ไหปีศาจ - บทที่ 518 หัวหน้าตระกูลฉู

บทที่ 518 หัวหน้าตระกูลฉู

บทที่ 518

หัวหน้าตระกูลฉู

ถ้าจะช่วยท่านหญิงหยู่ก็คงไม่สามารถพึ่งลั่วอู๋ได้ ดังนั้นลั่วอู๋จะรอให้ผู้บัญชาการหลิงหลงกลับเมืองหลวงก่อน

หรือหลังจากสำนักเฉียนหลงเปิดแล้วไปหาท่านรองประธานสำนักเพื่อขอให้ช่วย บางทีอาจรักษาความรู้สึกไว้ได้

แต่ท่านรองประธานสำนักดูแลลั่วอู๋มา ดังนั้นลั่วอู๋จึงไม่อยากทำให้ผู้มีพระคุณของเขาเดือดร้อน สุดท้ายการห่วงใยกันก็คือความรัก แต่ไม่ใช่การเป็นส่วนหนึ่ง จะมาหวังพึ่งเขาไปตลอดก็ไม่ได้ เขารู้ถึงจุดนั้นดี

สิบวันให้หลังสำนักเฉียนหลงจะเปิด และลั่วอู๋ตัดสินใจกลับไปก่อนเวลานั้น

เนื่องจากตอนนี้ทุกคนอยู่ในเมืองหมิงหนานแล้ว ลั่วอู๋จึงไปที่ตำหนักฉู เพื่อไปหาฉูจงฉวน

ตอนนี้ลั่วอู๋เป็นแขกของตระกูลฉู หลายคนในตระกูลฉู เคยได้ยินชื่อของลั่วอู๋แล้ว นี่เป็นเพื่อนที่ดีของนายน้อยและยังเป็นอัจฉริยะอันดับต้น ๆ ของสำนักเฉียนหลง

ลั่วอู๋ได้รับเชิญให้ไปที่ตำหนักฉูด้วยความเคารพ

“ฉูจงฉวนยังไม่กลับมาอีกเหรอ?” ลั่วอู๋รู้สึกสงสัย

ฉูจานเทียน หัวหน้าของตระกูลฉูที่ไม่ค่อยปรากฏตัวนัก ผมของเขามีสีเทาเล็กน้อย เขาแข็งแรงและมีกำลังวังชา ปราณของเขาคงที่เหมือนภูเขา และเสียงหัวเราะของเขาก็ดังเหมือนระฆังใบใหญ่

“ฮ่า ฮ่า หนุ่มนั่นกับหลินยูหลันไปที่ภูเขาเทียนหวังน่ะ ข้าบอกไปว่าทั้งสองต้องเป็นสามีภรรยากันแน่ พวกเขาเห็นหน้ากันตั้งแต่เด็ก เจ้านั่นกล้าสงสัยในคำพูดของข้า ตอนนี้เขาต้องวิ่งไปหาพ่อตาแล้ว” ฉู จานเทียนหัวเราะทั้งวัน

การจับคู่กันนี้เป็นการตัดสินใจของเขา และตอนนี้ได้กลายเป็นการจับคู่ที่ประสบความสำเร็จ

คนในตระกูลรอบตัวทำอะไรไม่ถูก

พ่อคุณหยุดเถอะ

โม้วันล่ะ 800 ครั้งเนี่ย เบื่อที่จะฟังจริง ๆ

ลั่วอู๋เลิกคิ้ว ฉูจานเทียนนี่ไม่ใช่ผลงานเจ้าเลย กลับกันเจ้าเป็นคนเข้าไปยุ่งเสียมากกว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ช่างทรมานเหลือเกิน

แน่นอนว่าลั่วอู๋ไม่ได้พูดอะไรมาก ดังนั้นมันจึงเป็นการดีที่จะปล่อยให้ชายชรามีความสุข

“ภูเขาเทียนหวังอยู่ที่ไหน ข้าจะหาพวกเขา” ลั่วอู๋ถาม

ตระกูลฉูชี้ทางให้กับลั่วอู๋

ก่อนจากไปลั่วอู๋ถามฉูจานเทียนด้วยเสียงต่ำ “ลูกหลานได้ยินมาว่าผู้อาวุโสเข้าไปในหุบเขามรณะหรือ?”

“มันเป็นความจริง” รอยยิ้มของฉูจานเทียนค่อย ๆ ลดลงและใบหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นไร้อารมณ์ “เจ้าถามเพื่ออะไร?”

