ไหปีศาจ - บทที่ 445 ตรงกันข้าม

บทที่ 445 ตรงกันข้าม

บทที่ 445

ตรงกันข้าม

เสียงของแตรที่ทำจากเขาของสัตว์สงครามทะเลเขาเดี่ยวอันไพเราะสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นที่ทะเล

ในขณะที่เรือของทีมทะลวงน้ำแข็งที่แล่นเข้าไปในหมอกลึก ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงของมัน ทำให้ใบหน้าของพวกเขาแสดงสีหน้าแปลก ๆ ออกมา

“ก็แค่เสียงแท้ ๆ แต่ทำไมมันทำให้ข้ารู้สึกสั่นได้” ฉูจงฉวนประหลาดใจและพูดว่า “เสียงนี่มันเป็นเสียงของอะไรกัน ? มันเป็นเสียงของสัตว์วิญญาณงั้นเหรอ?”

“ข้าไม่คิดอย่างนั้น มันเหมือนกับเสียงของแตรศึกมากกว่า สัตว์วิญญาณนั้นจะมีเสียงที่ไม่ค่อยมั่นคงและมีอารมณ์ผสม มันต่างกัน” ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ทุกคนพยักหน้า

พวกเขาทุกคนเห็นด้วยกับลั่วอู๋

แม้พวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่การเดาของเขาก็ดูน่าเชื่อถือที่สุด

แตรจากเขาของสัตว์สงครามทะเลเขาเดี่ยวนั้นมีมูลค่าสูงเกินไป แม้แต่เหวินเสี่ยวเองก็ยังไม่ได้คิดถึงมัน

“เห็นไหม” ทันใดนั้น หวังซาน ก็ชี้ไปที่ด้านหน้าอย่างตื่นเต้น “หมอกที่อยู่ข้างหน้ากระจายออกไปแล้ว”

เหล่าสมาชิกทีมทะลวงน้ำแข็งมองอย่างตื่นเต้น

จากเดิมที่ทะเลทั้งหมดตรงนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก กลับกลายเป็นว่าตอนนี้พื้นที่ข้างหน้าของพวกเขาไม่มีหมอกเหล่านั้นอีกต่อไปแล้ว

พวกเขาสามารถมองเห็นซากเรือที่ถูกตัดผ่านจมไปครึ่งหนึ่งได้อย่างชัดเจน มันยังคงกำลังค่อย ๆ จมลงไปอยู่

ผู้คนและสัตว์วิญญาณกระจัดกระจายไปทั่ว

มีงูทะเลขนาดใหญ่ ทั้งตัวมีสีสันเหมือนจะมีพิษร้าย กำลังบิดตัวอย่างรุนแรงกลิ้งไปมาในทะเลปล่อยคลื่นนับไม่ถ้วน มันพยายามดิ้นขึ้นลงอย่างผิดธรรมชาติ

ราวกับว่ามันกำลังถูกอะไรบางอย่างลากลงไปในน้ำ

“นั่นมันเรือของทีมหมีขาวนี่” หวังซาน พูดด้วยเสียงต่ำ “งูทะเลตัวใหญ่ตัวนั้นคือสัตว์วิญญาณของเซาเสี่ยวเจีย สัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูงงูทะเลหลากสี”

งูทะเลหลากสี เป็นสัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูง

มันมีผิวหนังหนาเหนียว เกล็ดของมันนั้นร่วงไปจนหมดเหลือเพียงร่างอันราบรื่น และสีผิวหลากสี ที่ทำให้มันมีความสามารถในการกันน้ำและพิษได้ดี

“ช่วยด้วย”

เสียงร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือดังมาจากใกล้ ๆ ซากเรือ

