ไหปีศาจ - บทที่ 400 คำสาบานด้วยวิญญาณ
บทที่ 400 คำสาบานด้วยวิญญาณ
บทที่ 400
คำสาบานด้วยวิญญาณ
เนื่องจากสถานการณ์อันผิดปกติที่เกิดขึ้น องค์หญิง เจียโรว เหวินเสี่ยว จึงรีบเข้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว
เหวินเสี่ยวรู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อเขาทราบเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น
เปลวไฟสีเขียวในดวงตาของฉิงชา ลุกโชนเช่นเดียวกับไฟของเหล่าสัตว์ประหลาดที่อยู่ด้านหน้ากองหิน ที่มังกรกระดูกผีนอนอยู่
“ข้าไม่รู้ว่าภูตไหอยู่ที่ไหน แต่ข้ามีวิธีทำให้เขาปรากฏตัวได้” ฉิงชา กล่าวช้าๆ
คำพูดของเขาทำให้เหล่าสัตว์ประหลาดเริ่มที่จะลุกฮืออีกรอบ
ทำไมเขาถึงไม่พูดตั้งแต่ก่อนหน้านี้
ฉิงชา ไม่สนใจพวกเขาแล้วพูดอย่างใจเย็น “ภูตไหทิ้งไหทองแดงเล็ก ๆ เอาไว้ให้ข้า ตราบใดที่ไหนั้นถูกใช้งานด้วยพลังวิญญาณ เขาก็จะรู้สึกถึงมันได้”
“แค่นั้นเองเหรอ?” ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว “ถ้าเขารู้สึกได้ เขาก็คงไม่มาอยู่ดีนี่นา”
“ ไม่หรอก เขาจะต้องมาแน่” ฉิงชาพูดอย่างมั่นใจ
ไหขนาดเล็กนี้สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว
ภูตไหทิ้งมันไว้ให้ ฉิงชา ใช้เพื่อแจ้งให้เขาทราบ เมื่อพวกเขาสามารถค้นพบวิธีแก้พิษแห่งการกวาดล้าง ดังนั้น ภูตไหจะต้องปรากฏตัวออกมาอย่างแน่นอน
ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่นั้น เขาก็ต้องมาที่นี่เพื่อดูผล
ดวงตาของลั่วอู๋ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ เขาถามต่อไปว่า “ไหทองแดงใบเล็กที่ว่านั่นอยู่ที่ไหน”
“ในห้องตรงจุดสูงที่สุดของวิหารนี้” ฉิงชา ตอบ
เหวินเสี่ยวรีบบินจากไปในทันที
ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมกับไหทองแดงขนาดเล็ก
ลั่วอู๋หายใจเบาราวกับเขาเป็นเพียงเม็ดถั่ว ไหทองแดงเล็ก ๆ นั้นมีรูปร่างเหมือนกับไหปีศาจ แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วว่ามันควรจะมีรูปร่างเหมือนกัน
“จะใช้หรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับเจ้า” ฉิงชา พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ทีนี้ปล่อยพวกเราได้แล้ว ทิ้งมังกรกระดูกผีแล้วออกไปซะ”
ลั่วอู๋คิ้วขมวด “ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังพูด”
“เจ้า” ฉิงชาสงสัยว่าลั่วอู๋หมายความว่าอย่างไร เขาต้องการที่จะผิดสัญญางั้นเหรอ?
ลั่วอู๋เหลือบมองเขา “ ข้าจำไม่ได้ว่าเรา เคยทำข้อตกลงอะไรกันไว้ ตอนที่ข้าเสนอวัตถุดิบให้เจ้า แลกกับข้อมูลของภูตไห เจ้าปฏิเสธข้า”
เหล่าสัตว์ประหลาดโกรธมาก
อย่างไรก็ตาม ลั่วอู๋เองก็ไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจนว่ามังกรกระดูกผีตัวนี้จะถูกใช้เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลของภูตไห
“ฉิงชา ไอ้ขยะ เจ้าทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม?”
“เจ้าโง่ เจ้าไม่รู้วิธีจ่ายเงินและส่งมอบรึไง ?”
“เจ้ากำลังฆ่าเรา”
เหล่าสัตว์ประหลาดต่างโกรธ ฉิงชา
“หุบปากซะเจ้าพวกโง่” ฉิงชาดุพวกเขาไปหนึ่งทีแล้วจ้องไปทางลั่วอู๋ “เจ้าต้องการอะไร?”
