ไหปีศาจ - บทที่ 477 การเดิมพัน

บทที่ 477 การเดิมพัน

บทที่ 477

การเดิมพัน

จูกู่เฉิง ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยสักนิด

ในเมื่อเขาไม่มีทางในการฟื้นฟูสภาพของปลาตัวใหญ่ได้ ก็แค่ทำให้พลังของผนึกลดลงกลับไปดังเดิมก็พอไม่ใช่เหรอ? แค่ปรับสมดุลให้กลับมาเป็นดังเดิมก็พอ

แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่อะไรที่เขาสามารถทำได้

ผนึกนั้นได้รับการเสริมความแข็งแกร่งโดยผู้ปกครองสูงสุดรุ่นต่าง ๆ ที่ผ่านมาเป็นจำนวนมาก จนความแข็งแกร่งของผนึกนั้นขึ้นไปถึงขีดสุด

ผู้ปกครองสูงสุดทุกคนต่างก็กังวลว่าผนึกจะได้รับความเสียหายเมื่อเวลาผ่านไป ทำให้ปลาตัวใหญ่สามารถทำลายผนึกออกมาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อเสริมกำลังของผนึก

ที่พวกเขาเสริมผนึกซ้อนทับกันขึ้นไปก็ด้วยเหตุนี้

ด้วยความพยายามอย่างไม่ลดละ ในที่สุดพวกเขาก็ตัดโอกาสในการทำลายผนึกของปลาตัวใหญ่ไปได้โดยสมบูรณ์

อย่างไรก็ตามเพราะผนึกนั้นก็กำลังจะทำให้ปลาตัวใหญ่สูญสิ้น ไปพร้อมกับพระราชวังเป่ยหมิงที่อยู่บนตัวของมัน

ถ้าจูกู่เฉิงต้องการทำให้พลังของผนึกอ่อนแอลงกลับไปเป็นดังเดิมแล้วล่ะก็ เขาจะต้องใช้ความแข็งแกร่งของคนคนเดียว เข้าต่อสู้กับความพยายามร่วมกันของผู้ปกครองสูงสุดทุกคนที่ผ่านมาในอดีตทั้งหมดในอดีต

มันไม่ใช่อะไรที่เขาคนเดียวสามารถทำได้

ผู้ปกครองสูงสุดทุกคนที่ผ่านมาต่างก็เป็นผู้ที่แข็งแกร่งเป็นอันดับต้น ๆ ของพระราชวังเป่ยหมิง

หากเขาต้องการจะแก้ไขผนึกอันแข็งแกร่งที่พวกเขาทิ้งเอาไว้ข้างหลังแล้วล่ะก็ คงไม่มีใครสามารถทำมันได้นอกจากผู้ใช้พลังวิญญาณระดับจักรพรรดิ

“เจ้า…เจ้าทำได้อย่างไร?” จูกู่เฉิง พยายามระงับความตกใจภายใน เพื่อจะได้ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา

ลั่วอู๋ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้ามีวิชาพิเศษ ซึ่งแน่นอนว่าไม่สามารถบอกเจ้าได้”

จูกู่เฉิงทำจิตใจให้มั่นคงและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เอาเถอะ ที่แน่ ๆ ตอนนี้มันยังไม่พอ ผนึกทั้ง 18 ตัวยังคงแข็งแกร่งเกินไป และสภาพของปลาตัวใหญ่เองก็ยังคงอ่อนแอลงอยู่ เรื่อย ๆ”

“ เจ้ารีบเหรอ?” ลั่วอู๋ ไม่พอใจ “เจ้าไม่พอใจที่ข้าทำไปทีละทีละขั้นตอนรึไง เจ้ามาทำเองไหม?”

