ไหปีศาจ - บทที่ 520 ประตูไม่เปิด

บทที่ 520 ประตูไม่เปิด

บทที่ 520

ประตูไม่เปิด

มีดวิญญาณทั้งแปด

นี่ไม่เพียงแต่เป็นชื่ออาวุธเท่านั้น แต่ยังเป็นชื่อของทักษะอีกด้วย

ไม่มีใครรู้ว่าหลินกุยมีมิติวิญญาณอะไร และไม่มีใครรู้ว่าเขาได้มีดเล่มนี้มาจากไหน

แต่เกือบทุกคนรู้ดีว่ามีดวิญญาณทั้งแปดน่ากลัวมาก ซึ่งน่ากลัวไม่น้อยไปกว่าสิบยอดดาบที่มีชื่อเสียง

แม้จะอยู่ในยุคของศิลปะการต่อสู้โบราณ อาวุธนี้ก็เป็นอาวุธที่มีชื่อเสียงที่มันสมควรได้รับ เมื่อมันเข้ามาในโลกมันจะกระตุ้นให้เกิดพายุและส่งกระแสเลือดออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ใบมีดยาวประมาณห้าฟุต ทั้งเล่มมืดมิดราวกับความมืดมิดของห้วงลึก ใบมีดเย็นราวกับถูกปิดผนึกด้วยปีศาจ พลังงานสีดำล่องลอยอยู่บนใบมีดอย่างต่อเนื่องราวกับมีชีวิต เพิ่มความลึกลับ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นสันหลัง

ในขณะนี้มีดมาล้อมรอบร่างของลั่วอู๋ และลั่วอู๋ก็รู้สึกตื่นตระหนก ลูกบอลโลหะขนาดเล็กปรากฏขึ้นในมือของเขา และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

มีดวิญญาณไม่ใช่เรื่องตลก

หากหลินกุยคิดจะลงมือ ลั่วอู๋สามารถมีโอกาสเอาชีวิตรอดได้โดยการใช้ดาบไร้ลักษณ์เท่านั้น

“ท่านพ่อ” หลินยูหลันร้องออกมาเหมือนไม่พอใจ “ท่านทำอะไรอยู่น่ะ?”

ดวงตาของหลินกุยยังเต็มไปด้วยเหลี่ยมคม เขามองไปที่มีดวิญญาณแล้วจับมัน

พลังสลายไปในทันที

“ข้าไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น” หลินกุยพูดแล้วส่ายหัว “นั่นเพื่อนของเจ้า ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”

หลินกุยดูธรรมดาจริง ๆ

แต่ลั่วอู๋ไม่คิดว่าเขาธรรมดาจริง ๆ

หลังจากที่มีดหายไป ลั่วอู๋ก็ถอนหายใจแล้วเก็บดาบไร้ลักษณ์ของเขาและพูดว่า “ยินดีที่ได้พบ ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน”

“อย่าสุภาพนักเลย เจ้าเป็นแขก” หลินกุยหัวเราะแล้วถามอย่างสงสัย “ข้าไม่ค่อยเห็นมีดวิญญาณตื่นเต้นบ่อยนัก เจ้ามีอาวุธมนตราชั้นยอดหรือ?”

อาวุธมนตราก็มีวิญญาณ

เวลาเจอกันมันก็จะทักทายกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคปัจจุบันที่นักรบที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่ในประวัติศาสตร์ได้หายไปแล้ว

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมีอาวุธมนตรา

ลั่วอู๋คล้อยตาม

ถ้าพูดถึงอาวุธมนตรา ดาบระบำแห่งความตายนั้นก็ไม่เท่าไหร่ แม้ว่าพลังของเงาดาบจะอ่อนลงมากเกินไป แต่ก็เพียงพอแล้วในแง่ของระดับ นอกจากนี้ยังมีดาบไร้ลักษณ์ซึ่งจักรพรรดิดาบเหลือไว้อยู่

หลินยูหลันจ้อง “ท่านพ่อ ถามคำถามแบบนี้จะถามกันง่าย ๆ ได้ยังไง?”

หลินกุยเกาหัวของเขา และพูดด้วยรอยยิ้มเจื่อน “ดูเหมือนจะจริงนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าจะไม่ถามแล้วละกัน”

ตอนนี้เขาเหมือนพ่อปกติ

มันไม่เหมือนกับขโมยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกเลย

ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามว่า “นายท่าน การฝึกของฉูจงฉวนตอนนี้เป็นอย่างไร? และนานแค่ไหนเขาถึงจะฝึกเสร็จ?”

