเขามรณะ หากไม่มีการเตรียมให้พร้อมก่อนที่จะเข้าไปในนั้น รองเจ้าสำนักคงกลัวว่าพวกเขาจะโดนยาพิษ
“หมอกพิษของหุบเขามรณะแบ่งออกเป็นห้าชั้น โดยความเป็นพิษจะเพิ่มขึ้นตามระดับ ยิ่งอยู่ใกล้บริเวณส่วนกลางมากเท่าไหร่ความเป็นพิษก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น ว่ากันว่าหมอกพิษที่อยู่ตรงกลาง สามารถวางยาผู้ใช้วิญญาณระดับเพชรได้เลยทีเดียว” เหวินเสี่ยวเตือน

ลั่วอู๋พยักหน้า เขาเองก็รู้เรื่องราวเกี่ยวกับหุบเขามรณะ
มันไม่ง่ายเลยในการจะเดินทางเข้าไป
ว่ากันว่ามีเพียงไม่กี่คนที่เข้าไปในหุบเขามรณะแล้วรอดกลับมาได้อย่างปลอดภัย

นอกจากนี้ผู้คนที่เดินทางเข้า ออกหุบเขามรณะมักจะเก็บประสบการณ์เป็นความลับ และไม่เปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับหุบเขามรณะ

เนื่องจากมีข้อมูลเกี่ยวกับหุบเขามรณะน้อยมาก ดังนั้นจึงมีรายงานเกี่ยวกับการเสียชีวิตในหุบเขามรณะเพียงเล็กน้อย

ที่เขากลัวที่สุดก็คือพวกเขาต้องสำรวจแต่ละพื้นที่อย่างละเอียด เพราะพวกเขากำลังตามหาภูตไหอยู่
“หายไปซะ!”
เหวินเสี่ยวเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์และใช้ทักษะ [ชำระล้าง] แสงอ่อน ๆ ค่อยๆ แผ่ลงมาจากนั้นหมอกพิษสีเทาก็ค่อยๆกระจายไป

“หมอกพิษนี่มัน … ” ใบหน้าของเหวินเสี่ยวดูตกใจ “มันคงยากเกินไปที่ข้าจะสลายทั้งหมดได้ ข้าเกรงว่าคนจะสลายได้เพียงหมอกพิษชั้นนอกเท่านั้น”

ลั่วอู๋แปลกใจเพราะทักษะ ชำระล้าง น่าจะมีผลในการยับยั้งหมอกพิษนี้ได้ เขาไม่คาดคิดว่าเหวินเสี่ยวคิดว่าเขาสามารถสลายหมอกพิษชั้นแรกได้เท่านั้น

“ไปกันเถอะ” ลั่วอู๋ กล่าว
ทั้งสามเดินเข้าไปในหุบเขามรณะอย่างช้าๆ
หุบเขามรณะนั้นเป็นสถานที่ที่แปลกมาก มันไม่มีแสงแดดส่องลงมาเลยตลอดทั้งวัน เนื่องจากมีต้นไม้สูงตระหง่านอยู่มากมาย

กิ่งก้านของต้นไม้เหล่านี้ต่างบิดเบี้ยว พวกมันมีใบเป็นสีม่วงหรือดำทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจ

บนยอดไม้นั้นมีฝูงนกหลากสี
นกพิราบเก้าพิษ
สัตว์วิญญาณชนิดนี้มีความต้านทานความเป็นพิษสูง แต่ความแข็งแกร่งของมันนั้นอ่อนแอมาก มันสามารถพ่นหมอกพิษออกมาเพื่อทำร้ายศัตรูได้

เห็นได้ชัดว่ามีนกพิราบเก้าพิษตัวหนึ่งที่ตัวใหญ่กว่าปกติมาก ตั้งแต่ที่พรรคพวกลั่วอู๋ทั้งสามคนเดินเข้ามา พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาของมันที่จ้องมองมายังพวกเขาราวกับว่ากำลังเฝ้าดู

มันมีลมปราณอันรุนแรง เห็นได้ชัดว่ามันคือจ่าฝูงผู้นำของกลุ่ม

“ถ้าพวกเจ้าเจอสัตว์วิญญาณที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ช่วยจับมันมาให้ข้าที” ลั่วอู๋เดินตรงไปหามัน

นกพิราบเก้าพิษเป็นเพียงสัตว์วิญญาณระดับเงิน เขาไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะในการจับมันด้วยซ้ำ แค่ปล่อยพลังวิญญาณออกไปด้วยฝ่ามือ ก็สามารถจัดการพวกมันได้ง่าย ๆ แล้ว

“เจี๊ยบ!” นกพิราบเก้าพิษต่างบินหนีกระจัดกระจายกันไป
จ่าฝูงของนกพิราบเก้าพิษบินหนีไปด้วยความตื่นตระหนก

ลั่วอู๋เห็นท่าทีของนกพิราบเก้าพิษ เขาก็หัวเราะออกมา “แกเป็นจ่าฝูงไม่ใช่เหรออย่าหนีไปก่อนสิ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ปัง
พลังวิญญาณของลั่วอู๋ห่อหุ้มฝ่ามือของเขาตบนกพิราบเก้าพิษร่วงลงสู่พื้น

หยุด!
จ่าฝูงของนกพิราบเก้าพิษถูกปราบลงอย่างง่ายดาย
“ทำไมเจ้าต้องจับนกที่น่าเกลียดเช่นนี้” องค์หญิงเจียโรว รู้สึกสงสัย

ขนของนกพิราบเก้าพิษมีสีดูไม่เป็นระบบระเบียบราวกับว่ามันเพิ่งคลานออกมาจากถังย้อม มันน่าเกลียดมาก

“ ข้าชอบสะสมสัตว์วิญญาณ” ลั่วอู๋ใช้ข้ออ้างนี้อีกครั้ง
หลังจากจับมันมาแล้ว ลั่วอู๋ ก็ปล่อยนกพิราบเก้าพิษออกมา เขาเพียงแค่ต้องใช้พลังวิญญาณเพียงเล็กน้อย เพื่อทำให้มั่นใจว่ามันจะภักดีต่อเขาอย่างแท้จริง

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงย่อมสามารถพิชิตสัตว์วิญญาณที่อ่อนแอได้อย่างรวดเร็ว และนำมันไปใช้ประโยชน์ได้ ดังนั้นองค์หญิงเจียโรวและเหวินเสี่ยวจึงไม่แปลกใจอะไร

“เจ้าต้องเป็นคนนำทางให้กับพวกข้า” ลั่วอู๋ กล่าว
จู่ ๆไม่รู้ทำไม นกพิราบเก้าพิษก็เริ่มกู่ร้องด้วยเสียงต่ำแสดงถึงการปฏิเสธ

ลั่วอู๋จึงใช้ทักษะสื่อสารวิญญาณ เพื่อให้เขาเข้าใจคำพูดของมัน ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็จมดิ่งลง

องค์หญิงเจียโรวถาม “มันพูดว่าอะไร”
“มันบอกว่าพวกมันเป็นหน่วยสอดแนม หน้าที่ของพวกมันคือการรายงานข่าวสารทั้งหมด ให้กับจ้าวแห่งหุบเขามรณะ”

ทุกคนต่างประหลาดใจ มีจ้าวแห่งหุบเขามรณะงั้นเหรอ?