มันมาจากสมาชิกบางส่วนของทีมหมีขาวซึ่งกำลังลอยคออยู่กลางทะเล พวกเขาต่างตกลงไปในทะเลเวียนว่ายไปรอบ ๆ ด้วยความช่วยเหลือของสัตว์วิญญาณ อย่างไรก็ตามดูเหมือนพวกเขากำลังพยายามหลีกเลี่ยงบางสิ่งบางอย่างอยู่

ทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็นเรือของ ลั่วอู๋

พวกเขาก็รีบว่ายเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

งูทะเลหลากสีเองก็ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาขึ้นมา มันพยายามอย่างมากที่จะว่ายน้ำมาที่นี่ โดยมีชายท่าทางอ่อนแอเกาะอยู่ข้างบน ซึ่งก็คือเซาเสี่ยวเจีย หัวหน้าหมีขาวนั่นเอง

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ฝูงชนต่างร้องเรียก

เมื่อ หวังซาน เห็นฉากนี้หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข “ฮ่าฮ่า ทีมหมีขาว เซาเสี่ยวเจีย เจ้าเองก็มีวันนี้เช่นกัน ตอนนี้มันเป็นตาที่ข้าจะได้หัวเราะเยาะแล้ว ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไปจับเงือกแห่งห้วงลึกก่อนพวกข้าเหรอ? ทำไมจู่ ๆ พวกเจ้าถึงได้ตกอยู่ในสภาพอันน่าเศร้าขนาดนี้ได้กันนะ ? ลองขอให้ข้าช่วยชีวิตพวกเจ้าดูสิ บอกเหตุผลที่พวกข้าควรไว้ชีวิตเจ้าสักหน่อยและในอนาคต … ”

“เรื่องแบบนั้นพูดทีหลังก็ได้” เหวินเสี่ยวก็ดุอย่างรุนแรง “ช่วยคนก่อนเร็วเข้า”

กฎข้อหนึ่งที่คนท้องถิ่นของทะเลเหนือสุดขอบต้องปฏิบัติตาม

ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์แบบไหนก็ตาม หากเห็นคนกำลังจมน้ำ หรือลอยคอในทะเล ห้ามปฏิเสธการช่วยเหลือพวกเขา

หลังจากช่วยเหลือแล้ว จะทำอะไรต่อก็อีกเรื่อง จะตบตีหรือฆ่าก็ได้ตามต้องการ

ทว่าคนชายฝั่งเหล่านี้กลับไม่เข้าใจความหมายของสิ่งนี้

ต่างจากชาวทะเลเหนือสุดขอบแท้ๆที่อาศัยอยู่ติดทะเล พวกเขามีอารมณ์อันซับซ้อนเกี่ยวกับทะเล พวกเขาทั้งกลัวทะเลและเกลียดทะเล

เพราะทะเลนั้นสามารถกัดกินชีวิตของพวกเขาได้ทุกเมื่อ.

พวกเขาสนับสนุนการฝังศพกลางทะเล แต่จะไม่อนุญาตให้คนกลุ่มเดียวกันต้องมาตายเพราะทะเล

ดังนั้นเหวินเสี่ยวจึงโกรธมากกับพฤติกรรมของ หวังซาน

ร่างกายของ หวังซาน สั่นสะท้านทันทีด้วยความกลัว เขารีบตอบกลับในทันที “เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว”

คนของทีมทะลวงน้ำแข็งรีบช่วยชีวิตผู้คนของทีมหมีขาวขึ้นมา

เซาเสี่ยวเจียรีบกระโดดขึ้นมาและนำงูทะเลหลากสีกลับเข้าไปในแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เขานอนลงบนพื้นเรือด้วยความเจ็บปวด

ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บมากมาย

ฉูจงฉวน รีบวิ่งขึ้นมาถามเขา “เงือกแห่งห้วงลึกอยู่ที่ไหน พวกเจ้าพ่ายแพ้ไปแล้ว แต่พวกเจ้าได้เห็นร่างของเงือกแห่งห้วงลึกไหม?”

