ไหปีศาจ - บทที่ 462 การค้าขาย

บทที่ 462 การค้าขาย

บทที่ 462

การค้าขาย

“150000!”

“ เจ้าหนุ่มอย่าเพิ่งได้ใจไปน่า”

“ นี่มันไม่ใช่แค่โฉวหยวนกัวธรรมดา ๆ แต่เป็นผลไม้ลึกลับเลยนะ!”

“ไม่ ไม่ 180000 “

“มันมากเกินไป มันมากเกินไป เจ้าเป็นศิษย์ของวิหารไหนกัน ข้าจะไปคุยกับเจ้าของวิหารของเจ้า”

“ ข้าแนะนำให้เจ้าเรียงลำดับความสำคัญให้ถูก สถานะข้าสูงกว่าเจ้า”

“200000 ข้าให้ราคาสูงกว่านี้ไม่ได้แล้ว เจ้าต้องการแต้มมากไปแล้ว”

“ อะไรกัน นั้นยังไม่พอหรอกนะ!”

“เจ้าปีศาจน้อยจอมตะกละ เจ้ามันเป็นสัตว์ประหลาดจอมตะกละ!” หญิงชราไม่สามารถหยุดเคาะไม้เท้าลายมังกรของนางได้ ร่างกายของนางสั่นด้วยความโกรธ

เขาเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดจอมโลภในตำนาน

เจ้าสัตว์ประหลาดจอมโลภนั้นไม่ได้มีพลังเท่าไหร่ แต่ด้วยระดับของความโลภที่มันมีนั้นมากเกินไป มันกินทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวอย่างไม่มีวันอิ่ม จนในที่สุดความโลภมาก ก็บังตาจนมันอยากจะกินขาทั้งสามของอีกาทองคำซึ่งเป็นสัตว์วิญญาณระดับจักรพรรดิ เป็นผลให้มันถูกฝังไว้ในกองไฟของอีกาทองคำจนกลายเป็นขี้เถ้า

ใบหน้าของลั่วอู๋ดูไม่สนใจ “เจ้าจะซื้อหรือไม่ ข้าจะไปแล้วนะ”

“เดี๋ยวก่อน” หญิงชรากัดฟันแล้วจึงพูดว่า “250000 ข้าให้ราคาสูงกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

“เจ้ามันไม่มีความจริงใจ ข้าจะไปแล้ว”

หญิงชราโกรธมาก “เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

ลั่วอู๋หยุดเตรียมที่จะเดินจากไป เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ให้ราคาที่สมเหตุสมผลมาซะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ล่ะ”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้หญิงชราก็หายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างขมขื่นว่า “800000 นี่คือขีดจำกัดของข้าแล้ว ข้าสามารถให้เจ้าได้เท่านี้ ถ้าเจ้าไม่ยอม ข้าก็ไม่ต้องการมัน”

ผลไม้ลึกลับแต่ละผลนั้นมีราคาแพงมาก แม้ผลของมันจะไม่ได้ดีที่สุด แต่เนื่องจากมันสามารถใช้ได้หลายครั้ง จึงถือได้ว่าเป็นสมบัติชั้นหนึ่งในบรรดาวัตถุพลังวิญญาณยืดอายุขัย

โดยปกติแล้วหญิงชรา คนนี้น่าจะเคยได้ใช้วัตถุพลังวิญญาณมีผลยืดอายุขัยแล้วมากมาย รวมถึงโฉวหยวนกัวก็ด้วย

แก่นวิญญาณที่ได้รับการยืดอายุ จะไม่สามารถรับผลเดิมได้อีก ดังนั้นจึงมีเพียงวัตถุพลังวิญญาณไม่อย่างที่สามารถส่งผลต่อนางได้ และพวกมันก็หายากมาก

ผลไม้ลึกลับเป็นหนึ่งในนั้น

ลั่วอู๋เม้มริมฝีปาก

แน่นอนว่ามันเป็นหลุมพรางสำหรับเขา นางกล้ายื่นข้อเสนอเพียง 100000 กว่า สำหรับวัตถุพลังวิญญาณที่มีราคาถึง 800,000 งั้นเหรอ?

“ได้ มาค้าขายกัน” ลั่วอู๋มอบผลไม้ลึกลับให้หญิงชรา

หญิงชราดีใจราวกับว่านางได้สมบัติมา นางไม่ลังเลและกลืนมันลงไปในทันที ดูเหมือนว่านางจะกังวลเรื่องนี้มากจริงๆ

พลังวิญญาณแห่งชีวิตถูกปลดปล่อยออกมาในร่างกายของนาง

อายุขัยของหญิงชราเพิ่มขึ้นมาสิบปี อากาศอันเบาบาง ริ้วรอยบนใบหน้าของนางดูเหมือนจะเรียบเนียนขึ้น และความวิตกกังวลก็เจือจางลงไปมาก

“เจ้าเป็นเด็กดีจริง ๆ ” หญิงชราจ้องมองไปที่ ลั่วอู๋ และส่ง 800000 แต้ม ให้กับเหรียญของเขา

ลั่วอู๋คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วจึงถามไปว่า “800000 แต้ม สามารถ เลื่อนระดับสิทธิ์การเข้าถึงได้ถึงไหน?”

