ไหปีศาจ - บทที่ 427 กล่องของจริง
บทที่ 427 กล่องของจริง
บทที่ 427
กล่องของจริง
ปังชิเย่จากไปพร้อมกับเพชฌฆาต
เอากล่องไปและมีศพมรณะ 500 คน
แม้ว่าจะมีการสูญเสีย แต่การสูญเสียนั้นก็ไม่ได้ใหญ่หลวง ยังไงก็ตามหน่วยรบค่ายกลสังหารก็ต้องถูกกวาดล้างในอนาคตเพื่อป้องกันไม่ให้ความลับถูกเปิดเผย
ส่วนหนิงหยินจิว จะโทษใครได้ที่เขาไม่ยอมไป?
ลั่วอู๋เดินไปหาหนิงหยินจิว “ทำไมเจ้าถึงถูกทิ้งล่ะ”
หนิงหยินจิว มองไปที่ลั่วอู๋อย่างเย็นชา ไม่ยอมพูด พละกำลังถดถอยอย่างรวดเร็ว
ลั่วอู๋เรียกกู่ฉวนมา “จำได้ไหม? คนที่ฆ่าตระกูลของเจ้าในตอนนั้น ใช่เขารึเปล่า?”
หลังจากที่กู่ฉวนมาถึง เขาก็จ้องมองไปที่หนิงหยินจิว และร่างที่อยู่ในความทรงจำของเขาตอนที่ร่างนั้นไล่ฆ่าคนและยังหัวเราะอย่างดุเดือดนั้นซ้อนทับกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขาพอดี
“ใช่แล้ว มันคือเขา!” ร่างกายของกู่ฉวนสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความสุข “ตอนที่แกฆ่าตระกูลของข้า แกเคยคิดไหมว่าแกจะมีวันนี้”
หนิงหยินจิวเห็นแขนข้างเดียวของกู่ฉวน แล้วก็หัวเราะแปลก ๆ “ฮ่า ฮ่า เจ้าเป็นปลาที่พ้นแหไปได้ใช่ไหม เป็นปลาที่หนีไปได้เพื่อมาแก้แค้น”
เขายิ้ม ไม่มีใครรู้ว่าเขาหัวเราะอะไร
พลังฉีของกู่ฉวนไม่คงที่ เหวี่ยงเท้าตรงไปที่หน้าของหนิงหยินจิวเต็ม ๆ
ปัง
หน้าของหนิงหยินจิวครึ่งหนึ่งถูกเตะอย่างแรง ฟันสองสามซี่ผสมกับเลือดร่วงออกมา
แต่เขาก็ยังหัวเราะ
“เจ้าคิดว่าได้แก้แค้นแล้วหรือ? ข้าก็แค่คนทำตามคำสั่ง ศัตรูที่แท้จริงของเจ้าคือตำหนักองค์ชาย”
กู่ฉวนตกตะลึง
เขาไม่รู้ว่าหนิงหยินจิวทำงานให้กับตำหนักองค์ชาย
“เจ้าเปิดกล่องได้ใช่ไหม? ข้าจำได้ว่าเจ้าเป็นลูกชายของแม่บ้านโง่ ๆ คนนั้น” หนิงหยินจิวหัวเราะอีกครั้ง “ไปสิ กล่องนั่นซ่อนอยู่ใต้แท่นบูชาของปราสาทตระกูลหยางของเจ้า”
หัวใจของกู่ฉวนสั่นอย่างรุนแรงและเขาก็วิ่งไปที่ปราสาทในทันที
กล่องนั้นถูกทิ้งไว้โดยบรรพบุรุษของเขา อาจกล่าวได้ว่าเป็นมรดกตกทอดของตระกูล มันสำคัญกว่าชีวิตของเขาด้วยซ้ำ
หัวหน้าของตระกูลเท่านั้นที่สามารถเปิดกล่องนี้ได้ และบรรพบุรุษได้ทิ้งมรดกไว้ ซึ่งมันสามารถเปิดได้เฉพาะในช่วงเวลาวิกฤตชี้เป็นชี้ตายของตระกูลเท่านั้น
พวกเขาเกรงว่าพลังของรุ่นลูกรุ่นหลานอาจจะไม่พอ หากมีสมบัติมากมายก็ง่ายที่จะถูกหมายตา
ทว่าเป็นเวลาหลายพันปีที่ตระกูลหยางมีชีวิตที่สงบสุขและไม่มีศัตรูภายนอก ทุกคนค่อย ๆ ให้ความสนใจกับกล่องน้อยลง
กล่องดังกล่าวถูกวางไว้ในห้องโถงบรรพบุรุษ ไม่ได้ถือครองโดยหัวหน้าตระกูล
เป็นผลให้ตอนที่พวกเขาถูกโจมตีโดยหน่วยรบค่ายกลสังหาร ก็ไม่มีเวลาไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษเพื่อเอากล่องมา ตระกูลหยางถูกสังหารสิ้นและหัวหน้าตระกูลหยางสละชีวิตเพื่อที่จะให้ลูกชายของเขาหนีไป
เป็นเรื่องตลกร้ายที่มีวิธีพลิกสถาณการณ์ที่สิ้นหวังนี้ แต่ไม่มีวิธีที่จะได้ใช้มัน
ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว “ไม่ได้ให้กล่องกับปังชิเย่เหรอ?”