ฉูจานเทียนผู้นำตระกูลฉู บุคคลที่ลึกเข้าไปในหุบเขามรณะ หนึ่งเดือนต่อมาก็กลับมาโดยไม่มีการบาดเจ็บใด ๆ

เป็นเรื่องที่หลายคนรู้ดี

ผู้นำตระกูลฉูยังคงอยู่ที่จุดสูงสุด ดังนั้นการที่เขาจะไปที่หุบเขามรณะก็ทำให้เกิดความตกใจอย่างมาก

แต่น่าแปลกที่หลังจากฉูจานเทียนกลับมา เขาไม่เคยพูดถึงอะไรเกี่ยวกับหุบเขามรณะเลย แม้ว่าจะถูกถามเขาก็มักจะนิ่งเงียบและทำหน้าเย็นชา

ถ้าไม่ใช่เพราะลั่วอู๋เป็นเพื่อนของฉูจงฉวน ด้วยประโยคนี้เพียงประโยคเดียวก็คาดได้ว่าระเบิดคงลงที่นี่แน่

ลั่วอู๋ยิ้มและไม่โกรธ “ผู้อาวุโสน่าจะทำข้อตกลงกับฉิงชาแล้ว”

“เจ้ารู้จักฉิงชารึ?” ฉูจานเทียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและใบหน้าของเขาขุ่นมัวด้วยความสงสัย

เช่นเดียวกับที่คนส่วนใหญ่ออกจากหุบเขามรณะ

เขายอมรับเงื่อนไขของฉิงชา และไม่เปิดเผยทุกอย่างเกี่ยวกับหุบเขามรณะ เมื่อจะสิ้นอายุขัยเขาสามารถเข้าสู่หุบเขามรณะและเป็นสมาชิกกลุ่มของพวกเขาได้

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่ามันไม่ได้เป็นชีวิตนิรันดร์ แต่กลายเป็นศพเดินได้ เขาไม่ใช่แค่จ่ายด้วยอิสรภาพเท่านั้น แต่ต้องจ่ายด้วยทุกอย่างที่เขามี

“ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหุบเขามรณะ” ลั่วอู๋กระซิบ

ฉูจานเทียนประหลาดใจ และถามหลังจากที่เงียบไปสักพัก “เจ้าทำข้อตกลงกับสัตว์ประหลาดพวกนั้นด้วยรึ? ไม่สิ พวกนั้นไม่มีเหตุผลที่จะมาเจอเจ้า”

หุบเขามรณะคงอยู่ได้ อย่างน้อยพวกเขาทั้งหมดก็แข็งแกร่งระดับหนึ่ง

คนธรรมดาไม่มีทางเข้าตาพวกเขาได้เลย

“ข้อตกลงของข้ากับพวกเขาแตกต่างจากของเจ้า” ลั่วอู๋ยิ้ม “ก็ไม่ได้จะอะไรมากหรอก แค่อยากเตือนเจ้าว่าลืมเรื่องหุบเขามรณะไปเสียแต่เนิ่น ๆ เถอะ สิ่งที่เรียกว่าข้อตกลงนั่นก็เป็นการหลอกลวงเท่านั้น”

สัตว์ประหลาดในหุบเขามรณะถูกทรมานด้วยความเป็นจริงมานานแล้ว พวกเขาไม่สนใจที่จะเปลี่ยนคนอื่นให้กลายเป็นศพเดินได้เหมือนตัวเอง

ไม่เพียงแต่ได้เก็บความลับของหุบเขามรณะไว้เท่านั้น แต่ยังเพิ่มสมาชิกการวิจัยอีกด้วย

ฉูจานเทียนเป็นบรรพบุรุษของฉูจงฉวน ลั่วอู๋จึงยังต้องการเตือนเขาถึงเรื่องนี้

“หลอกลวง?” คิ้วของฉู จานเทียนขมวดแน่นและอารมณ์ดูจะซับซ้อนเล็กน้อย

เขาอยู่ในจุดสูงสุดของระดับทองคำขาวมาเป็นเวลานานและเขายังคงไม่สามารถก้าวข้ามระดับได้

นั่นก็เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงของเหล่าระดับเทพทั้งหลาย

สภาพร่างกายของเขาเริ่มถดถอย แต่ตระกูลฉู ก็ล้มเหลวในการผลิตผู้ที่แข็งแกร่งพอที่จะรักษาตระกูลไว้ได้ เขาต้องเตรียมตัวสำหรับการวางแผนหลังจากนี้

ในความเป็นจริง การแต่งงานกับหมู่บ้านตงเทียน ก็เป็นหนึ่งในวิธีการเตรียมตัวของเขาเช่นกัน

ต่อให้พวกเขาจะตายไปจริง ๆ พวกเขาก็สามารถเป็นผู้สนับสนุนที่มั่นคงให้กับตระกูลฉูได้เช่นกัน

หุบเขามรณะเป็นหนึ่งในแผนการสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้ตัวเอง

