ไหปีศาจ - บทที่ 408 เจ้าเป็นใคร

บทที่ 408 เจ้าเป็นใคร

บทที่ 408

เจ้าเป็นใคร

ในมิติไห

พลังวิญญาณของลั่วอู๋กำลังพลุ่งพล่าน กระแสลมปราณนับร้อยเส้นก่อตัวขึ้น พวกมันไหลเวียนรอบตัวเขา ดึงดูดพลังวิญญาณจำนวนมากให้หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของลั่วอู๋

กระบวนการนี้ดำเนินไปเป็นเวลาห้าวันติดต่อกัน

จนในที่สุดลมปราณของเขาก็สงบลง

มิติวิญญาณของ ลั่วอู๋ ได้รับการยกระดับขึ้นเป็นระดับทอง มิติ 5

การพยายามย่อมนำไปสู่หนทางสู่ความพัฒนาในชีวิตนั้นเป็นความจริงนิรันดร์

หากทุ่มเทให้กับการฝึกฝนอย่างหนัก ย่อมช่วยให้มิติวิญญาณดีขึ้นอย่างช้าๆ เสริมด้วยประสบการณ์ในการต่อสู้บ่อยครั้ง โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน การพัฒนามิติวิญญาณก็จะง่ายกว่าเดิมมาก

หลังจากการขึ้นสู่สถานะเสร็จสิ้น ลั่วอู๋ ก็เดินออกจากห้องฝึกอบรม

นอนอยู่อย่างสบาย ๆ ในมิติไหที่เป็นดั่งแดนสวรรค์ เพื่อรับแสงแดดครั้งแรก ทันใดนั้นต้าหวงก็วิ่งเข้ามากระดิกหาง แลบลิ้นแล้วเหวี่ยงตัวไปที่แขนของลั่วอู๋

“ฮ่าฮ่า เจ้านี่มาหาข้าคนแรกก่อนใครทุกครั้งเลยนะ”

ลั่วอู๋ลูบหัวและคางของต้าหวงจากนั้นจึงหยิบ ยาหวงฉวน ออกมาสองสามเม็ด “อย่ากินโดยตรงเชียวล่ะ ใช้ กลืนกินสวรรค์กินมันเข้าไปซะ”

ยาระดับแปด ยาหวงฉวน

มันเป็นยาที่มีพลังวิญญาณชั่วร้ายอันบริสุทธิ์ สัตว์วิญญาณธรรมดาจึงไม่สามารถย่อยมันได้ แต่ต้าหวงนั้นสามารถกลืนมันได้ด้วยการใช้ทักษะ กลืนกินสวรรค์

แม้ว่าความเข้มข้นของพลังวิญญาณที่ได้จะลดลงไปมาก แต่นั่นก็ทำให้พลังวิญญาณชั่วร้ายนั้นไม่ส่งผลกระทบต่อตัวของต้าหวง

ต้าหวง เปิดปากของมันแล้วกลืน ยาหวงฉวน ทั้งหมด ลงไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

จากนั้นผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะ และ ตวนซี ก็มาที่นี่เช่นกัน

“เจ้าผีเสื้อนี่ส่วนของเจ้า” ลั่วอู๋ส่งยาให้กับผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะเช่นกัน

ผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะได้ดูดซับพลังวิญญาณชั่วร้ายมามากก่อนที่มันจะถือกำเนิด นอกจากนี้มันยังมีคุณสมบัติธาตุมืด ดังนั้นมันจึงสามารถย่อย ยาหวงฉวน ได้

แต่มันก็ไม่สามารถกินได้มากวันละหนึ่งเม็ด ซึ่งก็เพียงพอแล้ว เพราะอัตราการพลังวิญญาณที่ได้จากการกลืนตรง ๆ นั้นสูงมาก

ด้วยดวงตาสีฟ้ากลมโตของตวนซีมองไปที่ลั่วอู๋อย่างน่าสงสาร ท้องกลมเล็ก ๆ ของมันกระเด้งไปกับพื้นเหมือนลูกบอลขนาดเล็ก

มันเองก็อยากกินด้วยเช่นกัน

ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก“ นี่มันไม่ใช่ของว่างนะ เจ้าไม่ควรกินมัน”

ตวนซีตกตะลึงจากนั้นร่างกายของมันก็บิดไปชั่วขณะ มันก็กลายเป็นผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะแล้วขอ ยาหวงฉวน อีกครั้ง

“เจ้าลองดูก็ได้” ลั่วอู๋หัวเราะ

ตวนซี พยายามกิน ยาหวงฉวน เข้าไป แต่แล้วร่างกายของมันก็สั่นสะท้านเปลี่ยนกลับไปเป็นรูปลักษณ์เดิมอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของมันดูขมขื่นและอาเจียนยาหวงฉวนออกมา