“ไปถึงสิทธิ์การเข้าถึงระดับเจ็ด” หญิงชราตอบ

หอสมุดหยุนเฉียนมีระดับรวมกันทั้งหมด 10 ระดับ ตามความสำคัญของหนังสือ

หนังสือโบราณที่สำคัญที่สุดจะต้องมีสิทธิ์การเข้าถึงของผู้มีอำนาจระดับแปดเป็นอย่างน้อย และระดับสิทธิ์การเข้าถึงระดับเจ็ดนั้นไม่เพียงพอ

ลั่วอู๋คิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงหยิบผลไม้ลึกลับออกมาอีกลูก “มาแลกเปลี่ยนกันอีกครั้งไหม”

“เจ้า … ” ดวงตาของหญิงชราเบิกกว้าง “ข้าจะขอรับทั้งหมดที่เจ้ามี”

ลั่วอู๋เหลือบมองนางแล้วจึงพูด “เจ้าไม่สามารถซื้อมันได้ทั้งหมด แน่เจ้าคงจะหมดตัวเอาเสียก่อน”

หญิงชราแทบขาดอากาศหายใจ

นางได้เห็นและใช้วัตถุพลังวิญญาณยืดอายุมามากมาย เพิ่มอายุขัยของนางมาได้หลายร้อยปี แต่มันก็ยังไม่น่าดึงดูดเท่ากับผลไม้ลึกลับ

เพราะมันทำงานหลายครั้ง.

ยิ่งมีปริมาณที่มากขึ้น มูลค่าของผลไม้ก็จะสูงขึ้น

“ข้าสามารถให้แต้มทั้งหมดของข้ากับเจ้าได้” หญิงชรากล่าวอย่างตื่นเต้น

“แต้มทั้งหมดของเจ้าช่วยยกระดับสิทธิ์การเข้าถึงของข้าไปถึงระดับ 10 ได้ไหม?” ลั่วอู๋ ถาม

“มันเป็นไปไม่ได้หรอก” ในที่สุดหญิงชราก็มีความรู้สึกสงสัยบางอย่าง “มีไม่ถึงห้าคนในพระราชวังเป่ยหมิงทั้งหมดที่มีสิทธิ์การเข้าถึง ระดับ 10 แม้แต่ตัวข้าก็ไม่ใช่หนึ่งในนั้น”

แต่ลั่วอู๋กลับหัวเราะออกมา “นั่นมันก็อีกเรื่อง ไม่ว่าเจ้าจะมีอำนาจหรือไม่ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าจะเข้าไปได้หรือไม่ ในฐานะคนที่ปกป้องหอสมุดนี้ เจ้าก็ควรจะสามารถเปิดหอสมุดทั้งหมดได้ไม่ใช่เหรอ ?”

ดวงตาของหญิงชรานั้นดูไม่แน่ใจ

ในเมื่อนางไม่มีสิทธิ์การเข้าถึงของผู้มีอำนาจระดับ 10 ตามกฎของพระราชวังเป่ยหมิง นางจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ดูหนังสือในใจกลางของหอสมุดหยุนเฉียน

อย่างไรก็ตามหอสมุดหยุนเฉียน ทั้งหมดอยู่ในความดูแลของนาง โดยธรรมชาติแล้วนางสามารถเข้าและออกได้ตามต้องการ แม้กระทั่งปล่อยให้คนอื่นเข้าและออกตามที่นางต้องการ

“เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรล่ะ?” หญิงชรายังคงรักษาสติและพิจารณาถึงเหตุผลได้

ลั่วอู๋พูดอย่างไร้เดียงสา “ข้าแค่ชอบอ่านหนังสือ ข้าไม่มีทางใช้มันมาทำร้ายพระราชวังเป่ยหมิงได้หรอก”

“ตกลง ข้าจะให้สิทธิ์การเข้าถึงแก่เจ้า แต่เพียงแค่วันเดียวเท่านั้นนะ เพราะข้าต้องรับความเสี่ยงมากในการทำเช่นนี้” หญิงชรายอมในที่สุด

หากเป็นเพียงแค่การอ่านหนังสือ มันย่อมไม่มีผลเสีย ใด ๆ

เพราะนางต้องการผลไม้ลึกลับจริงๆ

“ไม่มีปัญหา” ลั่วอู๋พูด

ทันใดนั้นหอหนังสือหยุนเฉียนแห่งพระราชวังเป่ยหมิง ก็เปิดให้ลั่วอู๋โดยสมบูรณ์ หนังสือทั้งหมดสามารถถูกเข้าเรียกดูได้ตามความประสงค์ของเขา แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้นำหนังสือออกไป และสามารถอ่านทั้งหมดได้เพียงวันเดียว

แต่ลั่วอู๋ไม่ได้กังวลถึงเรื่องนั้น

เขาให้ผลไม้ลึกลับแก่หญิงชรา 50 ผล ซึ่งเพียงพอที่จะยืดชีวิตของนางไปได้หลายร้อยปีจากนั้นลั่วอู๋ก็เดินเข้าไปในห้องสมุดหยุนเฉียน