บางทีตระกูลฉู อาจคงอยู่ต่อไปได้ตราบเท่าที่เขาสามารถทำได้

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” ฉูจานเทียนหายใจเข้าลึก ๆ และดวงตาของเขาก็ส่องแสง

ลั่วอู๋ส่ายหัว “มันยากที่จะอธิบาย แต่โปรดอย่าคิดจะไปหุบเขามรณะเลย ไม่งั้นเจ้าจะเสียใจ”

หลังจากนั้นลั่วอู๋ก็หยิบผลไม้สีแดงเข้มออกมาสิบผลที่มีหมอกสีขาวล้อมรอบพวกมัน

ผลไม้ลึกลับ

“นี่คือวิญญาณที่ยืนยาว บางทีมันอาจช่วยเจ้าได้เล็กน้อย” ลั่วอู๋ทิ้งผลไม้ลึกลับไว้และจากไป

แม้ว่าฉู จานเทียนจะไม่รู้จักผลไม้ลึกลับนี้ แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่มีอยู่ในนั้น

“ฮ่า ฮ่า ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากเด็กน้อย” ร่องรอยของการเยาะเย้ยตัวเองฉายผ่านดวงตาของฉูจานเทียน

ต่อมาฉูจานเทียนก็กลืนผลไม้ลึกลับ

แก่นพลังชีวิตที่พลุ่งพล่านหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว หล่อเลี้ยงฉีและเลือดที่ถดถอยไปแล้วให้เพิ่มกลับมา

เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายอย่างชัดเจน และร่างกายที่อ่อนล้าของเขาก็กลับมาสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง

“ของดีนี่” ฉู จานเทียนถอนหายใจอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็หัวเราะและเก็บผลไม้ลึกลับที่เหลืออีกเก้าผล

“ข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

“แต่ถ้าข้ามีโอกาสปีนภูเขานั้นอีกครั้ง ข้าจะถ่อมตัวและมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร”

ทันใดนั้นดวงตาแห่งสวรรค์ของฉูจานเทียนก็เปล่งประกายความรู้สึกของสงครามออกมาอย่างรุนแรง และเดินออกไปราวกับมังกรที่กระโจนลงไปในเหว และลมปราณที่แข็งแกร่งพุ่งออกมาราวกับจะทำให้ท้องฟ้าแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เขาเหมือนสิงโตแก่ที่อยู่เฉย ๆ มานาน แต่ตอนนี้เขาตื่นขึ้นมาและยังทำให้คนทั้งเมืองหมิงหนานตกใจ

คนในตระกูลฉูตกใจมาก

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้อาวุโสของเรา

ฉูจานเทียนเดินเข้ามาในตำหนักตระกูลฉู และลูกหลานของเขาบางคนก็ถามอย่างรีบร้อน “ท่านผู้อาวุโส ทำไมท่านถึงมาที่นี่?”

“ข้าจะไปหุบเขามรณะ” ในสายตาของคนแก่ของฉูจานเทียน มีความน่ากลัวอยู่มาก

ทั้งเมืองกำลังเดือด

ผู้นำของตระกูลฉู กลับไปที่หุบเขามรณะหลังจากผ่านไปแล้ว 27 ปี

เป็นเพราะเขากำลังจะตาย? จึงต้องการสำรวจความลับของความเป็นอมตะอีกครั้งหรือ?

อิทธิพลของเมืองทางใต้ที่อยู่ถัดไปจะมีการสับเปลี่ยนครั้งใหญ่

ฉูจานเทียนไม่ได้อธิบายให้ใครฟัง

เมื่อยี่สิบเจ็ดปีก่อนเขาเข้าสู่หุบเขามรณะตอนที่อยู่จุดสูงสุดของเขา นั่นไม่ใช่เพื่อความเป็นอมตะ แต่เพื่อความก้าวหน้า

น่าเสียดายที่ตระกูลฉู มัวแต่กังวลกับอุปสรรค และไม่สามารถคว้าโอกาสที่หายวับไปได้ ในทางตรงกันข้ามเขาหลับหูหลับตาเชื่อในความลับของความเป็นอมตะและการพัฒนาก็ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้มันต่างกัน

โชคดีที่กลับสู่จุดสูงสุดแล้ว แม้ว่าเขาจะตายไป ตระกูลฉูก็ยังได้รับความคุ้มครองจากหมู่บ้านตงเทียนอย่างไร้กังวล

เขาไม่มีความกังวลอีกต่อไป

นี่คือการเดินทางที่สามารถไปได้จนสุดทาง

การเดินทางนี้ไม่กลัวเป็นกลัวตาย

“ในหุบเขามรณะ เราไม่ได้แสวงหาชีวิตนิรันดร์ แต่ตระหนักถึงความตาย หากตระหนักว่าตัวเองนั้นตายไม่ได้…”

“เมื่อนั้นก็จะพบกับความตาย”