ไหปีศาจ - บทที่ 431 การเยี่ยมชมมิติไห

บทที่ 431 การเยี่ยมชมมิติไห

บทที่ 431

การเยี่ยมชมมิติไห

ในที่สุดมู่เถาก็เลือกคนมาเพิ่มอีกห้าสิบคน

แม้ในความเป็นจริงแล้วพวกเขาอาจจะไม่ได้ชื่นชอบการเล่นแร่แปรธาตุ แต่พวกเขาก็ต้องการโอกาสในการก้าวหน้าอันยิ่งใหญ่ เพราะลั่วอู๋นั้นพร้อมที่จะมอบทักษะระดับทองขั้นสูงให้กับพวกเขา

พวกเขาเพียงแค่ต้องทำการกลั่นแร่วิญญาณ ทำความสะอาดสุขาภิบาล ทำงานทั่ว ๆ ไป เนื่องจากมิติไหในตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมาย

และในเวลาว่างพวกเขาก็สามารถฝึกฝนตนเองได้อย่างเต็มที่

นี่สร้างความตื่นเต้นให้กับเหล่านักเล่นแร่แปรธาตุ

ตราบเท่าที่การฝึกฝนบรรลุผล พวกเขาก็จะสามารถยกระดับสถานะของตัวเองและเข้าร่วมกับสำนักโล่พิทักษ์อย่างเป็นทางการได้

ผู้คนที่มาฝึกงานเล่นแร่แปรธาตุส่วนใหญ่ ฝีมือนั้นยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่เมื่อพวกเขาได้เข้าร่วมกับสำนักโล่พิทักษ์พวกเขาก็ก้าวหน้าขึ้นมามาก

ลั่วอู๋ พาพวกเขาเข้ามาในมิติไห

แน่นอนว่าวิธีฝึกฝนนี้ดีกว่าตอนที่เขาสั่งให้มู่เถาเก็บตัวฝึกฝนมาก นั่นก็เพราะพวกเขาได้เข้ามาในโลกแห่งนี้ ซึ่งปฏิกิริยาของเหล่านักเล่นแร่แปรธาตุนั้นต่างออกไปจากคนที่ได้เข้ามาก่อนหน้านี้มาก

พวกเขากรีดร้อง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความตื่นเต้น แต่ล่ะคนต่างไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาจะได้มาอาศัยอยู่ในสถานที่เช่นบ้านที่เป็นดั่งพระราชวังของมิติไห

“ ข้างนอกนั้นอันตรายมาก ที่นี่มีสัตว์วิญญาณที่ทรงพลังมากมาย ฉะนั้นพวกเจัาไม่ควรออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาต” ลั่วอู๋เตือน

เหล่านักเล่นแร่แปรธาตุพยักหน้า

จากนั้นลั่วอู๋และมู่เถาก็เดินไปพร้อมกับเหล่าเล่นแร่แปรธาตุ

หลังจากการยกระดับหลายครั้ง สำนักการเล่นแร่แปรธาตุก็ได้รับการอัปเกรดจาก บ้านขนาดเล็กเดิมไปเป็นวิหารที่มีห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งไม่เล็กไปกว่าพระราชวังทั้งแปดของสำนักเฉียนหลง

วิหารโบราณตั้งอยู่ตรงกลาง โดยมีต้นจิ่วหลงแปดต้นตั้งตระหง่านอยู่ในแปดทิศทาง อิฐและกระเบื้องเคลือบด้วยเมฆหมอกสีขาวหนาแน่น

มีการไหลเวียนของพลังวิญญาณความมืดบนพื้นดิน และไฟพลังวิญญาณอันน่ากลัวซึ่งอยู่ตรงกึ่งกลางห้องที่ไหลย้อนกลับไปมาผ่านห้องโถง เปลวไฟอันร้อนแรงนี้สามารถหลอมแร่วิญญาณต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดาย

ดวงตาของมู่เถาเป็นประกาย “พระเจ้า ห้องโถงนี้มันทำมาจากแร่มิกะ มันเป็นวัสดุที่ดีที่สุดในการรวบรวมไฟปฐพี ซึ่งเป็นไฟที่ดีที่สุดในการเล่นแร่แปรธาตุ ผลลัพธ์ที่ได้ต้องออกมาดีขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน ”

“เป็นยังไงบ้างล่ะ” ลั่วอู๋หัวเราะ

มู่เถาพยักหน้าอย่างยุ่ง ๆ “นี่มันสุดยอดมากนายน้อย มันเป็นสถานที่ที่นักเล่นแร่แปรธาตุทุกคนใฝ่ฝัน”

“เจ้าจะรับเด็กฝึกงานเข้ามาที่นี่และสอนพวกเขา” “ มันเป็นสถานที่ที่ดีในการเล่นแร่แปรธาตุใช่ไหมล่ะ ?” ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม

“ขอรับ นายน้อย”

มันยากเกินไปที่จะสังเคราะห์ยาวิญญาณระดับสูงออกมา อีกทั้งมันยังเป็นเรื่องยากที่จะทำใจใช้ยาระดับสูงพวกนั้นในการสังเคราะห์ มันจึงจะเป็นการดีกว่าหากเขาจะฝึกฝนนักเล่นแร่แปรธาตุขึ้นมาช่วยงาน

แน่นอนว่านี่ไม่อาจทำให้งานในการสังเคราะห์ของลั่วอู๋หายไปได้ แต่อย่างน้อย ๆ มันเป็นวิธีในการช่วยแบ่งเบาภาระที่ดีที่สุด

กลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุฝึกหัดเหล่านี้มีความกระตือรือร้นมากพอที่จะทำงานหนัก ๆ แปลงวิญญาณที่เต็มไปด้วยอณูวิญญาณจึงได้ถูกนำมาใช้ เมล็ดของสมุนไพรวิญญาณและดอกไม้วิญญาณจำนวนมากได้ถูกหว่านลงไป เพื่อการเพาะปลูก

มันเป็นเรื่องดีที่ในที่สุดเขาก็ได้ใช้ทรัพยากรตรงนี้ให้คุ้มค่า

ลั่วอู๋พอใจมาก

โดยปกติที่นี่มีเขาอยู่เพียงคนเดียว แม้ว่าจะมีสัตว์วิญญาณจำนวนมากอาศัยอยู่ในมิติไห แต่มันก็ไม่ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความคุ้มค่าในการใช้งานทรัพยากรเท่าไหร่

ตอนนี้พันธมิตรผู้ล้างแค้นต่างก็ได้รับค่าตอบแทนและฝึกฝนอยู่ที่นี่ ในขณะที่เหล่านักเล่นแร่แปรธาตุฝึกหัดจำนวนหนึ่งเองก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในวิหารที่สวยงาม ซึ่งช่วยเพิ่มความคุ้มค่าในการใช้ทรัพยากรให้กับเขาได้มาก

ลั่วอู๋ออกจากมิติไหและตรงไปที่ห้องหลี่หยิน

“นายน้อย พวกเราจะออกเดินทางกันแล้วเหรอเจ้าคะ ?” หลี่หยินพร้อมแล้วเพราะวันนี้เป็นวันที่พวกเขาจะกลับไปยังสำนักเฉียนหลง

ลั่วอู๋ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป เจ้าจำใช่ไหม ในตอนที่เราเดินทางไปเขตหวงชา จู่ ๆ ต้นดอกบัว ฮวงเลียนเชาหลายสิบต้นก็หายไป และแมวผีก็ปรากฏออกมา”

“แน่นอนเจ้าค่ะ ข้าประหลาดใจมานานแล้ว และตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรเจ้าค่ะ” “หลี่หยินกล่าว อย่างเขินอาย

นางคิดว่าตัวเองโง่เกินไปที่จะเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