มันคิดว่ายานี้จะรสชาติเหมือนขนม มันจึงไม่ได้คิดว่ารสชาติจะแย่ได้ขนาดนี้

“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

ลั่วอู๋ รู้สึกขบขันกับท่าทางตลก ๆ ของ ตวนซี

ตวนซีไม่ชอบการฝึกฝนและยาอายุวัฒนะมหัศจรรย์ทุกชนิด ก็ดูเหมือนจะไม่มีผลกับมัน การยกระดับมิติวิญญาณของมันจึงขึ้นอยู่กับไหปีศาจ

แค่ว่าตอนนี้ก็ถือว่าดีแล้ว แม้ว่ามิติวิญญาณจะไม่สูงนัก

เนื่องจากยิ่งมิติวิญญาณสูงก็ต้องการแต้มเซียนเยอะขึ้น

หากอยู่ในมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูง การยกระดับมิติวิญญาณเล็ก ๆ ก็มีค่าใช้จ่าย หลายหมื่นแต้มเซียน เขาจึงต้องสะสมแต้มเซียนให้มากพอเสียก่อน

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ หลี่หยิน กลับมาแล้วงั้นเหรอ?” ลั่วอู๋ออกมาจากมิติไห

เมื่อเขาเปิดประตูออกไป เขาก็พบกับคนที่เขาไม่คาดคิดว่าจะมาหา อย่างเหวินเสี่ยว

ที่แปลกก็คือเหวินเสี่ยวนั้นดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ดี ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีอยู่เสมออีกต่อไป แม้แต่ภูตปีกแสงก็ไม่อยู่ใกล้ ๆ ซึ่งทำให้เขาดูรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

“ เจ้าต้องการให้ข้าช่วยอะไรงั้นเหรอ ?” ลั่วอู๋ ถาม

เหวินเสี่ยวยิ้ม “ถ้าไม่มีอะไร ข้าก็มาหาเจ้าไม่ได้รึไง?”

ต้องบอกว่าเหวินเสี่ยวไม่มีจิตสำนึกในการเป็นแขกเลย เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปโต่ง ๆ

ลั่วอู๋ตะลึง

รอยยิ้มของเขาแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

มันเหมือนกับเป็นคนละคน

ลั่วอู๋นึกถึงชายลึกลับที่ปรากฏตัวในการทดสอบการต่อสู้จริง แต่เขาก็ยังคงมีข้อสงสัยใจบางอย่างอยู่ ลั่วอู๋จึงปล่อยแมลงกินวิญญาณอย่างเงียบ ๆ

แมลงกินวิญญาณส่งข้อความกลับมาอย่างรวดเร็ว ข้อมูลลักษณะของพลังวิญญาณนั้นเหมือนกันทุกประการ

รูปลักษณ์หรือลมปราณนั้นสามารถเปลี่ยนไปหรือปลอมแปลงได้ แต่พลังวิญญาณนั้นเป็นอะไรที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปลอมแปลง ทุกคนต่างมีลักษณะพลังวิญญาณที่แตกต่างกันแม้ว่าพวกเขาจะฝึกฝนทักษะเดียวกันหรือมีมิติวิญญาณระดับเท่ากันก็ตาม

“เจ้าอยู่คนเดียวสินะ องค์หญิงเจียโรวไปไหนแล้วล่ะ ?” เหวินเสี่ยวถามอย่างเป็นกันเอง

ลั่วอู๋ปิดประตูด้วยความงงงวยบนใบหน้าของเขา “องค์หญิงเจียโรวอยู่ที่ไหน ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันเล่า ? เอาเถอะแต่นางก็คงกำลังไปชิงอันดับรายชื่อสำนักเฉียนหลงอยู่ล่ะมั้ง”

“เจ้าไม่รู้งั้นเหรอ ? ข้าคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเจ้า น่าจะไปถึงจุดนั้นแล้วเสียอีก” เหวินเสี่ยวกล่าว

“ความสัมพันธ์อะไร ?”

“คู่ชีวิต”

ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย “อย่ามาล้อเล่นน่า ข้ากับองค์หญิงเจียโรวเป็นแค่เพื่อนกัน”

“แค่เพื่อน?” เหวินเสี่ยวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นางรู้สึกวู่วามมากตอนที่เจ้าตาย และให้เจ้าเอาลูกแก้วมังกรออกมา ถ้าข้าเดาไม่ผิดองค์หญิงเจียโรวน่าจะให้ลูกแก้วมังกรที่นางปรับแต่งไว้กับเจ้า ความสัมพันธ์นี้เป็นแค่เพื่อนจริง ๆ งั้นเหรอ?”

ลูกแก้วมังกร?

ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย เหวินเสี่ยวนั้นดูจะรู้ถึงบางอย่างเกี่ยวกับพลังวิญญาณจักรพรรดิมังกรและลูกแก้วมังกร ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้มากขนาดนี้

ลั่วอู๋ตกใจ “เป็นอย่างนั้นหรอกเหรอ..”