นี่คือสิ่งที่ไร้หน้าบอกกับลั่วอู๋
ตอนนั้นเขาอยู่ไม่ไกล แต่ไม่กล้าที่จะไปคว้ามา
ในตอนนั้น ไม่มีทางที่จะต่อกรกับผู้เล่นที่แข็งแกร่งระดับทองขั้นสูงได้
“นั่นเหรอ? มันเป็นของปลอมไงล่ะ” เสียงของหนิงหยินจิวเบามาก เขามองไปยังทิศทางของเมืองหลวงแล้วกล่าวว่า “ข้ารู้มาตั้งนานแล้วว่าหน่วยรบค่ายกลสังหารจะถูกกวาดล้าง ดังนั้นข้าจึงเตรียมกล่องปลอมไว้”
หน่วยรบค่ายกลสังหารถูกหลอกใช้จึงทรยศตำหนักองค์ชาย
เพียงแค่ต้องการให้ตระกูลหนิงหรือนายพลคนอื่น ๆ ในค่ายยกแขนขึ้น กองทัพเล็ก ๆ นี้ก็จะกลับมา แล้วพวกเขาก็จะถูกกวาดล้างอย่างแน่นอน
หนิงหยินจิวหวังว่าจะแลกกล่องจริงให้กับองค์ชาย กับสัญญาที่จะทำให้ทหารของเขาอยู่อย่างปลอดภัย
แต่ใครจะรู้ว่ามันไม่มีทางได้ผล
เพราะคนในค่ายตายหมดแล้ว
ลั่วอู๋ดูเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง “แกมีกล่องปลอมเพื่อป้องกันองค์ชายหักหลัง ทำไมแกจะต้องแลกกล่องนั้น แกสามารถใช้กล่องของจริงขู่ให้ข้าช่วยแกได้นี่?”
ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าปังชีเย่เต็มใจที่จะพาหนิงหยินจิวไป แต่เขาไม่อยากไปเอง
หนิงหยินจิวมองลั่วอู๋และไม่ตอบ
เขาเกลียดลั่วอู๋
แต่เขาก็เกลียดศพมรณะห้าร้อยคน ปังชิเย่ ฮังเหมินและองค์ชายด้วย
ลั่วอู๋อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา ส่งกองทัพวิญญาณมาโจมตีและยึดค่าย แต่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ แต่เขานึกขึ้นได้
แต่ละคนเป็นเจ้าของตัวเองและไม่มีถูกหรือผิด
แต่ศพมรณะห้าร้อยคนอยู่ข้างพวกเขา
ทว่าพวกเขาไม่แยแสกับการที่หน่วยรบค่ายกลสังหารถูกกวาดล้าง ปังชีเย่มีที่คุมของศพมรณะอย่างชัดเจน แต่เขาไม่เต็มใจที่จะให้ศพมรณะไปแก้แค้นให้หน่วยรบค่ายกลสังหาร
ใคร ๆ ก็เกลียดการถูกแทงข้างหลัง
การกระทำของศพมรณะและปังชิเย่เป็นการแทงข้างหลังเขาอย่างไม่ต้องสงสัย และเขาเกลียดองค์ชายเพราะคนเหล่านี้เป็นลูกน้องของเขา
ถ้าองค์ชายเห็นคุณค่าของเขาจริง ๆ คนของเขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร
ดังนั้นหนิงหยินจิวจึงไม่ส่งกล่องของจริงให้และยังบอกกู่ฉวนถึงตำแหน่งของกล่องของจริง
เนื่องจากกู่ฉวนเป็นคนที่ยังเหลืออยู่ของตระกูลหยาง เขาจะต้องการแก้แค้นคนที่อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงอย่างแน่นอน การมอบกล่องให้เขาก็เท่ากับเป็นการแก้แค้นให้ตัวเขาเอง
หนิงหยินจิวไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในกล่อง แต่ในเมื่อองค์ชายต้องการมันมาก จึงต้องเป็นอะไรที่น่ากลัวอย่างแน่นอน