ตอนนี้ลั่วอู๋เป็นผู้ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดอยู่
ลั่วอู๋ หัวเราะเยาะ “เมื่อกี้เจ้าดูถูกข้า ถ้าได้เอาคืนบ้าก็คงดี”
“ใช่” ผู้บัญชาการหลิงหลงกัดฟัน “สัตว์ประหลาดเหล่านี้ทำให้ข้าโกรธมาก ข้าหวังว่าข้าจะได้ปิดผนึกพวกมันเป็นเวลาอย่างน้อย ๆ ก็หมื่นปี”
บรรยากาศดูน่าอึดอัดเล็กน้อย
ทันใดนั้นเหล่าสัตว์ประหลาดก็เงียบไป
ดูเหมือนว่าลั่วอู๋จะโมโหเอามาก
“หลังจากอยู่ในความมืดมิดเป็นเวลานานสัตว์ประหลาดชราเหล่านี้ก็ได้ถูกบิดเบี้ยวจนเกินเยียวยาไปนานแล้ว” ฉิงชาเปิดปากพูด “การที่พวกเขาจะปากเสียบ้าง ก็ขอให้เจ้าเข้าใจ”
เหล่าสัตว์ประหลาดหลายคนไม่พอใจกับการประเมินนี้ แต่พวกเขาฉลาดพอที่จะไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
“นั่นไม่ใช่ธุระของข้า แต่เป็นธุระของเจ้าที่มาทำให้ข้าอารมณ์เสีย” ลั่วอู๋ตะคอก
ไฟสีเขียวในดวงตาอันชั่วร้ายของฉิงชาลุกโชนเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาไม่สงบ “เจ้าพูดแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่ ไม่ว่าเป็นอะไรพวกเราก็จะทำให้เจ้าอย่างแน่นอน”
“เอาล่ะ เริ่มจากพวกเจ้าทุกคนจงตะโกนว่า ข้าขอโทษ ร้อยครั้งก่อนเลย” ลั่วอู๋ยกปากขึ้น
เหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหมดรู้สึกอับอายและโกรธ
ให้ตะโกนว่า ข้าขอโทษ?
พวกเขาหลายคนไม่เคยพูดว่า ข้าขอโทษ มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตามภายใต้โอกาสในการฟื้นคืนชีพ ที่พวกเขาต่างโหยหา โดยมีมังกรกระดูกผีเป็นกุญแจสำคัญนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางเลือก
ผู้บัญชาการหลิงหลงยกผนึกออก
แน่นอนว่าเหล่าสัตว์ประหลาดนั้นไม่ได้เริ่มการโจมตีแต่อย่างใด พวกเขากลับเริ่มตะโกนขอโทษอย่างไม่เต็มใจ
“ข้าขอโทษ.”
“ข้าขอโทษ.”
“ข้าขอโทษ…”
เสียงอันยุ่งเหยิงตะโกนขอโทษดังไปทั่วฟ้า
สีหน้าและการแสดงออกของผู้บัญชาการหลิงหลงยังเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าความโกรธจะจางหายไปมาก
องค์หญิงเจียโรวยิ้มพลางกระซิบยิ้มที่หูลั่วอู๋ “เจ้าไปเอามังกรกระดูกผีมาจากที่ไหนกัน?”
“ความลับ” ลั่วอู๋หัวเราะ
“บอกหน่อยน่า อย่าขี้เหนียวสิ เจ้าจะให้มังกรกระดูกผีกับพวกเขาจริงๆหรือ ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับอาณาจักรเท่าไหร่นะ ถ้าปล่อยให้พวกเขาทำอะไรบางอย่างจริงๆจัง มันไม่ดีแน่ ๆ”
“ไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีของข้า”
ส่วนเรื่องที่เคยปล่อยมันออกมาก่อนหน้านี้ เขาพูดได้เพียงแค่ว่าขอโทษ
ฉิงชา จ้องไปที่ ลั่วอู๋ “พวกข้ายอมทำให้แล้ว”
หากไม่ใช่เพราะมีผู้บัญชาการหลิงหลงอยู่ พวกเขาคงจะฉกมังกรกระดูกผีไปแล้ว
ลั่วอู๋ส่ายหัว “ยังไม่พอข้าต้องการให้เจ้าตั้งคำมั่นสัญญาวิญญาณว่าจะภักดีต่อ ข้าเป็นเวลาสิบปี ถ้าเจ้าผิดคำสาบานวิญญาณของเจ้าจะอยู่ในความว่างเปล่าตลอดไป”
สำหรับผู้เป็นอมตะเช่นนี้ สัญญาวิญญาณอาจเป็นสิ่งเดียวที่สามารถจำกัดพวกเขาไว้ได้
คำสาบานสำหรับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงนั้นเป็นอะไรที่ดูถูกกันไม่ได้เลย ยิ่งคำสาบานมีความสำคัญมากเท่าไหร่ก็ยิ่งละเมิดไม่ได้
คำสาบานนี้เปรียบเสมือนหลักประกันของต่อแก่นวิญญาณของตนเอง หากใครละเมิดคำสาบานเขาก็จะต้องประสบกับหายนะย้อนกลับมาอย่างแน่นอน
ส่วนทำไม ต้องสิบปี
นี่จะทำให้พวกเขาสามารถยอมรับมันได้ง่ายขึ้น เพราะพวกเขาต่างก็เป็นสัตว์ประหลาดที่หยิ่งผยอง