“ไม่จริงน่า องค์หญิงเจียโรวกำลังไล่ตามเจ้างั้นสิ” เหวินเสี่ยวหัวเราะออกมา“ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คงทำเงินได้มากมายในฐานะพระสวามีของนาง”

ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย

เขาไม่ได้คาดหวังว่าองค์หญิงเจียโรวจะมอบลูกแก้วมังกรอันล้ำค่าให้กับเขาด้วยเหตุผลแบบนั้น

ดังนั้นเขาจึงไม่สังเกตว่าเหวินเสี่ยวเริ่มปล่อยพลังวิญญาณออกมาเหมือนกับความมืด เริ่มกลั่นตัวเป็นสสารห่อหุ้มบ้านพักทั้งหลัง

“ไม่ใช่สินะ งั้นก็ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเวลาอันเหมาะสมแล้ว คงจะไม่มีใครเข้ามายุ่งกับข้าตอนที่ฆ่าเจ้า” เหวินเสี่ยวเริ่มจุดไฟสีดำอันลึกลับเย็นชาและทรงพลังออกมา

ทักษะระดับ SS [ราตรีนิรันดร์]

ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของเทพตกสวรรค์ ถูกใช้งาน

ความเชี่ยวชาญของเขาต่อทักษะนี้นั้นเกือบจะถึง 50% แล้ว

กระแสพลังวิญญาณแห่งความมืดเข้ามาราวกับยักษ์ที่มีร่างเป็น “ความมืด” อ้าปากขึ้นแล้วกลืนลั่วอู๋ลงไปในท้อง

ปากของเหวินเสี่ยวเลิ่กขึ้นเล็กน้อย

นี่มันไม่ง่ายไปเหรอเนี่ย? เขาไม่ขัดขืนอะไรเลย

ตราบใดที่สามารถกวนใจให้เสียสมาธิได้เพียงเล็กน้อย ลั่วอู๋ก็จะไม่สามารถต้านทานทักษะของเขาได้

“อันดับหนึ่งของรายชื่อเฉียนหลง ? หึ ไม่ได้จัดการยากเท่าไหร่เลยนี่นา” เหวินเสี่ยวหัวเราะเยาะ

ขั้นตอนต่อไปก็เหลือแค่นำร่างของ ลั่วอู๋ ไปซ่อน แล้วออกไปจากสำนักเฉียนหลง ในตอนที่มันเปิดประตูในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

ส่วนสำหรับวิธีการค้นหาตัวภูตไห

ด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้ เขาน่าจะหาอีกฝ่ายพบด้วยตัวเองได้ไม่ยาก

แต่เดี๋ยวก่อน

ในความมืดอันเงียบงันไร้ซึ่งเสียง

“น่าจะประมาณนี้” เหวินเสี่ยวโบกมือและเปิดพลังวิญญาณความมืดออกเหมือนเปิดม่าน

ในราตรีนิรันดร์ พลังวิญญาณแห่งความมืดกลืนกินและดูดกลืนทุกสรรพสิ่งให้กลายเป็นความว่างเปล่า

แต่ เหวินเสี่ยวนั้นต้องการร่างกายของลั่วอู๋ เพื่อให้ภูตไหรู้สึกโล่งใจ

ทว่าใครจะไปคิดว่า เมื่อความมืดจางลงแสงสีขาวสว่างไสวก็ผลิบานออกมา จากนั้นลั่วอู๋ก็ค่อยๆเดินออกมาจากความมืด

ทักษะ ราตรีนิรันดร์ ไม่ได้ทำร้ายเขาเลย

มีเงาของภูตปีกแสงปรากฏขึ้นด้านหลังลั่วอู๋

“ความมืดมิดที่แท้จริง ย่อมต้องใช้แสงสว่างในการยับยั้งมันใช่ไหมล่ะ ?” ลั่วอู๋ยิ้ม

แม้ว่าภูตปีกแสงจะไม่เก่งในการต่อสู้

แต่พลังวิญญาณของมันก็บริสุทธิ์อย่างหาที่เปรียบมิได้ ถึงมันจะไม่ได้มีพลังมากพอหากเทียบกับสัตว์วิญญาณอื่น ๆ แต่มันนั้นก็มีคุณสมบัติอันยอดเยี่ยมในการรับมือกับพลังวิญญาณแห่งความมืด

“ภูตปีกแสง! นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?” เหวินเสี่ยวตกใจ “สัตว์วิญญาณของเจ้าเป็นภูตปีกแสงไปได้ยังไง เห็นได้ชัดว่าเป็นภูตสงครามไม่ใช่เหรอ ?”

“ภูตปีกแสง ตัวนี้ก็คือ ภูตแห่งสงคราม ด้วยเช่นกัน” ลั่วอู๋พูดติดตลก

เงาข้างหลังเขาเริ่มเปลี่ยนไป

ทันใดนั้นดาบแห่งการพิพากษาก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

เหวินเสี่ยว ตกใจจนแทบคลั่ง “มันเปลี่ยนไป เปลี่ยนได้ยังไงกัน ? ทำไมกัน ?”

ลั่วอู๋จ้องไปที่เหวินเสี่ยวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “ตอนที่เจ้าเข้ามาข้าคิดว่าเจ้าทักคนผิดด้วยซ้ำ เจ้าไม่ใช่ เหวินเสี่ยว เจ้าเป็นใครกัน?”