ด้วยกล่องนี้ แม้เป็นแค่ปลาก็อาจจะสามารถโค่นตำหนักองค์ชายได้
ในไม่ช้าชีวิตของหนิงหยินจิวก็สิ้นสุดลง
เขาตายแล้ว
เขาได้รับบาดเจ็บมากแล้ว ภายใต้ความปั่นป่วนของจิตใจ เขาก็อยู่ได้ไม่นาน
จนกระทั่งเขาตายลั่วอู๋ก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร
ทหารทั้งหมดที่นี่ตายหมด แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น เพราะคนเหล่านี้ “ตาย” ตั้งแต่ออกมาจากค่ายหลัก
“ไม่ว่าเขาจะเป็นคนยังไง เขาก็อาจจะค้นพบทางที่ถูกแล้ว?” ลั่วอู๋เดา
อย่างไรก็ตามมันก็จบลงด้วยดี
กู่ฉวนเจอกล่องอย่างรวดเร็ว เขากลั้นความดีใจไว้ไม่ได้ แต่เขายังคงจำสัญญาของเขาในตอนนั้นได้
“นายท่านครับ” กู่ฉวนก้มหัวด้วยความเคารพและกล่าวว่า “ข้าจะเปิดกล่องนี้ และมอบมันให้นายท่าน”
แม้ว่าหนิงหยินจิวจะบอกว่าเป็นฝีมือขององค์ชาย แต่ กู่ฉวนก็ยังคงรู้สึกว่าการแก้แค้นครั้งใหญ่ได้ถูกสะสางแล้ว
ตำหนักขององค์ชาย?
เขาไม่อาจกล่าวถึงมัน
กู่ฉวนไม่กล้าขอให้นายท่านแก้แค้นให้เขาได้
จะเป็นการดีกว่าที่จะฝึกฝนตนให้ดีและรอจนกว่าจะมีความสามารถมากพอ
“ไม่ต้องกังวลไป ที่จริงยังมีคนอื่นอีกในตระกูลหยางของเจ้าที่ยังมีชีวิตอยู่” ลั่วอู๋คิดเรื่องนี้แล้ว แต่เขาก็ยังพูดออกไป
กู่ฉวนตาสว่าง “จริงเหรอ?”
“เจ้าจะต้องเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์นี้นะ” ลั่วอู๋ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
จากนั้นลั่วอู๋ก็พอกู่ฉวนไปที่คุกใต้ดิน
กู่ฉวนเห็นคนทั้งสี่ที่ถูกทรมานต่อหน้าเขาและทรุดลง
“ลุงสาม!”
“ปู่สี่!”
“เอ่อเนียง”
“พี่เทียน!”
กู่ฉวนเริ่มร้องไห้และโหยหวน
คนที่ถูกทรมานล้วนเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหยาง ตามที่คาดไว้พวกเขาทั้งหมดมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับกู่ฉวน
ลั่วอู๋พูดไม่ออก คนเหล่านี้เกือบจะเหมือนถูกทอดทิ้งไปแล้ว อาการบาดเจ็บของพวกเขาแย่มาก จุดรวมพลังถูกทำลาย
กู่ฉวนร้องไห้อย่างขมขื่นเป็นเวลานานและดูเหมือนว่าจะร้องไห้ด้วยความขมขื่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา
เป็นเวลานาน กว่ากู่ฉวนจะถามด้วยเสียงต่ำ “นายท่านมีทางช่วยเหลือไหม?”
“ก็พูดยากนะ” เมื่อมองไปที่ท่าทางซีดเซียวของ กู่ฉวน ลั่วอู๋ทนไม่ได้ที่จะต้องบอกความจริง เขาจึงพูดตรงข้ามกับหัวใจของเขา “บางทีเราอาจจะปล่อยให้พวกเขาฝึกฝนในโลกไหชั่วระยะเวลาหนึ่งก็ได้”
“ขอบคุณขอรับนายท่าน” กู่ฉวนคุกเข่าลงและไม่ยอมลุกขึ้นเป็นเวลานาน