ไหปีศาจ - บทที่ 421 จักรพรรดิดาบหยางไคเทียน

บทที่ 421 จักรพรรดิดาบหยางไคเทียน

บทที่ 421

จักรพรรดิดาบหยางไคเทียน

แหล่งมรดกทางการทหารโบราณ

ในอดีตนั้นที่ตรงนี้เป็นถิ่นฐานของ ราชวงศ์ซุยหยุน แต่หลังจากการเสื่อมสภาพมาเป็นเวลาหลายพันปี ที่ตรงนี้ก็ถูกเปลี่ยนเป็นป่าทึบอันหนาแน่นไปด้วยต้นไม้สูงตระหง่าน เต็มไปด้วยแมลงและนกมากมายนับไม่ถ้วน

ซึ่งลั่วอู๋ก็ได้พากลุ่มพันธมิตรผู้ล้างแค้นเจาะลึกลงไปในเขตแหล่งมรดกทางทหารโบราณนี้

ไร้หน้าที่อยู่ในมิติไหเองก็ถูกลั่วอู๋เรียกให้ออกมาด้วย

ทันทีที่ไร้หน้าปรากฏตัวเขาก็มีท่าทางอันเย็นชา และตัดสินใจจัดการทำโทษเทศนาเหล่าวัยรุ่นทันที ทำให้พวกเขากลัวจนตัวสั่น แต่ก็ไม่มีใครกล้าหนี

กลุ่มวัยรุ่นที่ลั่วอู๋มอบหมายให้เขาดูแลเลี้ยงดูนั้นวิ่งหนีไปจากการฝึก มันจึงเป็นความรับผิดชอบของเขา ความผิดในครั้งนี้ไร้หน้าอยากจะขอโทษด้วยชีวิตของพวกเขาด้วยซ้ำ

โชคดีที่ลั่วอู๋หยุดไร้หน้าเอาไว้มิฉะนั้นเด็ก ๆ เหล่านี้คงจะถูกฆ่าตายจนหมดสิ้น

อย่างไรก็ตามหลังจากที่กู่ฉวนอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ อีกครั้ง มันก็ทำให้ไร้หน้าโกรธน้อยลง

“ขอให้นี่เป็นครั้งสุดท้าย หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคนให้สิ้นซาก” “อย่าได้คิดสงสัยในความสามารถของข้าเชียวล่ะ” ไร้หน้ากล่าว

วัยรุ่นทุกคนเหงื่อแตกพลางพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว

คำพูดนั้นมีทั้งความเมตตาและอำนาจ

เพื่อให้ง่ายต่อการฝึกฝนเหล่าวัยรุ่นในอนาคต การทำให้พวกเขาสำนึกผิดนั้นจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

เนื่องจากช่วงนี้พวกเขาเหล่านี้มักจะได้รับการดูแลที่ดีมากเกินไป พวกเขาจึงกล้าทำเช่นนี้

พวกเขาทั้งหมดเดินเข้าไปในป่าทึบ

“ มันแปลกจริงๆ” ลั่วอู๋ พบความผิดปกติบางอย่าง “ที่นี่ข้าไม่พบสัตว์วิญญาณขนาดใหญ่ใด ๆ เลยระหว่างการเดินทาง”

ที่นี่เป็นป่าทึบ ดังนั้นมันควรจะมีสัตว์วิญญาณจำนวนมากอาศัยอยู่

แม้ว่าจะไม่น่ามีสัตว์วิญญาณระดับเพชรที่น่ากลัวอาศัยอยู่ แต่ก็ที่แบบนี้ก็ควรมีสัตว์วิญญาณที่อยู่ในมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูงอาศัยอยู่บ้าง ทำไมถึงไม่มีพวกมันปรากฏขึ้นเลยล่ะ?