ประการที่สองคือลั่วอู๋มั่นใจว่าหลังจากผ่านไปสิบปี เขาจะสามารถปราบปรามคนเหล่านี้ได้ด้วยกำลังของตัวเอง ต่างจากเหล่าสัตว์ประหลาดที่ไม่สามารถฝึกฝนพัฒนาได้อีกต่อไป มิติวิญญาณของพวกเขาไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้อีกแล้ว
“อย่าเพิ่งได้ใจไป เด็กน้อย” น้ำเสียงของฉิงชาดูไม่สู้ดีนัก
เหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหมดเองก็ตะโกนขึ้นมา
“ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ถึงกล้าพูดแบบนั้น”
“ถ้าอยากให้เราภักดีด้วย ก็ฝันไปเถอะ”
“บางทีพวกเราคนใดคนหนึ่ง อาจเป็นบรรพบุรุษของเจ้าด้วยซ้ำ ต้องการให้เราภักดีกับเจ้า เจ้ายอมรับมันได้ไหม”
ภายใต้สถานการณ์อันกดดันพวกเขาไม่กล้าพูดคำที่รุนแรงเกินไป
พวกเขาไม่กล้าพูดคำสกปรกแม้แต่คำเดียว
“โอ้ ช่างมันเถอะยังไงข้าก็รู้วิธีหาภูตไหแล้ว” ลั่วอู๋กล่าวอย่างไม่แยแส
“เดี๋ยวก่อน” เหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหมดตะโกนพร้อมเพรียงกัน
“หา อะไรนะ?”
เหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหมดเงียบ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สามารถเปิดปากพูดได้อีก ส่วนฉิงชานั้นได้แต่ถอนหายใจ “ข้าตกลงที่จะช่วยพวกเขา”
“อึ ไอ้ขยะเก่า เจ้ามันสมกับผู้ที่มีคุณสมบัติจะช่วยพวกเราได้จริง ๆ”
“ฉิงชา เจ้ายอมขายศักดิ์ศรีของเจ้า ข้าขอดูถูกเจ้า”
“ลืมไปเถอะ ครั้งหน้าพวกเราจะไม่ปล่อยเจ้ารอดไปได้แน่ในครั้งต่อไป”
“พวกเราจะยอมร่วมมือกัน เพื่อจัดการเจ้าในครั้งต่อไป”
“ในเมื่อ ฉิงชา ตกลงไปแล้ว เรามาเผชิญหน้ากับเขา และอย่าทำให้เขาลำบากใจมากเกินไปดีกว่า”
เหล่าสัตว์ประหลาดที่มักจะไม่เห็นแก่ใบหน้าของ ฉิงชา เลยสักนิด ในตอนนี้พวกเขากลับพูดในสิ่งที่พวกเขาพูด และเห็นด้วยกับคำขอของ ลั่วอู๋
ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
สัตว์ประหลาดเหล่านี้ช่างน่าภูมิใจจริงๆ
ในไม่ช้าเหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหมดก็สาบานด้วยแก่นวิญญาณร่วมกัน
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตาย และไม่มีวันตาย แต่พวกเขาคงจะไม่ยอมติดอยู่ในความว่างเปล่าตลอดกาล ด้วยการฝ่าฝืนคำสาบานวิญญาณแน่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีวันตาย แต่ก็ยังมีชะตากรรมที่น่าสังเวชยิ่งกว่าความตายอยู่ และนั่นเป็นการลงโทษที่พวกเขาไม่อาจทนได้
“ที่นี่มี ดอกไม้พิษ สมุนไพร และ สัตว์วิญญาณ มากมาย ซึ่งพวกมันต่างก็มีลักษณะเฉพาะของหุบเขามรณะ ข้าจึงต้องการสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด” ลั่วอู๋ กล่าว
สิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างมากต่อลั่วอู๋
“เอาไปเถอะ อะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ นี่ไง”
แม้แต่เหล่าสัตว์ประหลาด ก็ไม่ได้สนใจดอกไม้พิษและสัตว์วิญญาณพวกนี้
“เอาไปสิ มังกรกระดูกผีนี้เป็นของพวกเจ้า” ลั่วอู๋พูดอย่างช้าๆ “ถ้ามันยังไม่พอ ข้าสามารถให้พวกเจ้าได้อีกตัว”
ฉิงชา ถามด้วยเสียงทุ้ม “เจ้าพูดจริงเรอะ?”
“ข้าจะหลอกพวกเจ้าไปทำไม” ลั่วอู๋ถาม
เหล่าสัตว์ประหลาดมีความสุขมาก
สิ่งที่พวกเขากังวลมากที่สุด คือหากวิจัยศึกษามังกรกระดูกผีแล้วมันตายลงไปอีก พวกเขาคงจะต้องสิ้นหวังอีกเป็นแน่
คำพูดของลั่วอู๋ทำให้พวกเขามีความสุขมาก
นี่อาจเป็นการวิจัยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องวัตถุดิบอีก