จูกู่เฉิง รู้สึกสำลักในคอ เขาไม่กล้าที่จะหักล้างอีกฝ่าย

เขารู้ดีว่าตนเองไม่ควรคุกคามเด็กคนนี้ในตอนนี้

เหวินเสี่ยวตกอยู่ในความงุนงง

อย่างไรก็ตามจากคำพูดของ จูกู่เฉิง เขาก็สามารถเข้าใจได้โดยธรรมชาติว่า ลั่วอู๋ ประสบความสำเร็จ

เขาสามารถแก้วิกฤตของพระราชวังเป่ยหมิงได้แล้ว

ที่เขายังสับสนก็คือ ผนึกหมายถึงผนึกอะไร? ปลาตัวใหญ่ที่พูดถึงคือเรื่องอะไร?

“เจ้าต้องการเวลานานแค่ไหน?” จูกู่เฉิง ถาม

ลั่วอู๋คิดว่า “คาดว่าข้าจะต้องใช้เวลาประมาณสี่หรือห้าเดือน”

“ไม่เลว ไม่เลว” จูกู่เฉิง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่มีปัญหาไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ใช่ไหม?”

“ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” ลั่วอู๋อย่างสับสน

จูกู่เฉิง ชี้ไปที่เงาสีฟ้า ณ ใจกลางสระน้ำ “ปลาตัวใหญ่ตื่นขึ้นมาบ้างรึยัง?”

“ก็ไม่นะ” ลั่วอู๋เลือกที่จะโกหกโดยไม่รู้ตัว

เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

แต่ลั่วอู๋ไม่ต้องการให้คนนอกรู้เกี่ยวกับความเชื่อมโยงที่เขามีกับคุน

โดยเฉพาะคนของพระราชวังเป่ยหมิง

จูกู่เฉิงโล่งใจ “ดีจัง ปลาตัวใหญ่มีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งมาก แม้ว่ามันจะตื่นขึ้นมาเพียงครู่เดียวมันก็สามารถฆ่าเจ้าได้อย่างง่ายดาย”

“เจ้าบ้า เจ้าไม่ได้บอกข้าแบบนั้น ก่อนหน้านี้นี่” ลั่วอู๋แทบจะพลิกตัว ณ จุดนั้น

“ อย่าเพิ่งตื่นเต้นไป” จูกู่เฉิงอธิบาย “มันแทบจะไม่เคยตื่นขึ้นมาเลย ข้าแค่ถามในกรณีที่มันเกิดขึ้น”

มีความเคลื่อนไหวสั่นกลัวในหัวใจของลั่วอู๋

มันแทบจะไม่ตื่น?

แต่นี่มันตื่นขึ้นมาถึงสองครั้งในเดือนเดียว

แสดงว่า จูกู่เฉิง ไม่รู้สึกตัวเมื่อมันตื่นขึ้นมา?

“ฮึ่ม” ลั่วอู๋ตะคอกและไม่พูดอะไรอีก

เหวินเสี่ยวที่ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์บ้างเล็กน้อย ยังคงเต็มไปด้วยความสับสนและความตกใจสลับไปมาบนใบหน้าของเขา เพราะความจริงตรงหน้านั้นแทบจะพลิกผันความรู้ความเข้าใจตลอดยี่สิบปีของเขาไปเป็นคนล่ะด้าน

“ข้าก็เคยเป็นเหมือนกับเจ้า” จูกู่เฉิง มองไปที่ เหวินเสี่ยว และพูดอย่างเรียบ ๆ

จากนั้นเขาก็อธิบายให้เหวินเสี่ยวฟังทุกอย่าง

เหวินเสี่ยวเงียบหลังจากฟัง แต่เขาก็ไม่ได้ตอบสนองด้วยความตกใจมากไปกว่านั้น

แม้แต่คนนอกอย่าง ลั่วอู๋ ยังตกตะลึงไปสักพักใหญ่ ๆ เมื่อได้ยินความลับนี้ ไม่ต้องพูดถึงคนของพระราชวังเป่ยหมิงเลย

เพราะมันเป็นอะไรที่จะพลิกจากความรู้ความเข้าใจก่อนหน้านี้ทั้งหมดของพวกเขาเหล่านั้นมาก

“มีสิ่งหนึ่งที่ข้าไม่ค่อยเข้าใจ”จูกู่เฉิงขมวดคิ้วแล้วจึงพูด “ในเมื่อเจ้าสามารถแก้ไขปัญหาที่นี่ได้ แล้วทำไม เจ้าต้องปล่อยให้เพื่อนของเจ้าหนีออกไปก่อนด้วยล่ะ?”