“ดูเหมือนว่าพวกมันจะถูกฆ่าตายไปหมดแล้ว ในกรณีนี้พวกเราสามารถเดาได้ว่าอีกฝ่ายนั้นมีผู้ที่แข็งแกร่งระดับทองขั้นสูงอยู่ด้วย หรือไม่ก็ จำนวนกองกำลังของอีกฝ่ายนั้นเพียงพอที่จะล้อมสังหารสัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูง” ลั่วอู๋ได้บทสรุป

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ กู่ฉวนก็มีเหงื่อไหลออกอย่างล้นเหลือ

ตัวเขาช่างไร้เดียงสาจริงๆ

ไม่ว่าในกรณีใด ๆ เขาก็ยังไม่น่าจะสามารถรับมือกับศัตรูได้ด้วยตัวเอง

“ต่อไปนี้น่าจะมีปัญหาเล็กน้อย เป้าหมายของพวกเราแข็งแกร่งเกินไป พวกเจ้ากลับเข้าไปก่อน” พูดจบประโยคลั่วอู๋ก็พาวัยรุ่นทั้งหมดกลับลงไปในมิติไห

โดยเหลือไว้แต่ไร้หน้าให้อยู่ข้างนอกกับเขา

“ ข้าแน่ใจว่าข้าจะไม่โดนใครสังเกตเห็นแน่ แล้วเจ้าล่ะ ?” ลั่วอู๋ ถาม

“ ข้าเองก็มีความมั่นใจในการพรางกายของตัวเองเช่นกันขอรับ” ไร้หน้ากล่าว

“ดีมาก”

ลั่วอู๋แสยะยิ้ม จากนั้นร่างกายของเขาก็ค่อยๆโปร่งใสจนหายไป

ทักษะ ระดับ s [อำพราง] ถูกเปิดใช้งาน

นี่คือทักษะที่ได้มาจากปีศาจเสน่ห์ มันมีผลการปกปิดอำพรางอันยอดเยี่ยม และใช้พลังวิญญาณไม่มากเท่าไหร่ จึงสามารถรักษาสภาพนี้ได้เป็นเวลานาน

ไร้หน้าตะลึงเล็กน้อย

เขาพยายามที่จะรู้สึกรับรู้ถึงตัวของลั่วอู๋ แต่ไม่ว่าเพ่งสมาธิเท่าไหร่ เขาก็ไม่สามารถตรวจจับลมปราณของลั่วอู๋ได้

“สมเป็นนายท่านจริงๆ” ไร้หน้ายกย่องลั่วอู๋สุดหัวใจ แม้เขาจะได้รับสืบทอดวิชามาจากหลงเซี่ย ซึ่งมันทำให้ศิลปะการต่อสู้โบราณของเขาอยู่ในจุดสูงสุด

ถึงแม้ว่าการรับรู้จะไม่ใช่จุดแข็งหลักของเขา แต่ทักษะด้านนี้ของไร้หน้าก็ไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน การรับรู้ของผู้ศิลปะการต่อสู้นั้นมักจะดีกว่าการรับรู้ของผู้ใช้พลังวิญญาณ

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่รู้ตัว เขาไม่รู้สึกถึงลมปราณของลั่วอู๋เลย

ทันทีที่ปากของไร้หน้ายกขึ้นลมปราณและอัตราการเต้นหัวใจ ของพวกเขาทั้งสองคนต่างก็ลดลมปราณลงสู่ระดับต่ำสุด ให้นิ่งเหมือนกับหินแข็ง ๆ

พวกเขานั้นจะไม่สามารถถูกพบหรือถูกตรวจจับด้วยลมปราณใด ๆ ได้ ลมปราณของพวกเขาถูกยับยั้งโดยสมบูรณ์ หากอีกฝ่ายไม่พบตัวพวกเขาแล้ว อีกฝ่ายก็คงจะคิดว่าพวกเขาเป็นเพียงก้อนหินที่ตั้งอยู่ข้างๆ

จากนั้นทั้งสองคนก็มุ่งเข้าไปยังส่วนลึกของแหล่งมรดกทางการทหารโบราณ”