หลินกุยอยู่ที่นี่ มันก็คงไม่ง่ายเหมือนการวิ่งข้ามน้ำตกอยู่แล้ว

เขามาที่นี่เพื่อปกป้องลูกเขยในอนาคต

“เด็กหนุ่มคนนี้ได้เห็นแก่นแท้แห่งไฟเป็นครั้งแรก ระยะเวลาที่สั้นที่สุดคือสามหรือห้าวัน และนานที่สุดคือครึ่งเดือน” หลินกุยคำนวณเรื่องนี้และตอบ

ลั่วอู๋รู้สึกโล่งใจที่ได้ยินเช่นนั้น

มันแค่ครึ่งเดือน ไม่ต้องกังวลไป

การเข้าใจแก่นแท้ครั้งแรกได้แล้วนั้นหมายความว่าอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในการก้าวไปสู่ระดับทองขั้นสูงได้ถูกลบออกไปแล้ว

การเลื่อนระดับนั้นเป็นเพียงเรื่องของเวลา

ลั่วอู๋ก็เริ่มคิดเช่นกันว่าเขาควรพยายามทำความเข้าใจแก่นแท้ไหนก่อน?

ยังไงเราก็ต้องรอ ลั่วอู๋คุกเข่าลงในหุบเขาและเริ่มตระหนักถึงทักษะของตัวเอง

แต่บางครั้งยิ่งขอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งยากที่จะได้รับ

ทำลาย กลืนกิน อัญเชิญ วิญญาณ

แก่นแท้ที่แสดงโดยทักษะต่าง ๆ ฉายผ่านความคิดของลั่วอู๋แต่ไม่มีอะไรเหลืออยู่

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรากฐาน ถ้าไม่สามารถเข้าถึงก็จะรู้สึกไม่ได้ อย่างไรก็ตามหลายคนรู้สึกว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงไปได้ตลอดชีวิตและหาโอกาสไม่ได้เลย

แม้แต่ฉูจงฉวนก็ยากที่จะเข้าถึง ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีการครอบงำที่รุนแรงเพื่อหาโอกาสที่จะเข้าใจแก่นแท้แห่งไฟได้ในภูเขาไฟ

สิบวันต่อมาภูเขาไฟสั่นสะเทือนและความร้อนที่น่ากลัวก็เริ่มลุกลาม

ลั่วอู๋ส่ายหน้าอย่างเสียใจ เขาไม่ได้อะไรเลย ต่อให้เขาจะยังคงทำความเข้าใจทักษะของเขาอยู่ แต่โอกาสก็ยังหาได้ยาก

แต่ดูเหมือนว่า ฉูจงฉวนน่าจะออกมาได้แล้ว

แน่นอนว่าเพียงพอที่จะละลายหินหนืดของโลกที่พุ่งออกมา ปากถ้ำพองและเริ่มระเบิดออก

เขาเดินออกมาข้างหน้าและกระซิบ

พลังวิญญาณแห่งความหวาดกลัวดูเหมือนจะกลายเป็นสสารและได้บังคับหินหนืดที่กำลังจะปะทุ

“โอ้ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ควบคุมมันน่ะ” ร่างที่สง่างามออกมาจากหินหนืด

คนนี้คือฉูจงฉวนแน่นอน

เขาเป็นเหมือนปกติ มุมปากของเขามีรอยยิ้มบางเบา แต่ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเช่นลูกไฟ

ลมปราณของฉูจงฉวนพัฒนาขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด เขาเคยเป็นระดับทอง 10 ตอนนี้ความแข็งแกร่งปะทุอีกครั้ง เพียงก้าวเดียวเท่านั้นที่สามารถข้ามประตูและเลื่อนระดับเป็นทองขั้นสูงได้

“ขอบคุณลุงหลิน” ฉูจงฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินกุยพยักหน้าและมองไปที่ ฉูจงฉวนเขาก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเขาพูดว่า “เจ้าเป็นคนของข้าอยู่แล้ว ยินดีช่วยเสมอ”

ฉูจงฉวนพบลั่วอู๋ก็ประหลาดใจ “เจ้ามาได้อย่างไร?”

“สำนักเฉียนหลงกำลังจะเปิดแล้ว” ลั่วอู๋กล่าว

คำนวณเวลาแล้ว สำนักเฉียนหลงน่าจะเปิดได้แล้ว

“ปรากฏว่าข้าฝึกฝนมานานมากเลย” ฉูจงฉวนรู้ตัวได้ทันที

“ข้ามีเรื่องอื่นจะบอกเจ้าด้วย… จำเนินผีได้ไหม มีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านหญิงหยู่”

ใบหน้าของฉูจงฉวนแข็งตัว

ลั่วอู๋เล่าเรื่องนี้อย่างรวบรัด แน่นอนว่าเพื่อปกปิดเรื่องราชาหมอก

ฉูจงฉวนหายใจเข้าลึก ๆ ท่านหญิงหยู่ใจดีกับเขามาก และเรื่องนี้เป็นเรื่องของเขา ดังนั้นเราต้องจัดการ

