ไหปีศาจ - บทที่ 478 ไม่พบ

บทที่ 478 ไม่พบ

บทที่ 478

ไม่พบ

ภายนอกวิหารเฉิงหยวน

“ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” หลายคนไม่สามารถอดกลั้นความวิตกกังวลในใจของตนเองไว้ได้

“มันยากที่จะเชื่อจริง ๆ ว่าเด็กหนุ่มที่มีมิติวิญญาณเพียงระดับทองคนนั้นจะสามารถทำสิ่งที่พวกเราทุกคนในพระราชวังเป่ยหมิงไม่สามารถทำได้” ผู้อาวุโสกล่าวพร้อมกับถอนหายใจยาว

ทุกคนต่างเงียบกริบ

ใช่มันยากที่จะเชื่อ

ขนาดพวกเขาที่เป็นปรมาจารย์ระดับสูงที่แข็งแกร่งที่สุดสามคน ก็ยังช่วยเหลือปลาตัวใหญ่ไม่ได้

บางทีมันอาจจะต้องได้ความช่วยเหลือจากผู้ใช้พลังวิญญาณระดับจักรพรรดิ ในการช่วยเหลือพระราชวัง เป่ยหมิงจากการล่มสลาย

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ในประวัติศาสตร์ของพระราชวังเป่ยหมิง ไม่เคยมีผู้ใดที่สามารถไปถึงความแข็งแกร่งระดับจักรพรรดิได้นอกจากบรรพบุรุษของพวกเขาอย่าง ราชาหมอกซานเหริน

คนระดับสูงในพระราชวังเป่ยหมิงย่อมรู้สถานการณ์ของโลกภายนอกโดยธรรมชาติ พวกเขาต่างก็รู้ว่าในทั่วทั้งทวีปมี ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับจักรพรรดิเพียงสองคน คือท่านหม่าเฉิน เทพพิทักษ์ และ เฮา นักบุญอุปถัมภ์ของราชวงศ์มังกรเร้นกาย ทั้งสองคนต่างไม่ใช่คนที่สามารถหาตัวได้ง่าย ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้มีแผนจะไปหาคนเหล่านั้น พวกเขารู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปพบด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะสามารถเข้าพบทั้งสองคนนั้นได้ แต่พวกเขาจะสามารถทำอะไรให้ทั้งสองคนตกลงช่วยได้กัน

ระหว่างนั้น จูกู่เฉิง ก็เดินออกจากวิหารเฉิงหยวน

เหล่าผู้มีอำนาจระดับสูงทั้งหมดต่างมองไปที่จูกู่เฉิงด้วยสายตาของคนเหงา

พวกเขาส่วนใหญ่ไม่เชื่อในตัว ลั่วอู๋ เลย แต่พวกเขาก็ยังไม่อยากยอมแพ้ ตราบใดที่ยังมีความหวังแม้เพียงเล็กน้อย พวกเขาก็อยากจะหวัง

“มีอะไรหรือขอรับ ท่าน” รองผู้ปกครองสูงสุดถามด้วยเสียงต่ำ

จูกู่เฉิง สงบอารมณ์ลง พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา “เรียก ฉีโปจิง ให้กลับมาทำงานซะ ชะตาของพระราชวังเป่ยหมิงเป็นไปด้วยดี วันนี้จะเป็นวันแห่งความสุขของพวกเรา จงเฉลิมฉลองซะ อาชญากรรมที่ไม่ใช่กบฏทั้งหมดจะได้รับการนิรโทษกรรม”

ใบหน้าของทุกคนต่างสับสน ทำไมจู่ ๆ เขาถึงปล่อยฉีโปจิงซะอย่างนั้น?