ในไม่ช้าพวกเขาก็พบกับปราสาท แต่มันเป็นปราสาทที่ดูย่อยยับมาก กำแพงนั้นเต็มไปด้วยรอยด่างราวกับว่าไม่มีใครอาศัยอยู่เป็นเวลานาน

ลั่วอู๋เข้าไปอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็พบว่า ที่นี่เหลือเพียงคราบเลือดแห้ง และร่างที่ถูกย่อยสลายเป็นกระดูกสีขาวเท่านั้น

“ ที่นี่เคยเป็นบ้านของกู่ฉวนรึเปล่านะ ? ทำไมถึงไม่มีใครคอยเฝ้าเลย ”

ลั่วอู๋เรียกกู่ฉวนออกมา

เดิมทีกู่ฉวนมีสีหน้าอันดูเศร้าหมองและขุ่นเคือง แต่หลังจากที่ได้เห็นปราสาทเขากลับมีท่าทีที่งงงวย “นี่ไม่ใช่บ้านของตระกูลข้าดูเหมือนว่าจะเป็น บ้านของตระกูลหวู่อีกสาขาหนึ่ง”

เป็นเรื่องปกติที่จะมีมากกว่าหนึ่งตระกูลที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในแหล่งมรดกศิลปะการต่อสู้โบราณ

การติดต่อระหว่างพวกเขามีไม่บ่อย และก็ไม่มีความขัดแย้งใด ๆ ระหว่างพวกเขา หากพวกเขาจะติดต่อกันและกันก็คงมีแต่การแลกเปลี่ยนประชันฝีมือส่งเสริมรุ่นเยาว์เป็นครั้งคราว

“ ดูเหมือนว่าไม่ใช่ตระกูลของเจ้าคนเดียวที่ถูกเชือด” ลั่วอู๋ถอนหายใจ

คนเหล่านี้ต้องการอะไรกัน?

ลั่วอู๋เดินต่อไปโดยพยายามหลบเลี่ยงหน่วยลาดตระเวนหลายต่อหลายกลุ่ม ยิ่งเขาเข้าไปลึกมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีโอกาสที่จะทำให้อีกฝ่ายตื่นตัวได้มากขึ้น

มันไม่มีทางเลยที่เขาจะเดาจุดประสงค์ของคนเหล่านี้อย่างผลีผลามได้ เพราะถ้าหากเขาพลาดต่อหน้าเด็กมันจะเป็นเรื่องที่น่าอายมาก

แต่ที่สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนเลยก็คือ หน่วยลาดตระเวนเหล่านี้มีฝีมือ พวกเขาดูเหมือนจะตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่างและพยายามค้นหาสัญญาณของบุคคลภายนอกเป็นวงกว้าง

แต่พวกเขาก็ต้องเดินหน้าต่อไป

ลั่วอู๋ได้พบกับศาลาที่คนด้านในถูกฆ่ากวาดล้างหลายแห่ง

“ ถ้าหากตระกูลหวู่โบราณเหล่านี้ที่ก่ออาชญากรรมร้ายแรงจริง ๆ พวกเขาก็ควรบอกให้ทั่วทั้งอาณาจักรรู้ด้วยไม่ใช่เหรอ ? พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องสังหารอย่างลับ ๆ เช่นนี้เลยนี่นา”

ลั่วอู๋รู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

ใกล้เข้าไปอีกนิดทางด้านหน้ามีค่ายทหารขนาดใหญ่ บรรยากาศตรงนั้นดูเย็นชามาก มีทหารเดินไปมาอย่างแข็งขันน่าเกรงขาม

ลั่วอู๋และไร้หน้าแอบเข้ามาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ตอนนั้นเองที่ลั่วอู๋ได้ค้นพบส่วนสำคัญของเรื่องในคราวนี้

ใจกลางค่ายนั้นมีปราสาทที่ดูเรียบง่ายอยู่ แม้ว่าจะมีสภาพทรุดโทรม แต่ก็ยังมีทหารเข้าออกและมีการส่งทหารจำนวนมากคอยดูแลรอบ ๆ