หลังจากเข้าไปในห้องสมุดหยุนเฉียนแล้ว ลั่วอู๋ก็ไม่ได้กังวลกับการอ่านหนังสือรอบข้างเท่าไหร่ หนังสือเหล่านี้มีอยู่ทั่วไปซึ่งไม่คุ้มค่ากับเวลาของเขา

ในไม่ช้าลั่วอู๋ก็ไปบนชั้นเจ็ด

ที่นี่เริ่มมีหนังสือทักษะระดับทองและระดับทองขั้นสูงให้เห็น นอกจากนี้ยังมีหนังสือโบราณบางเล่มซึ่งเกี่ยวกับประสบการณ์การฝึกฝนของผู้อาวุโสในพระราชวังเป่ยหมิงอยู่ด้วย

โดยปกติแล้วเขาต้องใช้การแลกเปลี่ยนด้วยแต้มเท่านั้น จึงจะสามารถทำลายโล่พลังวิญญาณที่ป้องกันหนังสือได้ แต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว

เนื่องจากหญิงชราได้เปิดสิทธิ์ทั้งหมดให้กับเขาหนังสือเหล่านี้จึงไม่มีโล่วิญญาณคุ้มครอง ดังนั้นเขาจึงสามารถอ่านหนังเหล่านี้ได้โดยตรงโดยไม่ต้องจ่ายแต้ม

“โอกาสที่ดีขนาดนี้จะปล่อยให้สูญเปล่าไม่ได้” พลังคลื่นลูกใหญ่ ลั่วอู๋ ได้รวบรวมหนังสือจำนวนมากบนชั้นเจ็ดเข้าสู่มิติไห

หญิงชราได้เห็นกิจกรรมในหอสมุด นางตกใจจนตาแทบถลน นางพูดทันทีว่า “ทำอะไรน่ะ เจ้าหนุ่ม เจ้าจะฆ่าพวกเรารึไง !”

“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมันก็กลับมา” ลั่วอู๋ยิ้ม

ในไม่ช้ากลอุบายเก่า ๆ ของ ลั่วอู๋ ก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ทุกคนในมิติไห กองทัพทหารผี ไป่ฉี ถูกเรียกตัวออกมา

“ช่วยคัดลอกพวกมันให้ข้าหน่อย”

พวกเขาทั้งหมดต่างยุ่งวุ่นวายด้วยคำสั่งของลั่วอู๋

ทักษะอันล้ำค่าในหนังสือโบราณ ประสบการณ์ต่าง ๆ เหล่านี้ถูกคัดลอกลงอย่างรวดเร็ว สำเนาของพวกมันถูกส่งไปยังห้องสมุดในมิติไหเพื่อเก็บรักษาไว้

ครู่ต่อมาหนังสือทั้งหมดก็ถูกส่งออกจากมิติไหคืนไปยังสถานที่ดั้งเดิม ลั่วอู๋ นำพวกมันกลับไปยังหอสมุดหยุนเฉียนอย่างเรียบร้อย

“ไม่มีปัญหาใช่ไหม?” ลั่วอู๋ กล่าวด้วยเสียงดัง

หญิงชรากระซิบ “เจ้าปีศาจน้อยเจ้าเล่ห์”

แม้ว่านางจะไม่เห็นวิธีการของ ลั่วอู๋ แต่นางก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายทำอะไรลงไป น่าเสียดายที่นางไม่สามารถหยุดเขาได้ นางจึงทำได้แค่ปล่อยเขาไป

ชั้นแปด

ชั้นที่เก้า

ชั้นที่สิบ

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวันลั่วอู๋ก็คัดลอกหนังสือที่มีค่าที่สุดในหอสมุดหยุนเฉียนของพระราชวังเป่ยหมิงได้ครบถ้วน

ความสำเร็จทั้งหมดมีดังนี้:

มีทักษะระดับเพชร 4 ทักษะ ระดับทองขั้นสูง 36 ทักษะ และทักษะระดับทอง 743 ทักษะ

ประสบการณ์การฝึกฝนมากมายนับไม่ถ้วน

หนังสือโบราณล้ำค่ามากกว่า 400 เล่ม

สิ่งนี้เทียบเท่ากับการย้ายหอสมุดหยุนเฉียนทั้งหมดไปที่มิติไห เนื่องจากมูลค่าของหนังสือชั้นล่าง ๆ นั้นไม่สูงนักตราบใดที่เขาเต็มใจที่จะใช้เวลาค้นหาพวกมัน เขาก็สามารถหาซื้อได้จากโลกภายนอก

“ลาก่อน” ลั่วอู๋ยิ้มและโบกมือ

หญิงชราแทบจะขาดใจ

นางรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้สูญเสียอะไรไปมากมาย

แต่นางก็ไม่กล้าเผยแพร่เรื่องนี้ออกไป เพราะหากเรื่องนี้หลุดออกไปพวกเขาทั้งคู่จะต้องเผชิญกับการลงโทษตามกฎของพระราชวังเป่ยหมิง