“มีวิธีใดบ้าง?” ฉูจงฉวนถาม

“ข้าจะรอให้หน่วยสังหารมังกรกลับมาและขอความช่วยเหลือจากผู้บัญชาการหลิงหลง” ลั่วอู๋กล่าว “แต่ข้าไม่แน่ใจว่าผู้บัญชาการหลิงหลงจะกลับมาเมื่อไหร่ ดังนั้นข้าจึงต้องการกลับไปที่สำนักเฉียนหลง และขอความช่วยเหลือจากท่านรองเจ้าสำนัก”

“พวกเราจะไปขอความช่วยเหลือด้วยกัน” ฉูจงฉวนกล่าวอย่างรีบร้อน

หากนักเรียนที่มีความสามารถสองคนไปขอความช่วยเหลือด้วยกัน ความน่าจะเป็นที่รองเจ้าสำนักจะช่วยจะสูงกว่ามาก

“ภูเขาราชาผี?” หลินกุยถามอย่างกะทันหัน

ลั่วอู๋พยักหน้า

“ข้าก็สามารถช่วยในเรื่องนี้ได้เช่นกัน มีดวิญญาณมีผลในการปราบผีอย่างมาก” หลินกุยกล่าว

ฉูจงฉวนมีความสุขมาก “ขอบคุณลุงหลิน”

อย่างไรก็ตามสุสานราชาผีนั้นผิดปกติ มีผีมากกว่า 20 ตนที่อยู่ในระดับราชาผี

จะพึ่งแต่ผีป่าก็ไม่ได้

แม้ว่าหลินกุยจะแข็งแกร่ง แต่มิติวิญญาณของเขาก็เป็นเพียงระดับเพชร 3 ซึ่งไม่ใช่จักรพรรดิวิญญาณชั้นยอด

ดังนั้นยังคงต้องเป็นคนที่เหมือนผู้บัญชาการหลิงหลง หรือหลี่หวู่หยวนซึ่งเป็นผู้ที่แข็งแกร่งอันดับต้น ๆ

พวกลั่วอู๋ทั้งสามตัดสินใจที่จะเดินทางกลับเมืองหลวงของจักรวรรดิทันที

แน่นอน หลินกุยไม่ได้ไปกับพวกเขา หากหัวขโมยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกไปที่เมืองหลวงของจักรวรรดิเองโดยพลการ ก็อาจทำให้หลายคน “แตกตื่น”

การป้องกันเมืองของเมืองหลวงของจักรวรรดิเข้มงวดมากขึ้นเรื่อย ๆ และต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงในการผ่านประตู

นอกเมืองหลวงของจักรวรรดิมีขบวนขนส่งจำนวนมากถูกปิดกั้นไว้ด้านนอก แต่พวกเขาไม่ได้ให้เหตุผลใด ๆ พวกเขาจึงร้องเรียนกันมากมาย แม้แต่ขบวนขนส่งของคฤหาสน์ชวนเทียนก็ยังต้องหยุดลง

แต่ถ้าดูดี ๆ จะพบว่าพ่อค้าของหอการค้าซึ่งอยู่ใกล้กับตำหนักขององค์ชายจะผ่านการตรวจประตูเมืองได้อย่างปลอดภัย

“เกิดอะไรขึ้น?” ฉูจงฉวนงงงวย

ลั่วอู๋ตอบว่า “ดูเหมือนว่าแม่ทัพหนิงจะถูกลอบสังหาร และกำลังตามจับมือสังหารอยู่ ดังนั้นการป้องกันเมืองจึงเข้มงวดมาก”

“’งี้นี่เอง”

ไม่มีใครสนใจอะไรมาก

สิ่งเหล่านี้แทบไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา

เมื่อทั้งสามกลับไปที่เมืองหลวงของจักรพรรดิ และเตรียมที่จะกลับไปที่สำนักเฉียนหลง พวกเขาก็พบกับเหตุการณ์ใหญ่

เวลานี้ประตูสำนักเฉียนหลงไม่เปิด

มันได้เวลาแล้วแท้ ๆ

แต่ทางเดินมิติยังไม่ถูกเปิด ซึ่งหมายความว่าพวกเขาไม่สามารถกลับไปได้ในขณะนี้ แน่นอนว่าผู้คนในสำนักเฉียนหลงไม่สามารถออกมาได้

มันเป็นกฎเหล็กที่จะเปิดช่องทางมิติทุกครึ่งปี

นี่เป็นครั้งแรกที่สำนักเฉียนหลงมีปัญหา

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?