ไหปีศาจ - บทที่ 390 พิษแห่งการกวาดล้าง

บทที่ 390 พิษแห่งการกวาดล้าง

บทที่ 390
พิษแห่งการกวาดล้าง

เผ่าพันธุ์: สัตว์นรกพิษห้าสี
ระดับ: ทองขั้นสูง
มิติ: ระดับ ทอง มิติ 8
ทักษะ: หมื่นพิษรุกราน (ระดับ s), พิษร้ายทลายพิภพ (ระดับ SS), ระเหยพิษ (ระดับ a), ควบคุมพิษ (ระดับ a), อ่านใจ (ระดับ s), ชำระล้างพิสุทธิ์ (ระดับ s)

พื้นเพ: สิ่งมีชีวิตที่ถือกำเนิดในดินแดนแห่งพิษ สามารถแพร่กระจายพิษนับพันรูปแบบออกไปได้ ในขณะที่ไม่ได้รับผลจากพิษใด ๆ

มันมีทักษะ อ่านใจ ทักษะที่สามารถมองทะลุจิตใจและตัดสินว่าอีกฝ่ายมีความคิดที่ชั่วร้ายหรือไม่

ทักษะนี้เป็นขั้นสูงกว่าของทักษะสื่อสารวิญญาณ
แม้ว่าจะมีรูปร่างเหมือนเด็ก แต่มิติวิญญาณก็สูงถึงระดับทอง มิติ 8

เหตุผลที่ทำให้ลั่วอู๋สับสนงุนงงนั้นง่ายมาก เขาเห็นข้อมูลของสัตว์วิญญาณตัวน้อยตัวนี้

มันคือสัตว์นรกพิษห้าสีจริง ๆ เหรอ?
ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นถึงระดับทองคำ มิติ 8
เพียงแค่มันมีทักษะที่แตกต่างออกไปจากเดิม
แสงสีขาวมาบรรจบกันและสะพานพันธสัญญาระหว่างสัตว์นรกพิษห้าสีกับองค์หญิงเจียโรวก็ได้หลอมรวมกันอย่างรวดเร็ว สะพานพันธสัญญาถูกสร้างขึ้นและพันธสัญญาก็เสร็จสมบูรณ์

“อา!” สัตว์นรกพิษห้าสีบินเข้ามาที่แขนขององค์หญิง เจียโรวอย่างตื่นเต้น มันลูบคางของนางอย่างสนิทสนม

องค์หญิงเจียโรว ดูสับสน
พันธสัญญาเสร็จสิ้นแล้วงั้นเหรอ?

โดยทั่วไปแล้วพันธสัญญาจะเสร็จสิ้นได้ก็ต่อเมื่อได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่ายเท่านั้น อย่างไรก็ตามไม่เคยมีเรื่องที่ว่าสัตว์วิญญาณเป็นฝ่ายเริ่มต้นพันธสัญญาก่อน

ดังนั้นเมื่อสัตว์นรกพิษห้าสีเป็นฝ่ายยื่นเปิดพันธสัญญาองค์หญิงเจียโรวที่รู้สึกถึงร่องรอยการเรียกจึงตอบตกลงไป นางไม่ได้คิดเกี่ยวกับพันธสัญญาด้วยซ้ำ

“เกิดอะไรขึ้น?” ลั่วอู๋ ถาม
“ ไม่รู้สิ” องค์หญิงเจียโรว มองไปที่ภูตเล็กในอ้อมแขนของนางแล้วพูดว่า “หวังว่ามันจะไม่ใช่สัตว์วิญญาณที่อ่อนแอนะ”

ในแต่ล่ะระดับหลักของมิติวิญญาณ ผู้ใช้พลังวิญญาณจะสามารถทำพันธสัญญากับสัตว์วิญญาณได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น

ถ้าเลือกไปแล้วก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้
แม้ว่าพันธสัญญาจะถูกตัดขาด แต่ก็จะไม่สามารถรับสัตว์วิญญาณตัวอื่นเข้ามาแทนได้อีก

องค์หญิงเจียโรวนั้นชื่นชอบภูตทุกชนิด แต่นางเองก็ต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น ถ้านางได้สัตว์วิญญาณที่อ่อนแอเกินไปมาเป็นสัตว์วิญญาณคู่พันธะ มันจะส่งผลต่อความแข็งแกร่งของนางเป็นอย่างมาก

ลั่วอู๋ครุ่นคิดสักพักแล้วจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าโชคดีขนาดนี้ได้อย่างไร แต่ภูตน้อยตัวนี้เป็นสัตว์วิญญาณที่หายากและทรงพลังมากอย่างแน่นอน”

“จริงๆเหรอ” องค์หญิงเจียโรว กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ช่วยอธิบายให้ข้าได้รู้ว่าเจ้าตัวน้อยตัวนี้มีความแข็งแกร่งมากขนาดไหนที”

หลังจากได้ทำพันธสัญญาไปแล้วองค์หญิงเจียโรว ก็เริ่มเข้าใจถึงความสามารถต่าง ๆ ของสัตว์นรกพิษห้าสีได้ผ่านทางพลังของพันธสัญญา