“อย่าคิดให้มากเลยน่า วันนี้ข้าจะแบ่งปันความลับที่สำคัญที่สุดของข้าให้กับเจ้า” ลั่วอู๋ยิ้มแล้วจับมือของหลี่หยิน

เขาพาหลี่หยินเข้าสู่มิติไห

เมื่อมองไปที่ทิวทัศน์อันลึกลับและงดงามตรงหน้านาง หลี่หยินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจ ลั่วอู๋ยิ้มและอธิบายทุกอย่างให้นางฟังและหลี่หยินก็ค่อยๆฟื้นตัว

ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมนายน้อยถึงมีวิธีการแปลก ๆ มากมาย และทำไมเขาถึงต้องการหาสิ่งที่เรียกว่าภูตไห

“แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่คนแรกที่ได้เข้ามายังมิติไห แต่เจ้าก็เป็นคนแรกที่รู้ความลับทั้งหมดของข้า” ลั่วอู๋กล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินเช่นนี้แก้มของหลี่หยินก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นางอดไม่ได้ที่จะมีความสุข

“มาเลยข้าจะพาเจ้าไปดูรอบ ๆ เอง” ลั่วอู๋จับมือหลี่หยิน “ไม่ต้องกังวลไปนะ อัตราการไหลของเวลาภายในที่นี่และภายนอกนั้นไม่เท่ากัน แม้ว่าเราอยู่ที่นี่ทั้งวัน เราก็สามารถกลับไปที่สำนักเฉียนหลงได้ทันเวลา”

ลั่วอู๋ ได้พาหลี่หยินเยี่ยมชมทิวทัศน์อันยอดเยี่ยมของมิติไห

ทั้งภูเขาและแม่น้ำ และเหล่านกที่โผบินส่งเสียงร้องอันไพเราะ

เมฆหลากสีที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า และดอกไม้บนภูเขาที่พลิ้วไหว ทิวทัศน์อันสวยงามที่เหมือนถูกเรียงร้อยออกมาจากภาพวาด

พวกเขานั่งสองคนนั่งอยู่บนยอดหน้าผามองลงมายังเห็นพื้นที่ทั้งหมด

หลี่หยินพิงไหล่ของลั่วอู๋และกระซิบอย่างพอใจว่า “นายน้อย ที่นี่งดงามมากเจ้าค่ะ เมื่อวันที่พวกเราแก่ชรา พวกเราน่าจะมาสร้างบ้านหลังเล็ก ๆ ที่นี่นะเจ้าคะ”

“ยัยโง่” ลั่วอู๋พยักหน้าเล็กน้อยและดีดหน้าผากนาง “ที่นี่ข้ามีบ้านที่สวยงามเช่นพระราชวังอยู่ตรงนั้น เจ้าจะต้องการบ้านหลังเล็ก ๆ ไปทำไมกัน?”

“ข้าไม่ได้ชื่นชอบพระราชวังที่โอ่อ่า แต่เป็นบ้านเล็ก ๆ ที่ได้อยู่กับครอบครัวเจ้าค่ะ ”

ใบหน้าอันสวยงามอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ ริมฝีปากอันเบาบางทำให้จิตใจของลั่วอู๋ แกว่งไปมากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของร่างกายหลี่หยิน ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง สถานการณ์เช่นนี้เขาอดไม่ได้ที่จะโน้มหัวเข้าหานาง

สัมผัสริมของฝีปากของทั้งสองคนดูเหมือนจะถูกไฟฟ้าดูดเข้าหากัน หัวใจของพวกเขาต่างสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ

หลี่หยินปิดตาของนาง ปล่อยให้ริมฝีปากของอีกฝ่ายขึ้นผ่านคอสีขาวนวล ไปถึงแก้มของนาง

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ และยาวนาน

จากนั้นพวกเขาก็แยกออกจากกัน

ลั่วอู๋มองดูการแสดงออกของหลี่หยินอย่างระมัดระวัง

หลี่หยินไม่กล้ามองไปที่ดวงตาของลั่วอู๋ตรงๆพร้อมพูดอย่างเขิน ๆ “ไปกันเถอะเจ้าค่ะนายน้อย ไม่งั้นพวกเราอาจจะพลาดเวลากลับไปยังที่สำนักเฉียนหลงได้นะเจ้าคะ”