จากนั้นความดีใจก็ค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าของทุก ๆ คน

การเฉลิมฉลองและการนิรโทษกรรม

หรือว่า…

ฝูงชนต่างพากันแสดงความยินดี

“ข้าขอออกคำสั่งให้พวกเจ้ารู้ไว้ ลั่วอู๋ นั้นมีส่วนอย่างมากในการรักษาสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เขาจะได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษให้เป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของพระราชวังเป่ยหมิง สถานะของเขาเทียบเท่ากับผู้อาวุโสระดับสูง” จูกู่เฉิง กล่าว

ตอนนี้พวกเขาทุกคนต่างโล่งใจและเต็มไปด้วยกำลังใจ

เรื่องปัญหาของสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นเหมือนกับยอดเขาใหญ่ที่กดทับหัวใจของผู้คนในพระราชวังเป่ยหมิงมาเป็นเวลานาน มันทำให้พวกเขาหายใจลำบากและแห้งเหี่ยว

แต่ตอนนี้ภูเขานั้นถูกยกออกไปแล้ว

ในที่สุดพวกเขาก็สามารถวางใจได้เสียที

เหตุผลว่า ลั่วอู๋ สามารถรักษาสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไรนั้น ถูกทิ้งไปจากห้วงความคิดของทุกคน ตราบเท่าที่เขาประสบความสำเร็จและสามารถช่วยทุกชีวิตบนพระราชวัง เป่ยหมิงได้แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ต่อให้เขาต้องใช้เครื่องสังเวยมันก็ไม่เป็นไร

ไม่ต้องไปสนใจ

มันไม่สำคัญว่าเขาจะได้เป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ประเภทไหน ต่อให้มอบตำแหน่งรองผู้ปกครองสูงสุดให้เขาก็ไม่มีใครสน

มันยอดเยี่ยมมาก! พระราชวังเป่ยหมิงรอดจากวิกฤตแล้ว!

ผู้อาวุโสบางคนถึงกับน้ำตาไหลร่ำไห้ด้วยความดีใจ หลังจากผ่านความกดดันมานานหลายทศวรรษพวกเขาต่างรีบหยิบสมบัติจำนวนมาก ออกมาเพื่อให้รางวัลแก่สาวก

อย่าเสียเวลาถามว่าทำไม พวกเขาแค่กำลังอารมณ์ดี

นอกจากนี้ยังมีบางคนที่เดินออกไปโยนแจกจ่ายหินวิญญาณไปยังพื้นที่ด้านล่างอย่างมีความสุข ขว้างมันออกไปด้วยสีหน้าอันมีความสุขอย่างไร้เดียงสา พวกเขาไม่เคยดีใจเท่านี้มาก่อน

ฝนหินวิญญาณเริ่มตกลงไปทั่วพระราชวังเป่ยหมิง

ผู้คนนับไม่ถ้วนรีบวิ่งไปที่ถนนรีบขึ้นไปบนหลังคาเริ่มเก็บเงิน แม้ว่าหินวิญญาณจะทำลายสิ่งต่างๆมากมาย แต่ทุกคนก็ตื่นเต้นไปกับมัน

มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่ผู้คนที่จะหยิบเงินที่ถูกแจกจ่ายมา

นี่คือการเฉลิมฉลองอย่างแท้จริง

แม้แต่จูกู่เฉิงก็ยังอารมณ์ดี ตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์เป็นอะไรที่ไม่เคยมีมาก่อน มันเป็นตำแหน่งที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างไม่เป็นทางการ

สถานะนี้เท่ากับผู้อาวุโสรุ่นพี่ของเขา มันมีสิทธิค่อนข้างมาก เรียกได้ว่าเหนือกว่าผู้อาวุโสทั่ว ๆ ไปหลายขั้น

“ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถอยู่ในพระราชวัง เป่ยหมิงเป็นเวลานานได้ ไม่งั้นมันจะก่อเรื่องวุ่นวายเสียเปล่า เรียกได้ว่านี่เป็นเพียงการตอบแทนด้วยและชดใช้ความเข้าใจผิดในอดีต” จูกู่เฉิง คิดเช่นนั้น

ท้ายที่สุดแล้ว ลั่วอู๋ ได้ทำผลงานที่ยิ่งใหญ่ เกินกว่าที่จะบอกเขาว่าไม่มีรางวัลตอบแทน

พระราชวังเป่ยหมิงเต็มไปด้วยความสุข แม้แต่เหวินเสี่ยวก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ มันเป็นความโล่งใจและความสุขจากความปรารถนาอันยาวนานของเขา ในที่สุดความเครียดของเขาก็ถูกขจัดไป