รอยยิ้มขององค์หญิงเจียโรวแข็งไปชั่วขณะ นางกะพริบตาอย่างลังเลราวกับไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง “เจ้าคือสัตว์นรกพิษห้าสีงั้นเหรอ?”
สัตว์นรกพิษห้าสีพยักหน้าอย่างชาญฉลาด
องค์หญิงเจียโรว ฟุ้งซ่านเล็กน้อย นางพูดไม่ออกไปนาน บางทีอาจจะเป็นเพราะตกใจจนเกินไป

นางใช้เวลานานในการฟื้นสติของตัวเองกลับมา องค์หญิงเจียโรวนั้นยังคงสื่อสารกับสัตว์ร้ายทั้งห้าผ่านการติดต่อทางใจ ทำให้การแสดงออกของนางทั้งสับสนและประหลาดใจ จนไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้

“ข้านี่โชคดีจริง ๆ” องค์หญิงเจียโรวมองไปที่รูปลักษณ์อันน่ารักและไร้เดียงสาของสัตว์นรกพิษห้าสี “สัตว์นรกพิษห้าสี เป็นชื่อที่ดูไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า ฟองน้ำ แทน”

“ ฟองน้ำ” สัตว์นรกพิษห้าสีพยักหน้าอย่างมีความสุข
ภูตดอกไม้ขององค์หญิงเจียโรว ดูเหมือนจะสนิทกับสัตว์นรกพิษห้าสีได้ไม่ยาก มันบินไปข้างหน้าแล้วจับมือสัตว์นรกพิษห้าสี สัตว์วิญญาณตัวน้อยทั้งสองตัวบินไปรอบ ๆ องค์หญิง เจียโรว พวกมันส่งเสียงออกมาหัวเราะอย่างมีความสุข
หากภูตดอกไม้เปรียบเสมือนหญิงสาวที่มีนิสัยสง่างาม สัตว์นรกพิษห้าสีก็เปรียบเหมือนกับสัตว์วิญญาณที่โง่เขลาและน่ารัก

มันให้ความรู้สึกที่แปลกมาก เห็นได้ชัดว่าพลังวิญญาณของสัตว์นรกพิษห้าสีนั้นแข็งแกร่งกว่าภูตดอกไม้หลายสิบเท่า

เมื่อมันถูกตัดขาดจากสิ่งปนเปื้อนของมนุษย์ ความคิดอันสกปรกและเบ็ดเตล็ดทั้งหมดก็ได้หายไปและฟื้นคืนสู่รูปลักษณ์ดั้งเดิมในจิตใจของมัน

องค์หญิงเจียโรวเดินไปหาลั่วอู๋ แล้วจึงพูดว่า “เจ้ากำลังตามหาคนที่เรียกว่า ภูตไหใช่ไหม?”

เนื่องจากเขาพาองค์หญิงเจียโรวมาด้วย ลั่วอู๋จึงไม่ได้ซ่อนเรื่องนี้จากองค์หญิงเจียโรว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับภูตไหในนางฟัง เขาอธิบายเพียงแค่ว่าภูตไหเป็นผู้ปรับแต่งที่ยอดเยี่ยมมาก

“ใช่” ลั่วอู๋พยักหน้า
องค์หญิงเจียโรวกล่าวอย่างครุ่นคิด “มันบอกข้าว่ามันได้พบกับชายชราคนหนึ่งที่มีวิชาอันวิเศษมาก บางทีเขาอาจจะเป็นภูตไหก็ได้นะ”

“ที่ไหน มันเจอเขาที่ไหน” ลั่วอู๋ และ เหวินเสี่ยว ถามอย่างรีบร้อน

องค์หญิงเจียโรว เล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้ยินมาจากฟองน้ำ
เดิมทีมันเป็นสัตว์นรกพิษห้าสีของหยีเทียนเฉิน
มันจึงถูกเปลี่ยนให้อยู่ในรูปแบบที่แตกต่างออกไปตามอิทธิพลภายนอกที่ได้รับจากเขา

ทว่าเมื่อมันได้พบชายชราคนนั้น เขาก็ได้กำจัดเอาตราพันธสัญญาของหยีเทียนเฉินและตัดเอา “สิ่งสกปรก” ที่ปนเปื้อนตัวมันออกไปทั้งหมด เพื่อให้มันกลับสู่สภาพเดิม

ลั่วอู๋และเหวินเสี่ยวตกใจ อะไรกัน?
จากนั้นพวกเขาก็มองหน้ากันอีกครั้ง “เขาคือภูตไหไม่ผิดแน่!”