“ เงือกแห่งห้วงลึกอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ?”เซาเสี่ยวเจีย ปิดหน้าอกของเขาด้วยความกลัวจากนั้นจึงกัดฟันของเขาแล้วพูดว่า “พวกเราทุกคนถูกเล่นงานโดยเจ้าโง่นั่น นี่มันโง่ โง่จริง กลับไปได้ข้าจะอัดมันให้เละเลย”

ทีมนักล่ากลุ่มแรกที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและมีผู้เหลือรอดเพียงคนเดียว นั้นได้เห็นการปรากฏตัวของสัตว์วิญญาณที่เข้าโจมตีพวกเขา

น่าเสียดายที่เขาตื่นเต้นจนแทบบ้า

ตามคำพูดที่เขาเปิดเผยออกมาเป็นคำพูดของคนเสียสติ คนอื่น ๆ จึงตัดสินว่ามันเป็นเงือกแห่งห้วงลึกที่ทำร้ายพวกเขา ข่าวนี้ได้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการตรวจสอบใด ๆ

เมื่อข่าวแพร่ออกไปผู้คนจำนวนมากขึ้นเชื่อว่ามันคือเงือกแห่งห้วงลึก

“ หมายความว่าไง” หวังซาน กล่าวด้วยสีหน้าที่ดูตกใจ “มันไม่ใช่เงือกแห่งห้วงลึกงั้นเหรอ ? เจ้าโง่นั่น แค่พูดเรื่องไร้สาระ? แล้วมันเป็นสัตว์วิญญาณอะไรกันล่ะ?”

“เขาไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระหรอก เขาแค่เข้าใจผิดไปถนัดเลย … ” หัวใจของเซาเสี่ยวเจียแทบจะกระอักเลือดออกมา

สัตว์สงครามทะเลเขาเดี่ยวนั้นสามารถควบคุมเงือกแห่งห้วงลึกได้อย่างสมบูรณ์แบบ

นั่นทำให้ไม่มีใครในหมู่พวกเขาคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทีมหมีขาวของพวกเขาถูกฆ่าและบาดเจ็บไปกว่าครึ่ง ความแข็งแกร่งของพวกเขาจึงเสียหายไปอย่างมาก

เข้าใจผิด ? หมายความว่ายังไง?

ทันใดนั้นเรือเริ่มสั่นอย่างอธิบายไม่ได้ เสียงของการปะทะดังมาจากด้านล่างของเรือ มีเงาดำแปลก ๆ หลายตัวเงาเวียนว่ายอยู่ในทะเล ราวกับผีร้าย

“ระวัง พวกมันมาแล้ว” หวังซาน คำราม

ลั่วอู๋หยิบวงล้อแร่วิญญาณบริสุทธิ์5สี ธาตุน้ำออกมา จากนั้นก็ค่อยๆโยนมันขึ้นไปในอากาศ “ข้าอยากเห็นจริง ๆ ว่ามันเป็นสัตว์วิญญาณชนิดไหนกัน เพลงสรรเสริญเทพเจ้าแห่งท้องทะเล!”

ทักษะระดับ SS [เพลงสรรเสริญเทพเจ้าแห่งท้องทะเล]

ทักษะนี้มีผลสองอย่าง: หนึ่งคือโจมตีและสองคือรักษา ทักษะนี้นั้นสามารถควบคุมน้ำทะเลมาใช้ในการโจมตีได้

หมอกถูกปัดออกไปจากนั้นน้ำทะเลด้านล่างของเรือก็ถูกดึงออกจากกันม้วนตัวขึ้นเหมือนสสารราวกับม่านน้ำขนาดใหญ่สองอัน ค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นรูปร่างที่แท้จริงของสัตว์วิญญาณที่ซ่อนตัวอยู่ในทะเล