จูกู่เฉิง ค่อย ๆ ลอยขึ้นไปยัง ด้านบนของพระราชวัง เป่ยหมิง เขามองไปยังพื้นโลกเบื้องล่าง จากนั้นเงาสีม่วงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยลมฝนและเมฆฟ้าก็ปรากฏขึ้น

มันคือสัตว์วิญญาณระดับเพชร สัตว์อสูรกลืนฟ้าร้อง รูปร่างของมันคล้ายกับเสือดาว มันมีร่างกายที่แข็งแกร่ง เท้าถูกหุ้มไปด้วยสายฟ้า มันมีความสามารถในการควบคุมสายฟ้าและความเร็วอันน่ากลัว

ว่ากันว่ามันเกิดขึ้นมาจากสายฟ้าในพายุที่โหมกระหน่ำ พร้อมกับความสามารถในการก้าวย่างขึ้นไปบนท้องฟ้า มันชอบสายฟ้าและฟ้าผ่า จึงมักมองหาพายุในทะเลอยู่เสมอ

เนื่องจากพวกมันกลืนเมฆฝนฟ้าคะนองบ่อยครั้ง มันจึงได้ช่วยชีวิตผู้คนมากมายในทะเลเหนือสุดขอบ และเป็นที่รู้จักในนามสัตว์มงคล

สัตว์อสูรกลืนฟ้าร้องเป็นสัตว์วิญญาณระดับเพชรที่แข็งแกร่ง มันมีพลังทำลายล้างอันน่ากลัว แม้มันจะยังห่างไกลเมื่อเทียบเคียงกับสัตว์วิญญาณระดับจักรพรรดิในอดีตกาลก็ตาม

“ที่เหลือก็แค่เอาชนะการเดิมพันสินะ”

สายฟ้าส่องสว่างวูบวาบในดวงตาของ จูกู่เฉิง

“ ไอ้เด็กหนุ่ม อย่ามาหยิ่งผยองไปหน่อยเลย”

“ในทะเลเหนือสุดขอบแห่งนี้ข้าคือผู้ไร้เทียมทาน”

“มันไร้สาระที่เจ้าจะมาเดิมพันกับข้า”

จูกู่เฉิง กุมเข้าด้วยกัน รวบรวมสายฟ้าเอาไว้ในมือ

“ ตาข่ายสายฟ้า!” จูกู่เฉิงตะโกน

พลังวิญญาณทรงโค้งอันน่ากลัวกระจายกลายเป็นใยแมงมุมบาง ๆ ไปทั่วท้องฟ้าในชั่วพริบตาและยังคงขยายออกไปเรื่อย ๆ

มงกุฎหินครามสว่างขึ้น ทันใดนั้นทะเลอันสงบก็หยาบกร้าน ราวกับทะเลเหนือสุดขอบได้ถูกควบคุมโดย จูกู่เฉิง

พลังวิญญาณถูกแพร่กระจายออกไปด้วยความช่วยเหลือของพลังแห่งผืนทะเลที่แล่นไปตามตาข่ายสายฟ้า ในเวลาอันสั้นมันก็ไปทั่วทุกซอกทุกมุมของพระราชวังเป่ยหมิง

ตาข่ายสายฟ้าร้องไม่ใช่ทักษะธรรมดา ๆ มันเป็นการประยุกต์ใช้พลังวิญญาณของทักษะสายฟ้าคำรน และสายฟ้ายืดหยุ่น

เห็นได้ชัดว่าความเข้าใจของ จูกู่เฉิง เกี่ยวกับทักษะพลังวิญญาณธาตุสายฟ้าได้ถึงระดับที่ลึกซึ้งมาก มันเป็นความสามารถของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแท้จริง

“ตราบใดที่พวกเจ้าอยู่ในพระราชวังเป่ยหมิง พวกเจ้าก็ไม่มีทางหลีกหนีพลังวิญญาณของข้าได้” จูกู่เฉิง หลับตาและใช้การรับรู้อย่างระมัดระวัง

ด้วยการพลังวิญญาณที่เพิ่มขึ้นมาจากหินครามและตาข่ายสายฟ้าการรับรู้ของจูกู่เฉิง สามารถเข้าถึงระดับจักรพรรดิได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ

นั่นคือจุดที่เขามีความมั่นใจมาก

แต่ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป

เพราะเขาหาสหายของ ลั่วอู๋ไปเจอเลยสักคน

“นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน ?” จูกู่เฉิง ขมวดคิ้ว

เขาใช้พลังการรับรู้อีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้อะไรเลย

“ไม่มีทาง!”