ค่ายทหารทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยมีปราสาทนี้เป็นศูนย์กลาง

ลั่วอู๋ รีบหาที่ซ่อนและเรียก กู่ฉวนออกมา

เขามั่นใจแน่นอนว่านี่คือบ้านของกู่ฉวน

“ คนเหล่านี้ให้ความสำคัญกับตระกูลหยางมาก” ลั่วอู๋ต้องการแอบเข้าไปในปราสาท แต่ทหารที่คุมอยู่นั้นเข้มงวดเกินไป และแน่นอนว่าทหารที่เฝ้าระวังอยู่ตรงนี้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา ๆ

มันอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปโดยยังไม่มีข้อมูลอะไร

ลั่วอู๋จึงเบี่ยงทางออกไปใช้ทางอ้อมที่ไม่ไกลเกินไปและไม่ดึงดูดเป้าหมาย

มันเป็นสนามขนาดใหญ่ที่มีร่องรอยราวกับการขุดเจาะนับไม่ถ้วน

ที่ตรงนี้ไม่ใช่ว่ากองทัพนั้นกำลังขุดเจาะหาแร่อยู่ แต่มันเป็นที่ฝึกซ้อมของนักสู้หลายร้อยคน ลมปราณของพวกเขารุนแรงและหนาแน่นมาก ดวงตาของพวกเขาดูไร้ซึ่งอารมณ์เหมือนดั่งเครื่องจักรสังหาร

พวกเขาต่อสู้ทำร้ายกันอย่างไร้ความปรานี

ทุกคนที่นี่ล้วนมีความแข็งแกร่งเทียบเท่ามิติวิญญาณระดับทอง

“ศพมรณะ?” คำสองคำนี้ฉายผ่านความคิดของลั่วอู๋

ลั่วอู๋เองก็เคยต้องการปรับแต่งศพมรณะด้วย แต่เขาคิดว่ามันไร้มนุษยธรรมเกินไป สู้ปรับแต่งสัตว์วิญญาณทั่วไปน่าจะดีกว่า

เอ๊ะ คุณสมบัติลมปราณของคนเหล่านี้คล้ายกันกับศพมรณะมาก

นอกจากนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาทุกคนล้วนกำลังฝึกฝนทักษะเดียวกันอยู่

กู่ฉวนบอก ลั่วอู๋ ว่าการฝึกฝนเหล่านี้คือ “ฉวนเชิงฮงหยุนเตียน” ของตระกูลหยางของพวกเขาซึ่งเป็นทักษะระดับเพชร

ในยุคที่ศิลปะการต่อสู้โบราณเสื่อมถอยไปแล้วเช่นนี้ มันเป็นเรื่องดีที่จะได้พบเจอทักษะศิลปะการต่อสู้โบราณระดับเพชรอันหายาก

คนพวกนี้สังหารตระกูลของเขา เพื่อยึดทักษะเหล่านี้ไปฝึกฝนคนของตัวเอง

นี่เป็นสิ่งที่ทำใจได้ยาก

ข้อกำหนดคุณสมบัติของการเรียนรู้ทักษะศิลปะการต่อสู้นั้นต่ำกว่าผู้ใช้พลังวิญญาณเล็กน้อย อีกทั้งยังไม่จำเป็นต้องสัตว์วิญญาณ ตราบใดที่พวกเขาได้รับการฝึกฝนอย่างหนัก การยกระดับความแข็งแกร่งของพวกเขาก็จะพัฒนาไปได้อย่างรวดเร็ว

อาจเป็นเพราะเหตุนี้ พวกเขาจึงเลือกใช้ศิลปะการต่อสู้โบราณอันทรงพลัง เพื่อฝึกฝนผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขา

ทันใดนั้นเองก็มีเหตุวุ่นวายในค่ายทหาร

ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะมีทหารได้พบร่องรอยของผู้รุกราน และทราบแล้วว่ารองแม่ทัพหวังเฉิงฮ่วยนั้นเสียชีวิตแล้ว