ใช่แล้ว มีเพียงภูตไหเท่านั้นที่มีวิชาเหนือธรรมชาติเช่นนี้
องค์หญิงเจียโรว กล่าว “ข้าไม่รู้แน่ชัดว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่มันพบเขาที่หมอกชั้นนอกสุดของหุบเขามรณะ

ลั่วอู๋หัวเสียเล็กน้อย
ภูตไหอยู่ข้างหลังพวกเขา
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาเร็วเกินไปหน่อย
ตอนนี้หากพวกเขาย้อนกลับไป ก็อาจจะไม่ได้เจอเขา ด้วยทักษะในการหลบซ่อนของภูตไห บางทีคาดว่าภูตไหอาจจะเดินทางนำหน้าพวกเขาไปแล้วก็เป็นได้ ด้วยความร่วมมือของ จ้าวแห่งหุบเขามรณะ ที่อยู่ในใจกลางหุบเขามรณะ

“ไปกันต่อเถอะ” ลั่วอู๋ตัดสินใจ
อย่างน้อยพวกเขาก็ได้หลักฐานยืนยันว่าภูตไหนั้นอยู่ในหุบเขามรณะ

……
……
ณ ใจกลางหุบเขามรณในห้องโถงที่มีความมืดมิดเพียงเล็กน้อย
ภูตไหดูจะไม่พอใจเท่าไหร่ ขณะที่เดินเข้ามายังโถงแห่งนี้
เบื้องหน้าของเขามีคนประหลาดสามคนในชุดผ้าคลุมสีดำ พวกเขาดูเหมือนจะไม่สามารถปรับตัวเข้ากับความสว่างได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องซ่อนร่างเอาไว้ในชุดคลุมสีดำเช่นนี้

“ในที่สุดท่านก็มาถึงเสียที” หัวหน้าของเหล่าสัตว์ประหลาดวัยชราในชุดคลุมสีดำกระซิบเสียงของเขา มันทุ้มต่ำและแหบแห้งราวกับทรายและหินเสียดสีกัน “ท่านมาสายมาก”

ภูตไหพูดเบา ๆ “เมื่อข้าเข้ามายังหุบเขามรณะ ข้าได้พบกับซากของดอกพิษเลื่องชื่อ ข้าจึงต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำให้พวกมันฟื้นคืนชีพขึ้นมา”

“ มันเป็นแค่ขยะ ท่านไม่จำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณอย่างสิ้นเปลืองไปกับมัน”

“สำหรับข้า พวกเจ้าต่างหากที่เป็นแค่ขยะ ตรงกันข้ามดอกพิษเลื่องชื่อที่ข้าต้องขอขอบคุณในความพยายามของพวกมัน”

“ท่านกำลังพูดถึงอะไร” สัตว์ประหลาดสามคนในชุดดำโกรธมาก พวกเขาตบมือลงบนโต๊ะพร้อมส่งเสียงคำรามทุ้มต่ำ

ทว่าภูตไหกลับดูใจเย็นมาก “เป็นเวลาหลายพันปีแล้วที่พิษแห่งการกวาดล้างยังไม่ได้รับการวิจัยจนสมบูรณ์ ถ้าพวกเจ้าไม่ใช่ขยะแล้วจะให้ข้าเรียกว่าอะไร?”

ร่างของสัตว์ประหลาดในชุดดำสั่นสะท้าน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ขยับอะไรอีก

“ข้าได้ถ่ายทอดวิธีการมีชีวิตอันเป็นนิรันดร์ให้กับพวกเจ้า และสร้างหุบเขามรณะขึ้นมา ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมากว่า 7000 ปีแล้ว แต่ผลลัพธ์ก็คือ … ” ภูตไหยังไม่โกรธเท่าไหร่ เขาเพียงแค่กำลังกล่าวถึงข้อเท็จจริง

เขาลืมไปนานแล้วว่าความโกรธคืออะไร
ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็ไม่มีร่องรอยบนใบหน้าของเขา
“ความเป็นอมตะงั้นเหรอ? เรียกว่าคำสาปน่าจะดีกว่า” สัตว์ประหลาดในเสื้อคลุมสีดำหัวเราะและยกชุดคลุมสีดำขึ้น ภายใต้เสื้อคลุมสีดำนั้นมีแต่กระดูกสีขาว “พวกข้าเป็นแค่คนตายที่ไม่มีร่างเนื้อ”

พวกเขากลายเป็นกระดูกสีขาวและหมดสิทธิ์ในการตาย พวกเขาไม่สามารถกิน นอน เจ็บปวดหรือตายได้ พวกเขามีแค่สมาธิในการวิจัย

ชีวิตของพวกเขาเป็นแบบนี้ในทุกนาที ทุกวินาที ทรมานจนตายไปเลยเสียยังดีกว่า

แต่พวกเขาก็ไม่สามารถตายได้เช่นกัน
ภูตไหกล่าวว่า “ถ้าพวกเจ้าวิจัยพิษแห่งการกวาดล้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว ข้าจึงจะมอบความเป็นอมตะที่แท้จริงให้แก่พวกเจ้า”

“ไม่มีทางหรอก มันไม่มีพิษที่สามารถทำลายโลกทั้งใบในทันทีได้แน่ มันไม่มีอยู่จริง มันไม่มีอยู่จริง”

“ไม่หรอก มันมีอยู่แน่นอน” ภูตไหกล่าว
ไม่มีอารมณ์ในคำพูดของเขา มันเพียงแต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เพราะเขาเคยเห็นมันมาแล้ว
เขาเคยเห็นโลกที่ถูกทำลายด้วยพิษแห่งการกวาดล้าง