จิตใจของ จูกู่เฉิง โกรธเกรี้ยว เขาขยายขอบเขตการรับรู้ไปสู่จุดสูงสุด แม้แต่ส่วนลึกของทะเลเหนือสุดขอบก็ยังถูกปกคลุมไปด้วยการรับรู้ของเขา

ฝูงช้างมังกรทะเลที่ยิ่งใหญ่

เงือกแห่งห้วงลึกที่อาศัยอยู่บนแนวหมอก

ใต้ห้วงลึกที่เหล่าอสูรทะเลอาศัยอยู่

นอกจากนี้ยังมีพื้นที่จำนวนมากที่มีสัตว์วิญญาณนานาชนิด

ทัศนียภาพอันกว้างไกล

น่าเสียดายที่เขาไม่พบพรรคพวกของลั่วอู๋เลย

ดวงตาของ จูกู่เฉิง ขุ่นมัว มันไม่น่าจะมีสถานที่ใดในทะเลเหนือสุดขอบที่เขาไม่สามารถค้นหาได้นี่นา?

มันไม่ควรมีอะไรแบบนั้น

……

……

ข้างในปลาตัวใหญ่.

ลั่วอู๋จัดการเก็บน้ำอีกหยดมาจากสระทองคำ

เขาทำแบบนี้วันละหยดมาเป็นเวลาหนึ่งเดือน ก็เลยได้เพียงแค่ 30 หยด

หลังจากนั้น ลั่วอู๋ ก็กลับมาไปในมิติไห

การฝึกฝนยังคงเป็นเป้าหมายหลัก

ในเมื่อเขาไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ การอยู่ที่นี่จึงทำให้เขาสบายใจ

มิติไห เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ และพลังของมิติไหความแข็งแกร่งของทุกคนก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว

วันเวลาผ่านไป

เหล่าพันธมิตรผู้ล้างแค้น กว่าครึ่งหนึ่งได้ไปถึงความแข็งแกร่งระดับทองกันแล้วเป็นที่เรียบร้อย

หลังจากได้สัมผัสกับ “การฝึกฝน” จากเหล่าผู้กล้าในหุบเขามรณะ ความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วและสามารถช่วยลั่วอู๋ในการฝึกได้

“อาณาจักร” ของนกโง่เองก็ถูกสร้างขึ้นมาอย่างดีเช่นกัน นอกจากนี้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในมิติไห ได้มีนกวิญญาณทะเลจำนวนมากเข้ามาร่วมด้วย ดังนั้นอิทธิพลของนกหน้าโง่จึงได้รับการขยายออกไป

ที่แย่ก็คือทางด้านกองทัพผี

เนื่องจากทหารผีและผีเหล่านั้นขาดความฉลาดพวกมันรู้เพียงวิธีในการเชื่อฟังคำสั่งเท่านั้น พวกมันไม่สามารถเสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวเองได้ด้วยการฝึกฝน

นอกจากนี้ยังสูญเสียพรรคพวกไปมากในการบุกโจมตีครั้งล่าสุด

ตอนนี้จำนวนกองทัพผีจึงน้อยกว่าทางฝั่งนกวิญญาณมาก

ไป๋ฉี ซึ่งเป็นแม่ทัพของกองทัพผี ได้ยอมรับในตัวของลั่วอู๋แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เย็นชาเหมือนในอดีตอีกต่อไป เขาภักดีกับ ลั่วอู๋ และมอบทหารผีให้ดูแลเขาเป็นจำนวนหนึ่ง

ลั่วอู๋จึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องหาทางช่วยกองทัพผี

ดูเหมือนว่าเขาต้องเผื่อเวลาเดินทางไปยังภูเขากุยโตอีกรอบเสียแล้ว