หน่วยรบค่ายกลสังหารที่นี่น่าจะเป็นของกองทหารระดับ “เสือ” ซึ่งมีความแข็งแกร่งสามารถอยู่ในชนชั้นกลาง ตำแหน่งของหวังเฉิงฮ่วยจึงไม่ได้ต่ำเท่าไหร่

“เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย” เสียงอันมั่นคงดังขึ้น

ชายวัยกลางคนเดินออกมาที่ลาน

ร่างกายของชายคนนี้ไม่ได้สูงใหญ่ แต่ดูมั่นคงสงบเหมือนดั่งภูเขา การปรากฏตัวของเขาสร้างความมั่นใจให้กับกองทหารทันที

“ ขยายวงล้อมจับผู้รุกราน ควบคุมพื้นที่การปรับใช้การป้องกันอย่างเคร่งครัด ปล่อยอินทรีตรวจเมฆาให้บินขึ้นไป หากไม่มีข่าวใด ๆ ก็ให้ปล่อยภูตศรสังหารออกไป

นี่เป็นตัวเลือกการลาดตระเวนสอดแนมที่สมบูรณ์แบบ

ภูตศรสังหารเป็นสัตว์วิญญาณระดับที่น่ากลัว มันโหดร้ายโดยธรรมชาติ ไม่มีความใกล้ชิดกับผู้อื่น ถึงขั้นทำร้ายได้แม้กระทั่งพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ของมันเอง

คำสั่งถูกกระจายออกไป

หน่วยรบค่ายกลสังหารเริ่มดำเนินไปตามคำสั่งนั้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อมองไปที่ชายคนนั้น ลั่วอู๋ ก็ต้องตกตะลึง เพราะชายคนนั้นและ หนิงฮัว มีสามจุดสังเกตที่ดูใกล้เคียงกัน ประกอบกับหน่วยรบค่ายกลสังหารมักจะใช้คำสั่งเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าเขาคือคนของตระกูลหนิง

“ ไม่จริงน่า” ลั่วอู๋งงงวย

หนิงปิงหลันโกหกเขางั้นเหรอ ?

หลังจากออกคำสั่ง ชายคนนั้นก็หันกลับเข้าไปในคุกใต้ดินที่อยู่แถวนั้น

ความแข็งแกร่งของชายคนนี้น่าจะอยู่ที่ระดับทอง มิติ 9 ลั่วอู๋จึงมั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางสังเกตเห็นเขา เขาจึงแอบติดตามชายคนนั้นไปอย่างเงียบ ๆ

ในคุกใต้ดินอันมืดมิดและอับชื้น แต่เดิมน่าจะมีคนถูกคุมขังอยู่สิบคน แต่หกคนได้เสียชีวิตลงไปแล้ว เพราะทนความทรมานไม่ไหว จนลั่วอู๋ได้กลิ่นอันเหม็นเน่าลอยออกมา

ชายคนนั้นมองไปยังอีกสี่คนที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างเย็นชา

การเป็นคนโง่นั้นดีกว่าการตายเป็นไหน ๆ

ทหารที่กำลังถูกทรมานทั้งสี่คนหยุดร้องโดยพร้อมเพรียงกันว่า “แม่ทัพหนิง”

ลั่วอู๋ยืนอยู่ข้างหลังชายคนนั้น ย่อมได้ยินสิ่งนี้

เขามาจากตระกูลหนิงจริงๆ

ชายคนนั้นมองไปที่ทหารทั้งสี่ที่ถูกตราหน้าว่าพวกเขาเสียสติไปแล้ว “หลังจากผ่านมาแล้วสามปี พวกเจ้าก็ยังคงปฏิเสธที่จะเปิดกล่องลับที่ จักรพรรดิดาบหยางไคเทียน ทิ้งเอาไว้อีกเหรอ องค์ชายเล็กเริ่มรอพวกเจ้าไม่ไหวแล้วนะ

ลั่วอู๋ตื่นเต้นมาก

นั่นเป็นข้อมูลที่สำคัญมากเลยทีเดียว