ชายคนหนึ่งกำลังควบคุมน้ำทะเลอยู่

มันเป็นฉากที่อลังการมาก

หวังซาน และเซาเสี่ยวเจีย ได้แต่มึนงง แม้ว่าพวกเขาจะมีสัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูง แต่พวกเขาก็ไม่มีทักษะระดับ SS ที่น่ากลัวเช่นนี้

แม้ว่าทักษะนี้จะใช้งานง่าย แต่มันก็ใช้พลังวิญญาณอย่างมาก เพียงแค่แยกผิวน้ำทะเลก็กินพลังวิญญาณส่วนใหญ่ของลั่วอู๋ไปจนหมดแล้ว

ร่างดำทะมึนหลายตัวในทะเลพยายามดิ้นรนอยู่สองสามครั้งราวกับโกรธเกรี้ยวจากนั้นพวกมันก็กระโดดขึ้นจากทะเล ร่อนลงมาบนดาดฟ้าของเรือ

ในที่สุดสัตว์วิญญาณเหล่านั้นก็แสดงรูปร่างที่แท้จริงของพวกมันออกมา

“โอ้ มันน่าเกลียดเหลือเกิน” สมาชิกทีมล่าสัตว์คนหนึ่งร้องออกมา

สัตว์วิญญาณเหล่านี้มีขนาดใกล้เคียงกับมนุษย์ มันมีตาของปลาและแขนขาอันน่ากลัว พวกมันถือตรีศูลไว้ในมือ ร่างกายเต็มไปด้วยเกล็ด หน้าตาดูดุร้ายมีผิวคล้ำและส่งกลิ่นเหม็น

พวกมันไม่ได้มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่มีหาง พวกมันต่างจากเงือกแห่งห้วงลึกที่สวยงามมาก

พวกมันมีร่างกายเป็นปลาแต่มีแขนขาเฉกเช่นมนุษย์

สัตว์วิญญาณอันน่าเกลียด – อสูรทะเล

สมาชิกทีมล่าสัตว์ทุกคนต่างตกตะลึง นอกจากจะรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อยแล้วยังมีบางคนที่หัวเราะหรือร้องไห้ไม่ได้อีกด้วย

คล้ายมนุษย์? ตัวเป็นปลา?

หางปลา? ขามนุษย์?

ทุกคนต่างรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

นานมาแล้วในอดีต อสูรทะเลนั้นเป็นสัตว์วิญญาณผู้สร้างคลื่นในทะเลแห่งนี้ ทุกคนที่นี่นั้นต่างเข้าใจผิดว่ามีเงือกแห่งห้วงลึกอยู่ ด้วยคำพูดของคนโง่ที่กำลังกลัวจนเป็นบ้าจากการถูกโจมตีโดยอสูรทะเล

คนรวยและผู้มีอำนาจคงไม่มีทางสนใจสัตว์วิญญาณที่อัปลักษณ์แบบนี้แน่

เงือกแห่งห้วงลึกสร้างหมอกล่อสิ่งมีชีวิตที่เดินทางผ่านไปผ่านมาด้วยเสียงเพลงแล้วกิน

อสูรทะเลเองก็สามารถสร้างหมอกได้เช่นกัน แต่พวกมันนั้นสามารถเคลื่อนที่ผ่านทะเลได้อย่างรวดเร็วและฆ่าเหยื่อได้อย่างยืดหยุ่น

สัตว์วิญญาณ ชนิดนี้อาศัยอยู่ในทะเลเหนือสุดขอบอันลึกลับเช่นกัน แต่มันเทียบมูลค่ากับ เงือกแห่งห้วงลึกไม่ได้เลย

สิ่งที่เหมือนกันเพียงอย่างเดียวก็คือพวกมันทั้งคู่ล้วนเป็นตัวแทนของการลงทัณฑ์จากท้องทะเลต่อมนุษย์

ตัวหนึ่งนั้นมีรูปร่างที่สวยงามมาก

ส่วนอีกตัวหนึ่งนั้นน่าเกลียดมาก