ท้ายที่สุดหลี่หยินก็กระโดดลงมาจากหน้าผาลงไป เหมือนต้องการจะหลีกเลี่ยงบางอย่าง

“หลี่หยิน!” ลั่วอู๋ตกใจมาก

แต่ทันใดนั้นร่างของหลี่หยินก็ปกคลุมไปด้วยชั้นของแสงสีขาว นางบินออกไปอย่างรวดเร็วไปยังทิศทางของ “บ้านหรู”

เขาเกือบลืมไปแล้วว่าหลี่หยินเองก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงแล้วเช่นกัน ด้วยพลังของเสี่ยวไป่ ราชากระต่ายแห่งแดนสาบสูญ นางจึงมีทักษะ “บิน”

ลั่วอู๋กระโดดตามลงมาและบินข้ามไปทางเดียวกัน

ทั้งสองคนออกจากมิติไหและรีบกลับไปยังสถานที่รวมตัว

ฉูจงฉวน และหลินยูหลัน ได้มารออยู่ที่นั่นแล้ว

“ ข้าขอยืมตัวหลี่หยินสักพักนะ ”หลินยูหลันมองไปทาง หลี่หยินที่กำลังยิ้ม แล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อดึงหลี่หยินออกไป หญิงสาวสองคนเดินไปด้วยกันกระซิบคุยกัน

ตั้งแต่ที่กลับจาก นรกมนตรา ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็ใกล้ชิดกันมาก

บางทีพวกนางอาจจะเป็นเพื่อนช่วยเหลือซึ่งกันและกันในเรื่องต่าง ๆ

ลั่วอู๋ขี้เกียจเกินไปที่จะไปแอบฟังเสียงกระซิบของสาว ๆ

ฉูจงฉวน มองไปที่ ลั่วอู๋ ด้วยความประหลาดใจ “เจ้ายกระดับมิติวิญญาณ ขึ้นมาอีกระดับได้อย่างไรกัน?”

“โชคดีที่ข้าได้ข้อมูลเชิงลึกบางอย่างมา ข้าจึงสามารถพัฒนายกระดับมันได้” ลั่วอู๋หัวเราะ

ตอนนี้เขาเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองมิติ 6 แล้ว เมื่อวานนี้เมื่อเขาได้อ่านบทความที่จักรพรรดิดาบหยางไคเทียนทิ้งไว้ มันทำให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างและสามารถยกระดับมิติวิญญาณขึ้นมาได้โดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าบันทึกจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับการฝึกฝนพัฒนามิติวิญญาณ แต่วิชาดาบนั้นเป็นสิ่งที่มีความหมายลึกซึ้ง ทำให้เขาสามารถยกระดับมิติวิญญาณขึ้นมาได้โดยไม่ได้ตั้งใจ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฝึกฝนดาบ แต่วิชาทั้งหมดในโลกต่างก็มีเป้าหมายเดียวกันคือที่สุดของความแข็งแกร่งและการพัฒนาตนเอง แม้จะวิธีการจะแตกต่างกัน แต่ก็ยังสามารถประยุกต์เปลี่ยนปรับใช้เข้าด้วยกันได้ด้วยการเปรียบเทียบ

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถใช้วิชานี้ไปได้มากกว่านี้ หากเขารู้สึกถึงความหมายของวิชาดาบมากเกินไป มันจะกลายเป็นการหมกมุ่นกับสิ่งอื่นมากเกินไป ซึ่งอาจจะเป็นอุปสรรคในการฝึกฝนมิติวิญญาณของตัวเขาเองได้