มีแต่ผี และแมลงเหลืออยู่ที่ลาน

สิ่งเหล่านี้เป็นของลั่วอู๋ เหวินเสี่ยวสามารถยืนยันข้อนี้ได้

เขาปกปิดความจริงต่อไปไม่ได้แล้ว

ลั่วอู๋ ยอมรับอย่างจริงใจ “แน่นอนว่ามันเป็นเพราะข้าไม่แน่ใจว่าตัวเองจะแก้ไขปัญหาให้กับพระราชวังเป่ยหมิงได้รึ เปล่า ? ดังนั้นข้าต้องยืนยันความปลอดภัยให้เพื่อนพ้องข้า ข้าไม่สามารถเอาพวกเขามาเสี่ยงด้วยได้”

“พวกเขาหายตัวไปได้อย่างไรกัน ? หินทะลวงมิติงั้น เหรอ ?” จูกู่เฉิง งงงวย

อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาใช้หินทะลวงมิติ เหล่าผู้รักษาความสงบก็คงจะรู้สึกตัวได้ในทันที

นอกจากการใช้หินทะลวงมิติแล้ว จูกู่เฉิง คิดไม่ออกว่าพวกเขาที่เป็นเพียงผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองสองสามคนจะใช้วิธีอื่นใดในการหลบหนีออกจากการล้อมรักษาความปลอดภัยได้

ต่อให้เป็นการเดินทางด้วยพลังมิติก็ตาม

ความแข็งแรงของพวกเขานั้นไม่เพียงพอ อีกทั้งระยะทางเองก็ไกลเกินกว่าที่จะใช้ทักษะห้วงมิติในการหลบหนีออกจากวิหารตรง ๆ เช่นกัน

“ข้ามีเหตุจำเป็นอะไรต้องบอกเจ้าล่ะ?” ลั่วอู๋เหลือบมองเขา

จูกู่เฉิง ไม่ได้โกรธ “เจ้าสามารถบอกข้าได้ไหมว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน แล้วทำไมพวกเขาถึงหลบเลี่ยงจากการตรวจสอบค้นหาของพระราชวังเป่ยหมิงได้ ? พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทางนักบุญที่อยู่ในทะเลเองก็น่าจะสังเกตได้ทัน หากมีใครหนีออกจากพระราชวังเป่ยหมิงไป เขาจะรู้ตัวก่อนแน่ ถ้าสหายของเจ้าออกไปจากพระราชวังเป่ยหมิงแล้ว”

เขาถามในฐานะผู้ปกครองสูงสุดของพระราชวังเป่ยหมิง

การที่มีใครบางคนหลบหนีไปราวกับซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาของเขา ที่แม้แต่ตัวเอาเองก็หาไม่พบ

มันทำให้ จูกู่เฉิง รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แต่ลั่วอู๋นั้นไม่ได้สนใจ “มันก็จริงอยู่ว่า พวกเขายังไม่ได้ออกไปจากพระราชวังเป่ยหมิง แต่ข้าจะไม่บอกเจ้าหรอกว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน เจ้าสามารถมองหาพวกเขาไปเรื่อย ๆ ได้ตามสบายเลย ข้าไม่รังเกียจ”

“เจ้ามั่นใจมากงั้นเหรอ?” ดวงตาของ จูกู่เฉิง หรี่ลงเล็กน้อย “พระราชวังเป่ยหมิงทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของข้านะ”

“มาเดิมพันกันไหมล่ะ?” ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

จูกู่เฉิง ก็หัวเราะ “เอาสิ”

“มีเวลาจำกัดที่หนึ่งเดือน ถ้าเจ้าชนะข้าจะเรียกหาเจ้า ถ้าเจ้าต้องการอะไรข้าจะมอบให้ กลับกันแล้วถ้าข้าชนะ ข้าก็ต้องการอะไรบางอย่างเช่นกัน”

“อะไรงั้นเหรอ?”

“ข้าต้องการบันทึกที่แท้จริงของราชาหมอกซานเหริน”

ใบหน้าของ จูกู่เฉิง เย็นชาลง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ามีสิ่งนั้น”

“ ข้าได้อ่านหนังสือทั้งหมดใน หอสมุดหยุนเฉียน มาแล้ว” ลั่วอู๋พูดอย่างใจเย็น “แต่มันกลับมีเพียงบันทึกไม่กี่อย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อ 8000 ปีก่อน มันเรียบง่ายจนน่ากลัว และข้าก็ไม่เชื่อว่าราชาหมอกซานเหรินจะไม่ได้บันทึกอะไรทิ้งไว้”

ลั่วอู๋อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ 8000 ปีก่อน

เขาอยากรู้เรื่องราวระหว่างภูตไหกับราชาหมอก ซานเหริน

เขาอยากรู้ว่าทำไมคุนถึงถูกผนึกไว้

เขาอยากรู้ว่าทำไมดาบต้านสวรรค์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้

เห็นได้ชัดว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในบันทึกทั่ว ๆ ไป มันน่าจะอยู่ในบันทึกส่วนตัวของราชาหมอกซานเหริน เท่านั้น

“มีเพียงผู้ปกครองสูงสุดของพระราชวังเป่ยหมิงเท่านั้น ที่จะสามารถอ่านจดหมายของท่านบรรพบุรุษได้” จูกู่เฉิง กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ลั่วอู๋ กล่าวว่า “แต่การเดิมพันนี้ก็น่าสนใจใช่ไหมล่ะ ?”

“ เจ้ามันหยิ่งยโสเกินไปแล้ว” จูกู่เฉิงพูดช้าๆ ปากของเขายกขึ้น “เจ้าไม่รู้ว่าพลังที่แท้จริงคืออะไร ในทะเลเหนือข้าคือผู้ปกครองที่แท้จริง เทียบได้กับจักรพรรดิของเจ้า”

โดยนัยแล้ว นี่หมายความว่าเขาตกลงที่จะเดิมพันกับลั่วอู๋

ด้วยความช่วยเหลือของมงกุฎหินความ พลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาสามารถขยายไปทั่วพระราชวังเป่ยหมิงทั้งหมดได้ แม้กระทั่งในส่วนลึกของทะเลเหนือใต้น้ำลึกลงไป เขาก็ยังสามารถสัมผัสถึงมันได้อย่างชัดเจนทุกซอกทุกมุม

นี่เป็นสิทธิพิเศษ ในฐานะผู้ปกครองสูงสุดของพระราชวังเป่ยหมิง

หากไม่มีผู้ใช้พลังวิญญาณระดับจักรพรรดิโผล่มา ในทะเลเหนือสุดขอบเขานั้นคือผู้ไร้เทียมทาน

“เอาล่ะ เจ้าตกลงแล้วนะ” ลั่วอู๋พูดอย่างไม่ใส่ใจ

จูกู่เฉิงพาเหวินเสี่ยวออกไป “ข้าฝากผนึกไว้ในมือเจ้า หลังจากนี้หนึ่งเดือนข้าจะกลับมา”

เหวินเสี่ยว ต้องการอยู่ที่นี่ด้วย แต่ลั่วอู๋ก็ปฏิเสธแล้วไล่เขาไป

ตอนนี้เหวินเสี่ยวไม่ใช่คนของเขา

ลั่วอู๋จึงไม่ต้องการเปิดเผยวิชาลับและไพ่ในมือให้เขารู้